ΚΑΠΩΣ ΣΑΝ ΠΡΟΞΕΝΗΤΗΣ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ; Ο πολιτικός χρόνος που πιέζει και τα κενά εκπροσώπησης που διαμορφώνονται εκατέρωθεν σήμερα φαίνεται πως οδηγούν και σε βεβιασμένες κινήσεις. Παρά τη φθορά της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, εξακολουθεί ένα μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης όχι μόνο να μην καθίσταται εναλλακτικός αξιόπιστος πόλος, αλλά και να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη αμηχανία τις εκπροσωπήσεις των κοινωνικών στρωμάτων. Κάπου εδώ γίνεται και το μπέρδεμα. Είναι πολύ διαφορετικό πράγμα μια τακτική συμπόρευση πολιτικών δυνάμεων πάνω σε ένα μίνιμουμ συμφωνημένο πλαίσιο. Είναι εντελώς άλλο πράγμα μια στρατηγική συμμαχία ακόμα και με όρους ενοποίησης των χώρων και με ενιαίο πλάνο ενός νέου φορέα. Και είναι επίσης πολύ διαφορετικό να μιλάμε για μια λογική συνομοσπονδιοποίησης δυνάμεων που θα λάβουν και όρους εκλογικής συμμαχίας. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι απλώς και μόνο να αθροιστούν δυνάμεις και να αντιμετωπίσουν τον Μητσοτάκη. Αυτό εκ των πραγμάτων θα έχει τεράστια προβλήματα. Το πρώτο θα είναι οι εσωτερικές αντιθέσεις που προφανώς θα προκύψουν και θα ενταθούν στην πορεία της συμμαχίας. Παλιότερα μοντέλα κοινών βηματισμών όπως το Πόρισμα για τον Συνασπισμό ή ακόμα και ο Χώρος Διαλόγου το 2009 ήταν κινήσεις που βασικά είχαν ένα χαρακτηριστικό το οποίο συνήθως είναι και πιο ασφαλές: συγχρονίστηκαν με τις διαθέσεις των από κάτω. Διάβασαν καλά τη συγκυρία. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος για το οποίο μπορεί κανείς να έχει διαφωνίες εκ των υστέρων και είναι και λογικό. Ενα μεγάλο πρόβλημα σήμερα για τη δημοκρατική αντιπολίτευση – τουλάχιστον αυτή που αναφέρεται στις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς – είναι να φανεί πως έχει μια αγωνία, ένα άγχος απλώς να σταθεί με όρους αριθμητικούς απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη λογική έρχονται και διοικητικές αποφάσεις από τα πάνω, βιαστικά καλέσματα, ακόμα και τηλεοπτικές προσκλήσεις συμμαχιών χωρίς καμία βάση και χωρίς ώριμες διαδικασίες διαλόγου πάνω σε προγραμματικά σημεία. Ετσι οδηγούμαστε σε προσομοιώσεις λαϊκών μετώπων α λα Γαλλίας ή σε συγκολλήσεις που σε τίποτα δεν θα καταλήγουν σε συνθέσεις ή σε δυναμικές που θα αποδίδουν και δημοσκοπικές μεταβολές. Θα πει κάποιος: Αρκεί η βούληση; Ή, ακόμη χειρότερα, αρκεί η δυσαρέσκεια – ομολογουμένως μεγάλη σήμερα για την κυβέρνηση – για να προχωρήσουν οι απέναντι; Οχι. Το στρατηγικό βάθος προϋποθέτει νέα πρόσωπα, εντιμότητα στις συμφωνίες, πειστικό σχέδιο. Λογικά ο επόμενος πολιτικός κύκλος θα έχει αναγκαίες συμπορεύσεις των δυνάμεων. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, η ρευστοποίηση του χώρου θα ενταθεί. Μπορεί να βρεθούμε ενώπιον νέων φορέων, που και πάλι όμως θα πρέπει να δώσουν εξετάσεις σοβαρότητας. Σήμερα πάντως το τοπίο θολώνει κι άλλο, αφού αυτοί που θα έπρεπε πιο επιτελικά να ξεχωρίζουν τις κοινωνικές συμμαχίες από τα καλέσματα και τις συμπορεύσεις από τις δυναμικές που ξεδιπλώνονται γύρω τους φαίνεται πως δεν το κάνουν....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ" 

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/03/25