"...Μην τον υποτιμάτε τον κ. Μπαλτά. Μπορεί να σας φαίνεται λίγο κουρασμένος, μπορεί να μιλάει σαν να βαριέται που ζει, μπορεί να κρατάει το δεξί του χέρι στην τσέπη παίζοντας νευρικά το μπρελόκ του υποθέτω, όμως μην ξεχνάτε ότι είναι φιλόσοφος. Και οι φιλόσοφοι από αρχαιοτάτων χρόνων με κάτι τρίβωνες περιφέρονταν στην αγορά. Ομιλούσαν όμως, τότε όπως και τώρα, μετά λόγου γνώσεως. Θα μου πείτε τι σχέση έχει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό σε μια κοινοβουλευτική συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Είπαμε, ο άνθρωπος είναι πανεπιστημιακός, διορισμένος, άρα έχει και το κύρος να ομιλεί ως φιλόσοφος. Και ξέρει ότι η αριστερά την οποία υπηρετεί χρειάζεται κάποιο φιλοσοφικό λίφτινγκ..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
23/09/16

Στον δρόμο για τον σοσιαλισμό:
"ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ", 

από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο

Ο κ. Μπαλτάς είναι πανεπιστημιακός. Προσοχή μη συγχέετε την ιδιότητα του πανεπιστημιακού με αυτήν του καθηγητή πανεπιστημίου. Ο καθηγητής πανεπιστημίου είναι ένας άνθρωπος ο οποίος τρώει τη ζωή του στα αμφιθέατρα, στα εργαστήρια ή τις βιβλιοθήκες. Συνήθως γίνεται γνωστός είτε με τη διδασκαλία του είτε με το ερευνητικό του έργο, αν μάλιστα υπηρετεί τις λεγόμενες θεωρητικές επιστήμες και με τα βιβλία του. Πράγματα βαρετά και στενάχωρα για έναν πανεπιστημιακό. Ο πανεπιστημιακός δεν στριμώχνεται στα αμφιθέατρα και τις βιβλιοθήκες. Ανοιχτό μυαλό και πολυπράγμων ως χαρακτήρας δραστηριοποιείται σε διάφορους τομείς. Αλλοι γράφουν ποιητικές συλλογές. Αλλοι γράφουν, σκηνοθετούν και ερμηνεύουν δράματα. Είναι οι πιο ευαίσθητοι. Αλλοι υπογράφουν συλλογικές διακηρύξεις για διάφορα θέματα, από την καρέτα καρέτα ώς τους μετανάστες. Και μερικοί, οι πιο ξεχωριστοί, γίνονται πολιτικοί.

Ο κ. Μπαλτάς είναι και πανεπιστημιακός και αριστερός πολιτικός. Δύο στα δύο δηλαδή. Επειδή μάλιστα η Αριστερά κυβερνάει, ο κ. Μπαλτάς είναι και βουλευτής και υπουργός. Τέσσερα στα τέσσερα. Ενας πανεπιστημιακός 4Χ4. Παρ’ όλ’ αυτά ομιλεί ως φιλόσοφος, αφού είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο ΕΜΠ. Κάτι αντίστοιχο με καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στη Νομική δηλαδή. Προχθές λοιπόν στη Βουλή ανέλαβε τη φιλοσοφική υπεράσπιση της αριστεράς. Και υπενθύμισε ότι ο δρόμος για τον σοσιαλισμό είναι πάντα ανοιχτός, όμως είναι και γεμάτος εμπόδια. Ως εκ τούτου οι πεζοπόροι που τον έχουν πάρει είναι αναγκασμένοι και να συμβιβασθούν πολλές φορές, και να αποδεχθούν μερικές ήττες. Πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις παραμέτρους. Φτάνει στο τέλος να πάρουν το πρωτάθλημα της Ιστορίας, όπως ορίζουν αι Μαρξιστικαί Γραφαί.

Μην τον υποτιμάτε τον κ. Μπαλτά. Μπορεί να σας φαίνεται λίγο κουρασμένος, μπορεί να μιλάει σαν να βαριέται που ζει, μπορεί να κρατάει το δεξί του χέρι στην τσέπη παίζοντας νευρικά το μπρελόκ του υποθέτω, όμως μην ξεχνάτε ότι είναι φιλόσοφος. Και οι φιλόσοφοι από αρχαιοτάτων χρόνων με κάτι τρίβωνες περιφέρονταν στην αγορά. Ομιλούσαν όμως, τότε όπως και τώρα, μετά λόγου γνώσεως. Θα μου πείτε τι σχέση έχει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό σε μια κοινοβουλευτική συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Είπαμε, ο άνθρωπος είναι πανεπιστημιακός, διορισμένος, άρα έχει και το κύρος να ομιλεί ως φιλόσοφος. Και ξέρει ότι η αριστερά την οποία υπηρετεί χρειάζεται κάποιο φιλοσοφικό λίφτινγκ.

Τι μένει από την αριστερά αν της αφαιρέσεις τον δρόμο για τον σοσιαλισμό; Κάτι ιστορικά απολιθώματα για να θυμίζουν τον ρόλο που κάποτε έπαιζε. Και μάλιστα, για ξεκάρφωμα, ο άνθρωπος πρόσθεσε και εκείνο το «δημοκρατικός σοσιαλισμός» ίνα μη νομισθεί ότι έβαλε κακό στον νου του. Και πότε τελευταία φορά η δημοκρατία συνάντησε τον μαρξιστικό σοσιαλισμό, όπως τον φαντάζεται ο κ. Μπαλτάς; Μα ομιλεί ως φιλόσοφος, άρα αναφέρεται σε α-χρονικές αξίες. Οσο για την ήττα που ανέφερε σε σχέση με την υπόθεση μη βαυκαλίζεσθε. Η ήττα και ο ηρωισμός της υπήρξαν πάντα η φιλοσοφική λίθος του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς. Απλώς υπενθύμισε στο κοινό του πως ακόμη και το 2016 στο όνομα της ήττας στον εμφύλιο κυβερνούν.

Το ζουμί είναι αλλού βέβαια. Ο κ. Μπαλτάς υποσχέθηκε στο κοινό του πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερήσει την επένδυση. Το αντάρτικο είναι η στρατηγική του ηττημένου.