Το θρησκευτικό φρόνημα πάντως βρίσκει στην αγορά αυτών των –τρόπος του λέγειν– «ευρωπαϊκών» εκλογών πολλούς υποψήφιους μεταπράτες. Δεν διεκδικούν να το καρπωθούν στην κάλπη μόνο οι τηλε-πλασιέ της δεισιδαιμονίας. Το διεκδικεί και ο νέος εκπρόσωπος της Αριστεράς – τόσο «νέος», ώστε διακηρύττει πως δεν θα χαρίσει στη Δεξιά την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Πώς να εξηγήσει κανείς αυτή τη ζήτηση; Η εύκολη απάντηση είναι ότι η θρησκεία παραμένει, σε ένα ρευστό κοινωνικό περιβάλλον, μια στέρεη ταυτότητα. Οκτώ στους δέκα Ελληνες δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό. Μόνο που αυτό το 80% δεν είναι τόσο μονολιθικό όσο το φαντάζονται όσοι το κολακεύουν. Μονολιθικός, όπως φαίνεται, δεν είναι ούτε ο κλήρος. Δεν ψάχνουν όλοι από τον άμβωνα ρεβάνς....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/04/24

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Δεν θα το θυμάται κανείς, έλεγαν. Το ζήτημα της ισότητας στον γάμο έμοιαζε φλέγον προτού ψηφιστεί. Αλλά μετά την ψήφισή του θα ίσχυε απαρατήρητο. Θα την ξεχνούσαν γρήγορα όσοι της αντιτάχθηκαν. Θα την αφομοίωναν σαν αυτονόητη ακόμη κι εκείνοι που είχαν αγωνιστεί για την καθιέρωσή της. Η εικόνα στα δημαρχεία –όπου οι προβλέψεις για ουρές ομόφυλων ζευγαριών δεν επιβεβαιώνονται– πιστοποιεί το φυσικό καταστάλαγμα του νέου νομικού status, που εναρμονίστηκε σχεδόν αθόρυβα με την κοινωνική πραγματικότητα. Κι αυτό είναι το φυσικό: Η ελευθερία δεν είναι επίδομα για να χρειάζεται να εισπραχθεί για να αποδειχθεί η ωφέλειά της.

Η εικόνα στις εκκλησίες όμως φαίνεται να διαψεύδει την αισιοδοξία των προοδευτικών για ταχεία επούλωση. Στους ναούς κάποιοι θυμούνται. Προπηλακίζουν και χαστουκίζουν. Η σπανιότητα των περιστατικών δείχνει μάλλον το αντίθετο: ότι όρεξη να ασχοληθούν με το θέμα έχουν πια μόνο οι φανατικοί. Οι μια-δυο ακραίες αντιδράσεις προκάλεσαν άλλωστε άμεση καταδίκη, πρώτον, από την παρεκκλησιαστική οργάνωση που έχει μετασχηματιστεί σε κόμμα, στο οποίο ανήκε και η «χαστουκίστρια» της Καβάλας. Και, το κυριότερο, από τα αρχιεπισκοπικά χείλη. Η επισήμανση του Ιερωνύμου ότι «η Εκκλησία δεν εκδικείται» θα μπορούσε να εκληφθεί και ως συμβολικό τέλος στην αντιπαράθεση με την πολιτεία. Τέλος και στη λευκή απεργία της εθιμοτυπίας που είχε επιχειρηθεί με την αποχή της ιεραρχίας από τον πολιτικό εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας.

Το ίδιο μήνυμα στέλνει και η προγραμματισμένη συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με τον πρωθυπουργό σε «ουδέτερο έδαφος» – κάπου στη Θήβα. Χημεία μεταξύ των δύο δεν πρόκειται να βρεθεί τώρα, αφού δεν βρέθηκε τόσα χρόνια. Βρίσκεται όμως ο τρόπος η σχέση των δύο θεσμών να επιστρέψει τουλάχιστον στη λειτουργική της ρουτίνα. Ο προεκλογικός χρόνος της αποκατάστασης δεν δικαιώνει τις προσδοκίες ορισμένων ότι στην πολιτική (κατά)χρηση της πίστης ήταν διατεθειμένη να συμπράξει –έστω διά της σιωπής της– η ηγεσία της Εκκλησίας. Αυτές οι καταχρήσεις επαφίενται στον ζήλο των κατά τόπους επισκόπων, που δεν θα υπάκουαν σε καμία κεντρική ποιμαντορική «γραμμή», ακόμη κι αν υπήρχε.

Το θρησκευτικό φρόνημα πάντως βρίσκει στην αγορά αυτών των –τρόπος του λέγειν– «ευρωπαϊκών» εκλογών πολλούς υποψήφιους μεταπράτες. Δεν διεκδικούν να το καρπωθούν στην κάλπη μόνο οι τηλε-πλασιέ της δεισιδαιμονίας. Το διεκδικεί και ο νέος εκπρόσωπος της Αριστεράς – τόσο «νέος», ώστε διακηρύττει πως δεν θα χαρίσει στη Δεξιά την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια.

Πώς να εξηγήσει κανείς αυτή τη ζήτηση; Η εύκολη απάντηση είναι ότι η θρησκεία παραμένει, σε ένα ρευστό κοινωνικό περιβάλλον, μια στέρεη ταυτότητα. Οκτώ στους δέκα Ελληνες δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό. Μόνο που αυτό το 80% δεν είναι τόσο μονολιθικό όσο το φαντάζονται όσοι το κολακεύουν. Μονολιθικός, όπως φαίνεται, δεν είναι ούτε ο κλήρος. Δεν ψάχνουν όλοι από τον άμβωνα ρεβάνς.