Καλούμαστε, συνεπώς, να εξοικειωθούμε με μία πρωτοφανή πρόκληση. Από τη μία είναι το αγαθό της υγείας και από την άλλη όλα όσα νοστιμίζουν τη ζωή, την κάνουν απολαυστική, ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη. Θα βρούμε όμως σταδιακά και τρόπους να βρισκόμαστε, και να ταξιδεύουμε, και να μετέχουμε της τέχνης. Οχι όπως πριν, αλλά με νέους όρους, σίγουρα όχι επιθυμητούς αλλά αναγκαίους. Το μεγάλο μέτωπο είναι η οικονομική επιβίωση όσων όλα αυτά τα χρόνια μας κάνουν τη ζωή λειτουργική, ευχάριστη και πλούσια σε εμπειρίες. Τα ξενοδοχεία, τα θέατρα, τα εστιατόρια, που σαν πυλώνες της πολιτισμικής ζωής δοκιμάζονται, πρέπει να τα στηρίξουμε...

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 02/05/20

ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ,

του Νίκου Βατόπουλου

Σαν τα στάδια του πένθους, από το σοκ και την άρνηση ώς την αποδοχή, κυλάμε στις ράγες μιας πρωτόγνωρης καθημερινότητας, με νέα δοκιμαστική πύλη την ερχόμενη Δευτέρα. Ηταν αναγκαίο αυτό το χρονικό διάστημα για την ψυχική εξοικείωσή μας με μία νέα συνθήκη, η οποία φαίνεται ότι θα έχει μεγάλη διάρκεια και θα τελεί υπό διαρκή αίρεση. Οσο διαφορετική ήταν η φύση του εγκλεισμού για τον καθένα (ανάλογα με τη σύνθεση του νοικοκυριού και την ατομική ιδιοσυγκρασία), άλλο τόσο κοινή είναι η απόπειρα εξόδου από αυτόν. Καλούμαστε με ιδιαίτερη προσοχή και αυξημένο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης να ξαναλειτουργήσουμε σταδιακά την οικονομία μας. Λίγο λίγο και βήμα βήμα.

Ωστόσο, μένει αυτή η αίσθηση της τεράστιας αμηχανίας. Η κοινωνία που θα συναντήσουμε και αυτή με την οποία θα ζήσουμε αρκετούς μήνες ακόμη δεν μοιάζει με αυτήν που αφήσαμε μόλις τον περασμένο Μάρτιο. Λείπουν τα ξενοδοχεία, τα θέατρα, τα εστιατόρια, τα καφέ, οι κινηματογράφοι, τα μουσεία, οι αίθουσες τέχνης, οι συναυλιακοί χώροι, τα γήπεδα και τα στάδια. Οσα δηλαδή προσδιορίζουν τον πολιτισμό μιας κοινωνίας και προσφέρουν την υπεραξία της ζωής. Θα λείψει το φυσικό περίβλημα αλλά και η δυνατότητα ώσμωσης και ανταλλαγής φορτίου. Σε αυτήν την έλλειψη δεν υπάρχει επί της ουσίας καμία ουσιαστική αντιπρόταση από τα θέατρα, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, παρά μόνο στάση αναμονής με δοκιμασία αντοχής. Δύσκολα φαντάζεται κανείς το τοπίο που θα συναντήσουμε σε ένα ή ενάμιση χρόνο. Αλλωστε, είναι απολύτως άτοπο να γίνονται προβλέψεις, καθώς δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, καλύτερα ή χειρότερα από το πλάνο και το βασικό σχέδιο λειτουργίας της οικονομίας. Θα υπάρξουν απώλειες θέσεων εργασίας και η συρρίκνωση του τουρισμού, του πολιτισμού και της εστίασης θα επιδράσει στην καθημερινότητα όλων, άμεσα ή έμμεσα. 

Καλούμαστε, συνεπώς, να εξοικειωθούμε με μία πρωτοφανή πρόκληση. Από τη μία είναι το αγαθό της υγείας και από την άλλη όλα όσα νοστιμίζουν τη ζωή, την κάνουν απολαυστική, ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη. Θα βρούμε όμως σταδιακά και τρόπους να βρισκόμαστε, και να ταξιδεύουμε, και να μετέχουμε της τέχνης. Οχι όπως πριν, αλλά με νέους όρους, σίγουρα όχι επιθυμητούς αλλά αναγκαίους. Το μεγάλο μέτωπο είναι η οικονομική επιβίωση όσων όλα αυτά τα χρόνια μας κάνουν τη ζωή λειτουργική, ευχάριστη και πλούσια σε εμπειρίες. Τα ξενοδοχεία, τα θέατρα, τα εστιατόρια, που σαν πυλώνες της πολιτισμικής ζωής δοκιμάζονται, πρέπει να τα στηρίξουμε.