Δεν θέλω να κάνω τον συνήγορο της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Αδειλίνη έναντι της κ. Καρυστιανού, για το «περίφημο» θέμα της καταγγελίας των συγγενών των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, να απευθυνθούν στην εκκλησία προκειμένου να βρουν κάποιου είδους παρηγοριά στον πόνο της απώλειας, που αισθάνονται. Αλλά στην Εκκλησία τους πρότεινε να απευθυνθούν. Παρένθεση: αν τους το πρότεινε, και πώς τους το εισηγήθηκε, διότι διαβάζοντας διαφορές απόψεις συγγενών θυμάτων, διατηρώ ζωηρές επιφυλάξεις για το πώς ακριβώς διατυπώθηκε η σχετική «προτροπή». Στην Εκκλησία λοιπόν, της οποίας ο παρηγορητικός ρόλος δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ακόμη και από κάποιον που δηλώνει άθεος. Δεν τους προέτρεψε ούτε ψυχίατρο ούτε ψυχολόγο να επισκεφθούν, ούτε φάρμακα να πάρουν. Ούτε τους πρότεινε να αναζητήσουν βοήθεια από την Εκκλησία, διότι τους δήλωσε αδυναμία να διεξέλθει η Δικαιοσύνη την ανάκριση για τις ακριβείς συνθήκες του δυστυχήματος και την παραπομπή ενώπιόν της των υπευθύνων γι’ αυτό. Η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της και απ’ ότι αναφέρουν οι πληροφορίες την κάνει μια χαρά. Σύντομα θα έχουμε τις πρώτες διώξεις, και πολύ σύντομα, ίσως και στις αρχές του καλοκαιριού, τη δίκη...

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 13-14/04/24

 Τζάμπα η κολακεία

Ατυχος ο πρόεδρος Κυριάκος, για την ακρίβεια άτυχος ως προς ορισμένες επιλογές του. Και δη τις ποδοσφαιρικές. «Ανέβηκε» Θεσσαλονίκη τις προάλλες, για μια μίνι περιοδεία, στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου για τις ευρωεκλογές, και παρότι εγνωσμένων «γαυρικών» συναισθημάτων, είπε να κολακεύσει τους «παοκτσήδες» της περιοχής. Εξού και χωρίς πολλές περιστροφές (ή και αναστολές) προέβλεψε ή ευχήθηκε τέλος πάντων να πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα «διότι έχει την καλύτερη ομάδα». Αλλά η κολακεία, όπως αποδείχθηκε προχθές το μεσημέρι, στις Βρυξέλλες, στον προαύλιο χώρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είχε μηδενικό αποτέλεσμα. Καμιά εκατοστή οπαδοί της ομάδας της Θεσσαλονίκης, που το βράδυ της ίδιας ημέρας αγωνιζόταν στο Μπριζ για το Conference League της ΟΥΕΦΑ, ξεδίπλωσαν ένα τεράστιο, άθλιο ως προς το περιεχόμενο, πανό, με υβριστικές αναφορές στον ίδιο και την κυβέρνηση. Το πανό είχε ως αφορμή τα Τέμπη, αποκαλούσε τον Μητσοτάκη «δολοφόνο», και οι χουλιγκάνοι εκτός από αυτό, επιδόθηκαν και σε υβριστικά συνθήματα κατά του Πρωθυπουργού.

Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχει συμβεί κάτι ανάλογο στο παρελθόν, και παρότι το περιστατικό έληξε χωρίς άλλα παρατράγουδα, το θεωρώ άλλη μία ένδειξη ότι η πλήρης διαλεύκανση του δυστυχήματος των Τεμπών αποτελεί πλέον για την κυβέρνηση αγκάθι στα πλευρά. Αν βρίσκονται χουλιγκάνοι στο Βέλγιο για την ομάδα τους, και επιλέγουν να φτάσουν μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο για να επιτεθούν στον Πρωθυπουργό της χώρας, το πράγμα είναι οριακά να ξεφύγει από κάθε έλεγχο…

Ενα κενό στο Μαξίμου

Σ’ αυτές τις δύσκολες για κάθε κυβέρνηση περιστάσεις, χρειάζεται ένας άνθρωπος για να μπορεί να διεξέρχεται με επιτυχία τα προβλήματα, πριν αυτά αρχίσουν να αγγίζουν τον Πρωθυπουργό, και να απομειώνουν το πολιτικό του κεφάλαιο. Είναι μια αρχή, ένας κανόνας αυτός, δεν αφορά μόνο τον Κυριάκο. Κι άλλοι πρωθυπουργοί που πέρασαν από το Μέγαρο Μαξίμου, πριν απ’ αυτόν, είχαν έναν ή περισσότερους ανθρώπους, να λειτουργούν ως κυματοθραύστες, κάθε φορά που μία κρίση, ανεξαρτήτως μεγέθους, απειλούσε να τους αγγίξει και να «γκριζάρει» την εικόνα τους. Στο ιδιότυπο πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας που διαθέτει η χώρα, αν αρχίσουν οι κρίσεις και φθείρουν το πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει ο κάθε πρωθυπουργός, η φθορά μετακυλίεται και μετατρέπεται σε πολλαπλάσια όσον αφορά στην κυβέρνηση.

Οσα προαναφέρω είναι ένας πρόλογος, για να επισημάνω, αυτό που διαπιστώνω, σχεδόν επί καθημερινής βάσεως: ότι η βεβιασμένη, και όπως αποδεικνύεται και εντελώς λαθεμένη, απόφαση του Πρωθυπουργού να αποπέμψει προ τριών εβδομάδων τον Σταύρο Παπασταύρου από το Μέγαρο Μαξίμου δημιούργησε (σε συνδυασμό και με την αποπομπή του Γ. Μπρατάκου) ένα κενό, το οποίο φαντάζει σήμερα δυσαναπλήρωτο. Ειδικά σε μία περίοδο η οποία είναι προεκλογική και υπάρχουν ζητήματα, σε διάφορα επίπεδα, τα οποία απαιτούν λεπτή, και αποτελεσματική, διαχείριση. Επίσης, τα λάθη είναι για να διορθώνονται, και όταν διορθώνονται, στέλνουν όπου πρέπει το σωστό μήνυμα…

Σκληρή μάχη στις κάλπες

Πάντως, αυτό που έχω καταλάβει «διαβάζοντας» τις πρώτες, προεκλογικές δημοσκοπήσεις (σε περίπου 50 ημέρες θα έχουμε εκλογές, μην ξεχνιόμαστε) είναι ότι θα πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα, και πολύ σκληρή, μάχη. Οχι μόνο για την αντιπολίτευση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα κερδίσει την επίζηλη δεύτερη θέση στις εκλογές, αλλά και για την κυβέρνηση. Οι δύο, προφανώς θα κοντραριστούν μέχρι το τέλος, για μία τουλάχιστον ψήφο περισσότερη. Ομως για την κυβέρνηση το πρόβλημα είναι σοβαρότερο. Οπως δείχνουν σήμερα τα πράγματα οι απώλειες σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών του περσινού Ιουνίου, εκείνο το θηριώδες 41% που κατέκτησε η ΝΔ, θα είναι σοβαρές.

Φαίνεται πως ο στόχος για μια απώλεια της τάξεως των 5-6 μονάδων μόνο είναι πλέον ένα όνειρο μιας ζεστής καλοκαιρινής ημέρας. Κάτι η κυβερνητική φθορά, κάτι το κόμμα του «κανενός» που δημιουργήθηκε από ένα κοκτέιλ εκρηκτικών θεμάτων από Τέμπη και ακρίβεια, μέχρι ανασφάλεια, εγκληματικότητα, κ.λπ. ο μεγάλος κίνδυνος για τη ΝΔ είναι να μην μπορέσει να κρατηθεί σε αυτά τα επίπεδα, αλλά οι απώλειες που θα καταγραφούν να φτάσουν ως και τις δέκα μονάδες. Εκεί πια, τα δεδομένα αλλάζουν και η χώρα μπαίνει σε εντελώς διαφορετική πορεία. Γι’ αυτό, θυμηθείτε με, ο Κυριάκος, σύντομα, θα γυρίσει τη συζήτηση στη σταθερότητα και ποιος μπορεί να την εγγυηθεί, για να απαντήσει το κλασικό «εγώ»! Είναι το μόνο του όπλο.

Σκοπιμότητες

Δεν θέλω να κάνω τον συνήγορο της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Αδειλίνη έναντι της κ. Καρυστιανού, για το «περίφημο» θέμα της καταγγελίας των συγγενών των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, να απευθυνθούν στην εκκλησία προκειμένου να βρουν κάποιου είδους παρηγοριά στον πόνο της απώλειας, που αισθάνονται. Αλλά στην Εκκλησία τους πρότεινε να απευθυνθούν. Παρένθεση: αν τους το πρότεινε, και πώς τους το εισηγήθηκε, διότι διαβάζοντας διαφορές απόψεις συγγενών θυμάτων, διατηρώ ζωηρές επιφυλάξεις για το πώς ακριβώς διατυπώθηκε η σχετική «προτροπή».

Στην Εκκλησία λοιπόν, της οποίας ο παρηγορητικός ρόλος δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ακόμη και από κάποιον που δηλώνει άθεος. Δεν τους προέτρεψε ούτε ψυχίατρο ούτε ψυχολόγο να επισκεφθούν, ούτε φάρμακα να πάρουν. Ούτε τους πρότεινε να αναζητήσουν βοήθεια από την Εκκλησία, διότι τους δήλωσε αδυναμία να διεξέλθει η Δικαιοσύνη την ανάκριση για τις ακριβείς συνθήκες του δυστυχήματος και την παραπομπή ενώπιόν της των υπευθύνων γι’ αυτό. Η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της και απ’ ότι αναφέρουν οι πληροφορίες την κάνει μια χαρά. Σύντομα θα έχουμε τις πρώτες διώξεις, και πολύ σύντομα, ίσως και στις αρχές του καλοκαιριού, τη δίκη. Από την άλλη πλευρά, η εν Αθήναις εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας συνεχίζει να καλεί προς απολογία άτομα που θεωρεί ότι έχουν ανάμειξη στο δυστύχημα, λόγω της γνωστής υπόθεσης με τη σύμβαση 717. Αρα; Ολα μοιάζει να έχουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση: να υπηρετήσουν μια σκοπιμότητα. Ειλικρινά, δεν θέλω καν να ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα…

«Η αθώωση»

Σπανίως δικηγόρος επαίρεται για τις επαγγελματικές του επιτυχίες. Ακόμη και εάν από τις προσπάθειές του αποδίδεται το δίκαιο στον πελάτη του, και η Δικαιοσύνη τον παραδίδει πάλλευκο στην κοινωνία, προκειμένου να συνεχίσει απρόσκοπτα τη ζωή του, σε συνέχεια αυτής που είχε πριν του συμβεί ό,τι του συνέβη. Και δεν επαίρεται ο δικηγόρος, διότι κατά κανόνα, αφήνει τους πολίτες να τον κρίνουν, ως επαγγελματία και ως άνθρωπο. Ως εκ τούτου, μου προξένησε μία σχετική έκπληξη το γεγονός ότι ο γνωστός ποινικολόγος Σάκης Κεχαγιόγλου αποφάσισε να συγγράψει πόνημα, σχεδόν μυθιστορηματικού χαρακτήρα, σχετικά με την υπόθεση νεαρής Ελληνίδας, η οποία είχε συλληφθεί από τις αρχές του Χονγκ Κονγκ να μεταφέρει ποσότητα ναρκωτικών εν αγνοία της στις αποσκευές της – θύμα ενός διεθνούς κυκλώματος ναρκωτικών. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο υπό τον τίτλο «Η αθώωση» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη), δικαίωσα τον κ. Κεχαγιόγλου για την απόπειρά του. Δεν είναι σύνηθες στη δικηγορική κοινότητα, και ειδικά στο ποινικό της σκέλος, έλληνας συνήγορος να επιτυγχάνει παρόμοια νίκη, ενώπιον ενός ξένου δικαστηρίου το οποίο δικάζει με τους δικούς του κανόνες, και με ένα διαφορετικό νομικό σύστημα…

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι το έκανε διότι «δεν έχει ξαναζήσει τέτοιο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και τέτοια ταύτιση με κατηγορούμενο. Κάθε ελληνική οικογένεια στο πρόσωπο της Ε., σιδηροδέσμιας με μια κουκούλα στο κεφάλι στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ, είδε το παιδί της». Θα συμφωνήσω.