Τρία κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
1. Σπάνε ταμπού δεκαετιών
Του Αλέξη Παπαχελά
Κάτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα. Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό. Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση. Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.
Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά». Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».
Και αυτό από μόνο του σπάει ταμπού δεκαετιών. Υπήρξαν συντηρητικοί πρωθυπουργοί που ντρέπονταν να δεχθούν έναν επιχειρηματία στο Μαξίμου και πρώην επιχειρηματίες–υπουργοί που κρύβονταν από τους ομόσταυλούς τους για να μην τους παρεξηγήσει κάποιος.
Ολα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα. Η κοινωνία έχει ακούσει ότι «αριστερό είναι να δημιουργούμε θέσεις εργασίας» και δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα ένα ημισοβιετικό κράτος και μια πλούσια χώρα. Αυτό συνέβη, κράτησε ανεξήγητα πολύ καιρό, αλλά πάει τέλειωσε.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει να παλέψει με τα ιδεολογικά φαντάσματα που οδήγησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο λιμάνι. Και επειδή ξέρει καλά μέσα του πού θέλει να πάει τη χώρα, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό.
Ο κ. Τσίπρας το πιθανότερο είναι να μην προλάβει να επωφεληθεί πολιτικά από το σπάσιμο των ταμπού... Μάλλον θα νιώσει την πικρία που πολλοί πρώην πρωθυπουργοί έχουν αισθανθεί όταν οι διάδοχοί τους εγκαινιάζουν έργα για τα οποία εκείνοι είχαν «φτύσει αίμα», όταν πολιτικοί, σαν τον κ. Τσίπρα, ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Θα του είναι, όμως, και πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη, να πάρει μια ντουντούκα και να καταφέρεται εναντίον της Α ή της Β επένδυσης.
Η χώρα έχει περιθώριο να πάει προς τα πάνω. Η ζημιά που προξενείται σε κρίσιμους τομείς και θεσμούς είναι μεγάλη, αλλά πρέπει να βλέπουμε την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Η μεταπολίτευση δεν τέλειωσε με το μνημόνιο, όπως επιμένουν ορισμένοι. Θα τελειώσει την ημέρα που θα μπορέσουμε να κηδέψουμε επισήμως τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα ταμπού της. Αν είμαστε τυχεροί να έχουμε μια πολιτική ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό και μια νέα επιχειρηματική ελίτ που θα νοιάζεται και για τον τόπο πέρα από την τσέπη της, μπορεί να έλθουν και καλύτερες ημέρες.
2.Βελτίωση της εκπαίδευσης στο σύνολό της...
Του Άγγελου Στάγκου
Είναι βέβαιο ότι αν ερωτηθεί ο Ν. Φίλης τι πραγματικά προσπαθεί να κάνει στην εκπαίδευση θα απαντούσε «να την βελτιώσω στο σύνολό της». Το βροντοφώναξε μόλις προχθές, στο πλαίσιο της διαμάχης με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο για το μάθημα των Θρησκευτικών. Το ίδιο άλλωστε θα ισχυριζόταν ο οποιοσδήποτε υπουργός Παιδείας. Πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί έναν υπουργό Παιδείας που θα ομολογούσε ευθαρσώς ότι αποσκοπεί και εργάζεται για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Προφανώς θα επρόκειτο για αυτόχειρα της πολιτικής έτοιμο να εισαχθεί σε ίδρυμα για παράφρονες...
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι ακριβώς κάνει ο Ν. Φίλης για να βελτιώσει την εκπαίδευση στο σύνολό της, όπως διακηρύσσει. Η ευγενική και γεμάτη επιείκεια απάντηση είναι τίποτα απολύτως, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν αφαιρεθεί όμως η ευγένεια, οι μέχρι τώρα αποφάσεις και ενέργειές του είναι διοικητικές, δεν αγγίζουν την ουσία και εντάσσονται στη γενικευμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει τον έλεγχό της με γνώμονα την ισοπέδωση προς τα κάτω. Εν ονόματι της ιδεοληψίας που την χαρακτηρίζει να μην ξεχωρίζει τίποτα και κανείς και φυσικά, να ικανοποιεί τις ομάδες που εμπλέκονται στο «κύκλωμα» της Παιδείας και θέλουν τη διαιώνιση των κακώς κειμένων.
Οι επιδόσεις του Ν. Φίλη δεν κρίνονται από τις απόψεις του για τα παθήματα των Ποντίων και τη δυσαρέσκεια που προκαλούν οι θέσεις του στην Εκκλησία. Κρίνονται γιατί ο ίδιος και η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία του υπουργείου του έχουν «κατορθώσει» έως τώρα να καταργήσουν ουσιαστικά το ολοήμερο πρόγραμμα στα δημόσια δημοτικά σχολεία, γιατί μείωσαν το εβδομαδιαίο ωράριο στα γυμνάσια και τα λύκεια, γιατί εξολόθρευσαν τα ανώτατα συμβούλια των ΑΕΙ και οδήγησαν σε παραίτηση τους επιφανείς καθηγητές που τα στελέχωναν, γιατί επανέφεραν το καθεστώς των αιωνίων φοιτητών, γιατί ευνόησαν τη φοιτητική συμμετοχή (με την κακή εμπειρία του παρελθόντος) στις αποφάσεις για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, γιατί άφησαν ανέπαφο το καθεστώς εισαγωγής σε ανώτατες σχολές με βαθμούς κάτω από τη βάση, γιατί θέλουν να λειτουργούν τα ιδιωτικά σχολεία ακριβώς όπως τα δημόσια, γιατί δεν προωθούν την αξιολόγηση των διδασκόντων σε σχολεία και λύκεια, γιατί αδιαφορούν που οι Ελληνες μαθητές, κατά μέσο όρο, δεν τα πηγαίνουν καλά στα μαθηματικά, τις φυσικές επιστήμες και την αντίληψη κειμένου στους διαγωνισμούς PISA του ΟΟΣΑ.
Ενδεικτικά όλα αυτά, γιατί υπάρχουν και άλλα. Και άλλα που έχουν γίνει ή πρόκειται να γίνουν και προαλείφουν ήδη την αποτυχία και κάποιων καλών ιδεών, όπως ο διαχωρισμός τετραετούς γυμνασίου και διετούς λυκείου, κατά τα πρότυπα του International Baccalaureate. Απαιτούνται προϋποθέσεις για να έχει ουσία και να πετύχει αυτό το σύστημα και αν κρίνουμε από τις αντιλήψεις του Ν. Φίλη και των δικών του και κυρίως από το γεγονός ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να «δημοσιοποιήσει» τα ιδιωτικά σχολεία, αντί να ανεβάσει το επίπεδο των δημοσίων, το σχέδιό του θα αποδειχθεί όνειρο απατηλό.
Αγνωστο ποιες είναι οι απόψεις του υπουργού Παιδείας για την κατάσταση στα δημόσια σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αγνωστο επίσης αν ξέρει την πραγματική κατάσταση που επικρατεί σε πολλά από αυτά, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου ζουν μικρομεσαία και φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού. Οπως τονίζουν καθηγητές που διδάσκουν σε αυτά «τους μισούς πρέπει κανονικά να τους στείλουμε πίσω στην πρώτη δημοτικού και όμως παίρνουν απολυτήριο». Παίρνουν απολυτήριο γιατί όλο το σύστημα είναι προσαρμοσμένο για να βολεύει τους πάντες, τους αδιάφορους και κακούς μαθητές, τους γονείς, τους διδάσκοντες, το κράτος, την κυβέρνηση. Φυσικά υπάρχει και η γνωστή συνέχεια στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ με τα πολλά άχρηστα τμήματα...
Ασφαλώς και υπάρχουν καλοί μαθητές στα ελληνικά δημόσια λύκεια και αντίστοιχα καλοί φοιτητές στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αστέρια που διακρίνονται τόσο κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους, όσο και μετά.
Ωστόσο, το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν κρίνεται από αυτούς, όσο από τον μέσο όρο. Το επίπεδο της εκπαίδευσης είναι καλό, όταν ο μέσος όρος είναι ψηλός, συγκρινόμενος μάλιστα στο πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποίησης. Το καταλαβαίνει άραγε αυτό ο Ν. Φίλης; Το λαμβάνει υπ’ όψιν του; Αν όχι, δεν υπάρχει μέλλον και δυστυχώς τίποτα δεν δείχνει το αντίθετο ώστε να δημιουργούνται ψήγματα αισιοδοξίας, έστω.Στο μεταξύ, οι αποστάσεις από τους άλλους μεγαλώνουν ταχύτατα!
3. Οταν όλα αλλάζουν
Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο πολιτικός λόγος στη χώρα μας εκπίπτει σταδιακώς στο επίπεδο των άναρθρων κραυγών· εικόνα αποσυνθέσεως και αναρχίας αρχίζει να δημιουργείται. Αλλά στο χάος που αναπόδραστα προκύπτει με άνεση κινείται μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι διά της αταξίας κατέκτησε την εξουσία και με τον ίδιο τρόπο τη διαχειρίζεται έκτοτε εν πολλοίς.
Τα ανωτέρω δεν αφορούν στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, η εμφάνιση του οποίου στη Θεσσαλονίκη –ομιλία και συνέντευξη– είχε σαφέστατο ιδεολογικό περιεχόμενο και στόχευση πολιτική, διακριτή ακόμη και από τον επιπόλαιο τηλεθεατή.
Υπάρχουν, βέβαια, ενστάσεις για την κεντρώα και φιλελεύθερη φυσιογνωμία που προωθεί ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει πάντα, όταν υπάρχει αλλαγή στην ηγεσία κάποιου κόμματος. Νέος ηγέτης. Δικές του οι επιλογές, μόνον που πρέπει να αποτυπώνονται σε νέο ύφος, κατά το δυνατόν συνολικά. Προς το παρόν, υπάρχει αναντιστοιχία.
Αλλού, όμως, είναι η ουσία και το πρόβλημα σε εσωτερικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η πολιτική του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έχει ως στόχο προφανή να ολοκληρώσει τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολογήσεως και στη συνέχεια να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, ανεξαρτήτως κόστους, οι συμφωνίες θα ολοκληρωθούν. Αμέσως στη συνέχεια το κυβερνητικό ενδιαφέρον θα εστιαστεί αποκλειστικά στο ανώτατο οικονομικό κατεστημένο, ολοκληρώνοντας τη σάρωση, πάντα διά τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού συστήματος. Η διαδικασία αυτή έχει αρχίσει ήδη. Ολως αιφνιδίως, όμως, και όλως συμπτωματικώς, η εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, κ. Ντέλια Βελκουλέσκου, στη συνάντησή της με εκπροσώπους της ΓΣΕΕ παραδέχθηκε –εάν οι τοποθετήσεις της αποδόθηκαν ορθώς από τους συνομιλητές της– ότι το πρόγραμμα ήταν «ταξικά ετεροβαρές» και έπληξε κυρίως μισθωτούς και συνταξιούχους. Αυτή ήταν όμως πάντα η θέση και του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πράξη, βέβαια, το ΔΝΤ απαίτησε νέες περικοπές συντάξεων· η ανακολουθία δηλώσεων και πράξεων δεν χαρακτηρίζει, φυσικά, μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αναμφιβόλως ο κ. Τσίπρας θα αξιοποιήσει την ετεροχρονισμένη διαπίστωση του ΔΝΤ, για να αποκαταστήσει το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», ικανοποιώντας το «αίσθημα δικαιοσύνης», παρά το γεγονός ότι η μεσαία και οι ενδεέστερες οικονομικές τάξεις ουδόλως ωφελήθηκαν από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ας μην υποτιμάται η ικανότητα του κ. Τσίπρα στα θέματα αυτά.
Η ουσιαστικότερη εξέλιξη, ωστόσο, είναι η αρχομένη αποσταθεροποίηση του ευρωπαϊκού συστήματος. Τη σκυτάλη της αμβισβητήσεως της αυθεντίας του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παρέλαβε από την περιθωριακή Ελλάδα η Ιταλία του πρωθυπουργού κ. Ματέο Ρέντσι, που δήλωσε ότι η λιτότητα εξυπηρετεί μόνον τη Γερμανία και καταστρέφει την Ευρώπη.
Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή του δημοψηφίσματος του 2015, όταν το δίλημμα που ετέθη –σχηματικώς και ατύπως– ήταν παραμονή ή έξοδος από το ευρώ. Το ρήγμα Βορρά και Νότου άρχισε να δημιουργείται και είναι δύσκολο να ενεργεί κανείς, ωσάν η Ευρώπη να είναι σύνολο ενιαίο, όπως πριν από ένα χρόνο.
Αυτά είναι δεδομένα που αναποφεύκτως θα ληφθούν υπ’ όψιν από ένα παραδοσιακό αστικό κόμμα, για τη διαμόρφωση πολιτικής που δεν θα εξαντλείται στη νομιμοφροσύνη προς ένα ευρωπαϊκό ιδεώδες αμφιβόλου διαρκείας και αξιοπιστίας πλέον. Αλλως η αντιπαράθεση θα είναι άναρθρη απλώς, με αποτέλεσμα την έκπτωση όλων ανεξαιρέτως εις το κατώτατο επίπεδο μιας άμορφης και φωνασκούσης μάζας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όμως, θα κυριαρχεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/09/16 |
Του Αλέξη Παπαχελά
Κάτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα. Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό. Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση. Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.
Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά». Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».
Και αυτό από μόνο του σπάει ταμπού δεκαετιών. Υπήρξαν συντηρητικοί πρωθυπουργοί που ντρέπονταν να δεχθούν έναν επιχειρηματία στο Μαξίμου και πρώην επιχειρηματίες–υπουργοί που κρύβονταν από τους ομόσταυλούς τους για να μην τους παρεξηγήσει κάποιος.
Ολα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα. Η κοινωνία έχει ακούσει ότι «αριστερό είναι να δημιουργούμε θέσεις εργασίας» και δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα ένα ημισοβιετικό κράτος και μια πλούσια χώρα. Αυτό συνέβη, κράτησε ανεξήγητα πολύ καιρό, αλλά πάει τέλειωσε.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει να παλέψει με τα ιδεολογικά φαντάσματα που οδήγησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο λιμάνι. Και επειδή ξέρει καλά μέσα του πού θέλει να πάει τη χώρα, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό.
Ο κ. Τσίπρας το πιθανότερο είναι να μην προλάβει να επωφεληθεί πολιτικά από το σπάσιμο των ταμπού... Μάλλον θα νιώσει την πικρία που πολλοί πρώην πρωθυπουργοί έχουν αισθανθεί όταν οι διάδοχοί τους εγκαινιάζουν έργα για τα οποία εκείνοι είχαν «φτύσει αίμα», όταν πολιτικοί, σαν τον κ. Τσίπρα, ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Θα του είναι, όμως, και πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη, να πάρει μια ντουντούκα και να καταφέρεται εναντίον της Α ή της Β επένδυσης.
Η χώρα έχει περιθώριο να πάει προς τα πάνω. Η ζημιά που προξενείται σε κρίσιμους τομείς και θεσμούς είναι μεγάλη, αλλά πρέπει να βλέπουμε την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Η μεταπολίτευση δεν τέλειωσε με το μνημόνιο, όπως επιμένουν ορισμένοι. Θα τελειώσει την ημέρα που θα μπορέσουμε να κηδέψουμε επισήμως τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα ταμπού της. Αν είμαστε τυχεροί να έχουμε μια πολιτική ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό και μια νέα επιχειρηματική ελίτ που θα νοιάζεται και για τον τόπο πέρα από την τσέπη της, μπορεί να έλθουν και καλύτερες ημέρες.
2.Βελτίωση της εκπαίδευσης στο σύνολό της...
Του Άγγελου Στάγκου
Είναι βέβαιο ότι αν ερωτηθεί ο Ν. Φίλης τι πραγματικά προσπαθεί να κάνει στην εκπαίδευση θα απαντούσε «να την βελτιώσω στο σύνολό της». Το βροντοφώναξε μόλις προχθές, στο πλαίσιο της διαμάχης με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο για το μάθημα των Θρησκευτικών. Το ίδιο άλλωστε θα ισχυριζόταν ο οποιοσδήποτε υπουργός Παιδείας. Πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί έναν υπουργό Παιδείας που θα ομολογούσε ευθαρσώς ότι αποσκοπεί και εργάζεται για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Προφανώς θα επρόκειτο για αυτόχειρα της πολιτικής έτοιμο να εισαχθεί σε ίδρυμα για παράφρονες...
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι ακριβώς κάνει ο Ν. Φίλης για να βελτιώσει την εκπαίδευση στο σύνολό της, όπως διακηρύσσει. Η ευγενική και γεμάτη επιείκεια απάντηση είναι τίποτα απολύτως, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν αφαιρεθεί όμως η ευγένεια, οι μέχρι τώρα αποφάσεις και ενέργειές του είναι διοικητικές, δεν αγγίζουν την ουσία και εντάσσονται στη γενικευμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει τον έλεγχό της με γνώμονα την ισοπέδωση προς τα κάτω. Εν ονόματι της ιδεοληψίας που την χαρακτηρίζει να μην ξεχωρίζει τίποτα και κανείς και φυσικά, να ικανοποιεί τις ομάδες που εμπλέκονται στο «κύκλωμα» της Παιδείας και θέλουν τη διαιώνιση των κακώς κειμένων.
Οι επιδόσεις του Ν. Φίλη δεν κρίνονται από τις απόψεις του για τα παθήματα των Ποντίων και τη δυσαρέσκεια που προκαλούν οι θέσεις του στην Εκκλησία. Κρίνονται γιατί ο ίδιος και η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία του υπουργείου του έχουν «κατορθώσει» έως τώρα να καταργήσουν ουσιαστικά το ολοήμερο πρόγραμμα στα δημόσια δημοτικά σχολεία, γιατί μείωσαν το εβδομαδιαίο ωράριο στα γυμνάσια και τα λύκεια, γιατί εξολόθρευσαν τα ανώτατα συμβούλια των ΑΕΙ και οδήγησαν σε παραίτηση τους επιφανείς καθηγητές που τα στελέχωναν, γιατί επανέφεραν το καθεστώς των αιωνίων φοιτητών, γιατί ευνόησαν τη φοιτητική συμμετοχή (με την κακή εμπειρία του παρελθόντος) στις αποφάσεις για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, γιατί άφησαν ανέπαφο το καθεστώς εισαγωγής σε ανώτατες σχολές με βαθμούς κάτω από τη βάση, γιατί θέλουν να λειτουργούν τα ιδιωτικά σχολεία ακριβώς όπως τα δημόσια, γιατί δεν προωθούν την αξιολόγηση των διδασκόντων σε σχολεία και λύκεια, γιατί αδιαφορούν που οι Ελληνες μαθητές, κατά μέσο όρο, δεν τα πηγαίνουν καλά στα μαθηματικά, τις φυσικές επιστήμες και την αντίληψη κειμένου στους διαγωνισμούς PISA του ΟΟΣΑ.
Ενδεικτικά όλα αυτά, γιατί υπάρχουν και άλλα. Και άλλα που έχουν γίνει ή πρόκειται να γίνουν και προαλείφουν ήδη την αποτυχία και κάποιων καλών ιδεών, όπως ο διαχωρισμός τετραετούς γυμνασίου και διετούς λυκείου, κατά τα πρότυπα του International Baccalaureate. Απαιτούνται προϋποθέσεις για να έχει ουσία και να πετύχει αυτό το σύστημα και αν κρίνουμε από τις αντιλήψεις του Ν. Φίλη και των δικών του και κυρίως από το γεγονός ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να «δημοσιοποιήσει» τα ιδιωτικά σχολεία, αντί να ανεβάσει το επίπεδο των δημοσίων, το σχέδιό του θα αποδειχθεί όνειρο απατηλό.
Αγνωστο ποιες είναι οι απόψεις του υπουργού Παιδείας για την κατάσταση στα δημόσια σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αγνωστο επίσης αν ξέρει την πραγματική κατάσταση που επικρατεί σε πολλά από αυτά, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου ζουν μικρομεσαία και φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού. Οπως τονίζουν καθηγητές που διδάσκουν σε αυτά «τους μισούς πρέπει κανονικά να τους στείλουμε πίσω στην πρώτη δημοτικού και όμως παίρνουν απολυτήριο». Παίρνουν απολυτήριο γιατί όλο το σύστημα είναι προσαρμοσμένο για να βολεύει τους πάντες, τους αδιάφορους και κακούς μαθητές, τους γονείς, τους διδάσκοντες, το κράτος, την κυβέρνηση. Φυσικά υπάρχει και η γνωστή συνέχεια στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ με τα πολλά άχρηστα τμήματα...
Ασφαλώς και υπάρχουν καλοί μαθητές στα ελληνικά δημόσια λύκεια και αντίστοιχα καλοί φοιτητές στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αστέρια που διακρίνονται τόσο κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους, όσο και μετά.
Ωστόσο, το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν κρίνεται από αυτούς, όσο από τον μέσο όρο. Το επίπεδο της εκπαίδευσης είναι καλό, όταν ο μέσος όρος είναι ψηλός, συγκρινόμενος μάλιστα στο πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποίησης. Το καταλαβαίνει άραγε αυτό ο Ν. Φίλης; Το λαμβάνει υπ’ όψιν του; Αν όχι, δεν υπάρχει μέλλον και δυστυχώς τίποτα δεν δείχνει το αντίθετο ώστε να δημιουργούνται ψήγματα αισιοδοξίας, έστω.Στο μεταξύ, οι αποστάσεις από τους άλλους μεγαλώνουν ταχύτατα!
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/09/16 |
Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο πολιτικός λόγος στη χώρα μας εκπίπτει σταδιακώς στο επίπεδο των άναρθρων κραυγών· εικόνα αποσυνθέσεως και αναρχίας αρχίζει να δημιουργείται. Αλλά στο χάος που αναπόδραστα προκύπτει με άνεση κινείται μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι διά της αταξίας κατέκτησε την εξουσία και με τον ίδιο τρόπο τη διαχειρίζεται έκτοτε εν πολλοίς.
Τα ανωτέρω δεν αφορούν στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, η εμφάνιση του οποίου στη Θεσσαλονίκη –ομιλία και συνέντευξη– είχε σαφέστατο ιδεολογικό περιεχόμενο και στόχευση πολιτική, διακριτή ακόμη και από τον επιπόλαιο τηλεθεατή.
Υπάρχουν, βέβαια, ενστάσεις για την κεντρώα και φιλελεύθερη φυσιογνωμία που προωθεί ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει πάντα, όταν υπάρχει αλλαγή στην ηγεσία κάποιου κόμματος. Νέος ηγέτης. Δικές του οι επιλογές, μόνον που πρέπει να αποτυπώνονται σε νέο ύφος, κατά το δυνατόν συνολικά. Προς το παρόν, υπάρχει αναντιστοιχία.
Αλλού, όμως, είναι η ουσία και το πρόβλημα σε εσωτερικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η πολιτική του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έχει ως στόχο προφανή να ολοκληρώσει τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολογήσεως και στη συνέχεια να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, ανεξαρτήτως κόστους, οι συμφωνίες θα ολοκληρωθούν. Αμέσως στη συνέχεια το κυβερνητικό ενδιαφέρον θα εστιαστεί αποκλειστικά στο ανώτατο οικονομικό κατεστημένο, ολοκληρώνοντας τη σάρωση, πάντα διά τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού συστήματος. Η διαδικασία αυτή έχει αρχίσει ήδη. Ολως αιφνιδίως, όμως, και όλως συμπτωματικώς, η εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, κ. Ντέλια Βελκουλέσκου, στη συνάντησή της με εκπροσώπους της ΓΣΕΕ παραδέχθηκε –εάν οι τοποθετήσεις της αποδόθηκαν ορθώς από τους συνομιλητές της– ότι το πρόγραμμα ήταν «ταξικά ετεροβαρές» και έπληξε κυρίως μισθωτούς και συνταξιούχους. Αυτή ήταν όμως πάντα η θέση και του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πράξη, βέβαια, το ΔΝΤ απαίτησε νέες περικοπές συντάξεων· η ανακολουθία δηλώσεων και πράξεων δεν χαρακτηρίζει, φυσικά, μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αναμφιβόλως ο κ. Τσίπρας θα αξιοποιήσει την ετεροχρονισμένη διαπίστωση του ΔΝΤ, για να αποκαταστήσει το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», ικανοποιώντας το «αίσθημα δικαιοσύνης», παρά το γεγονός ότι η μεσαία και οι ενδεέστερες οικονομικές τάξεις ουδόλως ωφελήθηκαν από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ας μην υποτιμάται η ικανότητα του κ. Τσίπρα στα θέματα αυτά.
Η ουσιαστικότερη εξέλιξη, ωστόσο, είναι η αρχομένη αποσταθεροποίηση του ευρωπαϊκού συστήματος. Τη σκυτάλη της αμβισβητήσεως της αυθεντίας του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παρέλαβε από την περιθωριακή Ελλάδα η Ιταλία του πρωθυπουργού κ. Ματέο Ρέντσι, που δήλωσε ότι η λιτότητα εξυπηρετεί μόνον τη Γερμανία και καταστρέφει την Ευρώπη.
Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή του δημοψηφίσματος του 2015, όταν το δίλημμα που ετέθη –σχηματικώς και ατύπως– ήταν παραμονή ή έξοδος από το ευρώ. Το ρήγμα Βορρά και Νότου άρχισε να δημιουργείται και είναι δύσκολο να ενεργεί κανείς, ωσάν η Ευρώπη να είναι σύνολο ενιαίο, όπως πριν από ένα χρόνο.
Αυτά είναι δεδομένα που αναποφεύκτως θα ληφθούν υπ’ όψιν από ένα παραδοσιακό αστικό κόμμα, για τη διαμόρφωση πολιτικής που δεν θα εξαντλείται στη νομιμοφροσύνη προς ένα ευρωπαϊκό ιδεώδες αμφιβόλου διαρκείας και αξιοπιστίας πλέον. Αλλως η αντιπαράθεση θα είναι άναρθρη απλώς, με αποτέλεσμα την έκπτωση όλων ανεξαιρέτως εις το κατώτατο επίπεδο μιας άμορφης και φωνασκούσης μάζας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όμως, θα κυριαρχεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου