Πρόκειται για πρωτοφανή επίδειξη πολιτιστικής βαρβαρότητας, που αξίζει να τη συμψηφίσει κανείς με το σύνολο της πολιτείας της. Δεν ξεχνώ, για παράδειγμα, ότι ανάλογη συμπεριφορά δεν επιφύλαξε ποτέ στον εταίρο της πλειοψηφίας τα χρόνια που ήταν Πρόεδρος της Βουλής, Πάνο Καμμένο. Ακόμα θυμάμαι τη θριαμβική είσοδό της στο κόκκινο χαλί του υπουργείου Αμύνης, προφανώς επειδή της άρεσε να επιδεικνύει την άριστη σχέση της με τον συγκεκριμένο πολιτικό της Δεξιάς. Οι εκλεκτικές συγγένειες δεν κρύβονται – και δεν πρέπει να κρύβονται, επειδή χρειάζεται να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Η άρνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να χαιρετήσει έναν πολιτικό του κυβερνώντος κόμματος, στην εθνική γιορτή που συμβολίζει την ενότητα όσων ανήκουμε σε έναν κοινό κόσμο αξιών στις οποίες δεσπόζουσα θέση έχουν η εθνική ταυτότητα και η δημοκρατία ως στοιχείο αυτής της ταυτότητας, είναι κατάφαση στον οιονεί εμφύλιο τον οποίο πίστευα ότι αφήσαμε πίσω μετά την ήττα της στρατηγικής Τσίπρα, έπειτα από το δημοψήφισμα του 2015 και, κατόπιν, έπειτα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ωστόσο, παρά τις καρδούλες και τα χαμόγελα, δείχνει ότι επείγεται να ξαναφτιάξει κλίμα οιονεί εμφυλίου. Αλλά ένας οιονεί εμφύλιος στόχο έχει να οδηγηθούμε σε έναν κανονικό εμφύλιο – το κλίμα του οποίου η συγκεκριμένη πολιτικός συνδαυλίζει....

ΕΙΤΕ ΤΙΜΑΣ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΕΙΤΕ ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ...

Δύο φωτογραφίες της ίδιας ημέρας και με την ίδια ευκαιρία, τον επίσημο εορτασμό της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, που επιβεβαιώνουν, αψευδείς μάρτυρες αμφότερες, ότι η ενσυναίσθηση του πολιτικού πολιτισμού δεν αποτελεί κενό γράμμα, αλλά ουσιώδη προϋπόθεση ελάχιστης συναντίληψης γιά στοιχειωδώς αποδεκτή δημόσια συμπεριφορά, πολλώ μάλλον σε ημέρες κορυφαίων εορτασμών, όπως η χθεσινή. Και ως προ αυτό είτε έρχεται κανείς αυτό να το επιβεβαιώσει ότι το τιμά πράγματι, είτε να δείξει ότι αδιαφορεί γι΄ αυτό, επί των σκοπώ ενός «διαφορετικού» φαίνεσθαι. Στην πρώτη περίπτωση, από την χθεσινή δοξολογία στη Μητρόπολι Αθηνών, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, ο θερμός μάλλον χαιρετισμός του ΥΕΘΑ, Νίκου Δένδια, με τον Πρόεδρο της Βουλής γιά πολλά χρόνια, Απόστολο Χρ. Κακλαμάνη. Μία κίνηση από το Δένδια σε κατεύθυνση καλοδεχούμενου πολιτικού πολιτισμού, που εγγράφεται θετικά στο πρόσωπό του. Και στη δεύτερη, από τον αντίστοιχο εορτασμό στη Λάρισα, η κίνηση του εκπροσώπου της Κυβέρνησης, Υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων Χρ. Κέλλα, να προσπαθήσει να χαιρετίσει, υπό βροχή, την πρόεδρο Ζωή, με την τελευταία να αποποιείται τον (αντι)χαιρετισμό της. Προφανώς και δεν θα προσεβάλλετο η προέδρος του προσωπικού της Κόμματος με το να ανταλλάξει χαιρετισμό, δεν είναι άλλοτε Μουσουλμάνα το θρήσκευμα που δεν θα τής το επέτρεπε, απλώς, γνωρίζοντας ότι το στιγμιότυπο θα απαθανατιζόταν, νόμισε ότι θα έστελνε μήνυμα «αντισυστημισμού» η τλήμων, αποχωρώντας εν συνεχεία από το σημείο των επισήμων, γιά να παρακολουθήσει την παρέλαση μαζύ με το κοινό. Φαιδρότητες χωρίς τέλος από τη Ζωή, με αντίκρυσμα μάλλον μικρής, έως ελάχιστης αποδοχής, ιδίως όταν υπάρχει και δυνατότητα συγκρίσεων και κρίσεων....

....και από "ΤΑ ΝΕΑ"

Πολιτιστική βαρβαρότητα


ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αρχηγός προσωποπαγούς κόμματος, την ιδεολογία του οποίου αγνοούμε, βρέθηκε χθες στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου στη Λάρισα. Στάθηκε στο πλάι του Χρήστου Κέλλα, υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, ο οποίος εκπροσωπούσε την κυβέρνηση. Ο θεσσαλός πολιτικός έτεινε το χέρι στη συνάδελφό του στο Κοινοβούλιο, για να τη χαιρετήσει, εκείνη όμως δεν ανταπέδωσε. Αρνήθηκε να ανταποδώσει τον χαιρετισμό. Οίηση; Επαρση;

Η πολιτικός που εξελέγη κάνοντας καρδούλες μπορεί να αισθάνεται ότι είναι πολύ σημαντική, επειδή όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις κέρδισε μεγάλο μέρος από την καπηλεία του πάνδημου πένθους για το δυστύχημα των Τεμπών. Μπορεί να θεωρεί ότι αυτή είναι κάτι ηθικοπολιτικά ξεχωριστό, κι αυτή η αίσθηση της διαφοράς δεν της επιτρέπει να τείνει το χέρι της σε έναν πολιτικό αντίπαλό της, πόσο μάλλον σε έναν πολιτικό που εκπροσωπεί την κυβέρνηση. Ή, ακόμα χειρότερα, μπορεί να είναι τόσο βέβαιη για τη δικανική κρίση της σε αυτό που η ίδια αποκαλεί «έγκλημα των Τεμπών», ώστε η κρίση αυτή και η απόφαση που τη συνοδεύει να είναι λόγος περιφρόνησης και μίσους για όσους δεν τη συμμερίζονται – και φυσικά, πρωτίστως, για τους θεσμούς, που οφείλουν να μην υποτάσσονται στην ισοπεδωτική κρίση των λαϊκών δικαστηρίων και όσων επιβάλλουν αυτή την κρίση.

Η αγενέστατη συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, βεβαίως, δεν εκφράζεται πρώτη φορά τώρα. Είναι η καθημερινή πρακτική της μέσα στη Βουλή όπου συνεχώς παραβιάζει τους κανόνες, θορυβώντας σαν κακομαθημένη και δηλώνοντας συνεχώς την απαίτησή της να την προσέχουν – συμπεριφορά που δεν τη δικαιολογεί ούτε το ποσοστό με το οποίο εισήλθε στο Κοινοβούλιο ούτε κάποια θετική πολιτική της συνεισφορά ούτε η θέση της Προέδρου της Βουλής που κατείχε το διάστημα της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Πρόκειται για πρωτοφανή επίδειξη πολιτιστικής βαρβαρότητας, που αξίζει να τη συμψηφίσει κανείς με το σύνολο της πολιτείας της. Δεν ξεχνώ, για παράδειγμα, ότι ανάλογη συμπεριφορά δεν επιφύλαξε ποτέ στον εταίρο της πλειοψηφίας τα χρόνια που ήταν Πρόεδρος της Βουλής, Πάνο Καμμένο. Ακόμα θυμάμαι τη θριαμβική είσοδό της στο κόκκινο χαλί του υπουργείου Αμύνης, προφανώς επειδή της άρεσε να επιδεικνύει την άριστη σχέση της με τον συγκεκριμένο πολιτικό της Δεξιάς. Οι εκλεκτικές συγγένειες δεν κρύβονται – και δεν πρέπει να κρύβονται, επειδή χρειάζεται να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε.

Η άρνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να χαιρετήσει έναν πολιτικό του κυβερνώντος κόμματος, στην εθνική γιορτή που συμβολίζει την ενότητα όσων ανήκουμε σε έναν κοινό κόσμο αξιών στις οποίες δεσπόζουσα θέση έχουν η εθνική ταυτότητα και η δημοκρατία ως στοιχείο αυτής της ταυτότητας, είναι κατάφαση στον οιονεί εμφύλιο τον οποίο πίστευα ότι αφήσαμε πίσω μετά την ήττα της στρατηγικής Τσίπρα, έπειτα από το δημοψήφισμα του 2015 και, κατόπιν, έπειτα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ωστόσο, παρά τις καρδούλες και τα χαμόγελα, δείχνει ότι επείγεται να ξαναφτιάξει κλίμα οιονεί εμφυλίου. Αλλά ένας οιονεί εμφύλιος στόχο έχει να οδηγηθούμε σε έναν κανονικό εμφύλιο – το κλίμα του οποίου η συγκεκριμένη πολιτικός συνδαυλίζει.

Κλείνοντας, καταφεύγω σε ένα σχόλιο της καθηγήτριας Βάνας Νικολαΐδου-Κυριανίδου, η οποία αναφερόμενη στο συγκεκριμένο περιστατικό σημείωσε στα κοινωνικά δίκτυα ότι «στη δημοκρατία έχουμε πολιτικούς αντιπάλους. Μόνον στον φασισμό ο εκφραστής διαφορετικών πολιτικών απόψεων αντιμετωπίζεται ως “αντικειμενικός” εχθρός, ενώ απαξιώνονται πλήρως οι συμπεριφορές που επιτάσσουν οι δημοκρατικοί θεσμοί». Ακριβώς έτσι.