Aπο την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/03/25 |
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Είναι πολλές οι «τεκτονικές» αλλαγές. Είναι πολλά τα «γεωπολιτικά σταυροδρόμια» και οι «υπαρξιακοί κίνδυνοι». Στοχαζόμενος για γεωπολιτική, ο Αλέξης Τσίπρας γράφει όπως θα άρεσε στον εξάδελφό του, Γιώργο (ο οποίος επίσης δήλωνε ειδικός στην εξωτερική πολιτική).
Το πρόβλημα με το πολυσέλιδο μανιφέστο Τσίπρα δεν είναι, βέβαια, η γλώσσα – που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ξύλινη. Το πρόβλημα είναι η κοινοτοπία των διαπιστώσεων. Επαναλαμβάνεται η στερεοτυπική ανάγνωση των απολογητών του Πούτιν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η ευθύνη χρεώνεται τουλάχιστον εξίσου στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους που δεν απέτρεψαν την εισβολή – και όχι σε εκείνον που εισέβαλε, επειδή δεν αναγνώριζε το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Επαναλαμβάνεται και το έτερο στερεότυπο, της «πάντα ευκολοπίστευτης και πάντα προδομένης» από τους συμμάχους Ελλάδας, που δεν θα έπρεπε να είναι «δεδομένη» στη Δύση, αλλά θα έπρεπε να τραμπαλίζεται και «στον Βορρά, στην Ανατολή και στον Νότο». Δόγμα Βασίλη Καρρά: «απ’ τον Βορρά μέχρι τον Νότο».
Ποια είναι η Ελλάδα που φαντάζεται ο πρώην πρωθυπουργός; Είναι μια badass, συναλλακτική Ελλάδα, πονηρεμένη και «αποφασιστική», που δεν θα συμμαχεί, χωρίς να βλέπει εν τη παλάμη τα αποτελέσματα των συμμαχιών, που δεν θα «ανήκει» παρά μόνο εκεί που τη συμφέρει κάθε φορά – στην Ευρώπη, αλλά και πιο κοντά στη Ρωσία, πιο κοντά στην Κίνα, απ’ ό,τι η Ευρώπη. Αυτή είναι μια αντίληψη του κόσμου ανάλογη με εκείνη που εκφράζει η νέα αμερικανική κυβέρνηση: Δεν υπάρχουν συμμαχίες και «οικογένειες» κρατών με κοινές αξίες. Υπάρχει μόνο ένα πλέγμα εύθραυστων συναλλακτικών σχέσεων, όπου επιβραβεύεται ο ισχυρός ή –στην περίπτωσή μας– ο επιτήδειος.
Αν ο σκοπός του πονήματος ήταν να προωθήσει την επανασύσταση του Τσίπρα –το περιλάλητο rebranding– μάλλον ο υπομονετικός αναγνώστης δεν θα βρει πολλά νέα στοιχεία για να επανεκτιμήσει τον συντάκτη. Θα βρει το ίδιο μείγμα από αφορισμούς (κατά της αφελούς και αδύναμης Ευρώπης) και ευχολόγια (να λυθεί το Κυπριακό, να αποκτήσουμε αμυντική βιομηχανία) χωρίς πραγματικά επεξεργασμένες θέσεις.
Ο αναγνώστης θα βρει τον οικείο Τσίπρα, κυρίως στην κατακλείδα της «Εθνικής Πυξίδας» του (όπως αυτάρεσκα επιγράφεται το κείμενο). Εκεί, στο τέλος, ο πρώην πρωθυπουργός δεν κοιτάει πλέον την πυξίδα της γεωπολιτικής, αλλά τον εθνικό ομφαλό: «Η επιλογή του πρωθυπουργού», λέει, «να παραμείνει στη θέση του, παρά τη λαϊκή απονομιμοποίηση που επέφεραν οι πρωτοφανείς σε όγκο διαδηλώσεις ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών», διακινδυνεύει όχι μόνο «την πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, αλλά και την εθνική ακεραιότητα».
Η πατρίδα κινδυνεύει επειδή η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν υποκύπτει στην πλατεία. Ο πολιτικός αντίπαλος είναι εθνικός κίνδυνος. Αυτός δεν είναι νέος Τσίπρας. Είναι ο αυθεντικός.
Είναι πολλές οι «τεκτονικές» αλλαγές. Είναι πολλά τα «γεωπολιτικά σταυροδρόμια» και οι «υπαρξιακοί κίνδυνοι». Στοχαζόμενος για γεωπολιτική, ο Αλέξης Τσίπρας γράφει όπως θα άρεσε στον εξάδελφό του, Γιώργο (ο οποίος επίσης δήλωνε ειδικός στην εξωτερική πολιτική).
Το πρόβλημα με το πολυσέλιδο μανιφέστο Τσίπρα δεν είναι, βέβαια, η γλώσσα – που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ξύλινη. Το πρόβλημα είναι η κοινοτοπία των διαπιστώσεων. Επαναλαμβάνεται η στερεοτυπική ανάγνωση των απολογητών του Πούτιν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η ευθύνη χρεώνεται τουλάχιστον εξίσου στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους που δεν απέτρεψαν την εισβολή – και όχι σε εκείνον που εισέβαλε, επειδή δεν αναγνώριζε το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Επαναλαμβάνεται και το έτερο στερεότυπο, της «πάντα ευκολοπίστευτης και πάντα προδομένης» από τους συμμάχους Ελλάδας, που δεν θα έπρεπε να είναι «δεδομένη» στη Δύση, αλλά θα έπρεπε να τραμπαλίζεται και «στον Βορρά, στην Ανατολή και στον Νότο». Δόγμα Βασίλη Καρρά: «απ’ τον Βορρά μέχρι τον Νότο».
Ποια είναι η Ελλάδα που φαντάζεται ο πρώην πρωθυπουργός; Είναι μια badass, συναλλακτική Ελλάδα, πονηρεμένη και «αποφασιστική», που δεν θα συμμαχεί, χωρίς να βλέπει εν τη παλάμη τα αποτελέσματα των συμμαχιών, που δεν θα «ανήκει» παρά μόνο εκεί που τη συμφέρει κάθε φορά – στην Ευρώπη, αλλά και πιο κοντά στη Ρωσία, πιο κοντά στην Κίνα, απ’ ό,τι η Ευρώπη. Αυτή είναι μια αντίληψη του κόσμου ανάλογη με εκείνη που εκφράζει η νέα αμερικανική κυβέρνηση: Δεν υπάρχουν συμμαχίες και «οικογένειες» κρατών με κοινές αξίες. Υπάρχει μόνο ένα πλέγμα εύθραυστων συναλλακτικών σχέσεων, όπου επιβραβεύεται ο ισχυρός ή –στην περίπτωσή μας– ο επιτήδειος.
Αν ο σκοπός του πονήματος ήταν να προωθήσει την επανασύσταση του Τσίπρα –το περιλάλητο rebranding– μάλλον ο υπομονετικός αναγνώστης δεν θα βρει πολλά νέα στοιχεία για να επανεκτιμήσει τον συντάκτη. Θα βρει το ίδιο μείγμα από αφορισμούς (κατά της αφελούς και αδύναμης Ευρώπης) και ευχολόγια (να λυθεί το Κυπριακό, να αποκτήσουμε αμυντική βιομηχανία) χωρίς πραγματικά επεξεργασμένες θέσεις.
Ο αναγνώστης θα βρει τον οικείο Τσίπρα, κυρίως στην κατακλείδα της «Εθνικής Πυξίδας» του (όπως αυτάρεσκα επιγράφεται το κείμενο). Εκεί, στο τέλος, ο πρώην πρωθυπουργός δεν κοιτάει πλέον την πυξίδα της γεωπολιτικής, αλλά τον εθνικό ομφαλό: «Η επιλογή του πρωθυπουργού», λέει, «να παραμείνει στη θέση του, παρά τη λαϊκή απονομιμοποίηση που επέφεραν οι πρωτοφανείς σε όγκο διαδηλώσεις ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών», διακινδυνεύει όχι μόνο «την πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, αλλά και την εθνική ακεραιότητα».
Η πατρίδα κινδυνεύει επειδή η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν υποκύπτει στην πλατεία. Ο πολιτικός αντίπαλος είναι εθνικός κίνδυνος. Αυτός δεν είναι νέος Τσίπρας. Είναι ο αυθεντικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου