Η απόπειρα αναγέννησης των συνθηκών που, το 2011, έφεραν τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα έχει επαναληφθεί αρκετές φορές, με συνθήματα που δεν συγκινούσαν. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στην κινητοποίηση για την αξία των πτυχίων των δραματικών σχολών, οι προσδοκίες ήταν υπερβολικές και κυριαρχούσε ο ερασιτεχνισμός και το κιτς. Τα Τέμπη, ένα οδυνηρό δυστύχημα με θύματα κυρίως νέους λαϊκών τάξεων, είχαν χρησιμοποιηθεί και άλλες φορές, χωρίς τη δοσολογία της συγκίνησης που μπορεί να μετατρέψει σε λαϊκό κίνημα ένα event διαμαρτυρίας. Αυτή τη φορά, η οργάνωση είχε περισσότερο επαγγελματισμό. Είχε σλόγκαν ποιητικό («Δεν έχω οξυγόνο») με πολλές συμπαραδηλώσεις (η βασικότερη, η αναφορά στο κίνημα «I Can’t Breathe» κατά τη αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ) και ήταν αποτέλεσμα μιας μιντιακής καταιγίδας, που επιμένει ότι πέρα και πίσω από το βασικό ζήτημα, την επιπόλαιη εγκατάλειψη από έναν υπεύθυνο εργαζόμενο της θέσης του το βράδυ του δυστυχήματος, υπάρχουν πτυχές μυστηριώδεις και ανεξερεύνητες και συμφέροντα που συγκαλύπτονται από την κυβέρνηση και, γενικότερα, «την εξουσία». Κάπως έτσι βρέθηκαν, με αντιεξουσιαστικά αιτήματα, στον δρόμο οι πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Ανδρουλάκης, πολλοί αριστεριστές αλλά και ακροδεξιοί, ο Βελόπουλος και η Νίκη, προκειμένου όλοι να καρπωθούν το εμπόριο του ανθρώπινου πόνου συγγενών, που υπέστησαν την πιο αδιανόητη οδύνη: έχασαν ξαφνικά τους δικούς τους ανθρώπους. Το Σύνταγμα, δηλαδή, χθες έζησε τις δόξες του αντισυστημικού καλοκαιριού του 2011, το οποίο προετοίμασε το εφιαλτικό 2015 – κάτι που λησμονιέται στις μιντιακές αναδρομές σε εκείνο τον πολιτικό εφιάλτη. Από τις ίδιες ακριβώς δυνάμεις που καρπώθηκαν εκείνη την πεποιημένη αγανάκτηση για το Μνημόνιο, αριστερές και δεξιές, με την προσθήκη αυτή τη φορά της νεοαγανακτισμένης και πολιτικά άφρονος ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Μέχρι και οι κουκουλοφόροι με τις μολότοφ ήταν εκεί. Ολοι αυτοί μετέφεραν στον δρόμο το εργαλειοποιημένο «σκοτεινόν πάθος της πικράς οργής», σύμφωνα με τον Ιωάννη της Κλίμακος (που κάπως έτσι ορίζει τη μνησικακία). Ο τρόπος αυτός είναι οριζόντιος, πέρα από πολιτικές ταυτότητες (Δεξιά – Αριστερά) και ακατάβλητος. Η χθεσινή εκδήλωση δεν είναι ασήμαντη. Είναι σοβαρή, επειδή κατάφερε να δώσει το έναυσμα ενός κινήματος σε μια ιστορία που εξαρχής έπρεπε να οδηγηθεί το συντομότερο στις αίθουσες των δικαστηρίων – εις βάρος όσων συστηματικά κωλυσιεργούν, προσθέτοντας φήμες και σύγχυση σε μια υπόθεση με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Το κίνημα αυτό θα επιδιώξει, το επόμενο διάστημα, να αποκτήσει υπόσταση και διάρκεια, ευνοώντας και διεργασίες πολιτικών συγκλίσεων. Η διάρκεια, η συσπείρωση και η δυναμική των συγκλίσεων αυτών θα δείξουν αν και πώς η σημερινή κατακερματισμένη αντιπολίτευση θα βρει απήχηση στη μοναδική συγκροτημένη πρόταση την οποία σχεδόν έξι χρόνια αρθρώνει: τον αντιμητσοτακισμό.....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Οξυγόνο

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Θα μπορούσε να είναι ένα απλό ξέσπασμα. Η εκδήλωση μιας ανάγκης να απαλυνθεί λίγο ο πόνος του μοναχικού πένθους, να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων συλλογικά, να δείξουν οι γονείς φωτογραφίες των παιδιών τους στους παρισταμένους, να μιλήσουν γι’ αυτά, να θυμηθούν, να φωνάξουν, να κλάψουν, να διαμαρτυρηθούν για την αδικία να τύχει η κακιά η ώρα στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα. Ο,τι κι αν έλεγαν, μ’ όποιον κι αν τα ‘βαζαν, όσο θυμωμένοι κι αν ήταν, θα είχαν δίκιο: έχασαν τα παιδιά τους.

Αλλά αυτό που συνέβη χθες σε όλη την Ελλάδα και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού ήταν κάτι διαφορετικό. Οι δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένοι πολίτες δεν ήθελαν μόνο να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Ηθελαν να εκδηλώσουν μαζί τους την αγανάκτησή τους για τον τρόπο που διαχειρίζονται όλη αυτή την ιστορία οι αρχές. Ηθελαν να διακηρύξουν μαζί τους ότι δεν πιστεύουν το κυβερνητικό αφήγημα περί ενός απλού δυστυχήματος. Ηθελαν να απαιτήσουν μαζί τους να δοθούν απαντήσεις σε μια σειρά από ερωτήματα, που δεν είναι αφηρημένα, ούτε αυθαίρετα, αλλά προκύπτουν από την έρευνα. Τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία; Από τι πέθαναν τα παιδιά; Τι συνέβη τις επόμενες κρίσιμες ώρες;

Η κυβέρνηση προφανώς κάτι έχει μπερδέψει. Νόμιζε ότι η τραγωδία των Τεμπών είναι κάτι σαν τις υποκλοπές, αφορά ελάχιστους, τους άμεσα εμπλεκομένους και τους φίλους τους, οι υπόλοιποι έχουν σοβαρότερα προβλήματα, την ακρίβεια, την ασφάλεια, το μεταναστευτικό. Νόμιζε επίσης ότι το ζήτημα λύθηκε στις εκλογές, αφού ξαναβγήκε ο Μητσοτάκης πάει, όλες οι αμαρτίες ξεπλύθηκαν. Νόμιζε, τέλος, ότι ο θόρυβος συντηρείται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που θέλουν να κερδίσουν ψήφους.

Η κυβέρνηση νόμιζε ότι η διαβεβαίωσή της πως η αλήθεια θα λάμψει είναι αρκετή. Κι ότι ακόμη κι αν δεν δοθούν πειστικές απαντήσεις, ο χρόνος τα απαλύνει και τα στρογγυλεύει όλα. Εκανε λάθος. Η φράση «Δεν έχω οξυγόνο» είναι συντριπτική. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς έχει χαθεί. Και η οργή για όσα έχουν συμβεί, είτε οφείλονται σε παραλείψεις και λάθη είτε σε συνειδητή συγκάλυψη, δεν υποχωρεί, φουντώνει. Δεν είχαν λοιπόν μόνο επετειακό χαρακτήρα οι χθεσινές συγκεντρώσεις. «Θα είμαστε εκεί γιατί επιτέλους πρέπει να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι όσο ψηλά και αν βρίσκονται», έγραψε ο Νίκος Πλακιάς, που έχασε στα Τέμπη τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του. «Θα είμαστε εκεί για όλους εκείνους που δεν είχαν οξυγόνο, μα και για όλους εκείνους που τους το στέρησαν τόσο άδικα και φύγανε από κοντά μας».

Υπήρξαν και κάποιοι που ερμήνευσαν αυτά τα λόγια ως προάγγελο λαϊκών μετώπων για την ανατροπή της κυβέρνησης. Αλλά αυτοί τελούσαν πάντα σε βαθιά σύγχυση.