"...Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή μέρος αυτού) στοχεύει τελικά στην αλλαγή πολιτικού καθεστώτος στη χώρα, από ευρωπαϊκού τύπου φιλελεύθερη κοινωνική δημοκρατία σε ένα νεφελώδες μόρφωμα/δημοκρατία εξωευρωπαϊκού τύπου. Η στόχευση όμως αυτή για να υλοποιηθεί απαιτεί μια βασική προϋπόθεση: την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για όσο χρονικό διάστημα η Ελλάδα είναι μέλος της, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί όσο κι αν επιχειρούνται άγαρμπες παρεμβάσεις. Αλλά για παρόμοιες παρεμβάσεις μια χώρα (Πολωνία) βρίσκεται ήδη στο εδώλιο και μάλλον θα υποστεί τις συνέπειες ενώ για μια άλλη (Ουγγαρία) ζητείται ήδη ανοιχτά η αποπομπή της από την Ενωση. Παρά τα όσα όποια άλλα προβλήματα, η Ευρώπη σώζει τελικά τη δημοκρατία..."

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/09/16

Η Ευρώπη σώζει τη δημοκρατία:

 "ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΝΕΙΡΟ", 

του Π.Κ. Ιωακειμίδη

Εάν ανατρέξει κάποιος στο 1975, χρόνο που η Ελλάδα υπέβαλε την αίτηση για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση (τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα - ΕΚ) θα διαπιστώσει ότι ο κύριος λόγος για την απόφαση αυτή (από πλευράς Κωνσταντίνου Καραμανλή και όχι μόνο) ήταν η εδραίωση και προστασία της δημοκρατίας που μόλις έναν χρόνο πριν είχε αποκατασταθεί στη χώρα. Με άλλα λόγια, ο πρωταρχικά αφετηριακός λόγος για τη θεσμική προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ήταν οικονομικός, ήταν πολιτικός - η κατοχύρωση της δημοκρατίας παράλληλα με την ενίσχυση της εξωτερικής ασφάλειας. Ευρύτερα πολιτικοί ήταν επίσης οι βασικοί λόγοι για τους οποίους  η Ελλάδα επεδίωξε την ένταξή της στην οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ) χωρίς να αγνοούνται βεβαίως τα οικονομικά οφέλη που θα προέκυπταν. Οπως είχε πει τότε ο Κώστας Σημίτης, «η ένταξη στην ΟΝΕ αποτελεί επένδυση όχι μόνο στην προοπτική ευημερίας της χώρας αλλά και στη διεύρυνση της δημοκρατίας και ενίσχυση της ασφάλειας της». Και βεβαίως μετά την προσχώρηση στην ΟΝΕ το 2000 η ευημερία ήλθε αλλά ως «καλοί Ελληνες» τη σπαταλήσαμε για να οδηγηθούμε τελικά στην κρίση που βιώνουμε. Αλλά τελικά έπρεπε να έλθει η κρίση (με τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στην εξουσία, τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή κ.ά.) για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ΟΝΕ για την προστασία της δημοκρατίας, για την αποφυγή μιας ενδεχόμενης ολικής δημοκρατικής εκτροπής στη χώρα.

Πραγματικά κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί ή μέχρι ποιου σημείου θα είχαν φθάσει οι θεσμικές παρεκτροπές σε Δικαιοσύνη, επικοινωνιακό σύστημα, Διοίκηση, οικονομική διακυβέρνηση κ.λπ. εάν η Ενωση δεν είχε υψώσει ένα τείχος προστασίας (έστω και ημιτελές σε ορισμένες περιπτώσεις). Τι θα είχε συμβεί, π.χ., με την Τράπεζα της Ελλάδος (και το ευρύτερο τραπεζικό σύστημα) εάν η τελευταία δεν ήταν μέρος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών ως ανεξάρτητος θεσμός της ευρωζώνης και ποια θα ήταν η τύχη του διοικητή Γιάννη Στουρνάρα, πώς ένας ιδιαίτερα ικανός διοικητής θα είχε ακαριαία ίσως  αντικατασταθεί από ένα κομματικό στέλεχος αμφίβολης τεχνοκρατικής επάρκειας. Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή μέρος αυτού) στοχεύει τελικά στην αλλαγή πολιτικού καθεστώτος στη χώρα, από ευρωπαϊκού τύπου φιλελεύθερη κοινωνική δημοκρατία σε ένα νεφελώδες μόρφωμα/δημοκρατία εξωευρωπαϊκού τύπου. Η στόχευση όμως αυτή για να υλοποιηθεί απαιτεί μια βασική προϋπόθεση: την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για όσο χρονικό διάστημα η Ελλάδα είναι μέλος της, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί όσο κι αν επιχειρούνται άγαρμπες παρεμβάσεις. Αλλά για παρόμοιες παρεμβάσεις μια χώρα (Πολωνία) βρίσκεται ήδη στο εδώλιο και μάλλον θα υποστεί τις συνέπειες ενώ για μια άλλη (Ουγγαρία) ζητείται ήδη ανοιχτά η αποπομπή της από την Ενωση. Παρά τα όσα όποια άλλα προβλήματα, η Ευρώπη σώζει τελικά τη δημοκρατία...

-Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών