Ο Νίκος Φίλης που πήρε τη σκυτάλη από τον Μπαλτά θεωρούσε τον αναχρονισμό επανάσταση. Κι ο Κώστας Γαβρόγλου που, όταν απομακρύνθηκε έπειτα από αίτημα του Πάνου Καμμένου, τον διαδέχτηκε, απλώς διεύρυνε τους πελατειακούς ορίζοντες. Η αποδιάρθρωση του ελληνικού πανεπιστημίου ήταν έργο των τριών αυτών υπουργών Παιδείας. Την ίδια στιγμή, το σύστημα που ευνοούσαν συνέχιζε να ενθαρρύνει τον λειτουργικό αναλφαβητισμό στα δημοτικά και κυρίως στα γυμνάσια και στα λύκεια - στον αντίποδα των διεκδικήσεων ενός πνευματικού προτύπου της Αριστεράς και για τους τρεις, του Αγγελου Ελεφάντη, ο οποίος με σαφήνεια σημείωνε τη σημασία της βασικής εκπαίδευσης ως αυτόνομης βαθμίδας. Το νομοσχέδιο της Νίκης Κεραμέως «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις» είναι η πρώτη απόπειρα αναστροφής της πελατειακής κατρακύλας. Ναι μεν δεν αναμετριέται συνολικά με όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, ωστόσο επιχειρεί μερικές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα είναι βάση για μια επόμενη μεταρρυθμιστική δέσμη....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 10/06/20

Η δύναμη της αδράνειας

Πελατειακά αιτήματα ομάδων. Αυτή ήταν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην εκπαίδευση όταν ήταν στην κυβέρνηση και την είχε περιγράψει θαυμάσια η πρώην υπουργός Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου, σε μια συνέντευξη στον γράφοντα (Αθήνα 984, 26/10/2018): «Θέλετε Πανεπιστήμιο; Ναι. Θέλετε μάστερ; Ναι. Θέλετε λιγότερες ώρες; Ναι. Θέλετε λιγότερα μαθήματα; Ναι. Ο,τι θέλει κάθε μικρή ομάδα, η οποία ικανοποιείται με αυτή την εξυπηρέτηση. Το σύνολο δεν αντιδρά και η Παιδεία καταστρέφεται κομματάκι - κομματάκι».

Η Αννα Διαμαντοπούλου ήταν η μόνη οραματική υπουργός Παιδείας που κατάφερε να ετοιμάσει ένα μεγάλο νόμο. Ενα νόμο που, παρά τις συνδικαλιστικές αντιδράσεις και το αντιμνημονιακό κλίμα των ημερών, ψηφίστηκε με θηριώδη πλειοψηφία (255 ψήφοι υπέρ) και όσο ίσχυσε είχε μετρήσιμα αποτελέσματα. Ωστόσο, η εξωστρεφής νομοθεσία που επιχειρήθηκε να φέρει την εκπαίδευση κοντά στις παγκόσμιες τάσεις άρχισε να κατεδαφίζεται σχεδόν αμέσως, στην αρχή από στελέχη των κομμάτων που τον είχαν υπερψηφίσει. Ο υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Αριστείδης Μπαλτάς με πράξη νομοθετικού περιεχομένου έβαλε τέλος σε εκείνο το ιδιόρρυθμο κομμάτιασμα και με πράξη νομοθετικού περιεχομένου κατάργησε όλον τον νόμο Διαμαντοπούλου για να ξαναβάλει την εκπαίδευση με τη μία στις ράγες του ελληνικού πελατειακού συστήματος.

Ο Νίκος Φίλης που πήρε τη σκυτάλη από τον Μπαλτά θεωρούσε τον αναχρονισμό επανάσταση. Κι ο Κώστας Γαβρόγλου που, όταν απομακρύνθηκε έπειτα από αίτημα του Πάνου Καμμένου, τον διαδέχτηκε, απλώς διεύρυνε τους πελατειακούς ορίζοντες. Η αποδιάρθρωση του ελληνικού πανεπιστημίου ήταν έργο των τριών αυτών υπουργών Παιδείας. Την ίδια στιγμή, το σύστημα που ευνοούσαν συνέχιζε να ενθαρρύνει τον λειτουργικό αναλφαβητισμό στα δημοτικά και κυρίως στα γυμνάσια και στα λύκεια - στον αντίποδα των διεκδικήσεων ενός πνευματικού προτύπου της Αριστεράς και για τους τρεις, του Αγγελου Ελεφάντη, ο οποίος με σαφήνεια σημείωνε τη σημασία της βασικής εκπαίδευσης ως αυτόνομης βαθμίδας.

Το νομοσχέδιο της Νίκης Κεραμέως «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις» είναι η πρώτη απόπειρα αναστροφής της πελατειακής κατρακύλας. Ναι μεν δεν αναμετριέται συνολικά με όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, ωστόσο επιχειρεί μερικές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα είναι βάση για μια επόμενη μεταρρυθμιστική δέσμη. Το νομοσχέδιο έχει τρεις στόχους.

Ο πρώτος στόχος: κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα του σχολείου όπως εργαστήρια δεξιοτήτων για την ανακάλυψη των κλίσεων των παιδιών, Αγγλικά από το νηπιαγωγείο (η αιτία για την αγόρευση ανθολογίας της συριζαίας βουλεύτριας Σκούφα κατά της διάταξης), ενίσχυση μαθημάτων πληροφορικής, γλωσσών, κλασικών γραμμάτων και φυσικής αγωγής (απαραίτητη, αν δει κανείς τα ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας), η αναβάθμιση της αξιολόγησης των μαθητών κ.λπ.

Ο δεύτερος στόχος: διεύρυνση των προτύπων και των πειραματικών σχολείων (αυτά που επιβεβαίωναν το απόφθεγμα ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά») και, κυρίως, μια πρώτη δειλή προσπάθεια εισαγωγής συστήματος αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς.

Και ο τρίτος στόχος: κάποιες ρυθμίσεις στις ανώτατη εκπαίδευση, μεταξύ άλλων η δυνατότητα ίδρυσης ξενόγλωσσων τμημάτων στα ΑΕΙ, που θα επιδιώξουν να προσελκύσουν φοιτητές από το εξωτερικό, καθώς και μια προσπάθεια να αποσυνδεθούν οι πρυτανικές εκλογές από τον κομματισμό και τις συναφείς διεργασίες.

Η μικρής αυτής κλίμακας μεταρρυθμιστική προσπάθεια βρίσκει ήδη μεγάλες αντιδράσεις. Πολλές ομάδες διεκδικούν να μην αλλάξει τίποτα σε ό,τι τις αφορά. Ο πελατειακός λαϊκισμός που καταστρέφει σε βάθος ό,τι υπάρχει είναι ακόμα εδώ και έχει δύναμη: τη δύναμη της αδράνειας.

Μουσαμάδες στη Σταδίου

Το κύριο θέμα στο προηγούμενο φύλλο των «ΝΕΩΝ Σαββατοκύριακο», για τα ιστορικά σπίτια που έχουν παραδοθεί στην απαξίωση, συζητήθηκε ευρύτερα. Αλλά τα συμπεράσματα δεν γεννούν αισιοδοξία. Αλλωστε, οι οκτώ από τις δέκα περιπτώσεις σπιτιών σημαντικών ιστορικών προσωπικοτήτων που κινδυνεύουν αφορούν ιδιοκτησίες ιδιωτών. Κάποιοι απ' αυτούς, σιωπηλά, περιμένουν τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του για να αξιοποιήσουν το ακίνητο. Σε κάποια περίπτωση υπήρξαν καταγγελίες ότι η ιδιοκτησία επιχείρησε να επισπεύσει το μοιραίο. Ορισμένοι άλλοι αδιαφορούν - και κάποιοι δεν δύνανται. Δεν τους αδικώ. Σε όλες τις περιπτώσεις κυριαρχεί η υλικότητα των πραγμάτων: ιδιοκτήτες διαθέτουν ακίνητα τα οποία δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν, αν και πληρώνουν φόρους.

Δύο μόνο ακίνητα, σύμφωνα με πληροφορίες, ανήκουν στο Δημόσιο: το σπίτι του Κωλέττη, στην οδό Πολυγνώτου 13 στην Πλάκα, και το κτίριο της Σταδίου 47, κατοικία του Αλεξάνδρου Σούτζου που ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη και πήρε φωτιά την Πρωτομαγιά. Και για τα δύο, μαθαίνω, υπάρχουν προγράμματα διάσωσης και ανάδειξης, αν και είναι πολύ δύσκολη η χρηματοδότηση. Στο κτίριο της Σταδίου έχει έρθει η ώρα της κατεδάφισης του εσωτερικού και της συντήρησης του κτίσματος. Κάποια λεφτά για τις άμεσες εργασίες θα βρεθούν, πιθανόν και από ιδιώτες. Αλλά η ουσία είναι ότι το επόμενο διάστημα θα έχουμε ακόμα ένα κτίριο με μουσαμάδες στη Σταδίου.