Ο Απομονωτισμός, η Ξενοφοβία και οι εξάγγελοι αυτών δεν έχουν χρώμα και ιδεολογία. Εκτείνονται σε όλο το κοινωνικό φάσμα, πυκνώνουν κυρίως τα άκρα του, τα οποία μια μέρα θα μας σφίξουν σαν μέγγενη, αν παραχαλαρώσουμε κι αφεθούμε να μας ξαναπάρει σβάρνα η μικρόνοιά τους. Αν αρχίσουμε να βλέπουμε σαν «καρατομημένο» ακόμα και τον τελευταίο κακομοίρη πρόσφυγα που προσπαθεί ο δόλιος να συνεννοηθεί μαζί μας με τα στοιχειώδη αγγλικά του: νο φρίντομ, νο φουντ, γουόρ-γουόρ σερ. Λοιπόν; Στη θάλασσα κι αυτός, κυρία αποτέτοια μου; Αμα είναι έτσι, να μας το πείτε καθαρά ν' αρχίσουμε το πόντισμα από τίποτα πιο καλοθρεμμένους που κι εκείνοι άρχισαν να ψελλίζουν κάτι αγγλικούλια σε προχωρημένη ηλικία, ελπίζω να μην τους ξαναχρειαστεί…

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 10/06/20

ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Της Πεντηκοστής. Την μέρα που μετράει για τρεις, τότε που οι Απόστολοι έβγαλαν ο καθένας από μια φλογίτσα στο κεφάλι κι αμέσως - αγράμματοι άνθρωποι - άρχισαν να λαλούν τις γλώσσες όλου του κόσμου, την ίδια εκείνη ημέρα μια βουλευτίνα της Αριστεράς διάλεξε να κάνει κι αυτή το θαύμα της. Δεν είναι τόσο που σηκώθηκε στα νύχια και βάλθηκε να φυσάει τις φλογίτσες για να σβήσουν πάνω απ' τα κεφάλια φτωχών ψαράδων. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί στην αντικληρικαλιστική ρητορική του Σύριζα κι από 'δω παν' κι οι άλλοι. Η συγκεκριμένη συσκότιση, όμως, δεν είχε τέτοια πρόθεση. Μόνον μπλε κόλλες στα τζάμια και σακιά με άμμο στα παράθυρα δεν μας πρότεινε προκειμένου να παραμείνουμε αόρατοι για να μη μας πιάνουν τα αεροπλάνα και τα ραντάρ του εχθρού. Ο οποίος εχθρός, είναι σε κάθε περίπτωση ο αμερικανισμός, άσχετο τώρα που ακόμη κι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πια να εξαμερικανιστούν. Τι να της πεις και σε ποια γλώσσα;

Ο Απομονωτισμός, η Ξενοφοβία και οι εξάγγελοι αυτών δεν έχουν χρώμα και ιδεολογία. Εκτείνονται σε όλο το κοινωνικό φάσμα, πυκνώνουν κυρίως τα άκρα του, τα οποία μια μέρα θα μας σφίξουν σαν μέγγενη, αν παραχαλαρώσουμε κι αφεθούμε να μας ξαναπάρει σβάρνα η μικρόνοιά τους. Αν αρχίσουμε να βλέπουμε σαν «καρατομημένο» ακόμα και τον τελευταίο κακομοίρη πρόσφυγα που προσπαθεί ο δόλιος να συνεννοηθεί μαζί μας με τα στοιχειώδη αγγλικά του: νο φρίντομ, νο φουντ, γουόρ-γουόρ σερ. Λοιπόν; Στη θάλασσα κι αυτός, κυρία αποτέτοια μου; Αμα είναι έτσι, να μας το πείτε καθαρά ν' αρχίσουμε το πόντισμα από τίποτα πιο καλοθρεμμένους που κι εκείνοι άρχισαν να ψελλίζουν κάτι αγγλικούλια σε προχωρημένη ηλικία, ελπίζω να μην τους ξαναχρειαστεί…

Συμφωνώ μαζί σας. Αυτό δεν ήταν αντιπολιτευτική προσπάθεια, ήταν σπασμός και πώς να τον προλάβεις πριν να εξελιχθεί σε νευροεκφυλιστική πάθηση; Σα να 'χουν αυτονομηθεί τελευταία τα μέλη του Σύριζα και το καθένα να συσπάται αυτονόμως χωρίς να παίρνει εντολές από τον εγκέφαλο. Αξιωματική αντιπολίτευση με τικ όμως δεν γίνεται, και ποιος δεν το ξέρει αυτό;

Εχουμε, βλέπω, λίγο χώρο ακόμα, οπότε θα σας πω μια ιστορία από τις πιο καρατομημένες που μου έχουν συμβεί. Γιορτή σχολική, ντάλα χούντα, με στρατιωτικούς να έχουν πιάσει όλο το κάτω διάζωμα, μην τυχόν και έχει παρεισφρήσει στο ξενόγλωσσο σχολείο μας κανάς ιός αμφισβήτησης. Κι εμείς, στριμωγμένοι στις κουίντες ν' ακούμε τις δασκάλες μας να κατεβάζουν καντήλια με έξω φωνή, στα γαλλικά και τα αγγλικά. Οσοι από το ακροατήριο κατάλαβαν, χαμογέλασαν και κάθισαν πιο άνετα στη θέση τους. Οι υπόλοιποι, οι άοπλοι, οι ακραιφνώς ελληνόφωνοι, το πέρασαν για σύνθημα κι άρχισαν να χειροκροτούν την «Εθνική κυβέρνηση» μαζί με τους καραβανάδες. Ετσι είχαν τα πράγματα τότε, στη Βαβέλ μας.