Επτά κείμενα παρέμβασης,
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
1. Νάρκες, παγίδες και ευκαιρίες
Του Αντώνη Καρακούση
Οι εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες επιδεινώνονται διαρκώς διαμορφώνοντας κλίμα γενικότερης περιπλοκής. Η ελληνική κοινωνία πιέζεται πολλαπλώς από το βάρος των φόρων, το πλήθος των υποχρεώσεων και την αγωνία της εργασίας.
Οσο και να επικρατεί ένα καθεστώς ιδιότυπης αναμονής και ανοχής, τα νεύρα είναι τεντωμένα, το καζάνι βράζει και δεν είναι απίθανο ένα απρόβλεπτο γεγονός να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη.
Και όλα αυτά σε χρόνο κατά τον οποίο εξελίσσονται κρίσιμες διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και την έναρξη της μακράς διαδικασίας ελάφρυνσης του υπέρογκου και καταδυναστευτικού δημοσίου χρέους.
Εταίροι και δανειστές θέλουν να ασφαλισθούν έναντι των όποιων ρυθμίσεων του ελληνικού χρέους και απαιτούν πρόσθετα μέτρα ικανά να προσφέρουν εγγυήσεις καλής εφαρμογής. Γεγονός που πιθανότατα θα εντείνει την κοινωνική μηχανική. Επιπλέον η διαφαινόμενη, μετά τη νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ, ενίσχυση των αντιενωσιακών δυνάμεων στην Ευρώπη επιδρά και στη χώρα μας.
Ολο και περισσότεροι επενδύουν σε αντίστοιχες αντισυστημικές πλατφόρμες, υπολογίζοντας ότι βρίσκουν ακάλυπτο ζωτικό χώρο πολιτικής δράσης.
Πληθαίνουν έτσι τελευταίως οι κινήσεις, οι ομάδες, τα σχήματα και οι ενώσεις που αντιπαλεύουν τη σχεδόν μονοδρομική πολιτική, επενδύοντας στην επόμενη ημέρα της πρόσκρουσης, την οποία ορισμένοι θεωρούν πιθανή και άλλοι την προπαρασκευάζουν. Ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, η διαβρωτική δράση τους απέναντι στο υπάρχον και εν πολλοίς φθαρμένο πολιτικό σύστημα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Αλλά δεν είναι μόνο το εσωτερικό μέτωπο σε διέγερση. Και ο περίγυρος είναι αντιστοίχως προβληματικός.
Το Προσφυγικό πιέζει κυρίως τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, οι κάτοικοι είναι ανήσυχοι και η Τουρκία απειλεί να πλημμυρίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες, και βεβαίως εγείρει διεκδικήσεις ως αντιστάθμισμα των πιθανών απωλειών στα ανατολικά σύνορά της, από ενδεχόμενη διευθέτηση της συριακής κρίσης.
Την ίδια στιγμή οι συνομιλίες για το Κυπριακό προσθέτουν ύλη έντασης και αμφισβητήσεων, και σαν μην έφθανε αυτό την περασμένη εβδομάδα εμφανίστηκε και η αλβανική ηγεσία διεκδικούσα «λύση-πακέτο» για τις όποιες διαφορές υποθέτει ότι έχει με τη χώρα μας.
Χωρίς αμφιβολία τούτο τον καιρό περισσεύουν οι παγίδες και οι νάρκες. Η κυβέρνηση οφείλει, αν μη τι άλλο, σωστές ιεραρχήσεις και κλείσιμο μετώπων. Και πρώτο που πρέπει να κλείσει είναι το μέτωπο της οικονομίας. Στη φάση που βρίσκεται η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια και άλλης παράτασης της οικονομικής κρίσης.
Πρώτη υποχρέωση του Πρωθυπουργού είναι να αναλάβει το όποιο πολιτικό κόστος ώστε να κλείσει εγκαίρως η δεύτερη αξιολόγηση και να απολαύσει η ελληνική οικονομία τα όποια ευεργετήματα.
Και ταυτόχρονα να άρει όλα τα εμπόδια για την προώθηση των μεγάλων ιδιωτικών επενδύσεων του Ελληνικού, της ανακατασκευής των 14 αεροδρομίων και την επανέναρξη των ιδιωτικοποιήσεων. Ωστε να δοθεί ισχυρό σήμα επανεκκίνησης της οικονομίας και να υπάρξει χώρος και χρόνος για πρωτοβουλίες στη γειτονιά μας, προκειμένου να καλυφθεί η χώρα έναντι εξωτερικών κινδύνων και απειλών.
Ολα τα άλλα έπονται...
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
2. Οταν χαρίζεις χρέος που οφείλεται σε άλλους
Του Γιάννη Μαρίνου
Κάποια ακόμα σχόλια για την ομιλία του Ομπάμα στο Ιδρυμα Νιάρχου. «Αναμφίβολα είναι πολύ δύσκολο να καταστρώνει κανείς μια πραγματική αναπτυξιακή στρατηγική χωρίς να συνδυάζεται αυτό με ελάφρυνση του χρέους» είπε για το ελληνικό κυρίως ακροατήριο. Σχολίασε δε επικριτικά «κάποιες κυβερνήσεις του Βορρά, που έχουν τη δική τους πολιτική, τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς, πολίτες, ψηφοφόρους και πολλές φορές δείχνουν μεγάλη διστακτικότητα όσον αφορά στην ελάφρυνση του χρέους». Λόγια ωραία αλλά άσφαιρα. Συνιστά στους Ευρωπαίους την ελάφρυνση του χρέους το οποίο οφείλει σε αυτούς η υπερδανεισμένη Ελλάδα. Δηλαδή πιέζει να χαρίσουν τα δικά τους χρήματα, καθώς η ευρωζώνη μάς τα έχει δανείσει και όχι οι ΗΠΑ. Αρνείται ταυτόχρονα κάθε μείωση ελληνικού χρέους προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, του οποίου οι ΗΠΑ είναι ο κύριος χορηγός, με το επιχείρημα ότι δεν το επιτρέπει ο κανονισμός του. Αλλά έτσι ο κ. Ομπάμα εμφανίζεται γαλαντόμος με ξένα κόλλυβα. Και μάλιστα από χώρες δανείστριες που μερικές είναι πολύ φτωχότερες από την Ελλάδα. Ανέξοδες υποσχέσεις μάλλον για να ανταποκριθεί στη συνθηματολογία του φιλόξενου κ. Τσίπρα. Οταν πήγε όμως στο Βερολίνο, δεν είπε τίποτα για το χρέος. Ισως για να μην του παρατηρήσουν ότι παριστάνει τον γενναιόδωρο με τα δικά τους λεφτά.
Επλεξε το εγκώμιο του σύγχρονου οικονομικού συστήματος αλλά επέκρινε το ότι οι διευθύνοντες οικονομικούς κολοσσούς έχουν ημερήσιες απολαβές όσο είναι το ετήσιο εισόδημα ενός μέσου αμερικανού πολίτη. Κατάγγειλε επίσης την προσπάθεια φοροδιαφυγής των πολυεθνικών κολοσσών αλλά άφησε ασχολίαστο τον φορολογικό παράδεισο που τους προσφέρει η πολιτεία Ντέλαγουεαρ, που λειτουργεί ανεμπόδιστα στο κέντρο των ΗΠΑ. Πώς είναι δυνατόν να μην προκαλεί ο εκτραχηλισμός του άλλοτε νοικοκυρεμένου πουριτανικού καπιταλισμού, που κατέληξε 25 άνθρωποι να συσσωρεύουν πλούτο 1 τρισ. δολαρίων. Αντιπαρήλθε όμως φαινόμενα αμερικανικών πολυεθνικών όπως της Apple που στο ειδικό φορολογικό καθεστώς της Ιρλανδίας γλιτώνει 13 δισ. ευρώ φόρους ή της Google, που στον ίδιο φορολογικό παράδεισο για τζίρο 22,6 δισ. ευρώ πλήρωσε μόνο 47 εκατ. φόρους. Ας σημειωθεί ότι τα έσοδα των εν λόγω κολοσσών πραγματοποιούνται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (και στην Ελλάδα) αλλά δεν πληρώνουν κανέναν φόρο σε αυτές, λόγω διαφορετικής φορολογικής έδρας. Πρόκειται για ανεμπόδιστες προς το παρόν συνέπειες μιας υπό διαμόρφωση παγκοσμιοποίησης. Αλλά έτσι είναι εύλογο κατά τον Ι. Βούλγαρη «οι κοινοί άνθρωποι, ο απλός ξεχασμένος από την πολιτεία πολίτης, ο χαμένος της παγκοσμιοποίησης να εξεγείρονται κατά του κατεστημένου, κατά των ελίτ και να επενδύουν σε λαϊκιστές πολιτικούς». Αυτά τα φαινόμενα αφέθηκαν να θεριέψουν ως άνθη του κακού και με τους ανεπαρκείς πια θεσμούς στα αποδυναμωμένα εθνικά κράτη, την ανεκτικότητα εν ονόματι της ατομικής ελευθερίας και την αναποτελεσματική και εν πολλοίς διεφθαρμένη γραφειοκρατία της όλο και πιο προβληματικής δημοκρατίας μας και καταλήγουν να τα εκμεταλλεύονται αδίστακτοι δημαγωγοί που επιφυλάσσουν αντιδημοκρατικές λύσεις. Φαινόμενα επακόλουθα της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, της υποβάθμισης του κράτους δικαίου εν ονόματι των ατομικών ελευθεριών και της τάσεως αγνόησης της σιωπηλής πλειοψηφίας προς χάριν μειονοτικών ιδιαιτεροτήτων.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
3. Η επανάληψη της ιστορίας
Του Γιάννη Καρτάλη
Το 'χει, φαίνεται, η μοίρα του Κυπριακού να επιβεβαιώνει, κάθε φορά που υποτίθεται ότι πλησιάζουμε σε κάποια λύση, ότι πρόκειται για μια ιστορία χαμένων ευκαιριών, όπου η κάθε επόμενη ευκαιρία είναι χειρότερη της προηγούμενης. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το γαϊτανάκι κρατάει εδώ και δεκαετίες, ακόμη και πριν από την τουρκική εισβολή του 1974. Το σενάριο είναι γνωστό και επαναλαμβάνεται αυτούσιο κάθε φορά. Μετά το αδιέξοδο ακολουθεί πάντα το λεγόμενο «blame game», δηλαδή η επίρριψη ευθυνών, που έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να αποδεικνύει ότι τελικά καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει την πολιτική βούληση να προχωρήσει σε συμφωνία. Απλούστατα διότι η συμφωνία προϋποθέτει επώδυνους συμβιβασμούς. Και, ως γνωστόν, οι συμβιβασμοί έχουν πολιτικό κόστος, το οποίο προφανώς ουδείς είναι διατεθειμένος να πληρώσει.
