Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΒΑΦΤΙΣΕΙ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΠΠΑΣ...

Όπως και να έχει βαφτίσει την κόρη μου, Εβελίνα,

ο αξέχαστος Πτέραρχος Χαράλαμπος Σταυρακάκης

«Πριν από 37 χρόνια,

Ένας νεαρός κρητικός ιπτάμενος επισκέφθηκε ένα συνάδελφό του, ουσιαστικά αδελφό του, που ήταν φυλακισμένος στα κελιά ενός επτάχρονου εφιάλτη που τότε έπνεε τα λοίσθια.

Ο νεαρός κρητικός πρότεινε στο φυλακισμένο παλληκάρι από την Λακωνία να του βαφτίσει το γιο του που μόλις είχε γεννηθεί.

Εκείνος όμως σκέφτηκε μήπως η βάφτιση εκείνη στιγμάτιζε το παιδί για πάντα.

Οι καιροί ήταν ακόμη δύσκολοι, μαύροι.

37 χρόνια μετά, το τότε βρέφος, αισθάνεται ευλογημένο που η βάφτιση αυτή έγινε.

Ευλογημένο που μπήκε στη ζωή του, ως νονός του, ένας άνθρωπος το μέγεθος του οποίου ξεπέρασε τα όρια του όμορφου χωριού του, της Συκιάς, όπου μεγάλωσε,
ξεπέρασε τα όρια της Λακωνίας, που τίμησε,
ξεπέρασε τα όρια της Πολεμικής Αεροπορίας, που υπηρέτησε,
και έγινε συνώνυμο σε εθνικό επίπεδο της λεβεντιάς, του καθήκοντος, της πίστης σε αξίες και της αφοσίωσης στη δημοκρατία.

Το βαφτιστήρι δεν στιγματίστηκε.

Ευλογήθηκε.

Και σήμερα στέκεται εδώ, ελπίζοντας να μπορέσει στη ζωή του, έστω και λίγο, να τιμήσει την μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο πνευματικός του πατέρας: την αγάπη για ανιδιοτελή προσφορά σε αυτή την πανέμορφη χώρα.

Ακόμη και η τελευταία του επιθυμία ήταν μία πράξη προσφοράς στον τόπο.

Μία πράξη αγάπης στο συνάνθρωπο.

Με αυτή την αγάπη μας αγκάλιαζε όλους. Συγγενείς, φίλους, συναδέλφους.

Με αυτή την αγάπη αγκάλιασε και μένα.

Το βαφτιστήρι του.

Που θα έδινε τα πάντα για μία ακόμη κουβέντα με τον νονό του που τόσο αγάπησε και θαύμασε.

Αιωνία του,

Σίγουρα αιωνία του η μνήμη»

ΥΓ δικό μου: Η βάπτιση από το Νίκο Στάππα, έγινε αμέσως μετά την αποφυλάκισή του...