ΚΑΛΩΣ ΠΗΓΑΝ-ΟΣΟΙ ΠΗΓΑΝ- ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, "ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ", ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΨΗΦΙΣΕΙ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΑΛΛΑ Η ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΤΟ ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΟ ΔΕΝ ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΤΑΙ: Οπως τα χρόνια της χρεοκοπίας, όταν η αντίθεση στα επαχθή μνημόνια ήταν εθνική, στους δρόμους, και εκείνοι που τα εφάρμοζαν δεν ήταν Ελληνες αλλά όργανα των δανειστών, προδότες και γερμανοτσολιάδες, έτσι και σήμερα η συγκίνηση πρέπει ομοίως να είναι εθνική και να αποφαίνεται ότι για τους 57 θανάτους ένοχος είναι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του. Οπως τα χρόνια της χρεοκοπίας το οργισμένο λαϊκό αίτημα απαιτούσε το σκίσιμο των μνημονίων «με ένα νόμο και με ένα άρθρο», έτσι και σήμερα μετατρέπει το τραύμα του δυστυχήματος σε τεκμήριο αποτυχίας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Αν μάλιστα δεχτούμε ότι ο γνωστός Ρουβίκωνας εκφράζει το λαϊκό αίσθημα, εκτός από την τελεσίδικη ενοχή του Μητσοτάκη είναι απαραίτητη και η τελεσίδικη αθωότητα του σταθμάρχη, βασικού κατηγορουμένου που του καταλογίζεται ότι δεν έκανε τη δουλειά του – για τον οποίο ο Ρουβίκωνας ζητάει να μη διωχτεί. Και τα πρόσωπα της αντιπολίτευσης (ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Χαρίτσης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Κασσελάκης, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου, ο Νατσιός…) και οι διαδηλωτές που τους ακολουθούν υιοθετούν τον ρόλο του δικαστή, του κριτή, του τιμωρού και τελικά του ιεροεξεταστή. Η λαϊκή απόφαση υποκαθιστά τη θεσμική τιμωρία. Η λαϊκή καταλλαγή, μάλιστα, φαίνεται να υπερέχει της θεσμικής τιμωρίας επειδή δεν απαιτεί ακροαματική διαδικασία αλλά αρκείται στη συγκίνηση. Κατά συνέπεια, όσα σωστά επισήμανε ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, χθες, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, για τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, παραβλέπονται από όσους δίνουν το νόημα της συγκέντρωσης. Τι είπε ο υπουργός; Το απλούστατο για όσους ξέρουν πώς λειτουργούν οι θεσμοί: «Δεν είναι η κυβέρνηση και δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση στον κόσμο που μπορεί να επιβάλει τους ρυθμούς σε μια ανακριτική διαδικασία, δηλαδή σε μια διαδικασία της δικαιοσύνης. Θα ήταν κάτι ανεπίτρεπτο και ολέθριο για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Αλίμονο, αν οι κυβερνήσεις παρενέβαιναν και μπορούσαν να στρέψουν την ανάκριση προς τα εδώ ή προς τα εκεί, να την επιταχύνουν ή να την επιβραδύνουν». Τι απουσιάζει από την πλειοδοσία στη συγκίνηση – και από τις κατηγορηματικές δηλώσεις των διαφόρων κομματαρχών; Η θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας και η κριτική στάση του πολίτη. Η περιφρόνηση, δηλαδή, των θεσμών. Και ο κατακερματισμός της δικαστικής έρευνας, η έμφαση σε αποσπάσματα και σε φήμες που υποκαθιστούν τη γενική εικόνα του συμβάντος, που θα ξεδιπλωθεί στο δικαστήριο....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/01/25

"ΤΑ ΝΕΑ", Δημήτρης Ν. Μανιάτης, 28/01/25

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/01/25

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

αμαξοστοιχίας στη Θεσσαλονίκη έχουν σβηστεί. Οπως και δεν είναι δυνατόν ο υπεύθυνος να στέλνει για επεξεργασία το βίντεο από τη φόρτωση κάποιας επιβατικής αμαξοστοιχίας. Επειδή, λέει, δεν προσδιόρισαν στο αίτημα ότι ζητούσαν τις εικόνες από τον εμπορικό σταθμό. Την πρώτη αυτοψία στον τόπο του δυστυχήματος την έκανε η Τροχαία. 

Με ποια αρμοδιότητα; Για φαντασθείτε την Τροχαία να κάνει αυτοψία σε αεροπορικό δυστύχημα. Κάλυψε από δόλο τα ίχνη που είχε αφήσει η έκρηξη; Μάλλον για άγνοια και ασχετοσύνη πρόκειται. Είπαν ότι η έκρηξη που ακολούθησε τη σύγκρουση οφείλεται στα έλαια σιλικόνης των ατμομηχανών. Περιμένουμε την έκθεση του ΕΜΠ, η οποία καθυστερεί κι αυτή. Προς το παρόν το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο σταθμάρχης της Λάρισας επέδειξε εγκληματική αμέλεια. Δεν είχε τα προσόντα για να αναλάβει αυτή την ευθύνη και απ’ ό,τι φαίνεται δεν είχε ούτε καν την ευσυνειδησία για να καλύψει την ανικανότητά του. Ποιοι του έδωσαν τη θέση και γιατί τον επέλεξαν; Μέχρι στιγμής η όλη διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών μόνον ερωτήσεις δημιουργεί. Το συναισθηματικό της βάρος είναι αφόρητο – κυρίως για τις οικογένειες των θυμάτων. Η παράνοια λειτουργεί ως βάλσαμο.

Το 2023 πενήντα επτά άνθρωποι πέθαναν με φριχτό θάνατο σ’ ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα το οποίο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αν, και αν, και αν. Το 2018 πάνω από εκατό άνθρωποι πέθαναν με φριχτό θάνατο στο Μάτι. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν, και αν, και αν. Προχθές δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας διαδήλωσαν διεκδικώντας δικαίωση για τα θύματα των Τεμπών. Διαδήλωσαν την ανασφάλειά τους, που προκαλείται από τη δυσπιστία τους απέναντι στο κράτος του οποίου είναι πολίτες. 

Είμαστε στο μεταίχμιο; Στο σημείο αυτό όπου η δυσπιστία μπορεί να μετατραπεί σε απέχθεια ή και σε εχθρότητα, κοινώς σε αναρχία; «Κράτος»: ένα σύμπλεγμα που ξεκινάει από τον χαμηλόβαθμο σταθμάρχη, περιλαμβάνει τους ανωτέρους του, έως την πολιτική ηγεσία, τη Δικαιοσύνη, στην οποίαν όλοι δηλώνουν εμπιστοσύνη, αλλά κανείς δεν έχει, τα σώματα ασφαλείας, έως τη νομοθετική εξουσία και τον τελευταίο πολίτη. Δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη. Ομως όλοι μας έχουμε κάποιο μερίδιο ευθύνης. Πώς θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος; «Τεράστιο σχέδιο», όπως είχε πει και ο Ντε Γκωλ σ’ αυτόν που τον υποδέχθηκε στο Παρίσι της απελευθέρωσης με ένα πανό που έγραφε: «Θάνατος στους ηλίθιους».

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/01/25

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/01/25

Μιας τραγωδίας μύρια έπονται

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

Η τραγωδία των Τεμπών δεν έπρεπε να είχε συμβεί. Ομως, μόλις συνέβη, καταλάβαμε πως ήταν αναπόφευκτη – πως η αλυσίδα λαθών και η συστημική δυσλειτουργία και ανευθυνότητα που αποκαλύφθηκαν δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε τέτοιο δυστύχημα κάποια στιγμή.

Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι η διαχείριση των όσων ακολούθησαν θα ήταν τόσο κακή. Και όμως, ίσως και αυτή να ήταν αναπόφευκτη, καθώς παρακολουθούμε μια σειρά τέτοιων λαθών και προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που φαίνεται πως η σύγχυση και η καχυποψία είναι αναπόφευκτα παράγωγα κάθε συγκλονιστικού γεγονότος στη χώρα μας. Η διαμαρτυρία πολλών χιλιάδων ανθρώπων σε διάφορα σημεία της Ελλάδας την Κυριακή είχε ένα ηχηρό μήνυμα για όλους – ότι άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών στρωμάτων θέλουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια και την αγωνία τους με το δυστύχημα στα Τέμπη και με όσα ακολούθησαν. Αυτοί, και αμέτρητοι άλλοι που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν, δηλώνουν ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς στη χώρα τους. Οποια προσπάθεια και αν γίνει, είτε αξιοποιηθεί αυτή η αγωνία από κόμματα, είτε περιοριστεί η σημασία της από την κυβέρνηση, που στηλιτεύει την εκμετάλλευσή της από αντιπάλους, δεν αλλάζει την πεποίθηση πολλών πως ούτε θα αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια, ούτε νέες τραγωδίες αποκλείονται, ούτε οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν.

Δεν ευθύνεται μόνον η κυβέρνηση γι’ αυτή τη δυσπιστία. Είναι σαφές, ωστόσο, ότι ένα γεγονός που ταρακούνησε όλους τους Ελληνες, που υπονόμευσε την πεποίθηση πως ύστερα από τα πολλά χρόνια κρίσης είχαμε αρχίσει την ανοικοδόμηση ενός κράτους σε πιο γερές βάσεις, θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη προσοχή στο λαϊκό αίσθημα. Οχι με λαϊκιστικές καταγγελίες και θεαματικές κινήσεις, αλλά με στήριξη των αρμοδίων υπηρεσιών και θεσμών ώστε να λειτουργήσουν γρήγορα και να κρατούν ενήμερους τους πολίτες με σαφήνεια και αξιοπιστία. Οι ημέρες αμέσως μετά το δυστύχημα απαιτούσαν βήματα προς μια ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσουμε τι συνέβη και πώς θα αποφεύγαμε τέτοια τραγωδία στο μέλλον. Μόλις άρχισαν να εισχωρούν αμφιβολίες για τις κινήσεις των Αρχών, άρχισαν οι θεωρίες συνωμοσίας, φούντωσε η καχυποψία. Φθάσαμε σε σημείο

Ρωτήστε πρωτίστως νέους να σας πουν πώς βλέπουν την τραγωδία των Τεμπών και όσα ακολούθησαν.

ουδείς να γνωρίζει πού βρίσκονται οι επίσημες έρευνες, πόσο αξιόπιστες είναι οι πηγές που ισχυρίζονται «εγκλήματα» και παραλείψεις, πόσο ευθύνεται η κυβέρνηση για «συγκάλυψη» και πόσες δυσβάσταχτες αποκαλύψεις μάς περιμένουν ακόμη.

Οι συγγενείς και οι φίλοι των θυμάτων που δεν λαμβάνουν ικανοποιητικές απαντήσεις, όσοι εισχωρούν σε αυτό το κενό (είτε με επιστημονικό έργο είτε για πολιτικούς πόντους), η κυβέρνηση και οι θεσμοί που αισθάνονται πως βρίσκονται σε άμυνα, συμβάλλουν σε μια γενική αίσθηση αμφισβήτησης, που προκαλεί απογοήτευση, οργή και φυγή. Ρωτήστε νέους να σας πουν πώς βλέπουν την τραγωδία των Τεμπών και όσα ακολούθησαν.