Ετσι λοιπόν συνέβη και τη φορά αυτή, και το ερώτημα είναι τι μπορεί τώρα να αλλάξει, ώστε να σταματήσει επιτέλους αυτό το θέατρο του παραλόγου, το οποίο μαθηματικά οδηγεί στην παγίωση της διχοτόμησης. Πέρασαν ήδη 42 χρόνια από την εισβολή και τίποτα δεν έχει αλλάξει, ενώ μέσα στη γνωστή εθνικιστική έξαψη που επικρατεί την περίοδο αυτή στην Τουρκία, επανέρχονται οι απειλές για προσάρτηση του τουρκοκυπριακού τομέα. Μήπως λοιπόν, αντί να φθάσουμε εκεί αιφνιδίως, θα ήταν καλύτερα (και εφόσον αναγνωρίσουμε ότι τελικά δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική για επανένωση του νησιού) να προχωρήσουμε σε μια διαπραγμάτευση με στόχο «να χωρίσουμε τα τσανάκια μας» έναντι, εννοείται, ουσιαστικών εδαφικών ανταλλαγμάτων; Το παράδειγμα του διαχωρισμού της Τσεχοσλοβακίας υπάρχει ήδη. Αρκεί φυσικά να τα βρούμε πρώτα ανάμεσά μας. Και όχι μόνον η Αθήνα με τη Λευκωσία, αλλά και τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης μεταξύ τους. Διότι αυτό που δυστυχώς έδειξε η τελευταία εξέλιξη είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία γραμμή στην ελληνική πλευρά.
Είναι θλιβερό κάθε φορά να επιχειρεί η Λευκωσία να διαψεύσει ότι υπάρχει διάσταση απόψεων με την Αθήνα και είναι ακόμη θλιβερότερο να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών απείλησε με παραίτηση, διαφωνώντας προφανώς με τη γραμμή του Πρωθυπουργού. Ο οποίος Πρωθυπουργός προγραμματίζει (ή έστω προγραμμάτιζε) συνάντηση με τον τούρκο ομόλογό του, μη αντιλαμβανόμενος ότι χωρίς να έχει προϋπάρξει οριστική λύση του προβλήματος, το ενδεχόμενο αποτυχίας σε μια τέτοια συνάντηση θα οδηγούσε σε βέβαιη ανοιχτή κρίση τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε μια περίοδο που ο Ταγίπ Ερντογάν έχει περίπου παραφρονήσει, παίζοντας το εθνικιστικό του χαρτί και ερχόμενος σε ανοικτή ρήξη με την Ευρώπη. Προκειμένου να καλλιεργήσει ένα κλίμα οθωμανικού μεγαλείου στη χώρα του, που θα τον βοηθήσει να κερδίσει το δημοψήφισμα την ερχόμενη άνοιξη για τις έκτακτες προεδρικές εξουσίες, με τις οποίες επιδιώκει να περιβληθεί.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
4. Τα μαγαζάκια της Κεντροαριστεράς
Του Σήφη Πολυμίλη
Την ώρα που οι δύο πρωταγωνιστές του νέου διπολισμού επιχειρούν ο καθένας από την πλευρά του την πλαγιοκόπηση του φιλελεύθερου κέντρου, του κεντροαριστερού ή όπως αλλιώς θέλει να αποκαλείται χώρου, οι συγκροτημένες και οι διάσπαρτες δυνάμεις που τον συναπαρτίζουν συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε... παιδική χαρά. Ξεχειλίζουν οι εγωισμοί νυν και φιλόδοξων μικροαρχηγίσκων, το βόλεμα σε καρέκλες που τρίζουν και κυρίως η αδυναμία να αντιληφθούν ότι η πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσα παράταξη βρίσκεται σε καθεστώς παρακμής ή και πλήρους αποσάθρωσης.
Με εξαιρέσεις προφανώς, που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα, τα πρόσωπα που ηγεμονεύουν στον χώρο και φιλοδοξούν να έχουν ρόλο στο μέλλον εμφανίζονται κατώτερα των περιστάσεων. Ατέρμονες συζητήσεις που καταλήγουν συνήθως σε αδιέξοδο, προσωπικές ανασφάλειες και βεντέτες από το παρελθόν, ανεπαρκές αίσθημα αυτοσυντήρησης, υπονομεύουν προκαταβολικά κάθε προσπάθεια συνεννόησης.
