"...Ξαφνικά, λοιπόν, είχαμε αντιστροφή των όρων στο πεδίο της πολιτικής. Ενώ μέχρι τις διακοπές του καλοκαιριού η κυβέρνηση είχε την πρωτοβουλία και έπαιζε την αντιπολίτευση περίπου όπως ήθελε, τώρα η κυβέρνηση έχει μπλεχτεί σε ένα σκάνδαλο πρώτης γραμμής, φοβάται και αντιδρά με εξάρσεις σοσιαλιστικού αυταρχισμού, καθώς η πρωτοβουλία έχει περάσει πια στην αντιπολίτευση. Ετσι, είδαμε τον πανίσχυρο υπουργό Παππά να επιστρέφει εσπευσμένα από τις διακοπές του στη Νέα Υόρκη και να αναλαμβάνει προσωπικά την αντεπίθεση. Κάνει αυτό που έκανε ώς τώρα στην υπόθεση, δηλαδή αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού όπως τον βολεύει. Συγκεκριμένα, υπονοεί ότι οι «οριστικοί υπερθεματιστές» (με υπογραφή Κρέτσου) δεν είναι ακόμη εντελώς οριστικοί. Απειλεί για να εκφοβίσει. Υποθέτω ότι ο ίδιος θα φοβάται περισσότερο...."

"ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ" του Φαληρέως και

"ΤΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ του διόδωρου" 

                                                               "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/09/16


Εξάρσεις αυταρχισμού και σοσιαλισμού

Του Στέφανου Κασιμάτη
Κ​​άτι έχει αλλάξει. Ολοι το καταλαβαίνουμε, αλλά κανείς μας δεν μπορεί να είναι βέβαιος ακόμη για τη δυναμική της μεταβολής που συντελείται. Η κυβέρνηση πάει από γκάφα σε γκάφα. Δεν προλαβαίνουν να συνέλθουν από τη μία και έρχεται η άλλη. Τι συμβαίνει τέλος πάντων;

Ας δούμε μερικές περιπτώσεις, γιατί έχει σημασία. Επιχειρείται, λ.χ., ο εκφοβισμός του Στουρνάρα, μέσω της εισαγγελικής έρευνας στην εταιρεία της συζύγου του, με μια επιχείρηση που ξεκινά σε ύφος Στάζι, μεταπίπτει σε μια κατάσταση ελληνικής φαρσοκωμωδίας και καταλήγει σαν παρεξήγηση που λύθηκε και την οποία αμφότερες οι πλευρές επιλέγουν επί του παρόντος να ξεχάσουν. Τι έμεινε; Μόνον η διαπιστωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να στριμώξει πάση θυσία τον Στουρνάρα. Την αποδεικνύει το γεγονός ότι παρέβησαν σαφείς δικονομικούς κανόνες, προκειμένου να το προσπαθήσουν. (Η υπόθεση είχε ανατεθεί σε ειδικό ανακριτή και, επομένως, ουδείς άλλος μπορούσε να παρέμβει.)

Καθαρίζουν τον Ντογιάκο με κοστουμάκι περιποιημένο sur mesure, προκειμένου να μην είναι υποψήφιος για την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών. Το κάνουν δε με την αποφασιστικότητα των αδίστακτων. Δύο μέρες μετά, όμως, ο Ντογιάκος εκλέγεται, καθώς η ποινή που του επεβλήθη δεν είχε περαστεί στον φάκελό του και, άρα, δεν υπήρχε κώλυμα εκλογιμότητας. Υπαναχώρησαν, επειδή εκ των υστέρων αντελήφθησαν ότι ο Ντογιάκος ήταν προτιμότερος από άλλους υποψηφίους που θα επικρατούσαν. Για να το πω διαφορετικά, καρφώνεις το στιλέτο στην πλάτη του άλλου και στη μέση της διαδρομής της λάμας μετανιώνεις, την τραβάς πίσω και του ψιθυρίζεις στο αυτί: «Τίποτα, τίποτα. Ξέχνα το, πες ότι δεν συνέβη».

Επειτα, η πώληση του Ελληνικού. Μόλις η Βουλή ενέκρινε τη σύμβαση, ο αναπληρωτής υπουργός Τσιρώνης κάλεσε «τα κινήματα να κάνουν το καθήκον τους». (Να δούμε αν θα εισακουσθεί, όπως εισακούσθηκε ο Ερρίκος Β΄ όταν ευχήθηκε να βρισκόταν κάποιος να τον γλιτώσει από τον Τόμας Μπέκετ...) Στον χορό κατά των ιδιωτικοποιήσεων πέρασαν αμέσως και οι «σοφοί γέροντες» του κυβερνητικού Μάπετ Σόου, Μπαλτάς και Φλαμπουράρης. Επί δύο ημέρες, η κυβέρνηση εδώ στην Αθήνα είχε στήσει ολόκληρο ανάθεμα στις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό καλούσε τους υποψήφιους επενδυτές να αποφεύγουν τα ελληνικά media και να ενημερώνονται απευθείας από την κυβέρνηση για το επενδυτικό κλίμα. (Π.χ. από τον Σταθάκη, που είναι σβέλτος και στο μυαλό ξυράφι και ας δείχνει σαν να βρίσκεται σε μια κατάσταση μόνιμου hangover...) Τέλος, μην παραλείψω τη μνεία στον Φίλη, ο οποίος αφήνει αχαλίνωτο το αριστερό κόμπλεξ του να ξεσπά κατά των ιδιωτικών σχολείων και της Εκκλησίας.

Ολα αυτά τα επεισόδια έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα: είναι εξάρσεις αυταρχισμού και σοσιαλισμού. Είναι, επίσης, ξεσπάσματα της «πολιτικής της εκδίκησης». Είναι πάνω απ’ όλα, όμως, αντιδράσεις ανθρώπων που νιώθουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να τρέμει και αναρωτιούνται αν αυτό που τους συμβαίνει θα γίνει χειρότερο. Αιτία όλων είναι το μιντιακό-τραπεζικό σκάνδαλο, στο οποίο εξελίχθηκε η «τακτοποίηση του τηλεοπτικού τοπίου». Τείνει να εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα που απειλεί να ρουφήξει την κυβέρνηση. (Σ.σ.: Με τον όρο «κυβέρνηση» εννοούμε τον ΣΥΡΙΖΑ – οι ΑΝΕΛ είναι τελείως εξαφανισμένοι, σαν να μην υπάρχουν.)

Ξαφνικά, λοιπόν, είχαμε αντιστροφή των όρων στο πεδίο της πολιτικής. Ενώ μέχρι τις διακοπές του καλοκαιριού η κυβέρνηση είχε την πρωτοβουλία και έπαιζε την αντιπολίτευση περίπου όπως ήθελε, τώρα η κυβέρνηση έχει μπλεχτεί σε ένα σκάνδαλο πρώτης γραμμής, φοβάται και αντιδρά με εξάρσεις σοσιαλιστικού αυταρχισμού, καθώς η πρωτοβουλία έχει περάσει πια στην αντιπολίτευση. Ετσι, είδαμε τον πανίσχυρο υπουργό Παππά να επιστρέφει εσπευσμένα από τις διακοπές του στη Νέα Υόρκη και να αναλαμβάνει προσωπικά την αντεπίθεση. Κάνει αυτό που έκανε ώς τώρα στην υπόθεση, δηλαδή αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού όπως τον βολεύει. Συγκεκριμένα, υπονοεί ότι οι «οριστικοί υπερθεματιστές» (με υπογραφή Κρέτσου) δεν είναι ακόμη εντελώς οριστικοί. Απειλεί για να εκφοβίσει. Υποθέτω ότι ο ίδιος θα φοβάται περισσότερο.

Διάγνωση ασφαλής δεν μπορεί να υπάρξει. Ομως, θυμάμαι έναν ήρωα του Χέμινγουεϊ (από το μυθιστόρημα «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά») που όταν τον ρωτούν πώς χρεοκόπησε, απαντά: «Slowly at first, then all at once». Αργά στην αρχή, μετά απότομα. Κάποιοι λένε ότι παρομοίως πέφτουν και οι κυβερνήσεις. Μπορεί, αλλά ας συγκρατήσουμε τις προσδοκίες μας. Θα δούμε ακόμη και άλλα τέρατα στο horror show που έχουμε εγκλωβιστεί, διότι οι κυβερνώντες φοβούνται να αφήσουν την εξουσία – δεν είναι μόνον ότι δεν θέλουν. Φοβούνται την αντεκδίκηση εκείνων τους οποίους εκδικούνται σήμερα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι –ορισμένοι πολύ τεχνικοί– για τους οποίους οι Γερμανοί πολέμησαν με τέτοια λύσσα και για τόσο μεγάλο διάστημα, παρότι ήξεραν ότι ο πόλεμος είχε χαθεί. Ισχυρότερος όλων των άλλων λόγων ήταν ο φόβος της ζωής που τους περίμενε μετά. Ενα αστείο της εποχής, που το έλεγαν μεταξύ τους και ενίοτε το έγραφαν και πάνω στα ερείπια, έλεγε: «Διασκεδάστε τον πόλεμο. Η ειρήνη θα είναι κόλαση».

Τον αγαπάνε

«Οι εμπλεκόμενοι σε πραξικοπήματα δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα». Αυτό είπε, αυτό μπορούσε να πει δημοσίως, προς τον Ερντογάν ο Τσίπρας. Να συμπληρώσω εγώ αυτό που είχε στο μυαλό του ο πρωθυπουργός και δεν μπορούσε να πει: «Δεν είναι ευπρόσδεκτοι, ιδίως όταν τα πραξικοπήματα αποτυγχάνουν – αν έχουν πετύχει, άλλη υπόθεση. Εμείς είμαστε υπέρ του δημοκρατικού δρόμου προς τη δικτατορία. Γι’ αυτό και σ’ αγαπάμε, Ταγίπ*».

(*: Ο πρόεδρος είναι on first name terms με όλους τους συναδέλφους του, τον Φρανσουά, τον Ματέο, τον Ταγίπ κ.ά.)Έντυπ


"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25/09/16

Το επταήμερο του Διόδωρου
του Διόδωρου Κυψελιώτη

Από Βλαδίμηρο σε Βλαδίμηρο
Είμαι κουρασμένος, ημερολόγιό μου· δεν πρόλαβα να διορθώσω τις καταστροφές, Δευτέρα 6 η ώρα, νύχτα ακόμη, με ξύπνησε βίαιος άνεμος - ξαναήρθε ανεμοστρόβιλος. Πάλι έγειρε δεξιά η πέργκολα, πάνε οι γλάστρες, έφυγαν κλαριά - αλλά όχι μεγαλύτερες καταστροφές, μας λυπήθηκε αυτός, τουλάχιστον στη γειτονιά μας. Τα παράτησα και έφυγα για την Αθήνα, δεν άντεχα άλλο. Και στον δρόμο μου χάλασε το αυτοκίνητο - διαπίστωσα λοιπόν ότι για να ειδοποιήσω την ασφαλιστική μου, την Generali, έπρεπε να πάρω πενταψήφιο αριθμό με χρέωση. Επειδή δεν αντέχω την κοροϊδία, θα αλλάξω εταιρεία.

Εξατμίστηκε λοιπόν τη Δευτέρα η χαρά που είχα νιώσει το Σάββατο: επανεμφανίστηκε ο Μπούφος μου! Από μακριά με φώναξε, δεν πλησίασε - πρέπει να ήταν στην αγαπημένη του κουκουναριά την ημέρα που κατέρρευσε και ακόμη δεν έχει συνέλθει από το σοκ. Πάντως είναι καλά, αυτό έχει σημασία.

Φθάνοντας στην Αθήνα με περίμεναν ακόμη χειρότερα - οι παλαίμαχοι κομμουνιστές: Ο σοσιαλισμός είναι διαδικασία μακρά και όχι στιγμιαία και έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες, εξήγησε ο επί του Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς. «Οταν σε αυτόν τον δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μια αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν... Λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μιας ήττας, ότι πρέπει να προσαρμοστούμε να κάνουμε τον συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα για να συνεχίσουμε τον αγώνα».

Μπορεί η εγχώρια σπαστική Αριστερά να εγκατέλειψε τη βίαιη, ένοπλη, επαναστατική ρήξη και (100 χρόνια μετά τους Μπερνστάιν /Κάουτσκι και 40 μετά τους Τολιάτι / Μπερλινγκουέρ) να υιοθετεί πια τον «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό», αλλά το δικό της προγονικό ζαχαριαδικό «τα όπλα παρά πόδας» παρά την ήττα δεν το ξεχνά.

Αγώνας για τον σοσιαλισμό λοιπόν· με τον Καμμένο, τον Σπίρτζη, τον Πολλάκη, τον Κατρούγελω, τον Κουρουμπλή, την οικογένεια Καλογρίτσα... Περίεργος σοσιαλισμός θα είναι αυτός. Αλλά ίσως και αυτές οι συμμαχίες είναι αποτέλεσμα των «υπέρτερων συσχετισμών» στο εκλογικό σώμα: η αλλοτρίωση το εμποδίζει να κατανοήσει ότι πρέπει να υπερψηφίζει Αριστείδη Μπαλτά. Συμβιβασμός και αυτός - «αλλά μετά την ήττα λέμε αυτά που λέγαμε και πριν», όσα μνημόνια και αν υπογράψουμε.

Και αν τα βρει ο Τσίπρας με τη Γεννηματά ή τον Θεοδωράκη ή τον Λεβέντη; Μπορεί να χαρακτηριστεί και νίκη, γιατί γλίτωσαν από τον Καμμένο - αλλά μπορεί να είναι και αυτό συμβιβασμός. Ο Αριστείδης Μπαλτάς θα μας λέει ξανά πως όλα αυτά είναι «στιγμιαία», η πορεία είναι μακρά, σαν αυτή του κινέζου μακαρίτη προέδρου, αλλά «δίχως τανκς αεροπλάνα / μόνο τράπεζες-κανάλια / ... /με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού Αλέξη Τσίπρα / ξεψυχάει ο σατανάς της διαπλοκής» και πορευόμαστε στον σοσιαλισμό.

Προφανώς ο ισχυρισμός του Αριστείδη Μπαλτά δεν μπορεί να ελεγχθεί, ημερολόγιό μου. Ο,τι και αν συμβεί, αυτός θα υποστηρίζει πως «το καραβάνι προχωρά» - τα ίδια δεν ακούγαμε όταν ο Μπαλτάς και οι σύντροφοί του δήλωναν κομμουνιστές; Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να έκαναν αυτά που έκαναν, αλλά η πορεία προς τον σοσιαλισμό συνεχιζόταν: αν όχι στη Ρωσία, στην Κούβα· αν όχι στην Κούβα, στην Κίνα, αν όχι στην Κίνα, στη Βενεζουέλα - και έτσι φθάσαμε από τα Χειμερινά Ανάκτορα του Βλαδίμηρου-Ιλιτς Λένιν στα βοσκοτόπια του Ιωάννη-Βλαδίμηρου Καλογρίτσα μέσω του Ορφέα-Ερνέστου Τσίπρα.

Ο επικίνδυνος πελεγρινισμός
Εμένα μου φαίνεται πως αυτή η μακρά πορεία δεν είναι προς τον σοσιαλισμό αλλά προς την εξουσία - βγήκε ο Πρωθυπουργός να δηλώσει στον ΟΗΕ ότι αν δεν αντιμετωπιστεί το Προσφυγικό «θα δώσουμε χώρο σε εθνικιστικές, ξενοφοβικές δυνάμεις να δείξουν το πρόσωπό τους» - ο Καμμένος και οι δικοί του δείχνουν καθημερινά το εξουσιαστικό πρόσωπό τους επειδή δεν αντιμετωπίστηκε το Προσφυγικό ή επειδή τους πρόσφερε ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνητικές θέσεις, για να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός και ο Αριστείδης Μπαλτάς υπουργός;

Η πορεία ατόμων και ομάδων προς την εξουσία έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος (Καμμένος, μνημόνια, Ελληνικό...) βαφτίζεται πορεία προς τον σοσιαλισμό. Δυστυχώς, το μόνο που υπάρχει είναι προσωπικές σταδιοδρομίες. Σπουδαίο να γίνεσαι πρωθυπουργός ή υπουργός - αν το έχεις σκοπό ζωής, φυσικά. Αλλά ο δημοκρατικός δρόμος έχει το μειονέκτημα ότι κάτι πρέπει να προσφέρεις στον δήμο για να σταδιοδρομήσεις, κάτι περισσότερο από αταβιστικά αναμασήματα.

• Η σύγκρουση του Νίκου Φίλη με τους παπάδες εντάσσεται και αυτή στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό ή αποτελεί καθυστερημένη αστική μεταρρύθμιση; Ελπίζω κάποτε να απαντήσει στο ερώτημα ο άλλος θεωρητικός, Ευκλείδης Τσακαλώτος, αυτός που συνεχώς εξωραΐζει τη φιλαρχία ως «ταξική» - εγώ πάντως είμαι με το μέρος του Φίλη, ανεξαρτήτως δρόμου και στάσεων: η Εκκλησία της Ελλάδος να περιοριστεί στους πιστούς της και στις εκκλησίες της, καμία θέση δεν έχει στα σχολεία.

Αλλά αυτή τη συζήτηση για το τι έκανε η Εκκλησία στην Κατοχή και επί χούντας δεν την καταλαβαίνω: η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών εξαρτάται από το πώς αποτιμάμε τους αρχιεπισκόπους Δαμασκηνό, Καντιώτη και Σεραφείμ;

Ανησυχώ μήπως ο υφυπουργός Θεοδόσης Πελεγρίνης καθοδηγεί ιδεολογικά τον υπουργό Φίλη - διότι ο Δαμασκηνός ήταν από αυτούς τους λίγους που βοήθησαν τους έλληνες εβραίους στην κατοχή, άρα συνέβαλε στην οικειοποίηση του «Ολοκαυτώματος» από το Ισραήλ. Ενώ δεν έκανε τίποτα για να οικειοποιηθούν οι ορθόδοξοι Ελληνες την «Καταστροφή» - μόνο τη «φέτα» καταφέραμε να οικειοποιηθούμε, ετοιμάζονται να μας την πάρουν και αυτήν.

Ας προσέξει ο Φίλης μην τον οικειοποιηθεί αυτόν ο πελεγρινισμός, ανώτατο στάδιο του αυτάρεσκου εγωτικού μπουρδολογισμού. Που φαίνεται απλώς γελοίος, ενώ είναι και επικίνδυνος: δεν ξεχνώ ποτέ πως ο Πελεγρίνης οργάνωσε το 2011 τη συγκέντρωση στα Προπύλαια που κατέληξε σε διαδήλωση και εισβολή στη Βουλή. Για ορισμένους ο δρόμος προς την εξουσία υπό το πρόσχημα του σοσιαλισμού δεν είναι απαραίτητα δημοκρατικός.

• Κουρασμένος και ανήσυχος, ημερολόγιό μου· προσπαθώ συνεχώς να σκέπτομαι «ο Μπούφος μου είναι καλά» και να χαίρομαι. Αλλά δεν τα καταφέρνω, τα προβλήματα είναι πολλά.

γραμματοκιβώτιο
diodorus@tovima.gr


Τελικά, στη νεοελληνική του εκδοχή, αυτός που διαβαίνει είναι ο ίδιος ο Ρουβίκωνας· όπου κι όποτε γουστάρει...
STAVROS, ALEA JACTA EST

Μέχρι τώρα έχουν μειώσει τις ώρες στα μαθήματα: Οικοκυρικά, Γεωγραφία, Αρχαία και έχουν υποβαθμίσει τα Μαθηματικά. Το «σχίσιμο» των Θρησκευτικών θα είναι όπως το αντίστοιχο του Μνημονίου - ας μην ανησυχεί le grand prêtre, τα χρειάζονται τα ψηφουλάκια του.
Γ. Κ. @OTENET.GR

Περί φωτογραφίσεων: ανάμεσα στη φωτογένεια και στη φωτοΑγένεια μια ανάσα δρόμος.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ @YAHOO.GR

Ερήμωσαν οι δρόμοι του χωριού, δασώθηκαν τα βοσκοτόπια και ο παπα-Παππάς δεν φάνηκε μια δέηση να κάνει...
ΑΒΑΔΑΙΟΣ ΠΟΥΡΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ

Θυμάμαι πόσους μήνες κάναμε εμείς οι μηχανικοί να εκλέξουμε πρόεδρο του ΤΕΕ. Τώρα αντιλαμβάνομαι πώς κατάφερε ένας «πονηρούλης συνδικαλιστής» να γίνει πρόεδρος και κάνοντας διαφόρων ειδών κωλοτούμπες να βρεθεί «αξιολύπητος» υπουργός μιας επικίνδυνης Κυβέρνησης Τσιπροκαμμένων.
Κ.Π., ΜΑΚΕΔΩΝ ΕΚ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ

Η Ελλάδα λευτερώθηκε από τους Τούρκους αλλά κράτησε καφενείο και Καραγκιόζη. Και χωρίς Διαφωτισμό και εκσυγχρονισμό της Ορθοδοξίας, ρίζωσε και ο μαρξισμός - με ηθικό, ομοίως, πλεονέκτημα. Καλά ξεμπερδέματα; Δεν το βλέπω.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΕΠΑΧΤΙΤΗΣ

Κατά την επιστροφή των ολυμπιονικών γκρεμίζονται τείχη· με την επιστροφή του Πρωθυπουργού θα σπάσουν κουμπαράδες (των ταμείων) και εμείς τα κεφάλια μας.
ΔΕΣΠΩ ΦΡΑΓΚΑΚΗ @GMAIL.COM

Τον άκουσα τον Μπαλτά στη Βουλή. Ωραίος λόγος. Γάργαρος. Σαν τραγούδι. Ιταλικό του Λούτσιο Ντάλα. Αυτό που λέει: «... una puttana ottimista e di sinistra».
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