Η ιδέα ότι η Μαρφίν είναι προβοκάτσια, ότι δηλαδή τους σκότωσε η κυβέρνηση προφανώς για να φοβίσει τους αντιμνημονιακούς διαδηλωτές, είναι πρωτοφανής και προϊόν του τρόπου με τον οποίο εξηγεί τα φαινόμενα η Ζωή Κωνσταντοπούλου: μπερδεύοντας πραγματικά δεδομένα με φήμες, θεωρίες συνωμοσίας και αυθαίρετες ερμηνείες. Εν πρώτοις, όταν καταγγέλλει προβοκάτσια οφείλει να πει ποιος την έκανε. Το 2010, που κάηκε το υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου, κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, μάλιστα ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε κάνει λόγο για «ωμή δολοφονική ενέργεια». (Απορώ μάλιστα που δεν έχει ξεσηκωθεί ακόμα ο μηχανισμός του κόμματος, απέναντι σε μια τέτοια συκοφαντία). Υπονοεί κάτι για το κόμμα που, σήμερα, ανέσυρε την ίδια από το περιθώριο, συνυπογράφοντας και μαζί της την πρόταση δυσπιστίας στη σημερινή κυβέρνηση; Δεύτερον, όταν καιγόταν το κτίριο της τράπεζας και όσοι είχαν εγκλωβιστεί μέσα αγωνίζονταν να βγουν, διαδηλωτές τούς φώναζαν «να καείτε» (από μαρτυρίες στη δίκη, όπου οι κατηγορηθέντες αθωώθηκαν), ενώ έχουν δημοσιευτεί άλλες μαρτυρίες ότι κάποιοι προσπάθησαν να εμποδίσουν τα οχήματα της Πυροσβεστικής να προσεγγίσουν το σημείο. Τόσο συντονισμένοι ήταν οι «προβοκάτορες» με τις διαθέσεις των διαδηλωτών; Τρίτον, τα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έγινε προσπάθεια από το κόμμα το οποίο την έχρισε πρόεδρο της Βουλής να ξεχαστεί η Μαρφίν – και, αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε στα εγκαίνια του μνημείου, το οποίο κατ’ επανάληψη καταστράφηκε από κουκουλοφόρους. Αν ήταν προβοκάτσια δεν θα έπρεπε να την αναδείξουν, αντί να την κρύβουν; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου όλα αυτά τα ξέρει – αλλά επιλέγει να αμφισβητήσει κάτι αδιαμφισβήτητο, ένα πραγματικό έγκλημα. Προφανώς, αυτό που τη νοιάζει είναι να φτιάχνει γενικευτικά προφίλ πολιτικού υπόκοσμου για τους αντιπάλους της, προκειμένου να ενισχύεται η δική της εικόνα, στηριζόμενη στα λαϊκά δικαστήρια που νομίζει ότι εκπροσωπεί. Δεν είναι πρωτοφανής στάση, όλα αυτά είχαν επαναληφθεί το διάστημα 2010-2015. Με ηθικού τύπου γενικές κατηγορίες, με ανέφικτες υποσχέσεις, με οργή και μίσος φτάσαμε στον θίασο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στο έργο του πρώτου εξαμήνου του οποίου η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν ουσιαστικά ενεργή, μαζί με Τσίπρα, Βαρουφάκη, Καμμένο και τ’ άλλα τα παιδιά. Η επανάληψη με άλλες συνθήκες του ίδιου έργου σήμερα την ευνοεί. Αλλά το υλικό διά του οποίου πολιτεύεται (οι φήμες, τα ψέματα, η εχθροπάθεια, οι μισές αλήθειες) είναι διαβλητό. Και δεν μαγεύει μόνο. Εκθέτει κιόλας.

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/03/25