Στη δημόσια σφαίρα έχει επικρατήσει ως αυτονόητη αλήθεια, ότι η αυστηρή αστυνόμευση των λεωφορειολωρίδων αποτελεί τη λυδία λίθο για τη δραστική βελτίωση του κυκλοφοριακού. Δεν γνωρίζω σε ποιες μελέτες στηρίζονται οι απόψεις αυτές και ως εκ τούτου δεν μπορώ να ξέρω τι αναφέρουν για τις λεωφορειολωρίδες. Θα εκπλησσόμουν πάντως αν μιλώντας για ενίσχυση των μέσων μεταφοράς οι συγκοινωνιολόγοι ξεκινούν από αυτές. Ανεξαρτήτως αυτού, είναι προφανές ότι το συμπέρασμα κάθε μελέτης, συγκοινωνιακής ή μη, εξαρτάται από τις παραδοχές στις οποίες στηρίζεται, αλλά κυρίως από το πώς τίθεται το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει. Αυτό που παλαιά θα ονομάζαμε «η εκφώνηση του προβλήματος». Αν δηλαδή η μελέτη απαντά στο πώς θα κινούνται ταχύτερα τα λεωφορεία, τότε η προφανής απάντηση είναι η αυστηρή απαγόρευση της κυκλοφορίας οποιουδήποτε άλλου οχήματος στις λεωφορειολωρίδες. Αν το ερώτημα τεθεί πώς μειώνεται ο μέσος χρόνος μετακίνησης κάθε μετακινούμενου με τροχοφόρο, αυτοκίνητο Ι.Χ. ή λεωφορείο, το πρόβλημα γίνεται πιο περίπλοκο, διότι θα πρέπει να συγκριθεί το όφελος για τους επιβάτες των λεωφορείων ως προς την επιπλέον καθυστέρηση των υπολοίπων που θα κινούνται στις εναπομένουσες δύο (συνήθως) λωρίδες κυκλοφορίας, πολλαπλασιαζόμενο επί τον αριθμό των εποχουμένων με κάθε κατηγορία μέσου. Αν δε απαιτείται η μελέτη να εξετάζει και το πώς μπορεί να εξυπηρετηθεί ο πληθυσμός των προαστίων και δη των πολιτών που δεν έχουν καλή φυσική κατάσταση ή είναι ηλικιωμένοι, με δεδομένη την ανυπαρξία χώρων στάθμευσης κοντά στους σταθμούς μετρό ή κοντά στις αφετηρίες των λεωφορείων, τότε είναι βέβαιο ότι τα συμπεράσματα της μελέτης θα είναι τελείως διαφορετικά. Λέγοντας τα παραπάνω, δεν υπονοώ ότι η ιδέα των λεωφορειολωρίδων είναι κακή και πρέπει να εγκαταλειφθεί. Εννοώ ότι σε περίπλοκα προβλήματα δεν χωρούν απλές, αμελέτητες λύσεις, μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/03/25

Λεωφορειολωρίδες: ένας γόρδιος δεσμός

Κύριε διευθυντά,

Με αφορμή παλαιότερο άρθρο του κ. Δημήτρη Ρηγόπουλου, στο φύλλο της 22/2/2025 με τίτλο «Ενα βήμα μπροστά δύο πίσω», παρατηρώ ότι στη δημόσια σφαίρα έχει επικρατήσει ως αυτονόητη αλήθεια, ότι η αυστηρή αστυνόμευση των λεωφορειολωρίδων αποτελεί τη λυδία λίθο για τη δραστική βελτίωση του κυκλοφοριακού.

