ΟΙ ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΪΚΙΣΤΗ-ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΑΔΕΙΩΝ- ΚΑΛΕΣ ΟΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ- Η ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, ΤΟΥΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΧΙΟΝΟΣΤΟΒΑΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ- ΕΠΟΧΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ-ΛΙΠΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ, ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΙ- ΕΥΗΜΕΡΟΥΝΤΕΣ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ , ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΔΕ, ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ- ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΕΦΕΤΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΠΛΕΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ....

Επτά κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16

1. Διανοούμενοι χειροκροτητές

Του Σήφη Πολυμίλη

Δεν ξέρω τι θα έλεγε σήμερα ο Αγγελος Ελεφάντης αν έβλεπε και άκουγε τους συντρόφους και συνοδοιπόρους του στον «Πολίτη», διανοούμενους της ανανεωτικής υποτίθεται Αριστεράς τότε, υπουργούς και χειροκροτητές σήμερα του χειρότερου, ίσως, εθνολαϊκισμού που έχει γνωρίσει η χώρα... Ολους αυτούς, με πρώτο τον κ. Μπαλτά, που ασπάζονταν την πρώτη ίσως τόσο συνεκτική κριτική στο ΠαΣοΚ το 1977 με τίτλο «Λαϊκισμός ή σοσιαλισμός» και τώρα όταν δεν αντιγράφουν, επικροτούν ή σιωπούν στις πιο ακραίες λαϊκίστικες πρακτικές.

Πού χάθηκαν όλοι αυτοί που κατακεραύνωναν τότε το ΠαΣοΚ, που οργίζονταν με τον αυριανισμό, που επεδίωκαν να αρθρογραφούν σε εφημερίδες που σήμερα στοχοποιεί η παρέα του Μαξίμου; Μετέχουν βέβαια σε επιτροπές διαλόγου, έστω και αν δεν τις λαμβάνουν υπόψη τους αυτοί που τους όρισαν, σχεδιάζουν εορτές και πανηγύρεις και παρακολουθούν αμέριμνοι και βολεμένοι την «πρώτη φορά Αριστερά» να διαλύει θεσμούς και να προσπαθεί να επιβάλει την καθεστωτική λογική της.

Στο τελευταίο κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην «Αυγή», που έχει ξεχάσει προ πολλού την παράδοσή της, ο Ελεφάντης προειδοποιούσε τους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ που βρισκόταν καβάλα στο ρεύμα να μη συμπεριφέρονται «σαν τα μυρμήγκια που όταν θέλουν να πετάξουν βγάζουν φτερά και χάνονται». Πίστευε ακόμα ότι η ανανεωτική Αριστερά - αιωνία της η μνήμη - είχε ξεπεράσει τη χιμαιρική και καταστροφική λογική της εφόδου και κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων και την καλούσε να επιδιώκει διαρκώς τη λαϊκή συναίνεση.

Τα ακριβώς αντίθετα από όσα πράττουν δηλαδή σήμερα, στρογγυλοκαθισμένοι στα ανάκτορα της εξουσίας, με τη στήριξη, την ανοχή των πάλαι ποτέ συντρόφων και συνεργατών του. Που ξέχασαν γραφές και διαμάχες, ιδεολογικές και πολιτικές ανησυχίες και αυτοθαυμάζονται μπροστά στον καθρέφτη της εξουσίας. Παρακολουθούν θαμπωμένοι τον μεγάλο λαϊκιστή να αλλάζει σαν τα πουκάμισά του υποσχέσεις και ελπίδες που μοίραζε αφειδώς, να καταρρακώνει κάθε ιδέα της Αριστεράς που, υποτίθεται, πίστευαν και διακονούσαν.

Πάρτε μαζί σας νερό, έγραφε ένας άλλος αποσυνάγωγος, ο Μιχάλης Κατσαρός, γιατί το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία. Και δεν μπορούμε να πούμε καν, όπως θα 'λεγε ο Μ. Αναγνωστάκης, «Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας, δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας.

Κλέφτες!»

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16

2. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα

Του Γιάννη Μαρίνου

Η επικαιρότητα έφερε στην μνήμη ένα άγνωστο έως τώρα περιστατικό, που όμως τείνει βαθμιαία και ωμότατα να εξελιχθεί σε καθεστώς.

Συνέβη όταν ο διαβόητος Κοσκωτάς ήταν ακόμα στις μεγάλες δόξες του ως ένα από τα νέα τζάκια, που προσπάθησε να στήσει ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου προσπαθώντας να εκτοπίσει τα μέχρι τότε παλαιοκομματικά. Πρόεδρος της Τράπεζας Κρήτης και κύριος μέτοχος είχε έτσι εξασφαλίσει ως προνομιακούς καταθέτες δημόσιους οργανισμούς κατ' εντολήν της Κυβερνήσεως. Ο Κοσκωτάς με αναζήτησε μια μέρα στον Οικονομικό Ταχυδρόμο του οποίου ήμουν τότε διευθυντής. «Σας πήρα, μου είπε, για να σας ευχαριστήσω. Καθώς χάρις σε υπόδειξή σας αγόρασα τον Ολυμπιακό».

Κατάπληκτος του παρατήρησα ότι δεν είχα ποτέ μιλήσει μαζί του και συνεπώς ήταν αδύνατον να είμαι εγώ εκείνος που του έκανε μια τέτοια υπόδειξη. Και τότε μου υπενθύμισε ότι σ' ένα από τα σχόλιά μου στην στήλη Αντικοικονομικά του Ο.Τ. που υπέγραφα ως Κριτόβουλος, είχα υποστηρίξει ότι αν θέλει κάποιος Έλληνας επιχειρηματίας να εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο αλλά και γενικότερα σεβασμό και αναγνώριση θα πρέπει να επιδιώξει να εξασφαλίσει είτε επιχειρηματική συνεργασία με εταιρείες του κομμουνιστικού συνασπισμού (που τότε ανθούσε παγκοσμίως), είτε να γίνει κύριος μίας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Η Αριστερά τότε, αλλά ακόμα και σήμερα έστω και αποδυναμωμένη, έχαιρε υψηλής εκτίμησης ως διαθέτουσα το διαβόητο πια ηθικό πλεονέκτημα, οι δε οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων
και ιδιαίτερα των μεγάλων είναι τόσο πολυπληθείς και αποφασισμένοι να τις υπερασπίζονται ακόμα και βίαια, ώστε τα πολιτικά κόμματα πανικοβάλλονται στην ιδέα να τα βάλουν μαζί τους ακόμα και όταν αυτοί εγκληματούν. «Αυτό το σχόλιό σας», συνέχισε ο Κοσκωτάς, «το είχα κόψει και τοποθετήσει σε φάκελο με τα σημαντικότερα έγγραφά μου. Και όταν ήρθα από την Αμερική στην Ελλάδα έσπευσα, μαζί με την Τράπεζα Κρήτης, να αγοράσω και την ισχυρότερη σε οπαδούς και κύρος ποδοσφαιρική ομάδα, τον Ολυμπιακό, μολονότι ήμουν οπαδός του Παναθηναϊκού». Τα προαναφερθέντα τα αναπολούν προφανώς οι παλαιότεροι, αλλά τα αγνοούν οι νεότεροι. Απλώς προσθέτω ότι την προσπάθεια να στηριχθεί με κάθε τρόπο ο νέος φέρελπις και αδίστακτος επιχειρηματίας από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και με τον περίφημο νόμο Κουτσόγιωργα, ακολούθησε η κατάρρευση του μύθου Κοσκωτά, η δίκη και η παρολίγον καταδίκη ακόμα και του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Ο κύριος συμπράττων με τον Κοσκωτά και γι' αυτό υπόδικος Κουτσόγιωργας, που είχε πάρει γι' αυτό σεβαστή μίζα την οποία αναγκάστηκε να επιστρέψει, διασώθηκε από κακουργηματική καταδίκη καθώς αποβίωσε εντός του ειδικού δικαστηρίου.

Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μα από την χρησιμοποίηση του δικηγόρου κ. Ματζουράνη ως νομικού παραστάτη της κυβέρνησης Τσίπρα στο εν εξελίξει σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών, που έχει δρομολογήσει η νέα διαπλοκή, και ο οποίος μάλιστα είχε πρόσκαιρα εκπέσει της δικηγορίας ως συνεργασθείς με τον Κοσκωτά στην υπόθεση του κουτσονόμου. Αλλά και με την εξασφάλιση αδείας τηλεοπτικού σταθμού από τον επίσης διωκόμενο από τον εισαγγελέα κ. Ντογιάκο σημερινό πρόεδρο του Ολυμπιακού κ. Μαρινάκη. Συμπτώσεις.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16 λεζάντας

3. Ποιος θα κλάψει για τον Τσίπρα;

Του Γεωργίου Π. Μαλούχου

Οχι πως ήταν αναγκαίες, αλλά οι μετρήσεις αυτής της εβδομάδας ήρθαν να πιστοποιήσουν εκείνο που άπαντες γνωρίζουν: τα ποσοστά αποδοκιμασίας της κυβέρνησης από την κοινή γνώμη έχουν ανέλθει σε πρωτοφανή, ακόμη και για την πτωχευμένη Ελλάδα, επίπεδα, τα οποία αγγίζουν ή και υπερβαίνουν το 80%! Στην πραγματικότητα, μόνον εκείνοι που βρίσκονται πια στην καρδιά της εξουσίας ή γύρω από αυτήν απέμειναν να πιστεύουν σε αυτή την κυβέρνηση και να την υπερασπίζονται. Ολος ο... υπόλοιπος ελληνικός λαός πνέει μένεα εναντίον της, ανεξαρτήτως κομματικών, πολιτικών και ιδεολογικών τοποθετήσεων. Το γιατί είναι ηλίου φαεινότερον: επειδή η σκληρή πραγματικότητα σάρωσε σαν τσουνάμι τα άγρια και κατά συρροή ψέματα με τα οποία ο Τσίπρας και η ομάδα του κατέλαβαν και κράτησαν τόσο καιρό την εξουσία. Και η πτώση θα είναι πολύ πιο μετεωρική από ό,τι υπήρξε η άνοδός τους στην εξουσία.

Φυσικά, η κυβέρνηση έχει έτοιμη την απάντηση: την πολεμάει η διαπλοκή, είναι σε εξέλιξη οργανωμένη επιχείρηση αποσταθεροποίησής της την οποία απεργάζονται σκοτεινοί κύκλοι, τρίγωνα και τετράγωνα... Οχι, δεν εννοούν τον Καλογρίτσα και τους συν αυτώ, που σε λίγο και εκείνοι, τα σημερινά τους φερέφωνα, θα τους πολεμάνε μόλις διαπιστώσουν ότι ακόμη και αυτούς τούς έχουν κοροϊδέψει - όπου να 'ναι, φτάνει και αυτή η ώρα. Εννοούν το γνωστό μοτίβο, το οποίο, όμως, τώρα πια δεν πείθει κανέναν. Και ο λόγος είναι απλός: το τσουνάμι που καταπίνει τώρα την κυβέρνηση έρχεται κατευθείαν από την κοινωνία, πηγάζει απευθείας από την πρωτογενή οργή του κόσμου: ούτε κανάλια μπορούν να το σηκώσουν ούτε άλλος κανείς: ο σεισμός που το γεννά είναι η ίδια η ζωή.

Οι συνταξιούχοι βλέπουν τις συντάξεις τους να χάνονται μήνα με τον μήνα και η κυβέρνηση τους δουλεύει ψιλό γαζί: δεν μειώνονται, τους λέει! Οι άνεργοι βρίσκονται στο μαύρο σκοτάδι και η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί ότι δήθεν η ανεργία έπεσε. Οι φορολογούμενοι ακούν τους υπουργούς στις τηλεοράσεις (τις οποίες φυσικά βρίζουν) να λένε ότι οι φόροι είναι δικαιότεροι, την ώρα που αυτοί έχουν λάβει διαστάσεις δήμευσης. Οι επιχειρήσεις είναι στη μεγίστη πλειοψηφία τους κλινικά νεκρές και η προπαγάνδα βλέπει ανάπτυξη! Οι τοπικές κοινωνίες που έρχονται σε άμεση επαφή με το Μεταναστευτικό βράζουν, με τις «Αμυγδαλέζες» να ανοιγοκλείνουν. Οσοι έχουν την ατυχία να αρρωστήσουν τρέμουν για το τι τους περιμένει στα νοσοκομεία. Και πάει λέγοντας... Ολους αυτούς έχει πια απέναντί του ο κύριος Τσίπρας. Με αυτούς πρέπει να τα βγάλει πέρα. 

Να δούμε πώς...

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16

4. Τα καβαλημένα καλάμια του ΣΥΡΙΖΑ

Του Νότη Παπαδόπουλου

Το μεγάλο πρόβλημα με την εξουσία είναι ότι σε κάνει να νιώθεις πανίσχυρος. Ανίκητος. Μόνιμος. Υπεράνω των νόμων. Είναι ένα απατηλό συναίσθημα που έχουν νιώσει κατά καιρούς όλοι - σχεδόν - οι κυβερνώντες της χώρας. Λόγω αδυναμίας να αντιληφθούν το πραγματικό ειδικό βάρος τους.

Αλλά και επειδή οι εκπρόσωποι των θεσμών του πολιτεύματος δεν συνηθίζουν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων - αντίθετα, είναι πάντα έτοιμοι να ανεχθούν αναντίρρητα τις παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας ελπίζοντας στην αποδοχή και στη στήριξή της.

Πόσω μάλλον όταν οι σημερινοί κυβερνώντες βρίσκονταν για χρόνια - δεκαετίες κάποιοι από αυτούς - στο περιθώριο της εξουσίας με ποσοστά... νικοτίνης που δεν τους επέτρεπαν καν να εισέλθουν στη Βουλή.

Και ξαφνικά, σκαρφαλώνοντας στο κύμα του λαϊκισμού και των ψεύτικων υποσχέσεων, εκτοξεύτηκαν από το 4% στο 36%, καταλαμβάνοντας έκπληκτοι το Μαξίμου.

Ηταν επόμενο να καβαλήσουν το καλάμι και να πιστέψουν στ' αλήθεια στη μεγαλοφυΐα τους, στη μοναδικότητά και στην ανωτερότητά τους. Να θεωρούν ότι μπορούν να ξεγελάσουν τους πολίτες μετονομάζοντας την τρόικα σε θεσμούς, τις περικοπές σε αυξήσεις και τη λιτότητα σε ανάπτυξη.

Οτι μπορούν ανέμελα να κυκλοφορούν χωρίς γραβάτες στην Ευρώπη, να μαγνητοφωνούν τους υπουργούς στις συνεδριάσεις και να συναντώνται με πρώην προέδρους των ΗΠΑ χωρίς μεταφραστές, αν και τα αγγλικά τους ήταν επιπέδου Lower.

Να πιστεύουν ότι ατιμωρητί θα μπορούσαν να προσκαλούν στην Ελλάδα πρόσφυγες πολέμου και μετανάστες για να τους στέλνουν συστημένους στη Βόρεια Ευρώπη.

Να μιλούν για δημοκρατία, πλουραλισμό και ελευθεροτυπία και στην πραγματικότητα να στήνουν αυταρχικό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, κλείνοντας τα ενοχλητικά κανάλια και κατασκευάζοντας τη δική τους αριστερή διαπλοκή.

Να είναι βέβαιοι ότι θα πείσουν την κοινή γνώμη για την ακεραιότητά τους βάζοντας καναλάρχες να κοιμηθούν σε ράντζα, προωθώντας με εικονικές εγγυητικές τους δικούς τους αχυράνθρωπους και μετατρέποντας τους δημοσιογράφους σε εξιλαστήρια θύματα.

