Θα μου πείτε ότι κανείς δεν φρόντισε να τους μάθει ποτέ, πριν τους ελέγξει, ποιες ειδικές δεξιότητες απαιτούνται για να μπεις σε μια τάξη και να διδάξεις αυτά που υποτίθεται ξέρεις ως πτυχιούχος της τριτοβάθμιας. Συμφωνώ. Ομως από κάπου πρέπει να αρχίσει η θεραπεία της αναπηρίας. Οταν ο κ. Φίλης καταφέρεται κατά του θεσμού του πρότυπου σχολείου, δεν υπερασπίζεται την ισότητα των ευκαιριών. Υπερασπίζεται το ιδεολόγημα μιας Αριστεράς που αντιμετωπίζει την κοινωνία σαν ένα αμόρφωτο, κατά συνέπεια άμορφο, πολτό. Κοινώς, τον εαυτό του και την πολιτική του ύπαρξη υπερασπίζεται. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Και η αξιολόγηση και τα πρότυπα, που δίνουν την ευκαιρία στους άξιους μαθητές να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, χωρίς να υπολογίζεται η οικονομική τους άνεση ή η κοινωνική τους θέση, θα αντιμετωπίζονταν ως αυτονόητα. Και καλά έκανε η κ. Κεραμέως και τα αντιμετώπισε με υψηλό βαθμό προτεραιότητας....

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

κανείς δεν φρόντισε να τους μάθει ποτέ, πριν τους ελέγξει, ποιες ειδικές δεξιότητες απαιτούνται για να μπεις σε μια τάξη και να διδάξεις αυτά που υποτίθεται ξέρεις ως πτυχιούχος της τριτοβάθμιας. Συμφωνώ. Ομως από κάπου πρέπει να αρχίσει η θεραπεία της αναπηρίας. Οταν ο κ. Φίλης καταφέρεται κατά του θεσμού του πρότυπου σχολείου, δεν υπερασπίζεται την ισότητα των ευκαιριών. Υπερασπίζεται το ιδεολόγημα μιας Αριστεράς που αντιμετωπίζει την κοινωνία σαν ένα αμόρφωτο, κατά συνέπεια άμορφο, πολτό. Κοινώς, τον εαυτό του και την πολιτική του ύπαρξη υπερασπίζεται. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Και η αξιολόγηση και τα πρότυπα, που δίνουν την ευκαιρία στους άξιους μαθητές να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, χωρίς να υπολογίζεται η οικονομική τους άνεση ή η κοινωνική τους θέση, θα αντιμετωπίζονταν ως αυτονόητα. Και καλά έκανε η κ. Κεραμέως και τα αντιμετώπισε με υψηλό βαθμό προτεραιότητας.

Το πρόβλημα με τις διαπραγματεύσεις για τα αυτονόητα είναι ότι, με τον θόρυβο που κάνουν, δεν σου αφήνουν χρόνο ούτε ενέργεια για να ασχοληθείς με τα ουσιαστικά. Βαθιά αναπηρία της εκπαίδευσης, για παράδειγμα, είναι ότι δεν μαθαίνει στους μαθητές κατανόηση κειμένου. Μόνο διαβάζοντας μαθαίνεις να διαβάζεις, κοινώς να ασκείσαι στην κατανόηση κειμένου. Και για να μάθεις να διαβάζεις, σου χρειάζονται βιβλία, για την ακρίβεια λογοτεχνία. Μα, θα μου πείτε, τα παιδιά έχουν βιβλία και μάλιστα τους προσφέρονται δωρεάν. Θα σας απαντήσω ότι εννοώ βιβλία και όχι εγχειρίδια. Από αυτά που μάθαμε να διαβάζουμε και εμείς τότε που στη Φιλοσοφική περνούσαν ως επί το πλείστον όσοι αγαπούσαν το διάβασμα. Και πού τα βρίσκεις αυτά τα βιβλία; Στα βιβλιοπωλεία ή στις σχολικές βιβλιοθήκες, οι οποίες και αυτές τα έχουν προμηθευθεί είτε από τα βιβλιοπωλεία είτε από τους εκδότες.

Αντί να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που τα παιδιά μας πατώνουν στην κατανόηση κειμένου, ας αναρωτηθούμε πώς λειτουργούν οι σχολικές βιβλιοθήκες και ποιες δυνατότητες προσφέρονται στο παιδί για να εξοικειωθεί με την ανάγνωση. Πότε οι συνδικαλιστές ζήτησαν σχολικές βιβλιοθήκες; Ο Καραγάτσης έλεγε ότι τα βιβλία του θα τα διαβάζουν κρυφά στην τουαλέτα τα παιδιά, ενώ τα βιβλία του Βενέζη –αν δεν κάνω λάθος– θα τα διδάσκονται στην τάξη και θα βαριούνται. Δεν ήξερε ότι μια μέρα η λογοτεχνία θα είναι η μεγάλη εξόριστη της εκπαίδευσης. Δεν είναι απαραιτήτως κακό. Είναι απλώς καταστροφικό.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 12/06/20