Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Γιατί τσακώνονται αφού ταιριάζουν;
Του Στέφανου Κασιμάτη
Με στενοχωρεί αυτή η μονομαχία του Φίλη με την Εκκλησία. Οχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο –γνωρίζετε ότι κρατώ ίσες αποστάσεις και από τις δύο πλευρές– αλλά επειδή αυτά τα δύο είναι τόσο ταιριαστά μαζί, ώστε είναι κρίμα να τσακώνονται. Εχετε προσέξει ποτέ πώς ταιριάζει ο υπουργός Παιδείας, ως φιγούρα, ως τύπος, με τον κόσμο της εγχώριας εκκλησιαστικής ιεραρχίας; Θαρρείς ότι είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να είναι ένας από αυτούς.
Κατ’ αρχάς, η φωνή. Κλείστε τα μάτια, ξεχάστε –αν γίνεται– τι λέει και προσέξτε πώς το λέει. Η εκφορά του λόγου του έχει την προσωδία του εκκλησιαστικού λόγου, την προσωδία της λειτουργίας. Επιπλέον, δε, η φωνή έχει και κάτι βαθύτερα παπαδίστικο· αν και ο χαρακτηρισμός δεν είναι απολύτως σωστός, γιατί το συναντάμε κυρίως στους άγαμους επισκόπους. Εννοώ μια χροιά της φωνής, κάτι ιδιαίτερο, ούτε αρρενωπό ούτε γυναικωτό, μάλλον ασεξικό, το οποίο υπάρχει στη φωνή όσων έχουν απαρνηθεί τη σεξουαλικότητά τους. Προσωπικώς, το λέω «η φωνή του βαρύτονου ευνούχου». Τέτοια φωνή έχει ο Φίλης.
Φορέστε του, λοιπόν, με τη φαντασία σας, μια γενειάδα, έναν κότσο και ένα ωραίο καλυμμαύχιον, φανταστείτε τον να μας απειλεί ότι θα πάμε στην κόλαση και ιδού ένας πρώτης τάξεως μητροπολίτης! Στη χώρα όπου ζούμε –μια χώρα που σου επιτρέπει, με την κατάλληλη μεταμφίεση, να σταδιοδρομήσεις ακόμη και ως ιατρός-χειρουργός– αμφιβάλλετε ότι ο Φίλης θα μπορούσε να διαπρέψει στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος;
Επειτα, το σουλούπι. Δεν είναι αντάξιο μητροπολίτη; Είναι το σουλούπι του ανθρώπου που αναπληρώνει διάφορες στερήσεις με την απόλαυση του φαγητού. Δεν είναι ασφαλώς αυτό ο κανόνας. Είναι όμως πολύ συχνό, πολύ ανθρώπινο, ορατό διά γυμνού οφθαλμού και διαχρονικώς ιδίως στην εικόνα της Ιεράς Συνόδου. Μετά το σουλούπι έπονται οι ενδυματολογικές ομοιότητες. Και ο Φίλης και οι ιεράρχες λατρεύουν τις κελεμπίες και, γενικώς, τα ριχτά. Θα έπρεπε, βέβαια, να περιοριστεί στα μαύρα – χρώμα που μάλλον δεν του αρέσει ιδιαιτέρως. Αλλά τις Κυριακές θα μπορούσε να φορά για τη λειτουργία το χρυσοποίκιλτό του, με πράσινα κεντήματα, για να φωτίζουν τα πράσινα ματάκια του!
Δεν είναι και τόσο στον αέρα όλα αυτά παραπάνω. Ο Φίλης υπήρξε παιδί της Εκκλησίας, νεωκόρος. Μικρός έψελνε και, μεγαλύτερος, συνέχισε να ψέλνει – τον θυμούνται ακόμη και ως δημοσιογράφο να ψέλνει μόνος του. (Και πρέπει να είναι καλός! Το λέω σοβαρά. Πέραν μιας γενικότερης αίσθησης της μουσικότητας στη φωνή του, ο Φίλης έχει και πάρα πολύ δυνατούς πνεύμονες. Θα ήταν υπέροχο να τον είχαμε σε cd, ντουέτο με τον Χριστόδουλο, του οποίου οι ερμηνείες ήσαν πολύ πιο αισθαντικές, τρόπον τινά ελαφρολαϊκές. Στην ψηφιακή εποχή γίνεται εύκολα...) Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η ομοιότητα του πλαισίου των ιδεών μέσα στο οποίο λειτουργούν ο Φίλης και η Εκκλησία. Μια μορφή ιδεοκρατίας είναι η Αριστερά του Φίλη, όπως ακριβώς και η Εκκλησία.
Διαισθάνομαι ότι η έννοια του απωθημένου είναι ίσως ένα χρήσιμο εργαλείο για να εξηγήσει κάποιος τη βεντέτα του Φίλη με την Εκκλησία. Αλλά επ’ αυτού μόνον ο ψυχαναλυτής του μπορεί να εκφέρει έγκυρη γνώμη...
Πόσο ΠΑΣΟΚ;
Με το γνωστό παλιομοδίτικο, φωνακλάδικο ρητορικό στυλ του και απευθυνόμενος σε «κάποιους ακραίους της Ιεραρχίας», όπως είπε, προέβη σε βαρυσήμαντη ανακοίνωση, η οποία θα προκαλέσει τεράστια ανακούφιση στον ελληνικό λαό. «Ο Τσίπρας δεν είναι μασόνος», είπε. Το είπε, δε, με την αυτάρεσκη αποφασιστικότητα του ανθρώπου που ξέρει ότι με αυτό που λέει αφήνει το ακροατήριο του άλαλο.
Δεν το λέω για τον υπουργό προσωπικώς, διότι αυτός είναι ένας τυπικός πολιτικός του ΠΑΣΟΚ που ψαρεύει ψήφους όπου υπάρχουν. Το λέω για εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Πόσο απύθμενα ηλίθιος, πόσο βαθιά καθυστερημένος και πόσο ανήμπορος πρέπει να είναι κάποιος για να ασχολείται με τους μασόνους! Ακόμη και στο επίπεδο της συνωμοσιολογίας, η μασονία είναι τελείως πασέ. Αλλά –τείνω να το ξεχνώ κάποιες φορές– το ΠΑΣΟΚ είναι πάντα εδώ, δυστυχώς· αν όχι αυτοπροσώπως, διά του πνεύματός του, που διέβρωσε τα πάντα, αλλά και διά των λυμάτων που άφησε στο περιβάλλον...
Τώρα ξέρουμε
Για τα μεγάλα ερωτήματα της επικαιρότητας μη γυρεύετε απαντήσεις εδώ. Η στήλη ειδικεύεται στα μικρά και εφήμερα. Να, λ.χ., τώρα που είδαμε τις φορολογικές δηλώσεις του Χρ. Καλογρίτσα και μάθαμε ότι δήλωνε ετήσιο εισόδημα περίπου 3.000 ευρώ, καταλάβαμε γιατί έχει αφήσει απλήρωτο εκείνο τον λογαριασμό των 2.000 για καύσιμα του σκάφους, όπως αποκάλυψε ο δήμαρχος της Ιθάκης, όταν εκλήθη να μιλήσει για τα βοσκοτόπια.
Αχ, το γλυκό μου!
Φίλος που συνέβη να συνταξιδεύει με τον Γιούκλιντ Τσαλακώτο προς Φρανκφούρτη μου είπε ότι τον είδε στο αεροπλάνο να τρώει σάντουιτς τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο – προφανώς, το είχε φέρει από το σπίτι. Τρεις σοβαροί λόγοι υπάρχουν για να προτιμά ολόκληρος υπουργός σάντουιτς μέσα σε ασημόχαρτο. Α) Από μιζέρια: η ορατή στους πάντες μιζέρια όλης της ύπαρξής του. Β) Επειδή λατρεύει το ασημόχαρτο για τον λόγο ότι τσαλακώνεται εύκολα και δεν ισιώνει ξανά. Γ) Επειδή τα γαστριμαργικά γούστα του μπορεί να είναι ανάλογα της όψης του. Μπορεί, λ.χ., να θέλει το σάντουιτς του με Marmite και ρέγγα – για να μην πω τίποτε χειρότερο, αν και δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτε χειρότερο...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/09/16 |
Του Στέφανου Κασιμάτη
Με στενοχωρεί αυτή η μονομαχία του Φίλη με την Εκκλησία. Οχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο –γνωρίζετε ότι κρατώ ίσες αποστάσεις και από τις δύο πλευρές– αλλά επειδή αυτά τα δύο είναι τόσο ταιριαστά μαζί, ώστε είναι κρίμα να τσακώνονται. Εχετε προσέξει ποτέ πώς ταιριάζει ο υπουργός Παιδείας, ως φιγούρα, ως τύπος, με τον κόσμο της εγχώριας εκκλησιαστικής ιεραρχίας; Θαρρείς ότι είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να είναι ένας από αυτούς.
Κατ’ αρχάς, η φωνή. Κλείστε τα μάτια, ξεχάστε –αν γίνεται– τι λέει και προσέξτε πώς το λέει. Η εκφορά του λόγου του έχει την προσωδία του εκκλησιαστικού λόγου, την προσωδία της λειτουργίας. Επιπλέον, δε, η φωνή έχει και κάτι βαθύτερα παπαδίστικο· αν και ο χαρακτηρισμός δεν είναι απολύτως σωστός, γιατί το συναντάμε κυρίως στους άγαμους επισκόπους. Εννοώ μια χροιά της φωνής, κάτι ιδιαίτερο, ούτε αρρενωπό ούτε γυναικωτό, μάλλον ασεξικό, το οποίο υπάρχει στη φωνή όσων έχουν απαρνηθεί τη σεξουαλικότητά τους. Προσωπικώς, το λέω «η φωνή του βαρύτονου ευνούχου». Τέτοια φωνή έχει ο Φίλης.
Φορέστε του, λοιπόν, με τη φαντασία σας, μια γενειάδα, έναν κότσο και ένα ωραίο καλυμμαύχιον, φανταστείτε τον να μας απειλεί ότι θα πάμε στην κόλαση και ιδού ένας πρώτης τάξεως μητροπολίτης! Στη χώρα όπου ζούμε –μια χώρα που σου επιτρέπει, με την κατάλληλη μεταμφίεση, να σταδιοδρομήσεις ακόμη και ως ιατρός-χειρουργός– αμφιβάλλετε ότι ο Φίλης θα μπορούσε να διαπρέψει στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος;
Επειτα, το σουλούπι. Δεν είναι αντάξιο μητροπολίτη; Είναι το σουλούπι του ανθρώπου που αναπληρώνει διάφορες στερήσεις με την απόλαυση του φαγητού. Δεν είναι ασφαλώς αυτό ο κανόνας. Είναι όμως πολύ συχνό, πολύ ανθρώπινο, ορατό διά γυμνού οφθαλμού και διαχρονικώς ιδίως στην εικόνα της Ιεράς Συνόδου. Μετά το σουλούπι έπονται οι ενδυματολογικές ομοιότητες. Και ο Φίλης και οι ιεράρχες λατρεύουν τις κελεμπίες και, γενικώς, τα ριχτά. Θα έπρεπε, βέβαια, να περιοριστεί στα μαύρα – χρώμα που μάλλον δεν του αρέσει ιδιαιτέρως. Αλλά τις Κυριακές θα μπορούσε να φορά για τη λειτουργία το χρυσοποίκιλτό του, με πράσινα κεντήματα, για να φωτίζουν τα πράσινα ματάκια του!
Δεν είναι και τόσο στον αέρα όλα αυτά παραπάνω. Ο Φίλης υπήρξε παιδί της Εκκλησίας, νεωκόρος. Μικρός έψελνε και, μεγαλύτερος, συνέχισε να ψέλνει – τον θυμούνται ακόμη και ως δημοσιογράφο να ψέλνει μόνος του. (Και πρέπει να είναι καλός! Το λέω σοβαρά. Πέραν μιας γενικότερης αίσθησης της μουσικότητας στη φωνή του, ο Φίλης έχει και πάρα πολύ δυνατούς πνεύμονες. Θα ήταν υπέροχο να τον είχαμε σε cd, ντουέτο με τον Χριστόδουλο, του οποίου οι ερμηνείες ήσαν πολύ πιο αισθαντικές, τρόπον τινά ελαφρολαϊκές. Στην ψηφιακή εποχή γίνεται εύκολα...) Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η ομοιότητα του πλαισίου των ιδεών μέσα στο οποίο λειτουργούν ο Φίλης και η Εκκλησία. Μια μορφή ιδεοκρατίας είναι η Αριστερά του Φίλη, όπως ακριβώς και η Εκκλησία.