Να υπόσχονται επαναστάσεις στη ζωή των Ελλήνων, ποντάροντας στους τραμπουκισμούς Πολάκη, στις τερατολογίες Κατρούγκαλου και στις αριστερές αμπελοφιλοσοφίες Φίλη.

Μπορεί να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι όλους για πολύ καιρό, έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν.

Η κυβέρνηση των καβαλημένων καλαμιών κλείνει μόλις έναν χρόνο - αλλά η φθορά της είναι ήδη μεγαλύτερη από μιας κυβέρνησης που ολοκληρώνει τη θητεία της. 

Η απογοήτευση θα πέσει επάνω τους, σαν χιονοστιβάδα

.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16

5. Η επέλαση της Ακροδεξιάς

Του Γιάννη Καρτάλη

Η μεταπολεμική ισορροπία δυνάμεων στον Δυτικό Κόσμο απειλείται να ανατραπεί καθώς τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες επελαύνει πλέον ακάθεκτη η Ακροδεξιά και τίποτε δεν δείχνει ότι μπορεί να σταματήσει την πορεία της. Λίγες εβδομάδες πριν από τις αμερικανικές εκλογές όλες οι μετρήσεις διαπιστώνουν μια επικίνδυνη άνοδο του ανεκδιήγητου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ η πολυσυζητημένη Σύνοδος Κορυφής της Μπρατισλάβας ουσιαστικά επικύρωσε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου στις ακραίες δυνάμεις της ξενοφοβίας και του εθνικολαϊκισμού. Διότι δεν πρόκειται μόνον για τη γνωστή περίπτωση της Γερμανίας, αλλά και για τη Γαλλία όπου ο πρώην πρόεδρός της Νικολά Σαρκοζί, στην απελπισμένη προσπάθειά του να επανεκλεγεί, επενδύει τώρα στις φοβίες του γαλλικού λαού που έχουν προκληθεί από τα αλλεπάλληλα κτυπήματα της τρομοκρατίας, για να ανταγωνισθεί τη Μαρίν Λεπέν, δημιουργώντας την πιθανότητα ενός εφιαλτικού σεναρίου όπου οι Γάλλοι θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ αυτών των δύο.

Οι δυσάρεστες αυτές εξελίξεις είναι απόρροια της κατάρρευσης της επιρροής των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων. Δηλαδή των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες και των Χριστιανοδημοκρατών (Κεντροδεξιών) και Σοσιαλδημοκρατών (Κεντροαριστερών) στην Ευρώπη. Είναι πραγματικά απίστευτο το γεγονός ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κατέληξε να παρουσιάσει ως υποψήφιό του έναν άνθρωπο σαν τον Τραμπ, ενώ και οι Δημοκρατικοί δεν έκαναν ασφαλώς και την καλύτερη επιλογή με την αμφιλεγόμενης από πολλές πλευρές Χίλαρι Κλίντον. Πρόκειται για μια τραγωδία, όταν η πιο ισχυρή χώρα του πλανήτη, διαθέτοντας πολλούς άλλους ικανούς πολιτικούς, καταλήγει σε αυτούς τους δύο, οι οποίοι αύριο θα κατευθύνουν τις τύχες του Κόσμου. Παράλληλα είναι σαφές ότι η αποτυχία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα των προσφυγικών ροών και της τρομοκρατίας, σε συνδυασμό με την οικονομική αστάθεια, έφεραν στο προσκήνιο τις δυνάμεις εκείνες που ακριβώς αυτό καταγγέλλουν.

