H δυσαρέσκεια που προκαλεί ο ερασιτεχνισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ καταγράφεται και από τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν τα ποσοστά να συρρικνώνονται προς όφελος της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Επειτα, ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης ως προσωπικότητα δεν συναρπάζει, για το θέσω κομψά. Είναι φανερό επίσης ότι δεν επιδέχεται βελτίωση: αυτός είναι, σου αρέσει ή όχι. Οσο μάλιστα ανεβάζει τους τόνους τόσο χειρότερο είναι το αποτέλεσμα. Ακόμη και τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων του κόμματος δεν τον κρίνουν ικανό για πρωθυπουργό. Κατατρύχεται, επίσης, από εμμονές που έχουν κόστος, όπως η δήλωσή του ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, η οποία είναι γκάφα ολκής για υποψήφιο πρωθυπουργό, είτε έχει δίκιο να μην την εμπιστεύεται είτε όχι. Επομένως, αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί στο ΠΑΣΟΚ και παγιωθεί η εντύπωση ότι δεν υπάρχει κέντρο στο σύστημα, τότε αρχίζω να κάνω σκέψεις μήπως τελικά στο ΠΑΣΟΚ υποχρεωθούν να αλλάξουν ηγεσία πριν από τις επόμενες εκλογές. Η επανεκλογή του κ. Ανδρουλάκη ήταν χωρίς αμφιβολία ένας θρίαμβος και τον εδραίωσε στην προεδρία του κόμματος, η απόδοσή του όμως, ας μην κρυβόμαστε, είναι απογοητευτική. Μη νομίζετε ότι δεν το καταλαβαίνουν πρώτοι στο ΠΑΣΟΚ. Επειδή ακριβώς το καταλαβαίνουν και δεν ξέρουν τι να κάνουν έχουμε τα νεύρα που συσσωρεύονται και ξεσπάνε σε επεισόδια όπως αυτό με την Ευαγγελία Λιακούλη και τον πρόεδρο. Να επισημάνουμε εδώ την ειρωνεία ότι η κυρία Λιακούλη ήταν εκείνη η οποία, υπερασπιζόμενη τον νεοεκλεγέντα τότε πρόεδρο από την κατηγορία ότι είναι αδειανό πουκάμισο, σαν την ωραία Ελένη του μύθου, είχε βαφτίσει τον κ. Ανδρουλάκη «κραταιό Νικόλα». (Συνεπώς, της χρώσταγε το «κυρία μου» και την αγριάδα, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη ότι στις προηγούμενες εκλογές η κυρία Λιακούλη είχε αλλάξει γνώμη για τον πρόεδρο…) Φυσικά, δεν είναι κάτι απλό η αλλαγή ηγεσίας και πάντα εγκυμονεί κινδύνους, ιδίως για κόμματα που παραπαίουν όπως το ΠΑΣΟΚ. Κατ’ αρχάς, η σχετικώς έκρυθμη κατάσταση ευνοεί τον κ. Ανδρουλάκη, γιατί προφανώς δεν αλλάζεις άλογα την ώρα που διασχίζεις το ποτάμι, όπως λέει η παροιμία. Επειτα, αν μάλιστα έχει περάσει ένας χρόνος από την προηγούμενη φορά και έχουν ξεκουραστεί κάπως, μπορείτε να φανταστείτε τι είδους πανηγύρι θα είναι η εκλογή αρχηγού και πόσο θα τους απορροφήσει. Θυμίζω ότι την προηγούμενη φορά είχαν τόσο χαθεί μέσα στον κόσμο τους, ώστε επί πέντε μήνες δεν είχαν πάρει χαμπάρι τις προσθήκες στη δικογραφία για τα Τέμπη. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, έχουμε μπροστά μας δύο χρόνια μέχρι τις εκλογές, η έξαρση για τα Τέμπη θα εκτονωθεί και η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί. Μπορεί να υπάρξει το παράθυρο της ευκαιρίας λοιπόν. Ωστόσο, μία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε, αν γίνει, να γίνει γρήγορα, σωστά και όχι σαν πανηγύρι, όπως την προηγούμενη φορά. Η προϋπόθεση αυτή είναι να έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους ώστε να τον αντιμετωπίσει ένας υποψήφιος. Αυτός όμως είναι πιο αμφίβολο και από την ελπίδα ότι μπορεί να βελτιωθεί ο κ. Ανδρουλάκης…

 Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 22-23/03/25

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Το «κίνημα των Τεμπών», η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης του πένθους για το τρομερό δυστύχημα του 2023 από ριζοσπαστικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, επανέφερε το τοξικό κλίμα της εποχής των Αγανακτισμένων και ήδη αναδιατάσσει τον χώρο του πολιτικού ριζοσπαστισμού δίνοντας χώρο στα πολιτικά άκρα.

Και η μεν ΝΔ, κυβέρνηση είναι, εύλογο είναι οι εξελίξεις να πλήττουν τα ποσοστά της. Αλλά το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που χάνουν δημοσκοπικά, συνεχίζουν αυτοκτονικά να παίζουν το παιχνίδι των άκρων – αφού η συμμετοχή τους στο πάρτι της διαμαρτυρίας στο οποίο πρωτοστατούν ευνοεί κυρίως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που κάνει και τη μεγαλύτερη φασαρία.

Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, τόσος είναι: δεν έμαθε τίποτα, παρά την εκ μέρους του κυβερνητική διαχείριση Μνημονίου, ουσιαστικά οργανώνοντας τον σεχταρισμό, τον κατακερματισμό και τη διάλυσή του. Η σημερινή του θέση θυμίζει τη θέση της αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ όταν, μετά τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, η ηγεσία της έσπευσε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της αριστερής κοινοτοπίας.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα παραδιδόταν με τόση ευκολία στις σειρήνες του αντισυστημισμού. Οτι, δηλαδή, θα περιφρονούσε σε τόσο μεγάλο βαθμό την ιστορία του, για να προσχωρήσει στο αντιμητσοτακικό «λαϊκό μέτωπο», μάλιστα όχι ως βασική συνιστώσα του, αφού το πολιτικό παιχνίδι το κάνει μια αουτσάιντερ που εξελέγη με καρδούλες και χαμόγελα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που στον θάνατο του Σημίτη διεκδίκησε την κληρονομιά του, όπως φαίνεται δεν την είχε κατανοήσει. Γι’ αυτό και μπήκε στο «κίνημα των Τεμπών» (μολονότι το αντίστοιχο κίνημα των Αγανακτισμένων κυρίως το δικό του κόμμα είχε πλήξει), δέχτηκε ως επιχειρήματα τα fake news του Βελόπουλου, κατάφερε με την πρόταση δυσπιστίας που ανέστησε τον Μητσοτάκη να μετατρέψει το κόμμα του σε εταίρο της Κωνσταντοπούλου, η οποία δημοσκοπικά τον έφτασε και τον ξεπέρασε (ο κόσμος προτιμάει τα πρωτότυπα από τα αντίγραφα) ενώ, στο θέμα της Προανακριτικής, πέτυχε την απόλυτη κωλοτούμπα μέσα σε μια βδομάδα, τόσο απόλυτη που θα τη ζήλευε κι ο Τσίπρας.

Και το χειρότερο: είναι μια κωλοτούμπα ακατανόητη, που ισοπέδωσε την πρόσφατη ιστορία. Αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης διέγραψε την αδιανόητη επίθεση κατά του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, και του τότε στελέχους του Ανδρέα Λοβέρδου, οι οποίοι μπήκαν ανάμεσα στους δέκα κατηγορούμενους της πολιτικοδικαστικής σκευωρίας Novartis. Tι είχε συμβεί τότε; Αφού κατηγορήθηκαν οι δέκα πολιτικοί ως ένοχοι σκανδάλου, και αφού διασύρθηκαν επιτηδευμένα στην Προανακριτική, ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε άρον άρον τη διαδικασία στέλνοντας εσπευσμένα και τους δέκα στο Δικαστικό Συμβούλιο όπου απαλλάχτηκαν όλοι. Αυτή την επίδειξη ακραία αντιθεσμικής συμπεριφοράς των Τσίπρα – Παπαγγελόπουλου, τη μεθόδευση κλεισίματος της οποίας τότε κατήγγελλε ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης με τη σημερινή στάση του την καθαγιάζει. Χωρίς να το καταλαβαίνει, διαγράφει την ιστορική προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να σώσει τη χώρα από τους λαϊκιστές – προσχωρώντας σ’ αυτούς.

Συμπερασματικά: τα άκρα ανασυγκροτούνται στην ελληνική κοινωνία – και το ΠΑΣΟΚ, αντί να αντιπαρατεθεί στην άνοδό τους, τα χαϊδεύει, πιστεύοντας ότι μέσω της προσχώρησής του σε αυτά θα βρεθεί πιο κοντά στα πράγματα. Απόλυτη ακρισία, απόλυτη αδυναμία κατανόησης της ταυτότητάς του, του πολιτικού προορισμού τους και της ιστορίας του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αυτοκαταστρέφεται – και αν υπάρχουν λογικές δυνάμεις στο κόμμα το επιτρέπουν. Παρακμή.