Ο ιδιότυπος συντηρητισμός εκ μέρους της Αριστεράς στην προκειμένη περίπτωση είναι σκόπιμος και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στρατηγικής της προς την εξουσία. Διότι στον σύγχρονο κόσμο ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να αποτελεί ελκυστική επιλογή παρά μόνον εφόσον ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία έχουν αποτύχει να λειτουργήσουν προς όφελος των πολλών. Ακριβώς γι’ αυτό σκαρφαλώνουν στα κάγκελα όταν έρχεται μια κεντροδεξιά κυβέρνηση για να εφαρμόσει μια πολιτική που αντιμετωπίζει τις διακρίσεις και αποκαθιστά –όσο είναι δυνατόν– την ισότητα των ευκαιριών....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 12/06/20

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που ψηφίσθηκε χθες από τη Βουλή και είναι πλέον νόμος του κράτους, είναι ένα σοβαρό βήμα προς τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες περιμένει η κοινωνία. Μένω στα τρία βασικά: κατ’ αρχάς, προάγει τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας παιδείας και μάλιστα από κάτω προς τα πάνω, μέσω των νέων υποχρεωτικών μαθημάτων στην κατώτερη βαθμίδα, έπειτα, προωθεί την αριστεία με την ίδρυση των προτύπων και των πειραματικών σχολείων και, τέλος, εισάγει την πραγματική αξιολόγηση για τους διδάσκοντες. Ασφαλώς έχει μειονεκτήματα, παραλείψεις και περιέχει συμβιβασμούς, όπως όλα τα νομοθετήματα, αλλά ας μη χάνουμε το βασικό που προσφέρει: την προσπάθεια εξορθολογισμού της δημόσιας παιδείας μετά μια μακρά περίοδο βαθιάς ιδεολογικοποίησης, τα άθλια αποτελέσματα της οποίας είναι πια κοινός τόπος για τους περισσότερους – με την εξαίρεση των θρησκόληπτων της Αριστεράς.

Από τη συζήτηση που προηγήθηκε στη Βουλή προέκυψε η απίστευτη ένδεια της αντιπολίτευσης να προβάλει σοβαρά επιχειρήματα εναντίον των αλλαγών που φέρνει ο νόμος. Η αντίδρασή τους ήταν λυσσώδης και απροκάλυπτα ιδεολογική. Δεν απευθυνόταν στην κοινωνία που ενδεχομένως παρακολουθούσε, αλλά στην πελατεία τους, η οποία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αποσυσπειρώνεται. Ιδεολογική λύσσα, χωρίς επιχειρήματα, ήταν φυσικό η αντιπολίτευση να καταλήξει σε ρεσιτάλ ανοησίας. Τι ακούσαμε! Ο Νίκος Φίλης, ο μόνος υπουργός που επαύθη από Αρχιεπίσκοπο και ο οποίος χαρακτήρισε «καρκίνωμα» τα πρότυπα σχολεία, ουσιαστικά απευθύνθηκε στην πλατεία του 2011, με αξιοθρήνητα επιχειρήματα του τύπου ότι τα πρότυπα «κλέβουν την εφηβεία των παιδιών»!

Κορυφαία, βεβαίως, η αγέρωχη Μπέττυ Σκούφα, βουλευτίνα Πιερίας, η οποία με κάτι από την υπεροψία της ηθικής ανωτερότητας στο ύφος μάς αποκάλυψε ότι πονηρεύεται (sic) μήπως η εισαγωγή των αγγλικών στο νηπιαγωγείο «εξυπηρετεί επιταγές αμερικανικών σχολών»! Θαυμάστε σκέψη: τολμάει να ισχυρίζεται ότι η εξοικείωση με τα αγγλικά γίνεται για να προσελκύσει στο μέλλον φοιτητές σε πανεπιστήμια, στα οποία η φοίτηση κοστίζει 50.000 δολάρια τον χρόνο. Μας δουλεύει η κ. Σκούφα; Οχι, δεν θα το έλεγα ποτέ! Αντιθέτως, μας διδάσκει τι βλάβες μπορεί να προκαλέσει στη σκέψη η θρησκοληψία.

Εναντίον της εισαγωγής των αγγλικών στο νηπιαγωγείο, από την πλευρά της αντιπολίτευσης ακούστηκε ακόμη και το ηλίθιο επιχείρημα ότι μέχρι τώρα η δημόσια παιδεία απέτυχε στη διδασκαλία των ξένων γλωσσών. Και είναι αυτός επαρκής και σοβαρός λόγος, ώστε η αποτυχία αυτή να γίνεται μέρος μιας παράδοσης που πρέπει να διατηρηθεί; Η εισαγωγή των αγγλικών στο νηπιαγωγείο είναι μεγάλη υπόθεση για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ακριβώς θέτει τις βάσεις για να πετύχει η διδασκαλία της ξένης γλώσσας στη δημόσια εκπαίδευση, αφού η εξοικείωση του παιδιού από τόσο μικρή ηλικία με τη δεύτερη γλώσσα είναι, αντικειμενικά και αποδεδειγμένα, ο καλύτερος τρόπος για να αποκτηθεί το εφόδιο της δεύτερης γλώσσας.

Δεύτερον, επειδή η αγγλική είναι η lingua franca ενός κόσμου που τον έχει αλλάξει τόσο βαθιά η παγκοσμιοποίηση ώστε, πολύ απλά, η αδυναμία να χρησιμοποιήσεις σήμερα τα αγγλικά σε τοποθετεί αυτομάτως σε έναν κόσμο στενότερων οριζόντων και δυνατοτήτων – τηρουμένων των αναλογιών, έναν κόσμο παρεμφερή εκείνου ο οποίος υπήρχε, π.χ., για τον χωρικό του Μεσαίωνα που δεν ήξερε λατινικά. Επειδή, ακριβώς, η γνώση ή μη των αγγλικών αποτελεί δυνάμει μια κοινωνική διάκριση, η πολιτεία, εφόσον είναι δημοκρατική, οφείλει να αποκαταστήσει την ισότητα των ευκαιριών. Στο κάτω κάτω, όλοι αυτοί που φρίττουν με τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο δεν βάζουν το μυαλό τους να σκεφτεί, γιατί άραγε οι ευκατάστατοι άνθρωποι στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία όπου μαθαίνουν και αγγλικά;

Ο ιδιότυπος συντηρητισμός εκ μέρους της Αριστεράς στην προκειμένη περίπτωση είναι σκόπιμος και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στρατηγικής της προς την εξουσία. Διότι στον σύγχρονο κόσμο ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να αποτελεί ελκυστική επιλογή παρά μόνον εφόσον ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία έχουν αποτύχει να λειτουργήσουν προς όφελος των πολλών. Ακριβώς γι’ αυτό σκαρφαλώνουν στα κάγκελα όταν έρχεται μια κεντροδεξιά κυβέρνηση για να εφαρμόσει μια πολιτική που αντιμετωπίζει τις διακρίσεις και αποκαθιστά –όσο είναι δυνατόν– την ισότητα των ευκαιριών.

Τέλος, ένα κοινό στοιχείο μεταξύ των τριών δισύλλαβων ονομάτων του ΣΥΡΙΖΑ, με βαρύτητα γνώμης σε θέματα Παιδείας: η Μπέττυ Σκούφα, που «πονηρεύεται» αμερικανικό δάκτυλο στη διδασκαλία των αγγλικών, γεννήθηκε στη Βρετανία· ο Αριστείδης Μπαλτάς, που ονόμασε «κουσούρι» την αριστεία, υπήρξε υπότροφος και αριστούχος του Κολλεγίου Αθηνών· ο δε Νίκος Φίλης, που χαρακτήρισε «καρκίνωμα» τα πρότυπα σχολεία, υπήρξε απόφοιτος ενός τέτοιου σχολείου. Τα επισημαίνω αυτά για τον λόγο ότι ενισχύουν την πεποίθησή μου ότι η στράτευση στην Αριστερά (από μια ηλικία και μετά, εννοείται) είναι πρωτίστως ψυχολογικό θέμα...