Πώς μπορεί να συνδυαστεί στον νου ανθρώπου εκείνο το συγκλονιστικό «ούτοι συνέχθειν» της Αντιγόνης, με τα παιδάκια του δημοτικού που τα έβγαλαν στις 28 Φεβρουαρίου στον δρόμο με ντουντούκες να φωνάζουν: «Δολοφόνοι! Δολοφόνοι!», με τα διχαστικά σλόγκαν σε πανό πολιτικών κομμάτων τα οποία καλύτερα θα έκαναν να μη θυμίζουν το παρελθόν τους, με τα λόγια και τις πράξεις τριώντεσσάρων εκπροσώπων συγγενών θυμάτων και με λογής λογής καταγγελτικά λογύδρια....

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ, ΣΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 20/03/25):

«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν»
Σε άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής», φ. 16ης Μαρτίου, ο φιλόσοφος κ. Στέλιος Ράμφος παρομοίασε –παραλόγως!– την κυρία Μαρία Καρυστιανού με την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Και λέω παραλόγως γιατί η θαυμάσια αυτή τραγωδία κυριαρχείται από την εμβληματική φράση της ηρωίδας: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν». Αυτό λέει η Αντιγόνη στον Κρέοντα αιτιολογώντας την απόφασή της να μην υπακούσει στον νόμο του, που διέτασσε να μείνει άταφος ο αδελφός της. Δεν γεννήθηκα, του λέει, για να μισώ αλλά για να αγαπώ. Ολόκληρη η τραγωδία είναι μια καταδίκη του μίσους, αυτό έκαμε τα δυο αδέλφια της Αντιγόνης να αλληλοσκοτωθούν, αυτό δίχασε τη Θήβα και της έφερε ατέλειωτες συμφορές. Πώς μπορεί να συνδυαστεί στον νου ανθρώπου εκείνο το συγκλονιστικό «ούτοι συνέχθειν» της Αντιγόνης, με τα παιδάκια του δημοτικού που τα έβγαλαν στις 28 Φεβρουαρίου στον δρόμο με ντουντούκες να φωνάζουν: «Δολοφόνοι! Δολοφόνοι!», με τα διχαστικά σλόγκαν σε πανό πολιτικών κομμάτων τα οποία καλύτερα θα έκαναν να μη θυμίζουν το παρελθόν τους, με τα λόγια και τις πράξεις τριώντεσσάρων εκπροσώπων συγγενών θυμάτων και με λογής λογής καταγγελτικά λογύδρια. Μια απόπειρα φρικτής οπισθοδρόμησης προς τις εμφύλιες συγκρούσεις του περασμένου αιώνος, την οποία βεβαίως θα απεχθανόταν η γεννημένη για να αγαπά Αντιγόνη, ως ασκήσεις εμφύλιας έχθρας.