Δεν γνωρίζω σε ποιες μελέτες στηρίζονται οι απόψεις αυτές και ως εκ τούτου δεν μπορώ να ξέρω τι αναφέρουν για τις λεωφορειολωρίδες. Θα εκπλησσόμουν πάντως αν μιλώντας για ενίσχυση των μέσων μεταφοράς οι συγκοινωνιολόγοι ξεκινούν από αυτές. Ανεξαρτήτως αυτού, είναι προφανές ότι το συμπέρασμα κάθε μελέτης, συγκοινωνιακής ή μη, εξαρτάται από τις παραδοχές στις οποίες στηρίζεται, αλλά κυρίως από το πώς τίθεται το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει. Αυτό που παλαιά θα ονομάζαμε «η εκφώνηση του προβλήματος». Αν δηλαδή η μελέτη απαντά στο πώς θα κινούνται ταχύτερα τα λεωφορεία, τότε η προφανής απάντηση είναι η αυστηρή απαγόρευση της κυκλοφορίας οποιουδήποτε άλλου οχήματος στις λεωφορειολωρίδες. Αν το ερώτημα τεθεί πώς μειώνεται ο μέσος χρόνος μετακίνησης κάθε μετακινούμενου με τροχοφόρο, αυτοκίνητο Ι.Χ. ή λεωφορείο, το πρόβλημα γίνεται πιο περίπλοκο, διότι θα πρέπει να συγκριθεί το όφελος για τους επιβάτες των λεωφορείων ως προς την επιπλέον καθυστέρηση των υπολοίπων που θα κινούνται στις εναπομένουσες δύο (συνήθως) λωρίδες κυκλοφορίας, πολλαπλασιαζόμενο επί τον αριθμό των εποχουμένων με κάθε κατηγορία μέσου. Αν δε απαιτείται η μελέτη να εξετάζει και το πώς μπορεί να εξυπηρετηθεί ο πληθυσμός των προαστίων και δη των πολιτών που δεν έχουν καλή φυσική κατάσταση ή είναι ηλικιωμένοι, με δεδομένη την ανυπαρξία χώρων στάθμευσης κοντά στους σταθμούς μετρό ή κοντά στις αφετηρίες των λεωφορείων, τότε είναι βέβαιο ότι τα συμπεράσματα της μελέτης θα είναι τελείως διαφορετικά.

Λέγοντας τα παραπάνω, δεν υπονοώ ότι η ιδέα των λεωφορειολωρίδων είναι κακή και πρέπει να εγκαταλειφθεί. Εννοώ ότι σε περίπλοκα προβλήματα δεν χωρούν απλές, αμελέτητες λύσεις, μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε. Πιστεύω ότι το πρόβλημα πρέπει να μελετηθεί σε βάθος και να υιοθετηθεί μια πιο ευέλικτη χρήση των λεωφορειολωρίδων, αντί της αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας όλων των άλλων οχημάτων από 6 π.μ. έως 9 π.μ., που να λαμβάνει σοβαρά υπόψη και τις ανάγκες των κατοίκων των προαστίων, των ηλικιωμένων και όσων γενικά δεν είναι εύκολο να εξυπηρετηθούν με λεωφορεία.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΛΤΗΣ


Ο ζωομορφισμός και περί βλασφημίας

Κύριε διευθυντά,

Στο φύλλο της 11ης Μαρτίου της «Καθημερινής» φιλοξενούνται οι δηλώσεις του χαράκτη Χριστόφορου Κατσαδιώτη, με αφορμή τον βανδαλισμό των έργων «τέχνης» του. Μεταξύ άλλων δηλώνει πως η θρησκεία μάς εκπαιδεύει, ένεκα της αμαρτίας, να είμαστε εκ γενετής φοβισμένοι και ενοχοποιημένοι, πως οι βιογραφίες των αγίων και οι στρατιωτικές περιβολές τους γεννούν την τεράστια απορία, πώς αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να μεταφέρουν τον λόγο του Θεού και ακολούθως αναρωτιέται πόσοι πόλεμοι έχουν γίνει στο όνομά της και ότι η ίδια αποτελεί το πιο κιτς στοιχείο της λαογραφίας μας. Πρόκειται για τον ορισμό της στρατευμένης και μισαλλόδοξης «τέχνης», που υποδαυλίζει και υποκινεί τα θρησκευτικά πάθη, ενώ η πρωτοτυπία και η καινοτομία της εξαντλείται στο να αναπαριστά σύμβολα της χριστιανικής πίστης διά του ζωομορφισμού.

Τα έργα και οι δηλώσεις του κ. Κατσαδιώτη είναι ο ορισμός του βλάσφημου, πολεμικού και αντιχριστιανικού μηνύματος, το οποίο προβάλλεται με δήθεν «καλλιτεχνικό» μανδύα, αφού ο χαράκτης πολύ απλά δεν σέβεται τη θρησκευτική πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, όπως αυτή άλλωστε κατοχυρώνεται στο άρθρο δύο (2) του Συντάγματος, περί κρατούσας θρησκείας.

Ο χαράκτης επεδίωκε απλά την προβολή διά της πρόκλησης, αφυδατωμένος κατ’ ουσίαν από καλλιτεχνική έμπνευση και η Εθνική Πινακοθήκη με ζήλο τού παρείχε τα μέσα, για να προβάλει με άνεση τη ματαιοδοξία του.

Λυπάμαι, αλλά τίποτα δεν υπάρχει στη ζωή χωρίς όριο. Τα δικαιώματα του ενός σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου.

Οσοι επιδιώκουν για τον εαυτό τους τη δήθεν «τέχνη» τους και άλλοτε για την ελευθεροστομία τους ή τη σάτιρά τους, την εκ προοιμίου αυτοεξαίρεσή τους από τα συνταγματικά όρια που τίθενται για το σύνολο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, το μόνο που επιδιώκουν ανεπιτυχώς είναι να καταστρατηγούν την κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας, επιφυλάσσοντας για τους ίδιους προνομιακή θέση ωσάν να είναι αυθεντίες, που μπορούν να πράττουν και δρουν στο απυρόβλητο.

Και οι κρίνοντες κρίνονται. Η πράξη της αυτοδικίας του βουλευτή Παπαδόπουλου ενέχει ηθική, νομική και κοινωνική απαξία, υπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες.

Είναι καταδικαστέα. Η Εθνική Πινακοθήκη δεν θα έπρεπε όμως ποτέ να δώσει βήμα σε προσβλητικές και ποταπές «καλλιτεχνικές» δημιουργίες, σεβόμενη τουλάχιστον το άρθρο δύο (2) του Συντάγματος. Τα νόμιμα δικαστικά μέσα είναι η απάντηση στην προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος. 

ΧΡΗΣΤΟΣ Κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Δικηγόρος - Θεολόγος



«Για τη θεία Έλευθερία έστησαν το άγαλμα;»

Κύριε διευθυντά,

Διαβάζοντας το άρθρο του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου για τη συμβολική αξία του Αγάλματος της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης («Καθημερινή», 20/3/2025) θυμήθηκα την αντίδραση που μου προκάλεσε όταν το αντίκρισα για πρώτη φορά. Ηταν καλοκαίρι του 1955 και ήμουν σε ηλικία 6 ετών. O τελικός προορισμός μας ήταν η Βαλτιμόρη όπου ο πατέρας μου θα παρακολουθούσε ένα τρίμηνο εκπαιδευτικό σεμινάριο ηλεκτροκαρδιογραφίας στην Ιατρική Σχολή του Johns Hopkins. Να σημειωθεί ότι το επιβατικό πλοίο έκανε τότε το δρομολόγιο Γένοβα - Νέα Υόρκη και έως τη Γένοβα μας είχε συνοδεύσει η θεία Ελευθερία (αδελφή της μητέρας μου) που ζούσε μόνιμα στη Ρώμη και την οποία είχα γνωρίσει τότε για πρώτη φορά. Μπαίνοντας λοιπόν στο λιμάνι με το υπερωκεάνιο SS Constitution (της American Export Lines), έπειτα από ταξίδι οκτώ ημερών, μας ανέβασε στο κατάστρωμα η μητέρα μου με τον αδελφό μου Αλέκο να θαυμάσουμε τη θέα. Συνδυάζοντας στο μυαλό μου τις συνονόματες «Ελευθερίες» του λιμανιού αναχώρησης με αυτού της άφιξης, και με κάποια δόση απορίας είναι η αλήθεια, δήλωσα εντυπωσιασμένος στη μητέρα μου για την επιτυχία της θείας να της στήσουν άγαλμα στη Νέα Υόρκη!

ΠΕΤΡΟΣ Χ. ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ 

Συνταξιούχος Παθολόγος


Αυτοί που γύρισαν κι εμείς που μείναμε

Κύριε διευθυντά,

Θα ήθελα να συμπληρώσω στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της κ. Τασούλας Επτακοίλη με τίτλο «Μας κάνουν να μετανιώσουμε που γυρίσαμε, στο φ. 21/3/2025, ότι το ίδιο, αν όχι χειρότερο θα μπορούσε να ειπωθεί για όσους μείναμε. Εχω λάβει δύο ειδικότητες, μια στην ιατρική βιοπαθολογία και μια στην κοινωνική ιατρική και το αναχρονιστικό ΦΕΚ του υπουργείου επιτρέπει την άσκηση μόνο μιας, ενώ αφαιρεί τον τίτλο από την άλλη μέσα σε μια πενταετία αν δεν χρησιμοποιηθεί. Λες και την κλέψαμε. Που για την ειδικότητα της Κοινωνικής Ιατρικής δεν έχει προκηρυχθεί ούτε μισή θέση σε όλη την Ελλάδα, παρά τις διαρκείς ελλείψεις επιτήρησης και σχεδιασμού. Εχω επιπλέον δύο μεταπτυχιακά και μια εν εξελίξει διατριβή και νιώθω ότι δεν αξιοποιούνται πουθενά στο δημόσιο σύστημα υγείας όπου στα κριτήρια μόνο η αριστεία δεν είναι, ασχέτως το τι ευαγγελίζεται επικοινωνιακά η κυβέρνηση.

ΠΑΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 

Βιοπαθολόγος/εργαστηριακός Ιατρός, MSC Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSC Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, υποψήφιος Διδάκτωρ Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, Pgcert Διαχείρισης Κρίσεων στη Δημόσια Υγεία

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/03/25