Ετσι σήμερα η ξενοφοβία, ο ακροδεξιός εθνικολαϊκισμός και η έλλειψη ανεκτικότητας δημιουργούν τον μεγάλο κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων με απροσδιόριστες προεκτάσεις, θυμίζοντας δυστυχώς ανάλογες καταστάσεις που είχαν επικρατήσει την περίοδο μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων του 20ού αιώνα. Αντί λοιπόν η ανθρωπότητα να προχωράει προς νέες μορφές ελευθερίας και δημοκρατίας, φαίνεται να επιστρέφει στις σκοτεινές περιόδους του παρελθόντος. Σε αυτό το σκηνικό έρχεται να προστεθεί η γενικότερη αστάθεια που προκαλείται από τη γνωστή διένεξη της Ευρώπης με τη Ρωσία, τη χωρίς τέλος ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και την απειλή των τζιχαντιστών, τις ηγεμονικές τάσεις της Κίνας στην περιοχή της, τις πυρηνικές βλέψεις της Βόρειας Κορέας και τα τόσα άλλα, που συνθέτουν μια πρωτοφανή συρροή κρίσεων. Χαρακτηριστικό μάλιστα της εποχής που ζούμε είναι ότι επιβιώνουν τελικά μόνον οι αυταρχικοί ηγέτες τύπου Πούτιν και Ερντογάν.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16

6. Ελλείμματα με ονοματεπώνυμο

Του Ζώη Τσώλη

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, αν θέλει να είναι ειλικρινής, θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η χώρα έχει φύγει από τη ζώνη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και για τέταρτη χρονιά ο κρατικός προϋπολογισμός θα κλείσει με πρωτογενές πλεόνασμα.

Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε επί της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και, παρά τις ακραίες συνθήκες αντιπαράθεσης με τους δανειστές όπου οδηγήθηκαν πέρυσι η χώρα και η οικονομία, συνεχίστηκε και με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Η σημερινή κυβέρνηση πέτυχε το πρωτογενές πλεόνασμα να κινείται πάνω από τους στόχους το 2015 και εφέτος να είναι σε θέση να κλείσει τον προϋπολογισμό με μεγάλη άνεση και πάλι πάνω από τους στόχους του Μνημονίου που υπέγραψε. Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

Το πεδίο όμως όπου θα μπορούσε να ασκήσει αυστηρή κριτική ο αρχηγός της ΝΔ και να απαιτήσει στροφή πολιτικής είναι η πορεία του ΕΣΠΑ, των ιδιωτικών επενδύσεων που πριμοδοτούνται από αυτό και πολύ περισσότερο των δημοσίων επενδύσεων που έμειναν πίσω.

Τα έσοδα του ΠΔΕ ανήλθαν μόλις σε 2 δισ. ευρώ από την αρχή του χρόνου ως το τέλος Αυγούστου και είναι μειωμένα κατά 1 δισ. ευρώ έναντι του στόχου του προϋπολογισμού του 2016.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι το μεγάλο πρόβλημα και συνάμα το κλειδί για την έξοδο από την κρίση είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη, πώς ο κ. Τσίπρας ανέχεται και η ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης εφησυχάζει με αυτές τις καθυστερήσεις στη ροή των ευρωπαϊκών κονδυλίων και στην πορεία έργων και προγραμμάτων που τρέχει το ίδιο το Δημόσιο;

Οι ευθύνες είναι προφανείς. Οι καθυστερήσεις, αν όχι η αποτυχία στην επίτευξη των στόχων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και κατ' επέκταση τα προβλήματα στην απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και οι συνέπειες στον κρατικό προϋπολογισμό έχουν ονοματεπώνυμο.

Το κυριότερο όμως είναι ότι όλα αυτά ανακόπτουν την προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και αύξησης της απασχόλησης.

Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16 λεζάντας

7. Ζητούνται πράξεις

Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Πριν από έναν χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε και πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Νέα Υόρκη για τη Σύνοδο του ΟΗΕ. Τότε, σε αντίθεση με εφέτος, πραγματοποίησε καμπάνια για την προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα. Ηταν η εποχή που είχε κάνει τη στροφή που πολλοί προσδοκούσαν από την ημέρα που κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 μετατρέποντας το «Οχι» του δημοψηφίσματος σε «Ναι» και είχε νωπή λαϊκή εντολή, έχοντας κερδίσει και τις εκλογές του περυσινού Σεπτεμβρίου. Πανίσχυρος ο κ. Τσίπρας, με το μελάνι της υπογραφής του στο τρίτο Μνημόνιο να μην έχει καλά-καλά στεγνώσει, έλεγε στους επενδυτές, με τη συνδρομή του Μπιλ Κλίντον, να υποστηρίξουν το ξαναχτίσιμο της Ελλάδας. «Είμαι εδώ για να επιβεβαιώσω την πρόθεσή μας να μεταρρυθμίσουμε τον δημόσιο τομέα για να φέρουμε επενδύσεις στην Ελλάδα» έλεγε.

Τότε λοιπόν το αφήγημα της κυβέρνησης ήταν ότι «υπογράψαμε το Μνημόνιο, το φέραμε στον ελληνικό λαό, ο οποίος θεώρησε ότι εμείς μπορούμε να το εφαρμόσουμε καλύτερα προς το συμφέρον του, μας ψήφισε και τώρα κλείνουμε τις εκκρεμότητες του Μνημονίου Σαμαρά ώστε τον Νοέμβριο να αρχίσει η πρώτη αξιολόγηση, η οποία θα ολοκληρωθεί το πρώτο τρίμηνο του 2016 και η χώρα θα απογειωθεί».

Αρκετοί «αγόρασαν» αυτό το στόρι. Πήραν τοις μετρητοίς τα λόγια του κ. Τσίπρα και έβαλαν λεφτά στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πέρυσι τον Νοέμβριο συγκέντρωσε περί τα 5 δισ. ευρώ. Πολλοί ξένοι επενδυτές, παλαιοί και νέοι, έβαλαν λεφτά. Αποτέλεσμα ήταν να τα χάσουν καθώς το μομέντουμ ανάκαμψης που έδειχνε να αποκτά η οικονομία μετά την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από τον κ. Τσίπρα σύντομα χάθηκε και οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Αρχισαν και πάλι οι καθυστερήσεις και τα πισωγυρίσματα και έναν χρόνο μετά ακόμα τρέχουμε να κλείσουμε την πρώτη αξιολόγηση για να πάρουμε τα λεφτά των δόσεων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων θα πέσει στην αγορά.

Στην εφετινή επίσκεψη του κ. Τσίπρα στη Νέα Υόρκη δεν υπήρξαν συναντήσεις με επενδυτές πέρα από τις παραδοσιακές με ομογενείς, όπως το Concordia Summit, στις οποίες συμμετείχε και ο Βασίλης Λεβέντης. Αν προσπαθούσε να διοργανώσει κανείς κάτι αντίστοιχο με το περυσινό και τον Μπιλ Κλίντον, δεν θα έβρισκε ακροατήριο. Οι επενδυτές έχουν γυρίσει την πλάτη στην Ελλάδα. Βαρέθηκαν να περιμένουν να γίνει κάτι και αντ' αυτού να γίνονται άλλα. Να περιμένουν να κλείσει η αξιολόγηση και να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και η αξιολόγηση να μην κλείνει και η ελάφρυνση να αναβάλλεται.

Το εφετινό αφήγημα του κ. Τσίπρα ότι ολοκληρώνουμε την αξιολόγηση, παίρνουμε την ελάφρυνση του χρέους, συμμετέχουν τα ελληνικά ομόλογα στο QE και η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές το 2017 δεν συγκινεί κανέναν. Ολα αυτά δεν γίνονται με ομιλίες στα διεθνή φόρα, συνεντεύξεις στον διεθνή Τύπο και άλλες επικοινωνιακές κινήσεις. Ειδικά στο θέμα του χρέους, που είναι βασικό, απαιτείται συστηματική δουλειά σε τεχνικό και πολιτικό επίπεδο, χωρίς μεγάλα λόγια και εντυπωσιασμούς. Οσο αυτό δεν γίνεται οι επενδυτές θα εξακολουθούν να τηρούν στάση ανάμονής. Θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και περιμένουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Ως τότε η οικονομία και η κοινωνία θα τρώνε από τις σάρκες τους...