"...Ειλικρινά δεν θα ασχολούμουν με την περίπτωση Λυκούδη, αν δεν είχα πλέον την πεποίθηση ότι ο κουβελισμός έχει επικρατήσει σε όλη την αποκαλούμενη Κεντροαριστερά. Κάθε φορά που ακούω τη Φώφη Γεννηματά να ισχυρίζεται ότι την χωρίζει χάος με τον κ. Μητσοτάκη, θέλω να πεταχτώ και να της θέσω το εξής απλό ερώτημα. Μα ποιον πείθεις ότι σε χωρίζει χάος, όταν το μόνο που σου έχει απομείνει ως πολιτική διέξοδος είναι να κάνεις αυτό που έκανες και προ έτους; Δηλαδή να συγκυβερνήσεις με τη Ν.Δ;..."

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",
24/09/16

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Με Γιαμαμότο κανείς δεν έσπασε αυγά:
Του Κωνσταντίνου Ζούλα

Καλά τα λέτε κι εσείς, δίκιο έχουν και οι άλλοι. Ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι.

Μου φτιάχνει τη διάθεση η συγκεκριμένη φράση. Την σκαρφίστηκε το 2012 ο Ανδρέας Πετρουλάκης σε ένα σκίτσο του που είχε πρωταγωνιστή τον Φώτη Κουβέλη. Τον εμφάνιζε να την λέει στους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο για να καταδείξει πόσο αφοπλιστικά... σαφής ήταν πάντα ο κ. Κουβέλης. «Καλά τα λέτε κι εσείς, δίκιο έχουν κι άλλοι. Ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι»...

Πού τον θυμήθηκες τον Κουβέλη, αναρωτιέστε σίγουρα οι περισσότεροι. Θα σας πω. Μου ‘ρθε στο μυαλό όταν άκουσα τον Σπύρο Λυκούδη να διαχωρίζει τη θέση και από τον Στ. Θεοδωράκη, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται σε τι ακριβώς διαφωνεί μαζί του. «Στα ζητήματα πολιτικής στρατηγικής στο Ποτάμι, έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι έχω διαφορετικές πολιτικές πλεύσεις (sic)», δήλωσε και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Θα σας πω, λοιπόν, εγώ τι κατάλαβα ή μάλλον τι έχω συνειδητοποιήσει από καιρό. Ο κ. Λυκούδης πορεύεται με αυτό που οι σύντροφοι του κ. Κουβέλη ονόμασαν γλώσσα Γιαμαμότο. Πρόκειται για ένα αστείο που είχε προκύψει στη ΔΗΜΑΡ για να περιγραφούν τα... γιαπωνέζικα του κ. Κουβέλη κάθε φορά (δηλαδή πάντα) που απέφευγε να λάβει σαφή θέση επί οποιουδήποτε θέματος είχε πολιτικό κόστος.

Εξ επαγγέλματος παρακολουθώ στενά τον, κατά τα άλλα, συμπαθή κ. Λυκούδη. Και ομολογώ ότι όχι μόνον βαδίζει άριστα στα βήματα Κουβέλη, αλλά τον έχει ξεπεράσει. Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί σήμερα ως ο εμβληματικός πολιτικός ειδήμων της απόλυτης αοριστολογίας και εξηγούμαι.

Θυμάται κανείς να έχει ακούσει τον κ. Λυκούδη να μιλάει με σαφήνεια για τις ιδιωτικοποιήσεις; Ξέρει κανείς την άποψή του για το τι πρέπει να γίνει συγκεκριμένα στη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τον ΟΛΠ, τον ΟΛΘ; Εχει καταλάβει κανείς τι προτείνει π.χ. για τα «κόκκινα» δάνεια ή τι άποψη έχει για το ασφαλιστικό; Γιαμαμότο είναι η απάντηση. Το μόνο που θυμάται κανείς από τις βαθυστόχαστες «παρεμβάσεις» Λυκούδη είναι η «ανάγκη για ενότητα του χώρου», την οποία σημειωτέον επικαλείται ένας πολιτικός που στη διάρκεια της κρίσης έχει αλλάξει τρία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι) και ετοιμάζεται και για τέταρτο (ΠΑΣΟΚ) μήπως επανεκλεγεί.

Ειλικρινά δεν θα ασχολούμουν με την περίπτωση Λυκούδη, αν δεν είχα πλέον την πεποίθηση ότι ο κουβελισμός έχει επικρατήσει σε όλη την αποκαλούμενη Κεντροαριστερά. Κάθε φορά που ακούω τη Φώφη Γεννηματά να ισχυρίζεται ότι την χωρίζει χάος με τον κ. Μητσοτάκη, θέλω να πεταχτώ και να της θέσω το εξής απλό ερώτημα. Μα ποιον πείθεις ότι σε χωρίζει χάος, όταν το μόνο που σου έχει απομείνει ως πολιτική διέξοδος είναι να κάνεις αυτό που έκανες και προ έτους; Δηλαδή να συγκυβερνήσεις με τη Ν.Δ;

Με πνίγουν κι άλλες ερωτήσεις όταν ακούω την κ. Γεννηματά να μιλάει κι εκείνη Γιαμαμότο. Τάσσεται ή όχι υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας στο Δημόσιο; Πιστεύει ή όχι ότι οι ανεπαρκείς δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολύονται; Υιοθετεί την άμεση ανάγκη μείωσης των φόρων; Και αν ναι, συμφωνεί να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί και ποιοι;

Τι θέλω να πω με δυο λόγια; Οτι όλη αυτή η ιδεολογική ασάφεια που αυτοαποκαλείται «Κεντροαριστερά» θα έπρεπε σύσσωμη πλέον να οδηγηθεί σε έναν ψυχαναλυτή. Διότι μόνον ψυχανάλυσης χρήζει να πιστεύεις σήμερα ότι μπορείς να αντιπολιτεύεσαι εκ δεξιών τον ΣΥΡΙΖΑ, εξ αριστερών τη Ν.Δ. και την ίδια στιγμή να μην αντιλαμβάνεσαι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι αντιπροτείνεις.

Για να συνειδητοποιήσει κανείς την παράνοια του χώρου, αρκεί μια πρόσφατη δήλωση της κ. Γεννηματά. Μετά τις επόμενες εκλογές, είπε, θα δεχθεί να μετάσχει σε μια κυβέρνηση μόνον αν σε αυτήν συμπράξουν και η Ν.Δ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Λες κι αν, ο μη γένοιτο, μας συμβεί να ζήσουμε και την ερμαφρόδιτη αυτή κυβερνητική τούρτα, το μόνο που θα αποζητούμε εναγωνίως είναι να μας σώσει η Φώφη σε ρόλο-κερασάκι.

Δεν άφησα τυχαία έξω από την Κεντροαριστερά το Ποτάμι. Ο κ. Θεοδωράκης καθυστέρησε μεν, αλλά έχει πλέον ευκρινέστατα φιλελεύθερες θέσεις για τα προβλήματα της χώρας, οι οποίες, ας είμαστε ειλικρινείς, λίγο διαφέρουν από αυτές της Δράσης. Εν ολίγοις, ας ξανασκεφτεί τον αυτοαποκλεισμό του από την προεκλογική του σύμπραξη με τη Ν.Δ. Διότι είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, όσο περνούν οι μήνες και η χώρα διαλύεται από την ανερμάτιστη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ ολοένα και θα προβάλλει ως η μόνη εναλλακτική λύση και στον χώρο της αυτοαποκαλούμενης «Κεντροαριστεράς» θα εξαφανιστούν όχι μόνον οι Γιαμαμότο, αλλά δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο.