Οταν έπρεπε να πάρει κάποια σημαντική απόφαση θυμόταν πάντα τη φράση του Ιησού προ του πάθους: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη – εάν δεν αποθάνη πολύ καρπόν φέρει». Σε ελεύθερη μετάφραση: εάν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη για να πεθάνει, μένει μόνος του. Εάν όμως πεθάνει ελεύθερα, σε μια ελεύθερη αποδοχή της θυσίας, θα φέρει πολύ καρπό. «Είμαι πεπεισμένος» τόνιζε «πως για να βρούμε τον εαυτό μας ολόκληρο, πρέπει να τον προσφέρουμε. Οσοι κλείνονται στο εγώ τους στερούν τον εαυτό τους από τη δυνατότητα να αναπτυχθούν οι υπέροχες δυνάμεις που μας έδωσε ο Θεός, δηλαδή η αγάπη και η δημιουργία». Πάνω σε αυτό στήριξε την πορεία του. Οπως την παραμονή του στην Αφρική τη δεκαετία του 1980 ως Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ανατολικής Αφρικής – αφήνοντας πίσω του ένα έργο με σχολεία, νηπιαγωγεία, ναούς και κλινικές. Θυμόταν με χαμόγελο τον γέροντα της φυλής Κικούγιου όταν έμαθε ότι τον κάλεσαν για μια άλλη αποστολή να του λέει: «Ξέρω γιατί σας διάλεξαν. Διότι είστε άνθρωπος που κτίζει». Οι μεγάλες δυσκολίες Κάτι που επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά με την αποστολή του για την αναστήλωση της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή για τα Βαλκάνια. Η ευρυμάθειά του, ο σεβασμός που ενέπνεε και η ικανότητά του να κατανοεί μέσα από την πίστη και την αγάπη του για τον άνθρωπο τις πιο λεπτές αποχρώσεις της πολιτικής που υπηρετεί την ειρήνη, έπαιξαν ένα σημαντικά σταθεροποιητικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, που η Ιστορία δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει επαρκώς. Αν δεν ήταν ο Αναστάσιος, μπορεί τα πράγματα να είχαν παρεκτραπεί. Οι δυσκολίες μεγάλες – το μόνο που βρήκε όταν πήγε στην Αλβανία ήταν μισογκρεμισμένοι ναοί και εχθρότητα. Στο γραφείο του είχε κρεμασμένη την εικόνα από την εκκλησία του Αγίου Βλασίου στο Δυρράχιο – τρεις τοίχοι όρθιοι κι αυτοί όχι ολόκληροι, χωρίς σκεπή, με χορταριασμένο δάπεδο. Εκεί έκανε μια από τις πρώτες λειτουργίες, σε μια χώρα που δεν είχε καν ιερείς. Εκεί, στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν, δημιούργησε. Δεν έφτιαξε μόνο δεκάδες σχολεία, κλινικές, εργαστήρια, ορφανοτροφεία, ακόμα και πανεπιστήμιο αλλά και βαθείς δεσμούς με τους ανθρώπους και τη χώρα. Μέσα όμως από αλλεπάλληλες δυσκολίες που αντιμετώπιζε από μια μερίδα του πολιτικού κόσμου της Αλβανίας που ήθελε να τον εκδιώξει. Κάθε Κυριακή, μα κάθε Κυριακή, ο ναός της Αναστάσεως στο κέντρο των Τιράνων γέμιζε ασφυκτικά. Και όταν τελείωνε η λειτουργία έβλεπες μια ουρά να σχηματίζεται από τη μια πλευρά. Οσοι ήθελαν, περίμεναν να μιλήσουν με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, να πουν τα προβλήματά τους, να ζητήσουν συμβουλές, βοήθεια, να ακούσουν τον ιαματικό παρηγορητικό λόγο του. Κι εκείνος, παρά το βάρος των ετών και την κούραση, καθόταν με υπομονή και αγάπη να τους ακούσει και να προσφέρει βοήθεια όπου μπορούσε.....

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

...από την "ΕΣΤΙΑ"