Γυναίκα δυναμική, όσο και εξ ίσου ψυχή ευαίσθητη, άνθρωπος μοναδικός που εννοούσε ανυπόκριτα τον κοινωνικό αλτρουϊσμό και τον υπηρέτησε εις το βίο Της, μαχήτρια γιά τα πολιτικά πιστεύω Της, με ακούραστη δράση γιά αυτά, υπέρ αυτών, μέσω των δρώμενων στο Αιγάλεω επί σειρά ετών, με το δικό της αποτύπωμα εις τα ΜΜΕ και τις εκδόσεις βιβλίων, η Βάσω Δημητριάδη έχασε τη μάχη με την ασθένεια της εποχής, όσο κι αν την πάλαιψε με πείσμα, με απίστευση αγάπη γιά τη ζωή, τη δική Της ζωή. Κι έτσι, τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης-λίγο πρίν φωτίσει ο ήλιος τη γη, η Βάσω-η Βασούλα γιά όσους Την ήξεραν περισσότερο και Την αισθάνονταν κοντά τους-άφησε την τελευταία Της πνοή εις το Αττικό Νοσοκομείο. Ήταν μόλις στα 65 Της, έχοντας πολλά ακόμη να ζήσει και βεβαίως να προσφέρει, με τον αυθεντικό δικό Της τρόπο μου Εκείνη μόνον ήξερε...
Σήμερα στις 11:30 ήταν το ραντεβού γιά τον τελευταίο αποχαιρετισμό στη Βάσω, από τον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου, στην κεντρική πλατεία Αιγάλεω.Και μετά ο ενταφιασμός της στην πολιτεία των κεκοιμημένων του Γ’ Νεκροταφείου. Με το φέρετρο της ανοικτό σε όλη τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας, στιγμή δεν έφυγε από την προσοχή μου η εικόνα της μητέρας Της, της αγαπημένης μου επίσης Ναυσικάς, που δεν άφησε το χέρι από το πρόσωπό Της, με χαραγμένο τόσο τον πόνο, που παρέπεμπε σε αρχαία τραγωδία. Αλλά και στα βλέμματα των πολλών παρόντων, «επισήμων και μη» δεν είδα άνθρωπο ασυγκίνητο, που να μην κύλησε το δάκρυ του, του πόνου και της οδύνης, βλέποντας το άψυχο σώμα αυτού του τόσο δραστήριου ανθρώπου-πολίτη που «έφυγε» γιά πάντα.
Και στη συνέχεια, την ύστατη ώρα πριν τον ενταφιασμό, κληθήκαμε να γεμίσουμε το φέρετρο με άσπρα λουλούδια στις συνεχείς γραμμές μέχρι το πρόσωπό της. Και μετά το τέλος του τέλους...
Θέλω, με αυτό το σημείωμα τιμής στη Βάσω, να καταθέσω τη δική μου ιδιαίτερη εμπειρία γιά την εξαιρετική Της ικανότητα ως επιμελήτριας κειμένων σε υπό έκδοση βιβλία, όπως και σε εφημερίδες. Βιβλία της «Κασταλίας» που εκδίδει ο υπογράφων,είχαν περάσει από τη ματιά της δικής Της γλωσσικής επιμέλειας, αρτιότατης σε βαθμό τελειομανίας. Άλλωστε η Βάσω ήταν (και) άνθρωπος του βιβλίου, συνεχίζοντας την παράδοση της μητέρας Της, Ναυσικάς Δημητριάδη, που είχε γιά πολλά χρόνια βιβλιοπωλείο στο Αιγάλεω, με το οποίο η «Κασταλία» είχε μοναδική συνεργασία, από των ημερών του ιδρυτή των Εκδόσεων, του πατέρα μου Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη, που μάς άφησε το 2012.
Δεσμοί, όλοι αυτοί, ισχυροί, ζυμωμένοι στις δυσκολίες της ζωής στο διάβα του χρόνου, από τα πέτρινα χρόνια που έχουν προηγηθεί στις ημέρες σήμερα, όπου απολαμβάνουμε την ισχυρή Δημοκρατία μας, έστω κι αν-ενίοτε-την πετροβολούμε. Με ανθρώπους, όπως η εκλιπούσα Βάσω Δημητριάδη, που ήταν ένα δυνατό «σήμα» αγώνα γιά τη ζωή και τη βελτίωσή της, όπως κι αν στεκόσουν υποκειμενικά απέναντι στην στάση Της και τις επιμέρους επιλογές Της. Διότι η ίδια επέβαλλε το σεβασμό εις τα πιστεύω Της και τελικώς την ανυπόκριτη εκτίμηση εις το πρόσωπό Της, διχως ποτέ να σκεφθεί καν να επιβάλει όσα η ίδια επρέσβευε.
Καλό ταξίδι, αγαπητή μου Βάσω Δημητριάδη. Γαίαν έχοις ελαφράν.
Υποκλίνομαι στην μνήμη Σου, εις το ανεξίτηλο αποτύπωμα που μάς αφήνεις...
Δεν είμασταν τόσο κοντινοί συγγενείς, αλλά αυτό δεν επηρεάζει διόλου την αίσθηση του μεγάλου κενού, από την τόσο δυσβάστακτη απώλεια που με διακατέχει, από την πρώτη που με ενημέρωσε σχετικά ο Στέφανος Μιχιώτης, των Μηχιωταίων και αυτός...
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου