Προτού στεγνώσει το μελάνι της ελληνο- ιταλικής συμφωνίας, πολιτικοί και επιστημονικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης κυριολεκτικώς «αμολήθηκαν» στα ΜΜΕ προαναγγέλλοντας συμφωνία οριοθέτησης Ελλάδας – Αιγύπτου, εισάγοντας βιαίως αλλά ευκρινώς την ιδέα του πολιτικού παζαριού σε βάρος του Καστελόριζου. Για ορισμένους, η λύση περνά αναγκαστικώς μέσα από την αποδοχή της καινοφανούς έκφρασης της «περιορισμένης επήρειας»!!! της ΑΟΖ του Καστελόριζου-δηλαδή της ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ από την Ελλάδα μέρους της πολύ σημαντικής και κρίσιμης ΑΟΖ της νήσου, προκειμένου να μην εξαγριωθεί η Τουρκία και φοβηθεί η Αίγυπτος. Για τους άλλους, η λύση περνά μέσα από μια «περιορισμένη»(;) συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας -Αιγύπτου, που «θα αφήνει απ έξω» το Καστελόριζο, δηλαδή θα αναγνωριστεί η νήσος ως «ειδική περίπτωση» που θα χρήσει πολιτικής συμφωνίας.....

Η κυβέρνηση εδώ και μέρες πανηγυρίζει για την «ιστορική συμφωνία» που υπέγραψε με την Ιταλία, για να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ μεταξύ των δύο κρατών στο Ιόνιο Πέλαγος. Μετά το “επίτευγμα” αυτό, η κυβέρνηση κουνάει το δάκτυλο στην Τουρκία να ακολουθήσει και αυτή τον «πολιτισμένο δρόμο διαπραγμάτευσης συμβιβασμών» για τη λύση των ανοιχτών προβλημάτων με την Ελλάδα, αντί να θέλει να οδηγήσει τα πράγματα σε θερμό επεισόδιο ή σε σύρραξη.

Το πρώτο συμπέρασμα το οποίο μετ’ επιτάσεως προωθεί η κυβέρνηση με όλους τους δυνατούς τρόπους μέσω των ΜΜΕ είναι ότι η Ελλάδα είναι πρόθυμη και ανοιχτή να επαναλάβει με την Τουρκία την ίδια τακτική και διαπραγματευτική διαδικασία συμβιβασμών που ακολούθησε με την Ιταλία.

Παρά ταύτα η κυβέρνηση αρνείται μέχρι στιγμής να παρουσιάσει το περιεχόμενο της «ιστορικής συμφωνίας» που υπέγραψε με την Ιταλία. Αναφέρει όμως με νόημα ότι η τωρινή συμφωνία έχει βασιστεί στο προσχέδιο Συμφωνίας του 1977 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας για τον καθορισμό (τότε) της υφαλοκρηπίδας.

Αυτό που επιμελώς ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ η τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ είναι ότι το 1977, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ υπό το Κ. Καραμανλή ΑΠΕΡΡΙΨΕ και γι’ αυτό ΔΙΕΚΟΨΕ τις διαπραγματεύσεις με την Ιταλία για συμφωνία καθορισμού της υφαλοκρηπίδας.

Με απλά λόγια αυτό που έφτυσε ο Κ. Καραμανλής το 1977 το υιοθέτησε τώρα ο Κ. Μητσοτάκης θριαμβολογώντας υπέρ του εαυτού του.

