Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 06-07/06/20 |
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑΓΚΟΥ
Οταν ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ, πολλοί –και ο υπογράφων– πίστευαν ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει όλα τα φοβερά και τρομερά που επαγγελλόταν προεκλογικά. Οτι η ευθύνη του αξιώματός του σε συνδυασμό με το πολιτικό σύστημα και το βαθύ κατεστημένο των ΗΠΑ θα φρόντιζαν να αλλοιώσουν τα πολλά και επικίνδυνα χαρακτηριστικά του, που προκαλούσαν ρίγη στους λογικούς φιλελεύθερους αυτού του κόσμου. Αποδείχθηκε ότι έκαναν λάθος, όπως από την πρώτη στιγμή υποστήριζε, και είχε δίκιο, φίλος Αμερικανός δικηγόρος που παρακολουθεί στενά τα πολιτικά πράγματα στην πατρίδα του. Προφανώς γνώριζε καλύτερα τη χώρα του, σίγουρα το συγκεκριμένο άτομο, αλλά και την εξουσία που έχει ένας Αμερικανός πρόεδρος, παρά τους πολυδιαφημισμένους ελέγχους / περιορισμούς και ισορροπίες (checks and balances) που υποτίθεται ότι δεν επιτρέπουν αυθαιρεσίες. Ο Τραμπ συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν καταληψίας ενός θρόνου –με την αμέριστη συμπαράσταση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος– και όχι ως εκλεγμένος ηγέτης μιας δημοκρατικής χώρας που ταυτόχρονα είναι και η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου.
Ο Τραμπ δεν έπεσε με το αλεξίπτωτο στον Λευκό Οίκο. Επιλέχθηκε ως υποψήφιος και στηρίχθηκε από οπαδούς και κόμμα που κυριαρχούνται από ένα φάσμα αντικοινωνικών και ακροδεξιών αντιλήψεων, εκλέχθηκε με τις δημοκρατικές διαδικασίες που ισχύουν στις ΗΠΑ (περιλαμβάνουν παραδοξότητες που αλλοιώνουν ουσιαστικά το λαϊκό φρόνημα, είναι όμως αποδεκτές από όλο το πολιτικό σύστημα) και υπερψηφίστηκε από όλες τις κατηγορίες των λευκών ψηφοφόρων. Ταυτόχρονα έγινε φανερό ότι όχι μόνο οι «τραμποειδείς» ψηφοφόροι αποτελούν ένα πολύ μεγάλο μέρος των ΗΠΑ, αλλά και ότι έχουν «μπροστάρηδες» ένα εξίσου ανάλογο μέρος του οικονομικού κατεστημένου με άπειρα χρήματα. Επομένως, η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ είναι ο εκλεκτός μιας Αμερικής που όχι μόνο συμφωνεί με όσα κάνει, αλλά σε μεγάλο βαθμό τα υπαγορεύει.
Από την άλλη πλευρά, έγινε σαφές ότι οι αντίπαλοί του, δηλαδή το Δημοκρατικό Κόμμα, περνούν περίοδο πολιτικής παρακμής σε επίπεδο ηγεσίας. Τα λάθη τακτικής που έκαναν η Χίλαρι Κλίντον και το επιτελείο της ήταν τραγικά κατά την προεκλογική περίοδο, ενώ υποτίθεται ότι γνώριζαν καλά το εκλογικό σύστημα. Στη συνέχεια η άσκηση αντιπολίτευσης βασίστηκε σε εντελώς λανθασμένη βάση, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι ο Τραμπ εκλέχθηκε χάρις στις παρεμβάσεις και fake news της Ρωσίας στα κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνο. Ενώ υπήρχαν ή ανέκυπταν συνεχώς πάμπολλες κραυγαλέες ευκαιρίες, λόγοι και αφορμές για άσκηση σκληρής αντιπολίτευσης. Τώρα οι Δημοκρατικοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους για τις προσεχείς εκλογές σε έναν άνθρωπο, τον Τζο Μπάιντεν, που με την εικόνα του πείθει ότι είναι «τελειωμένος».
Αυτές τις μέρες επιβεβαιώθηκε ότι επί Τραμπ οι ΗΠΑ βάδιζαν ασφαλώς προς κρίση. Δεν μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Θα ήταν «άλλος» ο πρόεδρος αν δεν φρόντιζε να περιβάλλεται από στενούς συγγενείς και τιποτένιους ακροδεξιούς «yes men», απομακρύνοντας παράλληλα όσους προσπαθούσαν να κάνουν ενέσεις λογικής στις δηλώσεις και αποφάσεις του. Θα ήταν «άλλος» αν η διεθνής συμπεριφορά του δεν χαρακτηριζόταν από ασυναρτησία, τάσεις απομονωτισμού και «bullying» προς κάθε κατεύθυνση. Και δεν θα ήταν ο Τραμπ αν οι επιλογές και η ρητορική του στο εσωτερικό της χώρας του δεν ήταν μόνιμα διχαστικές έως ακραίες.
Από την προκλητικά άδικη φορολογία μέχρι την υπεράσπιση του δικαιώματος στα όπλα –που αποτελεί και κύριο τροφοδότη της βίας στην αμερικανική καθημερινότητα–, και από τη συστηματική υιοθεσία ακροδεξιών θέσεων μέχρι την παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Η αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού αφαίρεσε από τον Τραμπ κάθε «φύλλο συκής», έβγαλε στην επιφάνεια τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τις ΗΠΑ. Αποκαλύφθηκε το μέγεθος της ασυναρτησίας, της διοικητικής ανικανότητας, αλλά και των αυταρχικών τάσεων που χαρακτηρίζουν τον σημερινό πρόεδρο. Παράλληλα έγινε σαφές ότι το δημόσιο σύστημα υγείας είναι εξαιρετικά αδύναμο και το δίχτυ προστασίας των εργαζομένων ανύπαρκτο. Το αποδεικνύουν οι 110.000 νεκροί από τον κορωνοϊό μέχρι σήμερα και τα σχεδόν 40 εκατ. των ανέργων. Ο φόνος του άτυχου Τζορτζ Φλόιντ έδωσε την αφορμή για να αναδειχθούν αυτά και άλλα, όπως ο ρατσισμός (που δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο των ΗΠΑ, αλλά και άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των ευρωπαϊκών στις οποίες ανήκει η Ελλάδα).
Ο Τραμπ επιμένει να «ποντάρει» στον διχασμό, στον ρατσισμό και στην Ακροδεξιά. Η προβοκατόρικη ρητορική του για να εξασφαλίσει την υποστήριξη της «σιωπηρής πλειοψηφίας» και τα επικοινωνιακά του τερτίπια (η εμφάνιση με τη Βίβλο για να συγκινήσει την ενδοχώρα των βαπτιστών) δεν αφήνουν αμφιβολία. Ευτυχώς, του κόπηκε «ο βήχας» από τον υπ. Αμυνας και τη στρατιωτική ηγεσία, όταν εξεδήλωσε την πρόθεση να χρησιμοποιήσει τον στρατό κατά των διαδηλωτών. Ωστόσο, η Αμερική που τον εξέλεξε παραμένει μεγάλη και κανείς δεν μπορεί να τον ξεγράψει ενόψει εκλογών.
Οταν ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ, πολλοί –και ο υπογράφων– πίστευαν ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει όλα τα φοβερά και τρομερά που επαγγελλόταν προεκλογικά. Οτι η ευθύνη του αξιώματός του σε συνδυασμό με το πολιτικό σύστημα και το βαθύ κατεστημένο των ΗΠΑ θα φρόντιζαν να αλλοιώσουν τα πολλά και επικίνδυνα χαρακτηριστικά του, που προκαλούσαν ρίγη στους λογικούς φιλελεύθερους αυτού του κόσμου. Αποδείχθηκε ότι έκαναν λάθος, όπως από την πρώτη στιγμή υποστήριζε, και είχε δίκιο, φίλος Αμερικανός δικηγόρος που παρακολουθεί στενά τα πολιτικά πράγματα στην πατρίδα του. Προφανώς γνώριζε καλύτερα τη χώρα του, σίγουρα το συγκεκριμένο άτομο, αλλά και την εξουσία που έχει ένας Αμερικανός πρόεδρος, παρά τους πολυδιαφημισμένους ελέγχους / περιορισμούς και ισορροπίες (checks and balances) που υποτίθεται ότι δεν επιτρέπουν αυθαιρεσίες. Ο Τραμπ συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν καταληψίας ενός θρόνου –με την αμέριστη συμπαράσταση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος– και όχι ως εκλεγμένος ηγέτης μιας δημοκρατικής χώρας που ταυτόχρονα είναι και η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου.
Ο Τραμπ δεν έπεσε με το αλεξίπτωτο στον Λευκό Οίκο. Επιλέχθηκε ως υποψήφιος και στηρίχθηκε από οπαδούς και κόμμα που κυριαρχούνται από ένα φάσμα αντικοινωνικών και ακροδεξιών αντιλήψεων, εκλέχθηκε με τις δημοκρατικές διαδικασίες που ισχύουν στις ΗΠΑ (περιλαμβάνουν παραδοξότητες που αλλοιώνουν ουσιαστικά το λαϊκό φρόνημα, είναι όμως αποδεκτές από όλο το πολιτικό σύστημα) και υπερψηφίστηκε από όλες τις κατηγορίες των λευκών ψηφοφόρων. Ταυτόχρονα έγινε φανερό ότι όχι μόνο οι «τραμποειδείς» ψηφοφόροι αποτελούν ένα πολύ μεγάλο μέρος των ΗΠΑ, αλλά και ότι έχουν «μπροστάρηδες» ένα εξίσου ανάλογο μέρος του οικονομικού κατεστημένου με άπειρα χρήματα. Επομένως, η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ είναι ο εκλεκτός μιας Αμερικής που όχι μόνο συμφωνεί με όσα κάνει, αλλά σε μεγάλο βαθμό τα υπαγορεύει.
Από την άλλη πλευρά, έγινε σαφές ότι οι αντίπαλοί του, δηλαδή το Δημοκρατικό Κόμμα, περνούν περίοδο πολιτικής παρακμής σε επίπεδο ηγεσίας. Τα λάθη τακτικής που έκαναν η Χίλαρι Κλίντον και το επιτελείο της ήταν τραγικά κατά την προεκλογική περίοδο, ενώ υποτίθεται ότι γνώριζαν καλά το εκλογικό σύστημα. Στη συνέχεια η άσκηση αντιπολίτευσης βασίστηκε σε εντελώς λανθασμένη βάση, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι ο Τραμπ εκλέχθηκε χάρις στις παρεμβάσεις και fake news της Ρωσίας στα κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνο. Ενώ υπήρχαν ή ανέκυπταν συνεχώς πάμπολλες κραυγαλέες ευκαιρίες, λόγοι και αφορμές για άσκηση σκληρής αντιπολίτευσης. Τώρα οι Δημοκρατικοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους για τις προσεχείς εκλογές σε έναν άνθρωπο, τον Τζο Μπάιντεν, που με την εικόνα του πείθει ότι είναι «τελειωμένος».
Αυτές τις μέρες επιβεβαιώθηκε ότι επί Τραμπ οι ΗΠΑ βάδιζαν ασφαλώς προς κρίση. Δεν μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Θα ήταν «άλλος» ο πρόεδρος αν δεν φρόντιζε να περιβάλλεται από στενούς συγγενείς και τιποτένιους ακροδεξιούς «yes men», απομακρύνοντας παράλληλα όσους προσπαθούσαν να κάνουν ενέσεις λογικής στις δηλώσεις και αποφάσεις του. Θα ήταν «άλλος» αν η διεθνής συμπεριφορά του δεν χαρακτηριζόταν από ασυναρτησία, τάσεις απομονωτισμού και «bullying» προς κάθε κατεύθυνση. Και δεν θα ήταν ο Τραμπ αν οι επιλογές και η ρητορική του στο εσωτερικό της χώρας του δεν ήταν μόνιμα διχαστικές έως ακραίες.
Από την προκλητικά άδικη φορολογία μέχρι την υπεράσπιση του δικαιώματος στα όπλα –που αποτελεί και κύριο τροφοδότη της βίας στην αμερικανική καθημερινότητα–, και από τη συστηματική υιοθεσία ακροδεξιών θέσεων μέχρι την παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Η αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού αφαίρεσε από τον Τραμπ κάθε «φύλλο συκής», έβγαλε στην επιφάνεια τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τις ΗΠΑ. Αποκαλύφθηκε το μέγεθος της ασυναρτησίας, της διοικητικής ανικανότητας, αλλά και των αυταρχικών τάσεων που χαρακτηρίζουν τον σημερινό πρόεδρο. Παράλληλα έγινε σαφές ότι το δημόσιο σύστημα υγείας είναι εξαιρετικά αδύναμο και το δίχτυ προστασίας των εργαζομένων ανύπαρκτο. Το αποδεικνύουν οι 110.000 νεκροί από τον κορωνοϊό μέχρι σήμερα και τα σχεδόν 40 εκατ. των ανέργων. Ο φόνος του άτυχου Τζορτζ Φλόιντ έδωσε την αφορμή για να αναδειχθούν αυτά και άλλα, όπως ο ρατσισμός (που δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο των ΗΠΑ, αλλά και άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των ευρωπαϊκών στις οποίες ανήκει η Ελλάδα).
Ο Τραμπ επιμένει να «ποντάρει» στον διχασμό, στον ρατσισμό και στην Ακροδεξιά. Η προβοκατόρικη ρητορική του για να εξασφαλίσει την υποστήριξη της «σιωπηρής πλειοψηφίας» και τα επικοινωνιακά του τερτίπια (η εμφάνιση με τη Βίβλο για να συγκινήσει την ενδοχώρα των βαπτιστών) δεν αφήνουν αμφιβολία. Ευτυχώς, του κόπηκε «ο βήχας» από τον υπ. Αμυνας και τη στρατιωτική ηγεσία, όταν εξεδήλωσε την πρόθεση να χρησιμοποιήσει τον στρατό κατά των διαδηλωτών. Ωστόσο, η Αμερική που τον εξέλεξε παραμένει μεγάλη και κανείς δεν μπορεί να τον ξεγράψει ενόψει εκλογών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου