Τέσσερα κείμενα από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
γιά τον Κάστρο και την Κούβα που αφήνει
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16
1. Φιντέλ Κάστρο
Του Στέφανου Κασιμάτη
Το πληροφορήθηκα πολύ πρωί, ώρα Ελλάδος, σχεδόν μόλις είχε ανακοινωθεί το γεγονός από την Αβάνα, κι έμεινα κατάπληκτος. Μα ζούσε ο Φιδέλ Κάστρο; Ε λοιπόν, έτσι φαίνεται· τουλάχιστον ως βιολογικός οργανισμός, ζούσε. Είχε γίνει όμως ιστορικό irrelevance, όπως λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή, κάτι άσχετο με τον κόσμο όπως εξελίχθηκε. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια νότα γραφικότητας στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη (οι επτάωρες ομιλίες του, οι σπορτίφ εμφανίσεις του με φόρμα Adidas κ.λπ.)· στη χειρότερη περίπτωση, ήταν μια κομμουνιστική τυραννία που παρατεινόταν ανώφελα για τον κουβανικό λαό, αφού ο κόσμος είχε αλλάξει.
Ο θάνατος του Φιδέλ (κατά την ορθόδοξη εκδοχή του ονόματος, όπως μάθαμε από το συλλυπητήριο σημείωμα του Δ. Κουτσούμπα) και του οράματός του επήλθε, πρώτα, με την ήττα της Σοβιετικής Ενωσης στον Ψυχρό Πόλεμο και, λίγο αργότερα, με τη διάλυσή της. Η παύση της απευθείας βοήθειας των Σοβιετικών, όπως και των προνομιακών εμπορικών σχέσεων που διατηρούσε η Κούβα με την προστάτιδα υπερδύναμη, έφερε την οικονομία της σε πλήρες αδιέξοδο, ώστε το καθεστώς να υποχρεωθεί μόνο του να ανοίξει σταδιακά την εσωτερική αγορά σε μορφές του ελεύθερου ανταγωνισμού και, επίσης, να υποχρεωθεί να αποκαταστήσει σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια παρακμής, η Κούβα του Φιδέλ, που κάποτε πήγε να γίνει αφορμή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (αφορμή του τέλους της Ιστορίας, θα έλεγε κάποιος καθ’ υπερβολήν), απασχολούσε τη διεθνή επικαιρότητα κυρίως για τα κατά καιρούς κύματα των φυγάδων που την κοπανούσαν όπως όπως από τον παράδεισο (υπάρχουν και τέτοιοι…) ή για την άτεγκτη καταπίεση των αντιφρονούντων. Η μόνη έμμεση διεθνής επιρροή που είχε –και αυτό χωρίς να το έχει επιδιώξει– ήταν στις τοπικές πολιτικές εξελίξεις στη Φλόριντα, όπου είναι συγκεκντρωμένη η κοινότητα των Κουβανών φυγάδων. Εκεί όπου πανηγύριζαν στους δρόμους μόλις το έμαθαν (σχετική και η φωτογραφία).
Ειδάλλως, όλοι ήξεραν ότι παρακολουθούσαν έναν αργό θάνατο. Η Κούβα είχε γίνει ήδη το αντικείμενο μιας προκαταβολικής νοσταλγίας και όχι μόνο για την περιθωριακή ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης που εξιδανίκευσε το πείραμα. Το είδαμε ακόμη και στη συνεργασία του μουσικού Ράι Κούντερ με τον σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς, χάρη στην οποία η μουσική παράδοση της Κούβας που χάνεται (όλοι οι μουσικοί ήσαν υπέργηροι, θυμίζω…) κατέκτησε τον κόσμο. Εξίσου φανερό ήταν και στο εικαστικό ενδιαφέρον για τα ερείπια της σύγχρονης Αβάνας, που για κάποια χρόνια είχε γίνει μόδα στον κόσμο της φωτογραφίας και της ταξιδιωτικής δημοσιογραφίας. Αλλωστε, το χειρότερο είχε συμβεί, η φτώχεια είχε ξανακάνει την Κούβα ένα πορνείο, έστω και σοσιαλιστικού τύπου. Η επανάσταση είχε αποτύχει.
Φυσικά, η αποτυχία αυτή δεν είναι λόγος για να μην τον θρηνήσει η ελληνική Αριστερά, για την οποία άλλωστε τα σύμβολα και οι ιδέες έχουν μεγαλύτερη αξία από την πραγματικότητα. Περισσεύει η συγκίνηση, λοιπόν, από τους εκπροσώπους της και η προσπάθεια να εκφρασθεί με ξεχωριστά λόγια η σημασία ενός μοναδικού γεγονότος οδηγεί, ως συνήθως, σε ασκήσεις στόμφου. Ο πρόεδρος της Βουλής, λ.χ., διαπιστώνει ότι ο Κάστρο άφησε «ένα αποτύπωμα επαναστατικής έμπνευσης και δράσης». Ουδείς, βεβαίως, τολμά να αναφερθεί στην πραγματική κληρονομιά του Κάστρο, την αποτυχία του· όλοι αναφέρονται ποιητικά είτε σε «καταπιεστές» είτε σε «καταπιεσμένους», ίσως επειδή ο εκλιπών διέπρεψε και στους δύο ρόλους. Μόνον ο Τσίπρας αναφέρεται αορίστως σε «τεράστια ιστορική, συμβολική και πολιτική παρακαταθήκη», μολονότι στην αμέσως παρακάτω φράση του –εν αγνοία του, προφανώς– αμφισβητεί την αξία της, όταν διαπιστώνει αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και του σοσιαλισμού. Αν τόσο η πλήρης ελευθερία της αγοράς όσο και το μοντέλο για τη μαρξιστική οργάνωσή της έχουν αποτύχει, όπως ο ίδιος λέει, τότε ποια η χρησιμότητα της «παρακαταθήκης»;
Η πλησιέστερη προς την αλήθεια δήλωση συλλυπητηρίων ήταν, κατά τη γνώμη μου, εκείνη του άγνωστου σε μένα έως χθες Ν. Ηγουμενίδη, βουλευτή Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την ιδιότητα του μέλους της επιτροπής φιλίας Ελλάδος-Κούβας της Βουλής (σ.σ.: αυτές οι επιτροπές είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν γραφεία ταξιδίων) δήλωσε ότι «η συναρπαστική ζωή του Φιντέλ Κάστρο εμπνέει και οδηγεί τη δράση μας». Ακριβώς έτσι όπως το είπε είναι. Εδώ βρίσκεται όλη η συμβολική αξία του Φιδέλ για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του: πήρε την εξουσία και την κράτησε όσο ήταν στη ζωή και, στο διάστημα αυτό, ο ίδιος και οι δικοί του πέρασαν ζωή χαρισάμενη. Ο Ν. Ξυδάκης το έπιασε απολύτως – ίσως και να του ξέφυγε, δεν ξέρω· πάντως, αποχαιρέτισε τον εκλιπόντα με μια εικόνα σαν γλυκερή καρτ ποστάλ: ότι, τώρα, κάπου, ο Φιδέλ ανάβει ένα πούρο. Υποθέτω θα αστράφτει και το Rolex του, όπως θα πέφτουν πλάγιες οι ακτίνες του ήλιου.