Αλλά ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που ενόχλησε τόσο πολύ τον Κ. Καραμανλή το 1977 και απέρριψε τη συμφωνία, ενώ το ίδιο στοιχείο το αποδείχθηκε με πανηγυρισμούς ο Κ. Μητσοτάκης το 2020;

Είναι η απαίτηση της Ιταλίας, ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας (σ.σ. και κατ’ επέκταση σήμερα και της ΑΟΖ) να γίνει με βάση το Άρθρο 15 του Δικαίου της Θάλασσας. Το άρθρο 15 αναφέρει ότι το Δίκαιο της Θάλασσας εφαρμόζεται κανονικά και υποχρεωτικά, εκτός των περιπτώσεων κατά τις οποίες υπάρχουν «ιστορικοί τίτλοι» και «ειδικές περιπτώσεις» και οι οριοθετήσεις γίνονται «κατά διαφορετικό τρόπο». Δηλαδή το άρθρο 15 επιτρέπει στους συμβαλλόμενους – όταν το αποδεχθούν- να μην εφαρμόζουν κανονικά και υποχρεωτικά τις διατάξεις της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας και να ακολουθούν «διαφορετικούς τρόπους» δηλαδή διμερείς πολιτικές συμφωνίες -κοινώς παζάρι- για να οριοθετήσουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Στην περίπτωση της Ελλάδας η αποδοχή «ιστορικών τίτλων και ειδικών περιπτώσεων» σημαίνει εκ προοιμίου την κατάργηση της Σύμβασης σε βάρος της Ελλάδας και αναγκαστική παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας της υπέρ της άλλης πλευράς που θα επικαλεστεί «ιστορικούς τίτλους» δηλαδή κατοχή εδαφών και περιοχών που αποδόθηκαν μεταγενέστερα στην Ελλάδα (ιταλική κατοχή στο Ιόνιο- Οθωμανική Αυτοκρατορία στα νησιά του Αιγαίου).

Παγίως η Ιταλία ζητούσε την εφαρμογή της διατάξεως περί “Ιστορικού τίτλου” προκειμένου να γίνει η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με “διαφορετικό τρόπο”, τουτέστιν με πολιτική διμερή συμφωνία, για το ποσοστό υφαλοκρηπίδας (και ΑΟΖ) που θα ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙ η Ελλάδα στην Ιταλία, η οποία επικαλείται τους «ιστορικούς λόγους» της ιταλικής κατοχής των Επτανήσων, προτού αυτά αποδοθούν στην Ελλάδα.

Με άλλα λόγια, η Ιταλία συζητούσε το ποσοστό ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ ελληνικής ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ της που θα συμφωνούσε η Ελλάδα, αν αποδεχόταν τη ρήτρα περί «ιστορικών λόγων» στη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση ΑΟΖ – υφαλοκρηπίδας κατά τη διμερή πολιτική διαπραγμάτευση, σύμφωνα με το άρθρο 15της Σύμβασης.

Αυτή τη ρήτρα ΑΠΕΡΡΙΨΕ το 1977 ο Κ. Καραμανλής. Δεν ολοκλήρωσε τη συμφωνία με την Ιταλία και έτσι δεν ΠΕΤΣΟΚΟΨΕ την ελληνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Ιόνιο.

Αυτά μέχρι σήμερα.

Διότι η κυβέρνηση ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη διέγραψε μονοκοντυλιά την κυβέρνηση της ΝΔ του Κ. Καραμανλή, αφού σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε με τη Ρώμη ότι οι θαλάσσιες ζώνες θα οριοθετηθούν με βάση το άρθρο 15 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η αποδοχή του άρθρου 15 της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας ως βάση για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στην πράξη ισοδυναμεί με κατάργηση της υπόλοιπης Σύμβασης σε βάρος της Ελλάδας και υπέρ της άλλης χώρας είτε Ιταλία λέγεται αυτή είτε Τουρκία.

Η υψιπετούσα, στο χείλος του γκρεμού τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ ,καλεί μάλιστα την Τουρκία να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιταλίας και να επιδιώξει τον ίδιο «ευρωπαϊκό και πολιτισμένο» τρόπο επίλυσης των διαφορών με συμβιβασμούς σε βάρος της Ελλάδας.
Τουτέστιν η Αθήνα ωθεί την Aγκυρα να επικαλεστεί και αυτή τους «ιστορικούς λόγους» της (δηλαδή την Οθωμανική κατοχή στα νησιά του Αν Αιγαίου) σε μια πιθανή διμερή πολιτική διαπραγμάτευση για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ μέσω του άρθρου 15 της Σύμβασης για τη Θάλασσα.

Και δι’ αυτού του τρόπου η τωρινή ΝΔ ακυρώνει για μια ακόμα φορά τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή, ο οποίος το 1978 απέρριψε και το αίτημα της Τουρκίας να συνυπολογιστούν οι τουρκικοί « ιστορικοί λόγοι» στην τότε διαπραγμάτευση για την υφαλοκρηπίδα, τερματίζοντας λίγο αργότερα τη διαδικασία ολόκληρη.

Κατά την επίσκεψη του στην Κωνσταντινούπολη το 1978 ο Κ. Καραμανλής είχε δηλώσει:
«…Δεν υπέγραψα ούτε θα υπογράψω ούτε με την Τουρκία ούτε με την Ιταλία, διότι δεν μπορώ να καταδικάσω τις επόμενες ελληνικές γενεές…».

Στην περίπτωση που η τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ έχει αποδεχθεί και συμφωνήσει οι ελληνικές ΑΟΖ (με την Ιταλία, τώρα και με την Τουρκία στο μέλλον) να οριοθετηθούν με την επίκληση των «ιστορικών τίτλων» , αυτό οδηγεί σε πολιτική διμερή διαπραγμάτευση της ΑΟΖ, δηλαδή τα ποσοστά ελληνικών ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΩΝ στα ελληνικά νησιά του Αν Αιγαίου, που βολεύουν και ικανοποιούν την Άγκυρα.

Με δεδομένο μάλιστα ότι η κυβέρνηση Ερντογάν μετ επιτάσεως εφαρμόζει τώρα στην πράξη, (με αφορμή το τουρκο-λυβικό Μνημόνιο) τη θέση του ότι τα ελληνικά νησιά έχουν μόνον χωρικά ύδατα και όχι υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, το πολιτικό ελληνο – τουρκικό παζάρι κινδυνεύει να εξελιχθεί σε soldout υπέρ της Τουρκίας σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι προτού στεγνώσει το μελάνι της ελληνο- ιταλικής συμφωνίας, πολιτικοί και επιστημονικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης κυριολεκτικώς «αμολήθηκαν» στα ΜΜΕ προαναγγέλλοντας συμφωνία οριοθέτησης Ελλάδας – Αιγύπτου, εισάγοντας βιαίως αλλά ευκρινώς την ιδέα του πολιτικού παζαριού σε βάρος του Καστελόριζου. Για ορισμένους, η λύση περνά αναγκαστικώς μέσα από την αποδοχή της καινοφανούς έκφρασης της «περιορισμένης επήρειας»!!! της ΑΟΖ του Καστελόριζου-δηλαδή της ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ από την Ελλάδα μέρους της πολύ σημαντικής και κρίσιμης ΑΟΖ της νήσου, προκειμένου να μην εξαγριωθεί η Τουρκία και φοβηθεί η Αίγυπτος. Για τους άλλους, η λύση περνά μέσα από μια «περιορισμένη»(;) συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας -Αιγύπτου, που «θα αφήνει απ έξω» το Καστελόριζο, δηλαδή θα αναγνωριστεί η νήσος ως «ειδική περίπτωση» που θα χρήσει πολιτικής συμφωνίας..

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση επιμένει ότι το Καστελόριζο θα παραμείνει ελληνικό, αλλά..τα πετρέλαια της περιοχής θα τα νέμεται και αυτά η Τουρκία…

Στην περίπτωση που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποδεχθεί ως βάση διαπραγμάτευσης το άρθρο 15 της Σύμβασης της Θάλασσας, πρόκειται πράγματι περί ιστορικής συμφωνίας ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ των πάγιων ελληνικών θέσεων για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ και τη μετατροπή τους σε πολιτικό παζάρι με την Άγκυρα.