ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΑ ΜΜΕ- ΟΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΩΝ...-Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΜΟΥΣΕΙΟ Η ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ- ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΚΑΙ Η "ΕΛΕΝΗ" ΤΟΥ ΓΚΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗ;...- ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΩΣ ΒΑΣ. ΚΑΣΚΑΡΕΛΗ...

Πέντε ενδιαφέρουσες επιστολές από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

(από τη μιάμισι σελίδα-βήμα των αναγνωστών)

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/04/17

Κυριάκος Διακογιάννης, ο Μιχάλης Σταφυλάς, ο Ρένος Αποστολίδης, ο Δημήτρης Μπαλάνος, ο Κωνσταντίνος Λ. Βοβολίνης, ο Π. Αραβαντινός, ο Δημήτρης Τσάκωννας, ο Τάσος Βουρνάς, ο Χρίστος Ρήγας, ο Δημήτρης Γιάκος, ο Δημήτρης Σταμέλος, ο Κώστας Σαρδελής και ο Κώστας Φαλτάις, ο οποίος έγραψε ότι: «... τον Κοσμά τον Αιτωλό δεν τον κατάλαβαν οι σοβαροί ιστορικοί, Ελληνες και ξένοι που έγραψαν για την ελληνική ιστορία...».

Ολους αυτούς, κύριοι «Ελληνες πολίτες εκκοσμικευτές του κράτους», τους αγνοείτε ή μήπως τους θεωρείτε ανθέλληνες, επειδή ο Μεγάλος Κοσμάς φορούσε ράσα; Ακόμη, ανεδαφική και άσχετη με τον τόπο θα αποτελεί η ονομασία «Ιονία οδός», αν επικρατήσει, αφού ακολουθεί βορειοδυτική κατεύθυνση και, μέσα από το Αγρίνιο, την Αμφιλοχία, την Αρτα και τα Ιωάννινα, καταλήγει στην Κακκαβιά, ενώ θα αποτελεί και εγγραφή κακής υποθήκης σε βάρος της πραγματικής Ιόνιας οδού, που περιμένει να αναδειχθεί η οδός Μεσολογγίου, Αστακού, Βόνιτσας, Πρέβεζας, Ηγουμενίτσας. Τέλος, γιατί, όπως προκύπτει από το πιο πάνω δημοσίευμα, προτείνεται ο νέος αυτοκινητόδρομος να έχει διπλή ονομασία και να λέγεται: «Ιονία οδός - οδός Κοσμά Αιτωλού». Πέρα από το ότι αυτό δεν έχει ματαγίνει, είναι και υποτιμητικό το πολύ βαρύ όνομα «Κοσμάς ο Αιτωλός» να αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιθετικό προσδιορισμό. Υπήρξε πιο σημαντική προσωπικότητα ένας υπουργός, για χατίρι του οποίου άλλαξε –έπειτα από πολλά χρόνια και όχι εξ υπαρχής– η επωνυμία: «Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο», για να απαθανατιστεί με το : «Νοσοκομείο Γεννηματάς» ή η Μελίνα Μερκούρη που την πολυσυναντάμε μαρμαροστημένη και όχι μόνο. Και απαθανατισμένη σε δρόμους και πολυσύχναστες αίθουσες; Μην προσπαθείτε να ευτελίσετε, κύριοι, ό,τι πολυτιμότερο στολίζει τον τόπο μας. Την ιστορία.

Νικόλαος Απ. Παραλίκας, 

Υποστράτηγος Χωρ/κής ε.α., ιστορικός συγγραφέας

τον αναγνώστη να κρίνει, εξάλλου, εάν η προβολή και η ανάδειξη του μεγάρου της Παλαιάς Βουλής επιτυγχάνονται καλύτερα με τη χρήση του ως Εθνικού Ιστορικού Μουσείου ή ως χώρου πολιτικών γραφείων. Εφόσον υπάρχει τέτοιο απόθεμα κενών κτιρίων, όπως λέει ο κ. Βαρβιτσιώτης, η προφανής λύση δεν είναι να χρησιμοποιηθούν αυτά ως χώροι γραφείων; Ως προς την ιστορία του μεγάρου, σημειώνουμε ότι το 1953 προτάθηκε η κατεδάφισή του και η ανέγερση πολυώροφου συγκροτήματος για τη στέγαση υπηρεσιών και υπουργείων. Στην ενέργεια αυτή αντέδρασε έντονα το Δ.Σ. της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, προς την οποία είχε ήδη παραχωρηθεί η χρήση με νόμο και τελικά επέτυχε να αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Τότε συστάθηκε επιτροπή υπό την προεδρία του Αναστασίου Ορλάνδου, προέδρου της Ακαδημίας, και μέλη τους πρυτάνεις του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, τον γεν. γραμματέα του μουσείου, στρατηγό Βλαδίμηρο Κολοκοτρώνη κ.ά., με σκοπό την αποκατάσταση του κτιρίου εξωτερικά ώστε να επανέλθει στην αρχική του μορφή (σχέδιο Μπουλανζέ-Κάλκου), εσωτερικά δε να διαμορφωθεί ως χώρος μουσείου. Τα εγκαίνια του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής έγιναν τον Ιούνιο του 1962. Αλλά και η λύση της συγκατοίκησης με τη Βουλή, που έμμεσα προβάλλεται, καθίσταται ανέφικτη.

Το κτίριο είναι ένα και ενιαίο, με μία είσοδο, σειρά συνεχόμενων εκθεσιακών χώρων και την κεντρική αίθουσα συνεδριάσεων που είναι ο πυρήνας των δραστηριοτήτων του μουσείου και δεν επιτρέπει διαχωρισμούς σε δύο διακριτούς και με εντελώς διαφορετικούς σκοπούς ενοίκους – Βουλής και μουσείου.

Η αναγκαστική πολιτικοποίηση του χώρου καθώς και οι απαραίτητοι εντατικοί έλεγχοι ασφαλείας θα μηδένιζαν τη λειτουργία του μουσείου. Επιπλέον θα ωθούσαν στη στοχοποίηση του κτιρίου και φυσικά χωρίς διάκριση των ενοίκων. Ετσι το μουσείο θα δεχόταν κάθε διαμαρτυρία εναντίον της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Θα ήτο ποτέ δυνατό να λειτουργήσει έτσι ένα μουσείο;

Η Παλαιά Βουλή έχει μετατραπεί σε κιβωτό της νεότερης Ιστορίας μας ως μουσείο, όπως και τα Παλαιά Ανάκτορα μετατράπηκαν σε κιβωτό δημοκρατίας ως Βουλή των Ελλήνων, και είναι δύο διακριτοί θεσμοί. Ακροβατικές λύσεις συμβιβασμού των ασυμβίβαστων ρόλων Ιστορίας και πολιτικής το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ακυρώσουν την ύπαρξη του μοναδικού μουσείου της νεότερης Ιστορίας μας υποτάσσοντάς το σε σκοπιμότητες που αποκλίνουν από την αποστολή του.

Είναι κρίμα σήμερα, ύστερα από 60 χρόνια, να συζητούμε για μεταφορά του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, δηλαδή κλείσιμο για αρκετά χρόνια, και να λέμε ότι ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ιωάννης Κ. Μαζαράκης - Αινιάν, Γενικός γραμματέας

 της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος



Όμως όσα συνέβησαν στην Αμαλιάδα και όσα μας έδειξαν τα κανάλια με προβλημάτισαν και με έκαναν να ανησυχώ. Ιδιαίτερα το Κανάλι της Βουλής προέβαλε την ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», τιμώντας τη μνήμη του ήρωα της τότε Αριστεράς.

Γιατί όμως κανένα κανάλι δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να προβάλει το φιλμ «Ελένη» για την Ελένη Γκατζογιάννη; Οταν το φιλμ προεβάλλετο κάποτε στις αθηναϊκές αίθουσες με μεγάλη επιτυχία, έξω από τους κινηματογράφους ομάδες φωνασκούσαν και διαμαρτύρονταν για την προβολή της ταινίας. Και απ’ ό,τι θυμάμαι, η ταινία κατέβηκε προς αποφυγήν εκτρόπων κατόπιν εντολής της τότε κυβέρνησης.

Από παντού γίνονται προσπάθειες να ξεχαστεί το παρελθόν και να κοιτάξουμε προς το μέλλον. Ας μην αναμοχλεύουμε αυτά που μας χωρίζουν και ας κοιτάξουμε αυτά που μας ενώνουν.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ζουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που έζησαν τα γεγονότα και καταστάσεις τις οποίες οι σημερινοί ηγέτες της Αριστεράς δεν γνωρίζουν.
Ας μη σκαλίζουμε το παρελθόν.

Σπύρος Καράντζης, Ν. Ερυθραία



-ΕΛΠΙΔΑ, γνωρίζοντας Ελληνες που μπορούν να συνδυάζουν τη θεωρία με την πράξη και που αγωνίζονται (και με κίνδυνο της ζωής τους) για τα πιστεύω τους.

– ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, για το γεγονός ότι «η Ελλάδα παρόλο που διαθέτει μια οργανωμένη και αποδοτική εξωτερική υπηρεσία, δεν έχει συγκροτημένη εξωτερική πολιτική».

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε πρόσφατα γεγονότα που ζήσαμε και θυμόμαστε όλοι. Τα περιγράφει όμως «ρεαλιστικά, μέχρι κυνισμού» όπως θα πρέπει να είναι «οι διπλωματικές αναλύσεις γιατί σε αντίθετη περίπτωση, οι όποιες αποφάσεις και χειρισμοί είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία».

Στην Ευρώπη το παρελθόν μας αποτελεί το μοναδικό θετικό σημείο αναφοράς. Στα Βαλκάνια όμως θα μπορούσαμε «με απλές κινήσεις τακτικής ή και σιωπηρής αποδοχής των προσφορών το κέρδος για την ελληνική πλευρά να είναι εκπληκτικά δυσανάλογο με αυτό που τελικά προσπορίστηκε».

Ο Βασίλης Κασκαρέλης έχοντας την άμεση γνώση και συμμετοχή στα γεγονότα που αναφέρεται δεν διστάζει να είναι οξύς για το «πεζοδρόμιο της πολιτικής ατολμίας» και θαρραλέος στην αναφορά ονομάτων που κατ’ αυτόν διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο.

Για τους ειδήμονας δεν γνωρίζω εάν ο κ. Κασκαρέλης κομίζει γλαύκας. Για εμένα όμως το βιβλίο αυτό αποτελεί σπουδαστικό εγχειρίδιο ασκήσεως διπλωματίας και χρήσιμο ανάγνωσμα για κάθε Ελληνα που θέλει να έχει μια αντικειμενική εκ των έσω θεώρηση των γεγονότων που απασχόλησαν και απασχολούν τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα και τις γείτονες χώρες μας, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς και στερεότυπα του παρελθόντος.

Ν. Α. Ζακόπουλος, Ομ. Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Αθηνών