Στο ΠαΣοΚ της κυρίας Γεννηματά κυριαρχεί η αντίληψη ότι παραμένει... προνομιακό μαγαζάκι που, έστω και αν δεν πείθει κανέναν από τους δυσαρεστημένους, θα καταφέρει να εκλέξει 15-20 βουλευτές, οπότε δεν έχουν κανέναν λόγο να μπλέξουν σε συναγωνισμό με άλλους για τις καρέκλες τους. Το Ποτάμι φυλλορροεί, θέλει κάτι να γίνει, αλλά έχει χάσει την ευκαιρία να γίνει καταλύτης εξελίξεων. Και δίπλα πρόσωπα και κινήσεις, με ενδιαφέρουσες προτάσεις και ιδέες πολλές φορές, που όμως συνήθως σκοντάφτουν στις φιλοδοξίες ή στην ανασφάλεια αυτών που τις εκφέρουν.
Δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί κανείς ότι αν δεν θέλουν να περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου ο χώρος του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού κέντρου από τον νέο διπολισμό που διαμορφώνεται, πρέπει τώρα, όχι αύριο, να υπερβούν τα προσωπικά πάθη και συμφέροντα και να δώσουν στους πολίτες, που περιμένουν, την αίσθηση μιας νέας συλλογικότητας.
Είναι πραγματικά τραγικό ότι ενώ στον χώρο αυτόν ευδοκιμούν πρόσωπα και δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν με τις γνώσεις και την πείρα τους στην ανασυγκρότηση της χώρας δεν μπορούν να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα που θα καθορίσουν την πολιτική τους ύπαρξη. Περιμένοντας έναν ηγέτη-σωτήρα που δεν υπάρχει κινδυνεύουν, ενώ δεν το αξίζουν, να μείνουν στο περιθώριο της Ιστορίας και της πολιτικής.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
5. Υπάρχει ντροπή;
Του Νότη Παπαδόπουλου
Υπάρχει άραγε κάποιος στην κυβέρνηση Τσίπρα που να αισθάνεται ντροπή, να τον τρώνε οι τύψεις, να έχει μετανιώσει για όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα με ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Κάποιος που να παραδέχεται - μέσα του έστω - ότι αν ο κ. Τσίπρας είχε συμπεριφερθεί τον Νοέμβριο του 2014 υπεύθυνα, με βάση τα συμφέροντα του τόπου και όχι την ακόρεστη δίψα του για εξουσία, η χώρα θα βρισκόταν σήμερα εκτός Μνημονίων, χωρίς capital controls, με ισχυρές τράπεζες ελληνικών συμφερόντων, με μικρότερο χρέος κατά 85 δισεκατομμύρια ευρώ και σε καλπάζουσα ανάπτυξη, κοντά στο 3% του ΑΕΠ, για δεύτερη συνεχή χρονιά;
Τώρα ο κ. Τσίπρας - αφού έβαλε τη χώρα στην τεράστια περιπέτεια της επτάμηνης παλαβής αντιδιαπραγμάτευσης και εν συνεχεία σε ένα ντροπιαστικό δημοψήφισμα-κοροϊδία και με μια αναμενόμενη κωλοτούμπα δήλωσε απόλυτη υποταγή για την υλοποίηση κατά γράμμα του τρίτου καταστροφικού Μνημονίου που υπέγραψε - δεν θέλει να θυμάται τίποτα απ' όσα έπραξε το 2014. Και κατηγορεί την αντιπολίτευση για ανευθυνότητα επειδή ζητάει εκλογές, υποδεικνύοντάς της μάλιστα ότι εάν η δεύτερη αξιολόγηση δεν κλείσει και η χώρα πάει σε κάλπες θα οδηγηθούμε στην πλήρη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.
Πράγματι έτσι έχει η κατάσταση. Κι ακόμα χειρότερα. Διότι, εκτός από τις λεπτές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα βουνό εσωτερικών προβλημάτων σε έναν ασταθή διεθνή περίγυρο. Εχει να αντιμετωπίσει από την έξαρση της φτώχειας και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους έως την τριτοκοσμική κατάσταση στους καταυλισμούς των προσφύγων και τις συνεχείς απειλές του Ερντογάν, τις ανόητες αλβανικές προκλήσεις και την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Σε αυτή την επικίνδυνη συγκυρία η αντιπολίτευση θα πρέπει - αντίθετα από τον κ. Τσίπρα - να βάλει το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό. Και να στηρίξει την κυβέρνηση αφενός για να φέρει εις πέρας την αξιολόγηση, αφετέρου για να αντιμετωπίσει με επάρκεια τους κινδύνους στα εθνικά θέματα απέναντι κυρίως σε έναν πανίσχυρο, απρόβλεπτο και αφηνιασμένο σουλτάνο.
Πρώτη προτεραιότητα όλων είναι να σωθεί η χώρα και να μείνει στο ευρώ. Εξάλλου ο «σοφός λαός» φαίνεται - όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις - να έβαλε μυαλό από τα λάθη του αφού πλήρωσε ακριβά τις επιλογές του. Κι αυτό το γνωρίζει και ο κ. Τσίπρας ο οποίος ακόμη και τώρα καταστρώνει εναλλακτικές στρατηγικές ηρωικής εξόδου, μπας και παρασύρει ξανά τον κόσμο. Κανείς, όμως, πια δεν τρώει σανό.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
6. Αν ξεχνούσαν τις καρέκλες
Του Ζώη Τσώλη
Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Αν οι δανειστές πιστεύουν ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να συνεχίσει και μετά το 2018, δηλαδή το 2019, το 2020, το 2021, το 2022, το 2023 κ.ο.κ., να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ, τότε είναι βέβαιο ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει, οι αγορές θα το πετάξουν στα σκουπίδια και πολύ σύντομα η χώρα, παρά τα τρία μνημόνια και τις θυσίες εφτά χρόνων, θα «σκάσει».
Αυτή την πραγματικότητα περιγράφουν οι βασικοί διαπραγματευτές της δεύτερης αξιολόγησης, μια παγίδα που είχε επισημάνει έγκαιρα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας. Το κυριότερο όμως είναι ότι τη θέση αυτή υποστηρίζουν και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης.
Και όπως έχουν πει σε όλους τους τόνους, μετά το 2018 η ελληνική οικονομία, με την ελπίδα ότι θα έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη, μπορεί να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 1,5%, το πολύ 2% του ΑΕΠ, κάθε χρόνο. Τίποτε περισσότερο.
Είναι η πρώτη ίσως φορά που τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχει μια μίνιμουμ συμφωνία κυβέρνησης - αντιπολίτευσης για ένα θεμελιώδες ζήτημα που μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια σε μια πορεία που θα βγάζει τη χώρα οριστικά από την κρίση.
Ομως, οι ίδιοι αυτοί θεσμικοί και πολιτικοί παράγοντες πρέπει να αντιληφθούν έγκαιρα, αν όχι «εδώ και τώρα», ότι όσο συνεχίζουν τη στείρα και γελοία πολιτική αντιπαράθεση γύρω από τα μέτρα που θα σφραγίσουν τη δεύτερη αξιολόγηση, τόσο εκχωρούν στους δανειστές το δικαίωμα να αποφασίσουν στο τέλος αυτοί για εμάς, καθιστώντας επί της ουσίας ομήρους των εξελίξεων τόσο την κυβέρνηση όσο και την αξιωματική αντιπολίτευση.
Αλλωστε, αυτό το έχουμε ξαναζήσει τουλάχιστον δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Κατόπιν τούτων και επειδή στην οικονομία δεν υπάρχουν οι μαγικές λύσεις αλλά μόνο δοκιμασμένες λύσεις, καλό θα ήταν για τους ίδιους και τη χώρα να συμπλεύσουν σε μέτρα και ήπιες πολιτικές στον χώρο των εργασιακών αλλαγών και της δημοσιονομικής σταθερότητας για τα επόμενα χρόνια και να στηρίξουν από κοινού το ελληνικό αίτημα για τη σταθεροποίηση του χρέους και την ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής του για τις επόμενες δεκαετίες.
Ας ξεχάσουν για πρώτη φορά και για λίγους μήνες τις καρέκλες.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 27/11/16 |
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Για ακόμη μία φορά ο Αλέξης Τσίπρας έχασε το τρένο. Χωρίς να υπολογίζουμε την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της «σκληρής διαπραγμάτευσης» υπό τον Γιάνη Βαρουφάκη που οδήγησε σε ύφεση, φυγή καταθέσεων, capital controls και στο τρίτο Μνημόνιο, ο Πρωθυπουργός ούτε στη δεύτερη φάση της διακυβέρνησής του που υποτίθεται ότι ξεπέρασε τις αυταπάτες του φαίνεται να έχει αίσθηση του χρόνου και σωστό timing.
Πριν από σχεδόν έναν χρόνο, η χώρα κατάφερε να προσελκύσει περίπου 5 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τους επενδυτές να ποντάρουν ότι θα άρπαζε την ευκαιρία προχωρώντας γρήγορα στο κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, το αργότερο μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2016, ώστε να άνοιγε στη συνέχεια η συζήτηση για το χρέος, η οποία θα ολοκληρωνόταν κάποια στιγμή το πρώτο εξάμηνο του 2016, και τα ελληνικά ομόλογα θα γίνονταν δεκτά στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.
Δυστυχώς υπολόγιζαν χωρίς... τον ξενοδόχο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σύντομα επέστρεψε στις παλιές της συνήθειες και στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Ετσι το τρένο του QE και λύσης του χρέους, που ακόμα κυνηγάμε, χάθηκε.
Αλλά ούτε και στην επόμενη ευκαιρία το πρόλαβε. Ηταν στις αρχές του καλοκαιριού όταν πίεζαν να κλείσει η αξιολόγηση πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα αλλά και πάλι η κυβέρνηση δεν ήταν έτοιμη. Με πολιτική συμφωνία ολοκληρώθηκε τσάτρα-πάτρα, μόνο και μόνο για να αποφευχθεί το ατύχημα. Ετσι χάθηκε ακόμη μία ευκαιρία να δοθεί λύση για το χρέος και την ένταξη στο QE.
Και έρχεται τώρα ο κ. Τσίπρας, με καθυστέρηση ενός χρόνου, ασθμαίνοντας να κλείσει την αξιολόγηση για να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, που είναι μνημονιακή υποχρέωση των πιστωτών. Οσο δίκαιο και να έχει, το timing είναι άκαιρο. Διότι ποιος θα διαπραγματευθεί και θα συμφωνήσει μαζί του όταν όλα αλλάζουν τριγύρω. Οταν οι σημερινές κυβερνήσεις στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρας αύριο μπορεί να μην είναι στη θέση τους.
Με αρχή την επόμενη Κυριακή και το δημοψήφισμα στην Ιταλία μέχρι το φθινόπωρο του 2017 και τις εκλογές στη Γερμανία το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη αναμένεται να αλλάξει σημαντικά. Αν οι Ιταλοί ψηφίσουν υπέρ του «Οχι» η ευρωζώνη θα μπει σε περιπέτειες με απρόβλεπτες συνέπειες. Μετά είναι η γαλλικές εκλογές τον Μάρτιο όπου θα έχουμε αλλαγή φρουράς στη προεδρία. Μεσολαβούν οι ολλανδικές και αυστριακές εκλογές με τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα να κερδίζουν έδαφος, ενώ η ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ στις αρχές του 2017 αναμένεται να αλλάξει άρδην τις ισορροπίες στην Ευρώπη.
Με αυτό το μεταβαλλόμενο σκηνικό με ποιον θα μιλήσει ο κ. Τσίπρας, ποιος θα συμφωνήσει μαζί του και με ποιον θα υπογράψει για το χρέος ή τη χαλάρωση της λιτότητας που επιδιώκει; Δυστυχώς το τρένο για ακόμη μία φορά πέρασε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου