SerMichiotis: Κάποτε ο Χένρι Κίσινγκερ έλεγε ότι το μεγαλείο της δημοκρατίας είναι πως κι ο τελευταίος αμερικανός πολίτης μπορεί να γίνει πρόεδρος. Και προσέθετε όμως πως το πρόβλημα της δημοκρατίας είναι ότι κι ο τελευταίος αμερικανός πολίτης μπορεί να γίνει πρόεδρος. Η προεδρία Τραμπ τον επιβεβαιώνει απολύτως. Και στα δύο σκέλη. Φυσικά οι περισσότεροι υποθέτουν πως ο Τραμπ αποκλείεται να επιχειρήσει όσα λέει. Υπάρχουν εγγενή όρια και περιορισμοί στη δημοκρατία που λίγο ή πολύ λειτουργούν και φέρνουν τα πράγματα στα ίσα τους. Μεταξύ μας, δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Ο Τραμπ τα εννοεί όλα. Οπως τα εννοεί ο κάθε συνομήλικός του θαμώνας στο καφενείο της γειτονιάς. Ξέρω αναρίθμητους Τραμπ που διορθώνουν τον κόσμο με έναν «βαρύ γλυκό». Αλλά ο Τραμπ δεν συχνάζει σε καφενείο της γειτονιάς ώστε να λέει ακίνδυνα τις αρλούμπες του. Είναι ένας πανίσχυρος πρόεδρος μιας ισχυρής χώρας, περιορισμένης συγκρότησης κι απεριόριστης μεγαλαυχίας, που μπορεί να κάνει ζημιά. Μεγάλη ζημιά. Κι έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί, αν θέλουμε να περιορίσουμε τη ζημιά. Δεν ξέρω λοιπόν τι να διαλέξω μεταξύ γέλιου και ανατριχίλας. Το γέλιο μπορεί να είναι πιο διασκεδαστικό αλλά φοβούμαι πως η ανατριχίλα μάς προστατεύει περισσότερο από τις εκπλήξεις. Αντιλαμβάνομαι πως τουλάχιστον από την πλευρά τους οι Ευρωπαίοι περιμένουν να δουν. Μοιάζει εύλογο. Μόνο που η Ευρώπη δεν είναι τόσο ενωμένη όσο θα έπρεπε, ούτε τόσο ισχυρή. Ακόμη και σε έναν «πόλεμο δασμών» υποψιάζομαι ότι πολλοί θα αυτομολήσουν στον αντίπαλο. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα της Ευρώπης. Οχι του Τραμπ...