Πώς συμβαίνει «οι λανθασμένες επιλογές και η σχοινοβασίες του κου Ερντογάν» να τον οδήγησαν στον επιτυχή και ασφυκτικόν νεο-οθωμανικόν αποκλεισμόν της Ελλάδος ώστε να χρειάζεται να της προσφερθεί «διέξοδος» διαφυγής; Και εάν η Τουρκία «το συνειδητοποιήσει» τότε η Ελλάς κατά τον συντάκτη θα είναι έτοιμη για «παραχώρηση» ή για «μια αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Tι είδους «παραχώρηση» και επί ποίου θέματος/ων «αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Αναγκάζομαι συνεπώς να καταθέσω ότι το εκπεμπόμενον μήνυμα του σχολιαζομένου κειμένου μού θυμίζει ετέραν ρήσιν του Σουν Τζου, ιδιαζόντως βαρύνουσα διά τον σχεδιασμόν της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Αυτήν που αναφέρει, και με προβληματίζει, ότι «Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη».

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ",11/06/20

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ Θ. ΜΑΖΗ
Δυσχερώς αμφισβητείται ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας, ιδιαιτέρως μετά την τουρκικήν εισβολήν και παράνομον κατοχήν διά των 38.000 τουρκικών στρατευμάτων κατοχής του 38% της Νήσου Κύπρου (1974) εχαρακτηρίζετο από 1) πλημμελείς αναγνώσεις των προθέσεων της γείτονος τύπου Βραβείων Ιπεκτσί, 2) αρρενωπών κορδάκων (ζεϊμπέκικων) & παρανυμφιών (κουμπαριών), 3) περιφρόνησιν της Γεωπολιτικής αναλύσεως και πρόταξιν αυτιστικών επιθυμιών περί «Ελληνο-τουρκικής φιλίας» με αποτέλεσμα την υποβάθμισιν της συνεπούς και ορθολογικής πολιτικής εξοπλισμών της χώρας, 4) εναπόθεσιν της θωρακίσεώς μας εις το ΝΑΤΟ και εις την «έξωθεν σωτήριον παρέμβασιν» των ΗΠΑ, 5) εθελοτυφλίαν, αναφορικώς με την γεωστρατηγικήν πραγματικότητα την διαμορφουμένην έκτοτε εις την Μεσόγειον, 6) παντελή αποφυγήν θεσμίσεως Οργάνων και Μηχανισμών στρατηγικού σχεδιασμού, όπως π.χ. ένα πραγματικόν Συμβούλιον Εθνικής Ασφαλείας, 7) προσφοράν κάθε είδους υπηρεσίας εις το ΝΑΤΟ άνευ οιουδήποτε θεμιτού ανταλλάγματος (Θυμίζω: i) Α' και ii) Β' Πόλεμος (1991 και 2003) του Κόλπου, iii) διαμελισμός της Γιουγκοσλαυΐας (1999), «θερμή ανατροπή» κανταφικού καθεστώτος της Λιβύης (2011), Συμφωνία των Πρεσπών (2018)), 8) ασυγγνώστους υποχωρήσεις των Αθηνών προς την γείτονα (Ιμια (1996), Κοινόν ανακοινωθεν της Μαδρίτης (1997), Ελσίνκι (1999)).


α. Η ορθή ελληνική ανάγνωσις της πραγματικότητος θα εσυνίστατο εις την γνώσιν της εννοίας του Misak-ı Millî (Εθνικός Ορκος, οθωμανικόν Κοινοβούλιον 28/01/1920), της Türk-İslam sentezi (Τουρκο-ισλαμική Σύνθεσις, 1970), την Αδελφο-Μουσουλμανικήν τουρκική πραγματικότητα, τις παραβιάσεις, υπερπτήσεις, διεμβολισμούς, εξόδους ερευνητικών σκαφών, το casus belli, τις «Γαλάζιες πατρίδες», το Τουρκολιβυκόν ΜoU, και ασφαλώς το Στρατηγικό Βάθος, (2001) του Ahmet Davutoğlu, το οποίον ο Αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας το θεωρεί «δυσνόητο (;) και φλύαρο», δεχθέν «έντονη κριτική εις την ίδια την Τουρκία» (4/06/2020, «ΤΑ ΝΕΑ»). Οφείλω να διαφωνήσω επ' αυτού, διότι μόνο δύο πρόσωπα άσκησαν σοβαράν κριτικήν εις το εν λόγω κείμενον: ο δημοσιογράφος Ümit Kıvanç στο έργο του Pan İslamcının Macera Kılavuzu, 2015 και ο Καθηγητής Behlül Ozkan, στο άρθρο του: Turkey, Davutoglu and the Idea of Pan-Islamism, o οποίος όμως πραγματεύεται ευρύ φάσμα του έργου τού κου Νταβούτογλου όπου συμπεριλαμβάνει και ορισμένες παρατηρήσεις για το «Στρατηγικό Βάθος». Ο γράφων, ως μελετητής του Davutoğlu o οποίος ήσκησε επιστημολογικήν κριτική εις το έργο του, δηλώνω ότι πρόκειται διά κείμενον απολύτως ειλικρινές και διαυγές ως προς την νεοοθωμανική στρατηγικήν της Τουρκίας εφαρμοζομένη σχολαστικότατα μέχρι σήμερον!

β. Θεωρώ υπερβολικήν «αβρότητα» από πλευράς του κου Συμβούλου, την φράσιν «απροθυμία συνομιλιών» ως χαρακτηρίζουσα την τουρκική συμπεριφοράν έναντι της Κύπρου. Είναι μάλλον αποπροσανατολιστική, δεδομένων των εκνόμων εισβολών της γείτονος εις την νομίμως ορισθείσα ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, του εποικισμού της Αμμοχώστου κατά παράβασιν των ψηφισμάτων 550/1984 και του 789/1992 του Σ/Α του ΟΗΕ κ.τ.ό.

γ. Διά τα περί Σουν Τζου σημειώνω ισχυράν αντίφασιν υποφώσκουσα εις τα επιχειρήματα του κου Αν. Συμβούλου: πώς συμβαίνει «οι λανθασμένες επιλογές και η σχοινοβασίες του κου Ερντογάν» να τον οδήγησαν στον επιτυχή και ασφυκτικόν νεο-οθωμανικόν αποκλεισμόν της Ελλάδος ώστε να χρειάζεται να της προσφερθεί «διέξοδος» διαφυγής; Και εάν η Τουρκία «το συνειδητοποιήσει» τότε η Ελλάς κατά τον συντάκτη θα είναι έτοιμη για «παραχώρηση» ή για «μια αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Tι είδους «παραχώρηση» και επί ποίου θέματος/ων «αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Αναγκάζομαι συνεπώς να καταθέσω ότι το εκπεμπόμενον μήνυμα του σχολιαζομένου κειμένου μού θυμίζει ετέραν ρήσιν του Σουν Τζου, ιδιαζόντως βαρύνουσα διά τον σχεδιασμόν της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Αυτήν που αναφέρει, και με προβληματίζει, ότι «Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη».

-Ο Ιωάννης Θ. Μάζης είναι καθηγητής Γεωπολιτικής του ΕΚΠΑ