Διαισθάνομαι ότι η έννοια του απωθημένου είναι ίσως ένα χρήσιμο εργαλείο για να εξηγήσει κάποιος τη βεντέτα του Φίλη με την Εκκλησία. Αλλά επ’ αυτού μόνον ο ψυχαναλυτής του μπορεί να εκφέρει έγκυρη γνώμη...
Πόσο ΠΑΣΟΚ;
Με το γνωστό παλιομοδίτικο, φωνακλάδικο ρητορικό στυλ του και απευθυνόμενος σε «κάποιους ακραίους της Ιεραρχίας», όπως είπε, προέβη σε βαρυσήμαντη ανακοίνωση, η οποία θα προκαλέσει τεράστια ανακούφιση στον ελληνικό λαό. «Ο Τσίπρας δεν είναι μασόνος», είπε. Το είπε, δε, με την αυτάρεσκη αποφασιστικότητα του ανθρώπου που ξέρει ότι με αυτό που λέει αφήνει το ακροατήριο του άλαλο.
Δεν το λέω για τον υπουργό προσωπικώς, διότι αυτός είναι ένας τυπικός πολιτικός του ΠΑΣΟΚ που ψαρεύει ψήφους όπου υπάρχουν. Το λέω για εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Πόσο απύθμενα ηλίθιος, πόσο βαθιά καθυστερημένος και πόσο ανήμπορος πρέπει να είναι κάποιος για να ασχολείται με τους μασόνους! Ακόμη και στο επίπεδο της συνωμοσιολογίας, η μασονία είναι τελείως πασέ. Αλλά –τείνω να το ξεχνώ κάποιες φορές– το ΠΑΣΟΚ είναι πάντα εδώ, δυστυχώς· αν όχι αυτοπροσώπως, διά του πνεύματός του, που διέβρωσε τα πάντα, αλλά και διά των λυμάτων που άφησε στο περιβάλλον...
Τώρα ξέρουμε
Για τα μεγάλα ερωτήματα της επικαιρότητας μη γυρεύετε απαντήσεις εδώ. Η στήλη ειδικεύεται στα μικρά και εφήμερα. Να, λ.χ., τώρα που είδαμε τις φορολογικές δηλώσεις του Χρ. Καλογρίτσα και μάθαμε ότι δήλωνε ετήσιο εισόδημα περίπου 3.000 ευρώ, καταλάβαμε γιατί έχει αφήσει απλήρωτο εκείνο τον λογαριασμό των 2.000 για καύσιμα του σκάφους, όπως αποκάλυψε ο δήμαρχος της Ιθάκης, όταν εκλήθη να μιλήσει για τα βοσκοτόπια.
Αχ, το γλυκό μου!
Φίλος που συνέβη να συνταξιδεύει με τον Γιούκλιντ Τσαλακώτο προς Φρανκφούρτη μου είπε ότι τον είδε στο αεροπλάνο να τρώει σάντουιτς τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο – προφανώς, το είχε φέρει από το σπίτι. Τρεις σοβαροί λόγοι υπάρχουν για να προτιμά ολόκληρος υπουργός σάντουιτς μέσα σε ασημόχαρτο. Α) Από μιζέρια: η ορατή στους πάντες μιζέρια όλης της ύπαρξής του. Β) Επειδή λατρεύει το ασημόχαρτο για τον λόγο ότι τσαλακώνεται εύκολα και δεν ισιώνει ξανά. Γ) Επειδή τα γαστριμαργικά γούστα του μπορεί να είναι ανάλογα της όψης του. Μπορεί, λ.χ., να θέλει το σάντουιτς του με Marmite και ρέγγα – για να μην πω τίποτε χειρότερο, αν και δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτε χειρότερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου