Η μόνη διαφορά από το 2011 είναι ότι δεν έγινε κατορθωτό να παγιωθούν οι συγκεντρώσεις σε μόνιμο event στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, ίσως επειδή ακόμα και οι επαναστάτες που δίνουν το έναυσμα σε αυτές τις ιστορίες έχουν κουραστεί. Η βασική δουλειά, όμως, έχει γίνει. Η αντιπολίτευση αφύπνισε και ίσως διεύρυνε το ριζοσπαστικό ακροατήριο. Το οποίο, όπως και το 2011, έψαχνε να βρει κόμμα που να αντιστοιχεί στα κριτήριά του. Εκ δεξιών, το κόμμα του Βελόπουλου μάζεψε τους ακροδεξιούς ριζοσπάστες. Εξ ευωνύμων, ο πρώτος που επιδίωξε να αυξήσει τους οπαδούς του στη ριζοσπαστική πλευρά ήταν ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος απέτυχε: τίποτα δεν συνδέει το σημερινό ΠΑΣΟΚ με τα απομεινάρια του παλαιού παρελθόντος του, της προ Σημίτη εποχής. Εμεινε η Αριστερά ή, καλύτερα, τα κόμματα που είχαν προκύψει από τη συρρίκνωση και την κατάτμηση του κραταιού ΣΥΡΙΖΑ της αντιμνημονιακής περιόδου. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου επιδίωξε να ηγηθεί μιας προσπάθειας ενδυνάμωσής του στο όνομα των Τεμπών που, αν πετύχαινε, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κεντρομόλος δύναμη επαναπροσέγγισης κυρίως της Νέας Αριστεράς και, ίσως, κάποιων ανεξάρτητων που δεν έχουν σοβαρές προσωπικές αντιδικίες με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική ενός «λαϊκού μετώπου». Απέτυχε. Και απέτυχε επειδή τον νέο ριζοσπαστισμό τον πήρε μαζί της, στη συντριπτική πλειονότητά του, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πώς; Υιοθετώντας αντιθεσμικό λόγο και εξτρεμιστικές συμπεριφορές, αλλά και καταφέρνοντας να γίνει είδωλο του κινήματος της Συγκίνησης προσεγγίζοντας και εκφράζοντας την πιο προβεβλημένη μητέρα θύματος Μαρία Καρυστιανού. Επιπλέον, ο πληθωρισμός της και η γνησιότητα του νομικού λαϊκισμού τον οποίο επικαλείται την κάνει τη γνησιότερη εκπρόσωπο του αντιμητσοτακισμού και της επιτρέπει να καπελώσει όλους τους άλλους, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Πού πάνε οι ριζοσπάστες

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Οπως είχα περιγράψει από την αρχή, αμέσως μετά το συλλαλητήριο της 26ης Ιανουαρίου για τα Τέμπη, επαναλαμβανόταν το σκηνικό των Αγανακτισμένων, που αυτή τη φορά κλήθηκαν ακόμα μια φορά στην πλατεία ως κίνημα της Συγκίνησης που θα παρήγε Οργή. Ημουν αισχρή μειοψηφία. Οι πιο καλοπροαίρετοι έλεγαν ότι έχω άδικο επειδή στα συλλαλητήρια κατέβαιναν μανάδες με τα παιδιά στα καροτσάκια. Οι λιγότεροι καλοπροαίρετοι με επιτιμούσαν, μου έλεγαν ότι έχασα τα λογικά μου.

Κι όμως. Το πρώτο εκείνο συλλαλητήριο συνέβαλε καταρχήν να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο δημοσίως αναφέρονται τα ΜΜΕ στο δυστύχημα, τα οποία συνολικά υιοθέτησαν την κυρίαρχη στα σόσιαλ μίντια φρασεολογία: μιλούν πια σχεδόν στο σύνολό τους για έγκλημα, για ενόχους, για μπάζωμα και για συγκάλυψη. Επίσης μεταφέρθηκε το ενδιαφέρον: από την ποινική διερεύνηση της ευθύνης ατόμων και φορέων στο δυστύχημα, η συζήτηση έφτασε στην κυβέρνηση και στα τρομερά μυστικά που δήθεν ήθελε να κρύψει, με πιθανότερη τη μεταφορά παράνομου φορτίου που ο Βελόπουλος το προσδιόρισε ως ξυλόλιο. Η νέα ορολογία όρισε τη νέα πολιτική καθημερινότητα.

Η μόνη διαφορά από το 2011 είναι ότι δεν έγινε κατορθωτό να παγιωθούν οι συγκεντρώσεις σε μόνιμο event στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, ίσως επειδή ακόμα και οι επαναστάτες που δίνουν το έναυσμα σε αυτές τις ιστορίες έχουν κουραστεί. Η βασική δουλειά, όμως, έχει γίνει. Η αντιπολίτευση αφύπνισε και ίσως διεύρυνε το ριζοσπαστικό ακροατήριο. Το οποίο, όπως και το 2011, έψαχνε να βρει κόμμα που να αντιστοιχεί στα κριτήριά του. Εκ δεξιών, το κόμμα του Βελόπουλου μάζεψε τους ακροδεξιούς ριζοσπάστες. Εξ ευωνύμων, ο πρώτος που επιδίωξε να αυξήσει τους οπαδούς του στη ριζοσπαστική πλευρά ήταν ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος απέτυχε: τίποτα δεν συνδέει το σημερινό ΠΑΣΟΚ με τα απομεινάρια του παλαιού παρελθόντος του, της προ Σημίτη εποχής.

Εμεινε η Αριστερά ή, καλύτερα, τα κόμματα που είχαν προκύψει από τη συρρίκνωση και την κατάτμηση του κραταιού ΣΥΡΙΖΑ της αντιμνημονιακής περιόδου. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου επιδίωξε να ηγηθεί μιας προσπάθειας ενδυνάμωσής του στο όνομα των Τεμπών που, αν πετύχαινε, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κεντρομόλος δύναμη επαναπροσέγγισης κυρίως της Νέας Αριστεράς και, ίσως, κάποιων ανεξάρτητων που δεν έχουν σοβαρές προσωπικές αντιδικίες με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική ενός «λαϊκού μετώπου». Απέτυχε.

Και απέτυχε επειδή τον νέο ριζοσπαστισμό τον πήρε μαζί της, στη συντριπτική πλειονότητά του, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πώς; Υιοθετώντας αντιθεσμικό λόγο και εξτρεμιστικές συμπεριφορές, αλλά και καταφέρνοντας να γίνει είδωλο του κινήματος της Συγκίνησης προσεγγίζοντας και εκφράζοντας την πιο προβεβλημένη μητέρα θύματος Μαρία Καρυστιανού. Επιπλέον, ο πληθωρισμός της και η γνησιότητα του νομικού λαϊκισμού τον οποίο επικαλείται την κάνει τη γνησιότερη εκπρόσωπο του αντιμητσοτακισμού και της επιτρέπει να καπελώσει όλους τους άλλους, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου.

Οσοι εκπλήσσονται με την άνοδο της Κωνσταντοπούλου ξεχνούν ότι κατέχει τη συνταγή του 2011: εμφανίζεται ως νέα ριζοσπάστρια και καλύπτει το κενό του «συμβιβασμένου» ΣΥΡΙΖΑ (που μοιάζει με τη ΔΗΜΑΡ της εποχής μας), της άφωνης Νέας Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να αποκαθαρθεί στην επαναστατική κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Το πρωτότυπο, δηλαδή κερδίζει τα αντίγραφα.

Μένει να δούμε τι ποσοστό του ριζοσπαστικού ακροατηρίου θα δώσει αέρα στα πανιά της Κωνσταντοπούλου στις επόμενες εκλογές. Και τη νέα πινακοθήκη ειδώλων, στην επόμενη Βουλή, με τα περίεργα τι-σερτ και τις ακόμα πιο περίεργες συμπεριφορές. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.

Ενας μοναχικός άνθρωπος{CR}

Οταν ακούω για επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και τη νέα ηχηρή παρέμβαση που ετοιμάζει, χαμογελώ. Επειδή εδώ και κάνα χρόνο έχουμε ξανασυζητήσει καμιά δεκαριά φορές την επιστροφή του και τις ηχηρές παρεμβάσεις του, που όλες, μα όλες αποδείχτηκαν τζούφιες. Περιμέναμε το μπαμ και εκείνες έκαναν πλουφ.

Αυτή τη φορά, όμως, λένε, θα ταράξει τα νερά με το μανιφέστο του για μια «νέα εθνική στρατηγική». Εδώ, φυσικά, γελάνε. Ποιος είναι ο Τσίπρας που θα μιλήσει για εθνική στρατηγική; Ενας μόνος του, είναι, βουλευτής σε ένα κόμμα που καταρρέει, που οι δημοσκοπήσεις το μετράνε έκτο ή έβδομο, και για αυτή την κατάντια έχει βάλει ο ίδιος το χεράκι του. Ενας πολιτικός που ουδέποτε είχε θεωρητικό εκτόπισμα, πάντα ο λόγος του εξαρτιόταν από άλλους και η μοναδική αποτελεσματικότητά του ήταν όταν καβάλησε το άτι του λαϊκιστικού ανορθολογισμού, τάζοντας πράγματα που δεν γίνονταν. Το ρόλο εκείνον, σήμερα, τον έχει πάρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ποιος λοιπόν μπορεί να περιμένει από τον Τσίπρα στα σοβαρά οτιδήποτε; Και ποιος υπολογίζει να εμπιστευτεί το μέλλον του σε έναν πολιτικό που διέλυσε το παρόν μας; Το μόνο παράδειγμα που μπορεί να εμπνεύσει στην πολιτική αυτόν τον μοναχικό άνθρωπο είναι το παράδειγμα του Κουβέλη. Αν βεβαίως η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποδειχτεί ελεήμων.