Παρ’ όλα αυτά, ο Φιδέλ Κάστρο υπήρξε σπουδαία μορφή στην ιστορία του 20ού αιώνα – πήγε να γίνει η αφορμή για το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, ξαναθυμίζω. Με τον τρόπο του και, αλίμονο, με τεράστιο ανθρώπινο κόστος, μας αφήνει μια πράγματι πολύτιμη παρακαταθήκη: μια υπενθύμιση της μοίρας των επαναστάσεων να εξελίσσονται σε τυραννίες και δικτατορίες. Αν εξαιρέσουμε την Ανδοξη Επανάσταση του 1688 και την Αμερικανική Επανάσταση, όλες οι άλλες κάπου εκεί κατέληξαν. (Η δική μας Επανάσταση του 1821 δεν κρίνεται με αυτά τα μέτρα, διότι απέτυχε να επιβληθεί· τη διέσωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής…)
Το άφησε πάλι
Ο καλός μου ο Γιούκλιντ άφησε πάλι το αποτυπωματάκι του!.. Επιχειρηματολογώντας ουσιαστικά υπέρ μιας «πολιτικής συμφωνίας» (δηλαδή, χαριστικής συμφωνίας), ο υπουργός Οικονομικών επικαλέσθηκε τον Ζορμπά του Καζαντζάκη για να συγκινήσει την άλλη πλευρά. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι πηγαίνεις στην κερκίδα του Ολυμπιακού ντυμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια με είδη του Παναθηναϊκού. Μα πόσο tourist είναι ο άνθρωπος!Έντυπη
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16
2. Καλοί και κακοί δικτάτορες
Του Ηλία Μαγκλίνη
Ισως μία από τις πλέον αποθεωτικές, έστω πλαγίως, οπτικές πάνω σε αυτό που έκανε ο Κάστρο στην Κούβα το 1959 να είναι η ταινία «Νονός 2» (1974) του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο) βρίσκεται στην Αβάνα για να εξασφαλίσει τη συνέχιση των «εργασιών» του με το πολυσύνθετο σύμπλεγμα τζόγου που κυριαρχεί στην κουβανική πρωτεύουσα. Είναι προφανές ότι το καθεστώς Μπατίστα αποκομίζει κέρδη από τις «μαύρες» αυτές επιχειρήσεις μαφιόζων Αμερικανών με τους τοπικούς εκπροσώπους του.
Στο μεταξύ, Αμερικανοί γερουσιαστές διαβεβαιώνουν τους πάντες ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ανατροπής και ότι η Αμερική θα βρίσκεται πάντοτε πλάι στο καθεστώς Μπατίστα. Λίγα λεπτά αργότερα, σε μια κωμικοτραγική σκηνή, εμφανίζεται στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς ο ίδιος ο Μπατίστα για να ανακοινώσει στους μεγαλόσχημους τοπικούς υποστηρικτές του, καθώς και στους επισκέπτες Αμερικανούς, ότι αναχωρεί από τη χώρα και από δω και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Επικρατεί πανικός στους κόλπους των χουντικών και τρελοί πανηγυρισμοί στους δρόμους της Αβάνας. Οι μαφιόζοι χάνουν την «άκρη» τους στην Κούβα, τα πάντα αλλάζουν. Ο λαός γιορτάζει.
Μια επίσης υπαινικτική και άκρως χιουμοριστική κριτική πάνω στο πώς μεταλλάσσεται ο Κάστρο αφού καταλαμβάνει την εξουσία πρέπει να είναι η ταινία «Μπανάνες» (1971) του Γούντι Αλεν. Γυρισμένη δώδεκα χρόνια μετά την επανάσταση, παρουσιάζει έναν τυχάρπαστο και φοβισμένο τυπάκο να συμμετέχει στο αντάρτικο μιας ακατονόμαστης εξωτικής λατινόφωνης χώρας μόνο και μόνο για να κατακτήσει μια γυναίκα.
Σε μία από τις πιο κωμικές σκηνές του φιλμ, με το που καταλαμβάνει την εξουσία ο ηγέτης των ανταρτών επιβάλλει σουρεαλιστικές νομοθεσίες: όσα παιδιά είναι κάτω των δεκαέξι χρόνων από σήμερα είναι δεκαέξι ή ότι όλοι οι πολίτες υποχρεώνονται να φορούν τα εσώρουχά τους πάνω από τα παντελόνια τους κ.ά. Ακόμα και οι σύντροφοί του τα χάνουν, ενώ πολύ γρήγορα οι Αμερικανοί ετοιμάζουν πραξικόπημα για να τον ανατρέψουν. Ο Γούντι Αλεν δεν χαρίζεται ούτε στον δικτάτορα που ανατρέπεται με επανάσταση ούτε στους Αμερικανούς αλλά ούτε και στον ηγέτη των ανταρτών. Σημειωτέον, ο τελευταίος μοιάζει πολύ φυσιογνωμικά στον Φιντέλ Κάστρο... Από τον Χέμινγουεϊ έως τον Γκρέιαμ Γκριν, η Κούβα προσφέρεται για αφηγήσεις, δραματικές ή κωμικές, για μύθους και ατμόσφαιρες, με τα αμερικανικά ’50s αυτοκίνητα, τον γαλάζιο ωκεανό και τα σοκολατένια κορμιά που λικνίζονται στους δρόμους, το κουβανέζικο ρούμι, τα πούρα, τους μεθυστικούς ρυθμούς του Buena Vista Social Club. Η Κούβα δεν είναι Αλβανία ή Ρουμανία, η Κούβα δεν είναι γκρίζα, είναι οργιώδης ζωή. Ο αισθησιασμός και το στυλ πολλές φορές, και ειδικά από την ασφάλεια της δικής μας απόστασης, υπερβαίνουν την πολιτική σκέψη και πολύ περισσότερο την πραγματικότητα. Ο Κάστρο, έχοντας μια μυθική –για πολλούς, όχι για εμένα– φιγούρα στο πλάι του, τον Τσε Γκεβάρα, ανέτρεψε με μια λαοφιλή επανάσταση έναν διεφθαρμένο δικτάτορα, μπήκε στη μύτη μίας εκ των δύο υπερδυνάμεων (κλείνοντας όμως το μάτι στην έτερη), κυβερνούσε επί σειρά δεκαετιών φορώντας στρατιωτική στολή, έκλεινε σε στρατόπεδα αντιφρονούντες και ομοφυλόφιλους. Αν αυτό δεν είναι δικτατορία, δεν ξέρω τι είναι, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν, κάνουν έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» δικτάτορες ή βολεύονται με συμψηφισμούς (βρώμικη CIA, υποκριτές πολιτικοί των Βρυξελλών στην άλλη πλευρά κ.ά.) προκειμένου να συντηρήσουν μιαν αγιοποίηση. Οπως όμως οι πιστοί των λεγόμενων αγίων λειψάνων, συντηρούν μια μούμια. Ιστορική, το δίχως άλλο, όμως μούμια.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16
3. Ο άλλος Κουβανός επαναστάτης
"ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ", του Πάσχου Μανδραβέλη
Σε αντίθεση με τον διώκτη του, ελάχιστοι ξέρουν και ουδείς έκλαψε στην Ελλάδα τον Κουβανό Ρεϊνάλντο Αρένας, ο οποίος έμεινε επαναστάτης μέχρι τέλους της ζωής του. Υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης, όσο αυτή ήταν επανάσταση, αντιρρησίας όταν έγινε δικτατορία, ομοφυλόφιλος, πέρασε χρόνια στη φυλακή από το καθεστώς που έκανε ο Κομαντάντε του κ. Αλέξη Τσίπρα. Και αφού, κατά τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, ο Φιντέλ «ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», ο ποιητής με τα σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα μάτια πρέπει να ήταν στη λάθος. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι διώξεις από το καθεστώς, με πρώτη εκείνη για «ιδεολογική παρέκκλιση»;
Ο Ρεϊνάλντο Αρένας ξεκίνησε να γράφει από μικρός. Ως έφηβος συμμετείχε στην κουβανική επανάσταση για την εκδίωξη του δικτάτορα Μπατίστα και κατόπιν έγινε ερευνητής στην Εθνική Βιβλιοθήκη Χοσέ Μαρτί. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Celestino antes del alba» βραβεύθηκε και στην Κούβα και στη Γαλλία. Το δεύτερο του, «El mundo alucinante», δεν εκδόθηκε ποτέ στην Κούβα. Απέκλινε ιδεολογικά από τα οράματα της επανάστασης. Οπως έγραψε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, το καθεστώς τον κήρυξε «κοινωνικά απροσάρμοστο» και τον έστειλε να δουλέψει υποχρεωτικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τα γραπτά του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, ήταν αρκετά για τα καταναγκαστικά έργα.
Στη χειρότερη φυλακή της Κούβας μπήκε αφού προσπάθησε να δραπετεύσει με μια σαμπρέλα από τον κομμουνιστικό παράδεισο της Κούβας και μετά την... «παράνομη εξαγωγή» και δημοσίευση στο εξωτερικό του ποιήματος « El Central», που μιλούσε για τους μύλους της ζάχαρης αλλά υπονοούσε την δουλεία και τα καταναγκαστικά έργα στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τότε από «κοινωνικά απροσάρμοστος» προήχθη σε «αντεπαναστάτη και εχθρό του κουβανικού λαού».
Αυτά είναι τα ιδανικά του κομμουνισμού που με πολλά επίθετα υμνεί στο πρόσωπο του τεθνεώτος δικτάτορα ο ΣΥΡΙΖΑ. «Με τη δράση του, ο Φιντέλ Κάστρο», ανακοίνωσε το κυβερνών κόμμα στην Ελλάδα, «συμπύκνωσε τη θέληση του κουβανικού λαού για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για μια ελεύθερη πατρίδα, για μια κοινωνία με δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοπρέπεια. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Φ. Κάστρο αγωνίστηκε για τις αξίες αυτές, εμπνέοντας με το παράδειγμά του όχι μόνο τον κουβανικό λαό, αλλά τους λαούς ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής και τελικά τους λαούς του κόσμου, στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αψηφώντας υπέρτερες δυνάμεις που δυνάστευαν τη χώρα του για δεκαετίες, ο Φ. Κάστρο δίδαξε τι πάει να πει αξιοπρέπεια, αγώνας, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, κουράγιο και πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού. Οι αγώνες του αποτελούν τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το άστρο του Φιντέλ Κάστρο θα λάμπει για πάντα». Το 1980 ο Ρεϊνάλντο Αρένας πήγε στις ΗΠΑ. Το 1987 διαγνώσθηκε με AIDS και το 1990 αυτοκτόνησε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε: «Εξαιτίας της κακής κατάστασης της υγείας μου και της φρικτής κατάθλιψής μου, που δεν μπορώ να συνεχίσω να γράφω και να αγωνίζομαι για την ελευθερία της Κούβας, τελειώνω την ζωή μου. Θέλω να ενθαρρύνω του Κουβανούς να συνεχίσουν τον αγώνα για ελευθερία... Η Κούβα θα γίνει ελεύθερη. Εγώ ήδη είμαι...»
4. Ο Κάστρο ζει
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16 |
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Και ποιος μας λέει ότι ο Φιντέλ Κάστρο δεν δολοφονήθηκε; Μετά τις τόσες αποτυχημένες απόπειρες κατά της ζωής του, κάποια επιτέλους πέτυχε. Η CIA βρήκε τον τρόπο να οργανώσει το τέλειο έγκλημα. Στα ενενήντα του, στο κρεβάτι του, κανείς δεν πρόκειται να υποψιασθεί το παραμικρό. Είμαι βέβαιος ότι ο αδόκητος θάνατος του θαλερού Kουβανού συνδυάζεται με το Brexit. Απόδειξη ότι η τελευταία αυτή απόπειρα δεν έγινε αμέσως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Τέτοια σπουδή θα προκαλούσε υποψίες. Την απόφαση όμως των σκοτεινών κέντρων την επέσπευσε η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Οι καιροί ου μενετοί, αποφάσισαν. Αφήστε που έτσι γλίτωσαν από την γκρίνια της αδελφής του Χουανίτα που ζει στο Μαϊάμι και τους έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο ρωτώντας τους πότε θα τον βγάλουν απ’ τη μέση. Και «όλο λόγια είστε», και «τι σόι καπιταλιστές είστε εσείς» και άλλα τέτοια που ξεσήκωναν τα Λάνγκλεϊ και τους Λευκούς τους Οίκους. Αστειεύομαι, όμως η αριστερή συνωμοσιολογία δεν απέχει και πολύ από τον τρόπο σκέψης του επιθεωρητή Κλουζό.
Πολλούς ακούω να λένε ότι η παραμονή του ηγέτου της ελληνικής Αριστεράς στο νησί της Καραϊβικής οφείλεται σε προσωπικούς λόγους. Μετά την υπερκόπωση της επίσκεψης Ομπάμα, ο άνθρωπος χρειαζόταν κάποιες διακοπές, κάτι να αλλάξει παραστάσεις, κάπως να βρει τον εαυτό του επιτέλους. Είχε βέβαια τους ενδοιασμούς του, διότι αφήνει πίσω του πολλές εκκρεμότητες, όμως τον καθησύχασε ο θείος Αλέκος: «Πήγαινε, βρε Αλέξη, να πάρεις λίγο αέρα. Κι εδώ που κάθεσαι νομίζεις ότι προσθέτεις τίποτε; Ασ’ τα σε μας». «Αυτό το ταξίδι το ονειρεύομαι από τότε που ήμουν στην ΚΝΕ, τότε που πήγαιναν οι μπριγκαντιέροι για να μαζεύουν ζαχαροκάλαμα. Λένε μάλιστα πως θα απελευθερώσουν εκατό ομοφυλόφιλους αντί στεφάνου». «Αλέξη, μη λες ανοησίες, δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην Κούβα. Αριστεροί είναι οι άνθρωποι». Αυτή τη φορά αστειεύομαι σε ύφος allegro ma non troppo.
Του πρωθυπουργού της ταξιδεύοντος εις τους ωκεανούς, η κοινή γνώμη της χώρας καλύπτει το κενό συνεχίζοντας τους ιδεολογικούς της αγώνες. Ητο επαναστάτης ή δικτάτωρ ο εκλιπών; Διότι ως γνωστόν στα ήθη μας αν είσαι επαναστάτης είσαι καλός άνθρωπος, ενώ αν είσαι δικτάτωρ είσαι κακός, ως εκ τούτου δεν γίνεται να είσαι και επαναστάτης και δικτάτωρ. Oπερ έδει δείξαι. Ασχέτως αν η Ιστορία μάς διδάσκει ότι αν είσαι επιτυχημένος επαναστάτης θα γίνεις και δικτάτορας. Και ο μόνος τρόπος για να μη γίνεις δικτάτορας είναι να σε βγάλουν απ’ τη μέση όσο είναι καιρός, και παραμένεις επαναστάτης, όπως ο κομαντάντε Ερνέστο Τσε ο Γκεβάρα. Καλύτερα εικόνα σε εφηβικό δωμάτιο παρά δικτάτορας, απ’ όπου κι αν το πιάσεις.
Ωρες ώρες λυπάμαι τον εαυτό μου. Τον λυπάμαι που βρίσκει την ευκαιρία να αστειευθεί για ένα τόσο τραγικό γεγονός όπως ο θάνατος του Φιντέλ. Είμαι αχαρακτήριστος. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο άνθρωπος δεν αφήνει τον λαό του ορφανό. Προνόησε και αδελφό να έχει και να τεκνοποιήσει. Και δεν μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό μου τους εργαζομένους της Βορείου Κορέας οι οποίοι υποχρεούνται να κλαίνε γοερά προσερχόμενοι στις εργασίες τους επί τρία εικοσιτετράωρα. Διότι μη μου πείτε ότι δεν περιμένετε τη σκηνή του ομαδικού οδυρμού στο κέντρο της Πιονγιάνγκ, που θα τον ακολουθήσει γέλως ηχηρός και εκ βαθέων διότι ο Κάστρο δεν πέθανε. Ο Κάστρο ζει.Έντυπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου