"...Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα τελευταία αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, που χαρακτηρίζεται από τόσο τυφλή πίστη προς οτιδήποτε δημόσιο και τόσο μεγάλη απέχθεια προς οτιδήποτε ιδιωτικό (εκτός αν πρόκειται για το σχολείο όπου στέλνει τα παιδιά του ο αρχηγός). Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κάτι το ιερό, ενώ οι ιδιωτικοί μπορεί να απολύονται αδιαμαρτύρητα. Το δημόσιο σχολείο είναι «δημοκρατικό», αντίθετα με το πρότυπο, που φέρει τη «ρετσινιά της αριστείας», και το ιδιωτικό, που αντιπροσωπεύει την «εκπαίδευση της αριστοκρατίας». Τα δημόσια πανεπιστήμια υπηρετούν τον λαό, ενώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια το κεφάλαιο - γι' αυτό και απαγορεύονται..."

"ΤΑ ΝΕΑ",
29/09/16

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

Οι δύο κόσμοι: 

"Διαστάσεις", 

του Μιχάλη Μητσού


Κλείνοντας τη χθεσινή συζήτηση για την παιδεία, ο Πρωθυπουργός υποστήριξε ότι στη Βουλή αντιπαρατέθηκαν στην πραγματικότητα δύο κόσμοι, οι ίδιοι κόσμοι που αντιπαρατίθενται στη χώρα και στο ζήτημα της οικονομίας: ο δημόσιος χώρος και ο κόσμος της αγοράς. Ο κ. Τσίπρας μίλησε επίτηδες για την «αγορά», γνωρίζοντας ότι η λέξη αυτή έχει ιδιαίτερα αρνητική φόρτιση στο κομματικό του ακροατήριο, και όχι για τον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι βέβαιο ότι εργάζονται πολλοί από τους ψηφοφόρους του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως με το σχήμα που χρησιμοποίησε δεν είναι αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα τελευταία αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, που χαρακτηρίζεται από τόσο τυφλή πίστη προς οτιδήποτε δημόσιο και τόσο μεγάλη απέχθεια προς οτιδήποτε ιδιωτικό (εκτός αν πρόκειται για το σχολείο όπου στέλνει τα παιδιά του ο αρχηγός). Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κάτι το ιερό, ενώ οι ιδιωτικοί μπορεί να απολύονται αδιαμαρτύρητα. Το δημόσιο σχολείο είναι «δημοκρατικό», αντίθετα με το πρότυπο, που φέρει τη «ρετσινιά της αριστείας», και το ιδιωτικό, που αντιπροσωπεύει την «εκπαίδευση της αριστοκρατίας». Τα δημόσια πανεπιστήμια υπηρετούν τον λαό, ενώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια το κεφάλαιο - γι' αυτό και απαγορεύονται.

Οι παραπάνω θέσεις, που διατυπώθηκαν εν πολλοίς και στη χθεσινή συζήτηση, δείχνουν ότι οι δύο κόσμοι που συγκρούστηκαν δεν ήταν στην πραγματικότητα ο δημόσιος και ο ιδιωτικός, ούτε ο κόσμος της Δεξιάς και ο κόσμος της Αριστεράς. Η αληθινή αντιπαράθεση έγινε ανάμεσα σε δύο αντιλήψεις για την παιδεία, την οικονομία και εν τέλει τη δημοκρατία. Η μία είναι απηρχαιωμένη, εμμονική και καταστροφική, η άλλη σύγχρονη, ευέλικτη και παραγωγική. Το παράδειγμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι χαρακτηριστικό: όπως επισήμανε χθες ένας συνταγματολόγος, σε μια δημοκρατική κοινωνία ο καθένας έχει δικαίωμα διδασκαλίας και κανείς περιορισμός δεν είναι επιτρεπτός. Η συνέχιση της απαγόρευσής τους δεν είναι λοιπόν ένδειξη αριστεροσύνης, αλλά καθυστέρησης και αυταρχισμού.

Η διαφορά ανάμεσα στους δύο κόσμους δεν έγκειται στη συμμετοχή στις καταλήψεις, για την οποία υπερηφανεύτηκε ο Πρωθυπουργός. Αλλά στον ισχυρισμό του ότι αυτή η συμμετοχή αποτελεί ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα.