 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/04/17 |
κομματισμός
Του Παντελή Μπουκάλα
Τί θα μπορούσε άραγε να σημαίνει το δόγμα «Εκκλησία και υποκρισία δεν συμβαδίζουν», το οποίο προσέφερε προχθές, δίκην δώρου, ο πρόεδρος της Ν.Δ. στον αρχιεπίσκοπο; Πολλά (αντικρουόμενα) και τίποτε συγχρόνως, όπως συμβαίνει πάντα με αφορισμούς που αξιώνουν να συνοψίσουν όλη την αλήθεια του κόσμου σε πέντε λέξεις. Στο μυαλό του τυχαίου ακροατή η φράση θα μπορούσε να έχει ακόμα και στηλιτευτικό χαρακτήρα, αν όχι για την Εκκλησία συνολικά, πάντως για αρκετούς αξιωματούχους της και για μεγάλη μερίδα του πληρώματος. Και οι μεν και η δε με την καθόλου πολιτεία τους βεβαιώνουν ότι φαρισαϊσμός και «πίστη» είναι αχώριστα. Αν ζούσαν γύρω μας ισάριθμοι αγαθοί χριστιανοί με όσους δηλώνουν αγαθοί χριστιανοί, ταμένοι στην αγάπη, την αλληλεγγύη κτλ., δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε μελαγχολικά για κρίση αξιών, επικράτηση του αλληλοφάγου κυνισμού κτλ.
Πάντα στο μυαλό του τυχαίου ακροατή, το δόγμα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορούσε να είναι και αυτοκριτικό. Αυτός, που υπονόησε ότι ανήκει στους παλαιόθεν πιστούς και κατήγγειλε «όσους προσκολλώνται όψιμα στην Εκκλησία γιατί έτσι θεωρούν ότι εξυπηρετούνται οι πολιτικοί τους στόχοι», θα στάθηκε σίγουρα κάποια στιγμή στα πρώτα χωρία του πρώτου Ευαγγελίου. Του κατά Ματθαίον. Οπου ορίζεται η αληθινή προσευχή: «Και όταν προσεύχη, ουκ έση ώσπερ οι υποκριταί, ότι φιλούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών εστώτες προσεύχεσθαι, όπως αν φανώσιν τοις ανθρώποις. [...] Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ». Δηλαδή: «Κι όταν προσεύχεστε, να μην είστε σαν τους υποκριτές, που τους αρέσει να στέκονται και να προσεύχονται στις συναγωγές και στα σταυροδρόμια, για να κάνουν καλή εντύπωση στους ανθρώπους. [...] Εσύ, αντίθετα, όταν προσεύχεσαι, πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιο του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου και προσευχήσου εκεί κρυφά στον Πατέρα σου». Οταν προσεύχεσαι μπροστά στις κάμερες, όπως ο κ. Μητσοτάκης στο Αγιον Ορος, όπως ο κ. Τσίπρας νωρίτερα, προσεύχεσαι στο ταμιείον σου;
Αν η νεοδημοκρατική «Συμφωνία Αλήθειας» περιέχει και άρθρο που επιβάλλει την αληθινή προσευχή, όπως ευαγγελικά ορίζεται, τότε μάλλον πρέπει να διαγραφεί, ως μη τηρούμενο. Κι αν είναι εμπλουτισμένη με άρθρο που επιβάλλει με αληθινή σταθερότητα των απόψεων και απαγορεύει την εξάρτησή τους από τις προσδοκίες του εκάστοτε ακροατηρίου, πρέπει κι αυτό να ανασκευαστεί, επίσης ως μη τηρούμενο. Προ καιρού ο κ. Μητσοτάκης δεν έλεγε όχι στον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας. Τώρα, μπροστά στον κ. Ιερώνυμο, τον θεωρεί «εθνικό σφάλμα και πολιτικό ολίσθημα». Αυτό με τη μισή του γλώσσα, «για να συσπειρώσει το πιο συντηρητικό ακροατήριο», κατά το χθεσινό ρεπορτάζ στην «Κ». Με την άλλη μισή «έβαλε αστερίσκους, με το βλέμμα στους πιο κεντρώους ψηφοφόρους». Μα, δεν είναι υποκρισία η διγλωσσία;
Του Παντελή Μπουκάλα
Τί θα μπορούσε άραγε να σημαίνει το δόγμα «Εκκλησία και υποκρισία δεν συμβαδίζουν», το οποίο προσέφερε προχθές, δίκην δώρου, ο πρόεδρος της Ν.Δ. στον αρχιεπίσκοπο; Πολλά (αντικρουόμενα) και τίποτε συγχρόνως, όπως συμβαίνει πάντα με αφορισμούς που αξιώνουν να συνοψίσουν όλη την αλήθεια του κόσμου σε πέντε λέξεις. Στο μυαλό του τυχαίου ακροατή η φράση θα μπορούσε να έχει ακόμα και στηλιτευτικό χαρακτήρα, αν όχι για την Εκκλησία συνολικά, πάντως για αρκετούς αξιωματούχους της και για μεγάλη μερίδα του πληρώματος. Και οι μεν και η δε με την καθόλου πολιτεία τους βεβαιώνουν ότι φαρισαϊσμός και «πίστη» είναι αχώριστα. Αν ζούσαν γύρω μας ισάριθμοι αγαθοί χριστιανοί με όσους δηλώνουν αγαθοί χριστιανοί, ταμένοι στην αγάπη, την αλληλεγγύη κτλ., δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε μελαγχολικά για κρίση αξιών, επικράτηση του αλληλοφάγου κυνισμού κτλ.
Πάντα στο μυαλό του τυχαίου ακροατή, το δόγμα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορούσε να είναι και αυτοκριτικό. Αυτός, που υπονόησε ότι ανήκει στους παλαιόθεν πιστούς και κατήγγειλε «όσους προσκολλώνται όψιμα στην Εκκλησία γιατί έτσι θεωρούν ότι εξυπηρετούνται οι πολιτικοί τους στόχοι», θα στάθηκε σίγουρα κάποια στιγμή στα πρώτα χωρία του πρώτου Ευαγγελίου. Του κατά Ματθαίον. Οπου ορίζεται η αληθινή προσευχή: «Και όταν προσεύχη, ουκ έση ώσπερ οι υποκριταί, ότι φιλούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών εστώτες προσεύχεσθαι, όπως αν φανώσιν τοις ανθρώποις. [...] Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ». Δηλαδή: «Κι όταν προσεύχεστε, να μην είστε σαν τους υποκριτές, που τους αρέσει να στέκονται και να προσεύχονται στις συναγωγές και στα σταυροδρόμια, για να κάνουν καλή εντύπωση στους ανθρώπους. [...] Εσύ, αντίθετα, όταν προσεύχεσαι, πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιο του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου και προσευχήσου εκεί κρυφά στον Πατέρα σου». Οταν προσεύχεσαι μπροστά στις κάμερες, όπως ο κ. Μητσοτάκης στο Αγιον Ορος, όπως ο κ. Τσίπρας νωρίτερα, προσεύχεσαι στο ταμιείον σου;
Αν η νεοδημοκρατική «Συμφωνία Αλήθειας» περιέχει και άρθρο που επιβάλλει την αληθινή προσευχή, όπως ευαγγελικά ορίζεται, τότε μάλλον πρέπει να διαγραφεί, ως μη τηρούμενο. Κι αν είναι εμπλουτισμένη με άρθρο που επιβάλλει με αληθινή σταθερότητα των απόψεων και απαγορεύει την εξάρτησή τους από τις προσδοκίες του εκάστοτε ακροατηρίου, πρέπει κι αυτό να ανασκευαστεί, επίσης ως μη τηρούμενο. Προ καιρού ο κ. Μητσοτάκης δεν έλεγε όχι στον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας. Τώρα, μπροστά στον κ. Ιερώνυμο, τον θεωρεί «εθνικό σφάλμα και πολιτικό ολίσθημα». Αυτό με τη μισή του γλώσσα, «για να συσπειρώσει το πιο συντηρητικό ακροατήριο», κατά το χθεσινό ρεπορτάζ στην «Κ». Με την άλλη μισή «έβαλε αστερίσκους, με το βλέμμα στους πιο κεντρώους ψηφοφόρους». Μα, δεν είναι υποκρισία η διγλωσσία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου