SerMichiotis: Η αυταπάτη ότι θα προβάλουμε μόνο όσα εμείς νομίζουμε μοιάζει παιδικού τύπου. Υπάρχουν και οι άλλοι. Μιλώντας για την τουρκική εισβολή δηλαδή κάποιοι άνοιξαν την πόρτα για να μπουν οι Τούρκοι. Και πώς θα συζητάς το ένα δίχως το άλλο; Αυτό είναι το κακό με την Ιστορία. Δεν είναι σειρά του Netflix να πηδάς επεισόδια. Και γι’ αυτό (επιστρέφοντας στον πρώην πρωθυπουργό) το ερώτημα είναι σε τι ακριβώς θα αφιερώσουμε την «ολόκληρη φετινή χρονιά των 50 χρόνων» και τι «θα προβάλουμε». Την ανωτερότητα της φυλής ή μήπως και την αυτοκαταστροφή της; Διότι όταν μια χούφτα αστοιχείωτων και φανατικών καραβανάδων υποδύονται το έθνος, τότε το έθνος δεν έχει και πολλά να καμαρώσει ή να καταγγείλει. Το Κυπριακό άλλωστε είναι ένα τυπικό πεδίο άσκησης της εθνικής ψυχεδέλειας. Δηλαδή της ικανότητας να διαβάζεις τα πράγματα μόνο μέσα από τα μάτια σου και το κακό σου κεφάλι. Ο Μακάριος νόμιζε ότι δεν χρειαζόταν τη Δύση. Κι ότι το Κίνημα Αδεσμεύτων του αρκούσε. Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος θεώρησε ότι μπορούμε και την Κύπρο να βάλουμε στην ΕΕ και το Σχέδιο Ανάν να μαυρίσουμε και να διεκδικούμε «δίκαιη λύση». Είπαμε επέτειος. Τέτοιες μέρες πριν από είκοσι χρόνια βρέθηκα στην Κύπρο να καλύψω το δημοψήφισμα για το Σχέδιο (24 Απριλίου 2004). Ο πρώην πλέον πρόεδρος Κληρίδης μου είχε τότε πει χαμογελώντας: – Ο Τάσσος νομίζει πως τώρα που διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση έχουν μείνει στον πλανήτη μόνο δύο υπερδυνάμεις. Η Αμερική και η Κύπρος. Δυστυχώς υπάρχουν πάντα κάποιοι που νομίζουν κάτι τέτοια...