Οι κλειστές τράπεζες και τα capital controls ήταν η απτή επιβεβαίωση ότι αυτό που εθεωρείτο κεκτημένο μπορούσε να ανατραπεί εν μια νυκτί. Τα σχέδια για εναλλακτικά νομίσματα και οι συζητήσεις για εφόδους στα αποθεματικά, ακόμη κι αν δεν αποτέλεσαν ποτέ κεντρική επιλογή αλλά μάλλον περιθωριακές απόψεις μέσα στο κόμμα και στην τότε κυβέρνηση, κατέστησαν σαφές ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα. Είναι ακόμη τόσο νωπές οι μνήμες, που η επίκληση του κινδύνου επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δείχνει να αποδίδει στη συσπείρωση σημαντικής μερίδας των ψηφοφόρων στον αντίθετο πόλο...

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/25

Ανεπούλωτο τραύμα

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Το προσεχές Σάββατο συμπληρώνονται 10 χρόνια από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ. Η επέτειος βρίσκει το κόμμα να κινείται, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, σε ένα ποσοστό κοντά στο 8%. Με 36,34% κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 και από τότε το ποσοστό του βαίνει μειούμενο. Παρά ταύτα, το κόμμα που κυβέρνησε για πέντε χρόνια τη χώρα προσδοκά επιστροφή σε τροχιά εξουσίας. Οσο και αν οι αριθμοί δείχνουν μια διαφορετική πραγματικότητα.

Η δυστυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το κόμμα επιθυμεί να αξιολογηθεί συνολικά για την πενταετή κυβερνητική θητεία του, καθώς θεωρεί ότι μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015 και τις «αυταπάτες» και αφού έγιναν οι αναγκαίες προσαρμογές, κατάφερε να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα διακυβέρνησης. Η συζήτηση, όμως, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν μπορεί ακόμη να γίνει σε αυτή τη βάση. Είναι τόσο έντονο το βιωματικό τραύμα του πρώτου εξαμήνου, που θυμός, απογοήτευση, αγωνία δεν μπορούν να ξεχαστούν. Και, δυστυχώς, για όσους οραματίζονται ολική επαναφορά, οι αρνητικοί συνειρμοί που φέρνει κάθε αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αμφίπλευροι: τόσο από εκείνους που βίωσαν την εξάμηνη διαπραγμάτευση ως μια διαρκή άσκηση ισορροπίας της χώρας στο χείλος του γκρεμού, με ό,τι αυτό μπορούσε να συνεπάγεται και για την ατομική μοίρα του καθενός, όσο και από εκείνους που πίστεψαν στο αφήγημα της ρήξης και στην ύπαρξη εναλλακτικής λύσης, χόρεψαν ξέφρενα για τη νίκη του «Οχι» και είδαν τις προσδοκίες τους να συντρίβονται στην αμείλικτη πραγματικότητα του τριτομνημονιακού «ναι».

Οι κλειστές τράπεζες και τα capital controls ήταν η απτή επιβεβαίωση ότι αυτό που εθεωρείτο κεκτημένο μπορούσε να ανατραπεί εν μια νυκτί. Τα σχέδια για εναλλακτικά νομίσματα και οι συζητήσεις για εφόδους στα αποθεματικά, ακόμη κι αν δεν αποτέλεσαν ποτέ κεντρική επιλογή αλλά μάλλον περιθωριακές απόψεις μέσα στο κόμμα και στην τότε κυβέρνηση, κατέστησαν σαφές ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα.

Είναι ακόμη τόσο νωπές οι μνήμες, που η επίκληση του κινδύνου επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δείχνει να αποδίδει στη συσπείρωση σημαντικής μερίδας των ψηφοφόρων στον αντίθετο πόλο. Από αγωνία και φόβο.