Μη μου πείτε όμως ότι η «συναίνεση» για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι παράδοση την οποία παραβίασε ο Μητσοτάκης. Απλώς είναι ένα ακόμη γκάτζετ της δημοκρατίας μας το οποίο μας επιτρέπει να παρακάμψουμε την αξία του προσώπου. Την έχει αυτή την αξία ο Κώστας Τασούλας; Απαντώ απερίφραστα «ναι». Είναι ένας πολιτικός με πείρα, εγνωσμένης καλλιέργειας. Και η καλλιέργεια δεν ταυτίζεται με τις γνώσεις. Είναι η δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι τις ευαισθησίες του συνομιλητή σου, αυτό που οι αρχαίοι ημών ονόμαζαν σωφροσύνη. Το απέδειξε ως πρόεδρος της Βουλής. Οπως απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος του θεσμού τον οποίο υπηρετεί. Μα είναι εν ενεργεία βουλευτής. Το επιχείρημα αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούν την ιδιότητα του βουλευτή όσοι το προβάλλουν. Βουλευτής είναι κάτι σαν το κατσαβίδι της δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα συμβολικό αξίωμα. Ο ίδιος είναι σύμβολο. Μα ο Τασούλας είναι συντηρητικός. Για την ακρίβεια είναι πολιτισμικά συντηρητικός. Ευτυχώς, θα έλεγα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να είναι συντηρητικός, να υπερασπίζεται τις αξίες που συντηρούν την κοινή μας ευαισθησία. Κυρίως με την παρουσία του να επιβεβαιώνει την αξιοπρέπεια της συλλογικής μας συνείδησης. Τα υπόλοιπα τα αφήνω για την αμηχανία και την υποκρισία της πολιτικής μας ζωής....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

κ. Τ. Γιαννίτσης τον οποίο πρότεινε το ΠΑΣΟΚ; Το ίδιο κόμμα που υπονόμευσε με όλες του τις δυνάμεις την ασφαλιστική μεταρρύθμιση; Ή μήπως ο άξιος Ευ. Βενιζέλος, τον οποίο το ίδιο ΠΑΣΟΚ καταψήφισε όταν ήταν υποψήφιος για την προεδρία του; Και μετά δεν του έδωσε τη θέση τού επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ως ώφειλε; Λένε πως ο κ. Μητσοτάκης δεν τον πρότεινε ως Πρόεδρο γιατί φοβήθηκε τη σύγκρουση με το κόμμα του. 

Μάλλον τη σύγκρουση με το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να αποφύγει. Γι’ αυτό δεν πρότεινε τον Βενιζέλο, ο οποίος, νομίζω, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει το κόμμα του, έχει να προσφέρει ακόμη στον κοινοβουλευτικό μας βίο. Μα είναι «παράδοση» η κυβερνητική πλειοψηφία να προτείνει για ΠΤΔ κάποια προσωπικότητα από την «άλλη πλευρά». Ναι, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Σαρτζετάκη που όλοι νόμιζαν πως είναι ο Τρεντινιάν στο «Ζ» του Γαβρά. Πόσοι θυμούνται ακόμη τα έγχρωμα ψηφοδέλτια του 1985; Ή όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού καταψήφισε τον Δήμα για να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά, εξέλεξε τον Παυλόπουλο.

Ολ’ αυτά είναι Ιστορία. Μη μου πείτε όμως ότι η «συναίνεση» για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι παράδοση την οποία παραβίασε ο Μητσοτάκης. Απλώς είναι ένα ακόμη γκάτζετ της δημοκρατίας μας το οποίο μας επιτρέπει να παρακάμψουμε την αξία του προσώπου. Την έχει αυτή την αξία ο Κώστας Τασούλας; Απαντώ απερίφραστα «ναι». Είναι ένας πολιτικός με πείρα, εγνωσμένης καλλιέργειας. Και η καλλιέργεια δεν ταυτίζεται με τις γνώσεις. Είναι η δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι τις ευαισθησίες του συνομιλητή σου, αυτό που οι αρχαίοι ημών ονόμαζαν σωφροσύνη. Το απέδειξε ως πρόεδρος της Βουλής. Οπως απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος του θεσμού τον οποίο υπηρετεί. Μα είναι εν ενεργεία βουλευτής. Το επιχείρημα αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούν την ιδιότητα του βουλευτή όσοι το προβάλλουν. Βουλευτής είναι κάτι σαν το κατσαβίδι της δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα συμβολικό αξίωμα. Ο ίδιος είναι σύμβολο. Μα ο Τασούλας είναι συντηρητικός. Για την ακρίβεια είναι πολιτισμικά συντηρητικός. Ευτυχώς, θα έλεγα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να είναι συντηρητικός, να υπερασπίζεται τις αξίες που συντηρούν την κοινή μας ευαισθησία. Κυρίως με την παρουσία του να επιβεβαιώνει την αξιοπρέπεια της συλλογικής μας συνείδησης. Τα υπόλοιπα τα αφήνω για την αμηχανία και την υποκρισία της πολιτικής μας ζωής.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/25

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/25

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/25

Ο «ακροδεξιός» Αβέρωφ και η ανιστόρητη γενιά

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ


Θα πρέπει να α αποδεχθούμε το γεγονός πως η νέα γενιά πολιτικών εκφράζεται με κλισέ, αποτέλεσμα κυρίως μιας πνευματικής οκνηρίας. Διότι όταν χρησιμοποιείς εκφράσεις χωρίς να τις υποβάλλεις σε πραγματολογικό - ιστορικό έλεγχο, απλώς επειδή τις κληρονόμησες, έχεις παραιτηθεί από το προνόμιο της κριτικής σκέψης. Εχεις βολευτεί ανέξοδα στα στερεότυπα που βρήκες στις αποσκευές σου και με αυτά πορεύεσαι. Κάπως έτσι αντιμετώπισα τη θέση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Δημήτρη Μάντζιου πως «ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πνευματικό τέκνο του ακροδεξιού Ευάγγελου Αβέρωφ». Τεκμαίρεται λοιπόν πως και ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι ακροδεξιός, σύμφωνα με το γνωμικό «το μήλο κάτω από τη μηλιά». Βέβαια, μεγάλο ζήτημα είναι πώς ορίζουμε την Ακροδεξιά, με δεδομένο ότι οι αυτοαποκληθέντες «προοδευτικοί» έχουν διαστείλει –μέχρι παραμορφώσεως– αυτόν τον όρο, ώστε να χωράει τους πάντες πλην εαυτών.

Συνεπώς, η αφετηρία του λάθους του κ. Δ. Μάντζιου βρίσκεται στο πώς αντιμετωπίζει τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Και εδώ αρωγός έρχεται η μελέτη της Ιστορίας την οποία αποφεύγει ο εν λόγω βουλευτής. Θα έπρεπε να γνωρίζει πως ο «ακροδεξιός Αβέρωφ», κατά την Κατοχή, με την αντιστασιακή του δράση συνετέλεσε στο να ναυαγήσει η προσπάθεια δημιουργίας βλάχικου ζητήματος στην πατρίδα μας. Για αυτό τον λόγο συνελήφθη από τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής και εστάλη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Στη συνέχεια, όντας στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων, συμμετείχε στις κυβερνήσεις Σοφούλη, Πλαστήρα, Βενιζέλου, την περίοδο 1946-1952. Προσχώρησε με δεκάδες στελέχη των Φιλελευθέρων στην ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στο ενεργητικό του εγγράφεται η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τέλος, ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της αναίμακτης μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Χωρίς τον Αβέρωφ ήταν πολύ πιθανό τα «σταγονίδια» να μας ξανάδεναν.

Εγκαλούν τον Ευάγγελο Αβέρωφ διότι δεν ψήφισε το καλοκαίρι του 1982 τον νόμο για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Ομως τότε το πρωταρχικό του καθήκον ήταν να διασώσει τη Νέα Δημοκρατία από την επαπειλούμενη αποσύνθεση λόγω της εκλογικής συντριβής του 1981. Η αποστολή του ήταν να περιχαρακώσει ιδεολογικά τον χώρο του. Και υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορούσε να ψηφίσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Επειδή τελικός κριτής των αποφάσεων των ηγετών είναι τα γεγονότα, αυτά τον δικαίωσαν, καθώς παρέδωσε μια παράταξη σφριγηλή πολιτικά και οργανωτικά στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και για να το κλείσω το θέμα, να επαναλάβω πως είναι επιβεβλημένο κάθε ηγέτης να περιφρουρεί τον δικό του χώρο. Μήπως το ίδιο δεν έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1985 όταν δεν επαναπρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή;

Φυσικά, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες για τον κ. Μάντζιο και τους πολιτικούς της γενιάς του. Εκσφενδονίζουν χαρακτηρισμούς, αναμασώντας ακρίτως ανιστόρητες εκφράσεις. Η σφαιρική ανάγνωση της Ιστορίας πάντα κάνει καλό.