"...Το ζήτημα δεν είναι τα παιδιά που παίζουν τους αντιεξουσιαστές. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια αυτή πολιτεία που φοβάται να βγάλει το κοντέινερ, τα ίδια αυτά φοβισμένα και κωμικά ανθρωπάκια που δεν τολμούν να πειράξουν τα παλιόπαιδα, με το πάτημα ενός πλήκτρου κατάσχει μισθούς και δημεύει ακίνητα για να εισπράξει φόρους. Πώς το είπε εκείνος εκεί; «Αντί να τους δίνει ο παππούς χαρτζιλίκι για φραπέ, είναι καλύτερα να τα παίρνει το κράτος απ’ τη σύνταξή του, αν είναι σοβαρό». Κάπως έτσι..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/04/17

Η νέα ελληνική κωμωδία

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Πολεοδομική παράβαση; Σίγουρα ναι. Οπως όταν κλείνεις την Πανεπιστημίου για να καταγγείλεις το καταπιεστικό κράτος που δεν σ’ αφήνει να τα σπάσεις, είναι ζήτημα της Τροχαίας αφού παρεμποδίζεται η κυκλοφορία. Πολεοδομική παράβαση, λοιπόν, το κοντέινερ στην πλατεία Εξαρχείων. Οπου ο Δήμος Αθηναίων την καταγράφει, όπως τα τραπεζοκαθίσματα, και εμφανίζεται τσιριμπίμ τσιριμπόμ στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων για να καταθέσει μήνυση κατ’ αγνώστων. Το Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων διαβιβάζει τον φάκελο στην Ασφάλεια. Η Ασφάλεια, με κάθε μυστικότητα, επεμβαίνει επιτόπου και αναζητεί υπόπτους για να διεκπεραιώσει την προανάκριση. Οι ύποπτοι απουσιάζουν και ως εκ τούτου η Ασφάλεια απευθύνεται στον υπουργό, ο οποίος ενημερώνει τον πρωθυπουργό, ο οποίος συγκαλεί το υπουργικό συμβούλιο, το οποίο αποφασίζει να συγκαλέσει το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εντέλει συμφωνούν όλοι πως το ζήτημα του κοντέινερ είναι ευρωπαϊκό, η χώρα βρίσκεται στη δίνη κοσμοϊστορικών γεγονότων που δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει μόνη της και η υπόθεση παραπέμπεται στον ΟΗΕ. Αναμένομεν τους κυανόκρανους.

Και το κοντέινερ παραμένει στην πλατεία Εξαρχείων. Εκεί εκτελούνται πάσης φύσεως αντιεξουσιαστικαί εργασίαι, δίδονται πληροφορίες για τις δράσεις των συλλογικοτήτων, διανέμονται εντελώς δωρεάν συνθήματα και σπρέι για την αναγραφή τους σε τοίχους της μείζονος περιφέρειας πρωτευούσης και εν γένει περνάνε καλά και βγαίνει προς τα έξω. Τραγικό; Ελάτε τώρα. Η τραγωδία απαιτεί ύφος υψηλόν, αντάξιον των «σπουδαίων και τελείων» πράξεων που αναπαριστά. Εδώ μιλάμε για τουρλουμπούκι, κοινώς την ελληνική μετάφραση της δίνης της Ιστορίας. Μιλάμε για μια πολιτεία η οποία φοβάται, ή δεν θέλει, να αντιμετωπίσει τα καπρίτσια πέντε παλιόπαιδων που της βγάζουν τη γλώσσα και κάνουν την καζούρα τους. Κωμικό; Ε μάλλον. Δυστυχώς το μέρος της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη που αφορά στην κωμωδία χάθηκε, αν γράφτηκε ποτέ. Μάλλον η κλασική αρχαιότητα το άφησε για τους απογόνους της.

«Δεν υπάρχει κράτος. Τόσους μήνες είμαστε μέσα στην κατάληψη του “Πλάζα” στην Αχαρνών και δεν έχει έρθει ούτε μία φορά η αστυνομία». Τη ρήση μου μετέφερε γνωστός και ανήκει σε κυρία γνωστής και ευυπολήπτου οικογενείας οπαδών της δραχμής που συντονίζει τις εργασίες των καταληψιών. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ακριβέστερη περιγραφή της ελληνικής κωμωδίας.

Διότι το ζήτημα δεν είναι τα παιδιά που παίζουν τους αντιεξουσιαστές. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια αυτή πολιτεία που φοβάται να βγάλει το κοντέινερ, τα ίδια αυτά φοβισμένα και κωμικά ανθρωπάκια που δεν τολμούν να πειράξουν τα παλιόπαιδα, με το πάτημα ενός πλήκτρου κατάσχει μισθούς και δημεύει ακίνητα για να εισπράξει φόρους. Πώς το είπε εκείνος εκεί; «Αντί να τους δίνει ο παππούς χαρτζιλίκι για φραπέ, είναι καλύτερα να τα παίρνει το κράτος απ’ τη σύνταξή του, αν είναι σοβαρό». Κάπως έτσι.