Παρά το γεγονός ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποίησαν τις εσωκομματικές τους διαδικασίες για την ανάδειξη νέων αρχηγών, τα αποτελέσματα των διαδικασιών δεν ήταν επαρκή για να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό, προς το καλύτερο. Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. δεν εμφανίζει ιδιαίτερες –εξωτερικευμένες τουλάχιστον– ανησυχίες ως προς την ηγεσία της και δεν έχει κάποιον μετρήσιμο πολιτικά αντίπαλο αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, κι αυτή αντιμετωπίζει τη γενικευμένη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος, αφενός ως προς τον τρόπο διαχείρισης της υπόθεσης των Τεμπών, αφετέρου ως προς τα θέματα ακρίβειας, ανομίας, ατιμωρησίας, έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς, διαφθοράς. Τέλος, οι αρχηγοί των κομμάτων της μικρής μειοψηφίας, οι οποίοι προσπαθούν να ορθώσουν το όποιο αντιπολιτευτικό ανάστημα, δεν πείθουν σε επίπεδο δυναμικής, αφού το ζητούμενο είναι η κυβερνητική καταλληλότητα. Πρόσωπα, δε, από όλους τους χώρους, τα οποία, ίσως, θα μπορούσαν, επιτυχώς, να ηγηθούν, επιλέγουν δευτερεύοντες ρόλους, περιμένοντας ενδεχομένως την «κατάλληλη στιγμή». Οποια ανάλυση, όμως, κι αν προσπαθήσουμε να κάνουμε, είναι αρκετός και επικίνδυνος για τη δημοκρατία μας ο καιρός που ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος βρίσκεται πολιτικά ασκεπές και ακέφαλο. Και ο βασικότερος λόγος είναι αφενός μεν, η ανεπάρκεια των σημερινών πολιτικών ηγετών να πείσουν για τις θέσεις και τις προθέσεις τους, αφετέρου δε, η ίδια τους η αδυναμία να παραιτηθούν από τις πολιτικές τους «καριέρες», ακριβώς επειδή δεν είναι κατάλληλοι να ηγηθούν! Για όλους αυτούς τους λόγους, φρονώ ότι αναζητείται, πλέον, επιτακτικά και άμεσα, ηγέτης, πολιτική στέγη και επικεφαλής όλων εκείνων, των πολλών, που διαφωνούν με τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, εκείνων που αγαπούν τη χώρα τους, όλων αυτών που επιθυμούν να ζουν σε ένα κράτος δικαίου και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                            "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 06/03/25


Το καλύτερο μέλλον και το τοπίο στην ομίχλη

Κύριε διευθυντά,

Η αποχή από την εκλογική κάλπη και η απογοήτευση των ψηφοφόρων βαίνει ολοένα αυξανόμενη. Παρά το γεγονός ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποίησαν τις εσωκομματικές τους διαδικασίες για την ανάδειξη νέων αρχηγών, τα αποτελέσματα των διαδικασιών δεν ήταν επαρκή για να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό, προς το καλύτερο.

Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. δεν εμφανίζει ιδιαίτερες –εξωτερικευμένες τουλάχιστον– ανησυχίες ως προς την ηγεσία της και δεν έχει κάποιον μετρήσιμο πολιτικά αντίπαλο αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, κι αυτή αντιμετωπίζει τη γενικευμένη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος, αφενός ως προς τον τρόπο διαχείρισης της υπόθεσης των Τεμπών, αφετέρου ως προς τα θέματα ακρίβειας, ανομίας, ατιμωρησίας, έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς, διαφθοράς.

Τέλος, οι αρχηγοί των κομμάτων της μικρής μειοψηφίας, οι οποίοι προσπαθούν να ορθώσουν το όποιο αντιπολιτευτικό ανάστημα, δεν πείθουν σε επίπεδο δυναμικής, αφού το ζητούμενο είναι η κυβερνητική καταλληλότητα. Πρόσωπα, δε, από όλους τους χώρους, τα οποία, ίσως, θα μπορούσαν, επιτυχώς, να ηγηθούν, επιλέγουν δευτερεύοντες ρόλους, περιμένοντας ενδεχομένως την «κατάλληλη στιγμή».

Οποια ανάλυση, όμως, κι αν προσπαθήσουμε να κάνουμε, είναι αρκετός και επικίνδυνος για τη δημοκρατία μας ο καιρός που ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος βρίσκεται πολιτικά ασκεπές και ακέφαλο. Και ο βασικότερος λόγος είναι αφενός μεν, η ανεπάρκεια των σημερινών πολιτικών ηγετών να πείσουν για τις θέσεις και τις προθέσεις τους, αφετέρου δε, η ίδια τους η αδυναμία να παραιτηθούν από τις πολιτικές τους «καριέρες», ακριβώς επειδή δεν είναι κατάλληλοι να ηγηθούν!

Για όλους αυτούς τους λόγους, φρονώ ότι αναζητείται, πλέον, επιτακτικά και άμεσα, ηγέτης, πολιτική στέγη και επικεφαλής όλων εκείνων, των πολλών, που διαφωνούν με τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, εκείνων που αγαπούν τη χώρα τους, όλων αυτών που επιθυμούν να ζουν σε ένα κράτος δικαίου και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.

ΛΟΥΊΖΑ Γ. ΜΠΕΤΊΝΗ
Δικηγόρος Ζακύνθου



Τραμπ, κυνισμός και «φτου μας»...

Κύριε διευθυντά,

Ολα δείχνουν ότι ο Τραμπ αποφάσισε να καταστρέψει την Κίνα. Μεγαλεπήβολο σχέδιο βέβαια που ενέχει πολλούς κινδύνους και ίσως τελικά αποτύχει. Καταλαβαίνει όμως ο εμπνευστής του σχεδίου ότι μόνη της η Αμερική δεν μπορεί να τα καταφέρει, έχει ανάγκη τη συμμαχία της Ρωσίας. Γι’ αυτό κάνει τα πάντα για να προσεταιρισθεί και να εξευμενίσει τον Πούτιν. Ακόμη και τον εξευτελισμό και την εξαφάνιση του δυστυχούς Ζελένσκι της Ουκρανίας δέχθηκε προκειμένου να ευχαριστηθεί ο Πούτιν.

Αλλά συγχρόνως ο Τραμπ καταλαβαίνει ότι έχει ανάγκη και μιας ισχυρής Ευρώπης προκειμένου να αντιμετωπίσει την Κίνα. Αλλά η Ευρώπη είναι παντελώς ανίσχυρη. Προσπαθεί συνεπώς με κάθε τρόπο –ακόμη και με εκβιασμούς, απειλές και προσβλητικές ενέργειες– να εξαναγκάσει την Ευρώπη να εξοπλισθεί, ξοδεύοντας για τον σκοπό αυτόν δισεκατομμύρια ευρώ, στερώντας τα από τους λαούς της.

Οι Ευρωπαίοι όμως δείχνουν σαν να μην έχουν καταλάβει το παιχνίδι του Τραμπ. Εχουν πάρει το μέρος της Ουκρανίας και καταφέρονται ανοικτά και απροκάλυπτα κατά του μεγάλου συμμάχου τους. Είναι όμως δυνατόν να επιζήσει η Ευρώπη χωρίς την εύνοια της Αμερικής; Ιδιαίτερα η Ελλάδα που αντιμετωπίζει και το πρόβλημα με την Τουρκία; Οχι βέβαια.

Τι πρέπει να γίνει συνεπώς; Δυστυχώς, πρέπει όλοι –οι Ελληνες και οι άλλοι Ευρωπαίοι– να «φτύσουμε τα μούτρα μας» και να συμβιβασθούμε με τη θέληση και τις υποδείξεις του πανίσχυρου κ. Τραμπ. Να ξεχάσουμε τη δύστυχη Ουκρανία και να αρχίσουμε να ξοδεύουμε τεράστια ποσά για εξοπλισμούς. Φτου μας βέβαια. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε.

ΓΕΏΡΓΊΟΣ ΚΟΥΛΟΥΚΗΣ
Δικηγόρος (συντ/χος)



Οι «αιώνιοι» φοιτητές και περί ιδιωτικών ΑΕΊ

Κύριε διευθυντά,

Το ζήτημα των αιωνίων φοιτητών δεν είναι ούτε νέο ούτε εύκολο στη διαχείρισή του καθώς σχετίζεται με πολλές ευαίσθητες κοινωνικές συνθήκες που δεν παραπέμπουν σε αδιαφορία ή αβελτηρία των ίδιων των ατόμων. Ωστόσο η απόπειρα επίλυσής του με οριζόντια μέτρα διαγραφής και μάλιστα ερήμην των εισηγήσεων των πρυτανικών αρχών, δημιουργεί άλλου είδους συνειρμούς:

Μήπως δηλαδή η αυτόματη διαγραφή άνω των τριακοσίων χιλιάδων φοιτητών, την ώρα που επίκειται η έναρξη λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων, δεν είναι απλή σύμπτωση; Σίγουρα ένα ποσοστό από αυτούς θα οδηγηθούν στα αμφιθέατρα των ιδιωτικών πανεπιστημίων καταβάλλοντας το ανάλογο αντίτιμο και τότε θα μεταβληθούν σε επιμελείς και άξιοι επιστήμονες. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι κυρίως αυτό, αν υποτεθεί ότι η αγορά θα κρίνει την πραγματική αξία του καθενός. Το χειρότερο ενδεχόμενο είναι να οδηγηθούν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια φοιτητές οι οποίοι θα χρειασθεί να δανεισθούν για να αποκτήσουν ένα τυπικό προσόν. Τότε, και με δεδομένο τον μέσο μισθό στη χώρα μας, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ζήσουμε παρόμοια φαινόμενα με την Αμερική, όπου άτομα και οικογένειες ολόκληρες καταστρέφονται οικονομικά, κουβαλώντας τα φοιτητικά χρέη για μια ζωή. Ας πράξουμε μια φορά με πολιτική σοφία, μαθαίνοντας από τα λάθη των άλλων, εκτός κι αν δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

ΔΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΑΒΑΛΑΣ



«Η ζωή και ο θάνατος είναι “κρίματα Θεού”»

Κύριε διευθυντά,

Ο αγαπητός συνεργάτης σας κ. Ηλίας Μαγκλίνης, στο κείμενό του της 22/2/2025, με τίτλο «Κατάφαση ζωής», αφού περιγράψει την, εν τω μέσω της προ πενταετίας οδυνηρής οικογενειακής του δοκιμασίας, «διαδικασία της βίαιης μύησης μικρών παιδιών στα δεδομένα της ζωής: τον πόνο, τη φθορά, τον ίδιο τον θάνατο», θα αναρωτηθεί: «Πώς μπορεί να υπάρχει Θεός και να επιτρέπει να συμβαίνει κάτι τέτοιο;». Για να δεχθεί στη συνέχεια, ότι «αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολα».

Την ίδια εναγώνια ερώτηση έκανε και «ο παλαιότατος ασκητής της ερήμου, ο Αγιος Αντώνιος, για να λάβει ουρανόθεν τη μόνη λογική απάντηση, ότι η ζωή και ο θάνατος είναι “κρίματα Θεού”». Ακόμη, από εκτενέστερη σχετική αναφορά άλλης πηγής*, αποσπώ τη φράση: (...) «ελησμόνησες για μια στιγμή ότι ο Θεός είναι μονόθελος, δεν δέχεται του ανθρώπου η γνώμη να προλάβη τα σχέδιά του (...)».

Οχι, φευ, ότι οι παραπάνω συνεισφορές μου, επί του θέματος, βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, έστω και κατ’ ελάχιστον.

* Από το διήγημα του Ιάκωβου Πολυλά «Ενα μικρό Λάθος».

ΓΙΩΡΓΟΣ Ί. ΚΏΣΤΟΥΛΑΣ
Βούλα


«Πνεύμα ανένταχτο, απίστευτα σεμνός»

Κύριε διευθυντά

Ενας χρόνος συμπληρώθηκε από τότε που ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Φύσσας δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ενας άνθρωπος που δεν ήταν μονάχα φίλος για πολλούς από εμάς, αλλά αυτός που μας σύστησε την πόλη που μέχρι τότε δεν ξέραμε. Πάντα πρόθυμος να μοιραστεί γενναιόδωρα γνώσεις και εμπειρίες, έτοιμος ανά πάσα στιγμή για περιήγηση και στην πιο απόμερη γειτονιά της Αθήνας. Και όλα αυτά ξέχειλα και αυθεντικά, χωρίς κανένα υλικό αντάλλαγμα και τον παραμικρό μικροϋπολογισμό.

Αξίζει να αναφέρουμε και μία κουβέντα του Μήτσου που έχει σχέση με την «Κ». Σε μία αποστροφή του λόγου του, είχε αναφέρει δείχνοντας την έντυπη έκδοση: «Πρέπει να νιώθουμε πολύ τυχεροί που φτάνει αυτό το ολοκληρωμένο σύνολο στα χέρια μας». Και εμείς νιώθουμε τυχεροί που γνωρίσαμε ένα πνεύμα ανένταχτο, απίστευτα σεμνό και με τεράστια καρδιά.

Δ. ΜΑΚΡΊΔΗΣ