Τέσσερα κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
1. Η Ευρώπη στο σταυροδρόμι
Του Αλέξη Παπαχελά
Η Ευρώπη θα αναγκαστεί να ενηλικιωθεί βιαίως ή θα βυθιστεί ραγδαία στην προϊούσα παρακμή της. Το τι από τα δύο θα συμβεί, θα φανεί ενδεχομένως μέσα στο 2017. Και θα επηρεάσει καθοριστικά τα ελληνικά συμφέροντα, την τύχη της χώρας μας.
Δύο είναι οι μεγάλες προκλήσεις, η ασφάλεια και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, για να ξεφύγει η Ευρώπη από την αδράνεια και να μπορέσει να ανταγωνισθεί τις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες. Στην ασφάλεια ήμασταν κακομαθημένοι. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ ανέλαβαν τον ρόλο του προστάτη. Οι Ευρωπαίοι ξόδευαν λίγα για την άμυνα και δεν πήραν ποτέ στα σοβαρά τα ζητήματα ασφάλειας, είτε στρατιωτικής είτε στον τομέα της συλλογής πληροφοριών και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.
Σήμερα οι απειλές είναι πολλές και ορατές. Η εκλογή Τραμπ έφερε πιο κοντά τη στιγμή της αλήθειας για τη Γηραιά Ηπειρο. Με τρόπο ωμό θα μπει το δίλημμα «ή πληρώνετε το μερίδιό σας ή αποτραβιόμαστε και το κάνετε μόνοι σας». Η Ευρώπη βρίσκεται ακόμη σε υβριδικό στάδιο σε αυτούς τους τομείς. Κανείς μα κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά σε θέματα διπλωματίας και ασφάλειας. Διαθέτει μόνο «ήπια δύναμη», την ανθρωπιστική βοήθεια, την πολιτική της στα ανθρώπινα δικαιώματα, που της δίνουν κάποια πλεονεκτήματα. Σε ζητήματα, όμως, «σκληρής ισχύος» οι Ευρωπαίοι εκπρόσωποι αντιμετωπίζονται με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο Πεκίνο, στη Μόσχα και αλλού.
Οσο για την οικονομία, πολλά θα κριθούν στην Ιταλία. Ο Ασμουσεν, ένα από τα καλύτερα και πιο καθαρά μυαλά της Ευρώπης, το είχε πει πολύ καθαρά σε μια ομιλία του στο Μιλάνο: «Η τύχη του ευρώ δεν θα κριθεί στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες ή στη Φρανκφούρτη, αλλά εδώ στην Ιταλία. Αν εσείς δεν κάνετε αυτό που πρέπει, κανείς δεν μπορεί να σας σώσει». Η Ιταλία θα αποφασίσει την επόμενη Κυριακή αν δέχεται τις προτάσεις Ρέντσι, αν και όλοι ξέρουν ότι πρόκειται για ένα «παραμύθι», μια και καμία μεγάλη πολιτική δύναμη δεν στηρίζει όσα είναι απολύτως αναγκαία για την Ιταλία. Πολλοί προβλέπουν ότι ύστερα από ένα ιταλικό «Οχι», θα μπούμε σε περιπέτειες-ντόμινο στην Ε.Ε. Το φαινόμενο Φιγιόν είναι το μόνο παρήγορο σημάδι θετικής αντίδρασης σε μια χώρα με μεγάλο βάρος, που επίσης αρνείται να μεταρρυθμιστεί. Είναι όμως νωρίς να προβλέψει κανείς την εξέλιξή του.
Και βέβαια, πάνω απ’ όλα βρίσκεται το μεγάλο ζήτημα της έλλειψης ηγεσίας στην Ευρώπη. Πέραν της Μέρκελ, δεν διαφαίνεται κάποιος ισχυρός ηγέτης στον ορίζοντα.
Η Ελλάδα είναι, καλώς ή κακώς, ένα καρυδότσουφλο μέσα σε μια καταιγίδα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα τείχη έχουν υψωθεί. Οικονομικά δεν αποτελούμε, πλέον, συστημικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη. Τα βόρεια σύνορά μας είναι σφραγισμένα και σε ένα καταστροφικό σενάριο θα βρεθούμε μόνοι με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.
Μοιάζουμε πολύ με αποκομμένο και εκτεθειμένο κομμάτι αυτοκρατορίας που βρίσκεται σε παρακμή. Και όπως συχνά συμβαίνει, δεν ασχολούμαστε με το τι γίνεται γύρω μας και έξω από τα «τείχη»...
2. Πρόωρες εκλογές πάλι στο προσκήνιο
Του Άγγελου Στάγκου
Πριν από αρκετές εβδομάδες η στήλη υποστήριζε ότι η βούληση της κυβέρνησης ήταν να παραμείνει στην εξουσία με κάθε δυνατό τρόπο και δεν είχε καμία όρεξη να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές. Αυτή όντως ήταν η διάθεσή της τότε, αλλά σε μία εποχή που τα πάντα είναι ρευστά στο εσωτερικό και το εξωτερικό, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, σταδιακά στην αρχή, πιο γρήγορα με την πάροδο του χρόνου. Γι’ αυτό κάποια στιγμή η στήλη επεσήμανε ότι συχνά στην πολιτική τα γεγονότα επηρεάζουν, έως και καθορίζουν τις εξελίξεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει τώρα, μετά τις αλλεπάλληλες ήττες της κυβέρνησης στο εσωτερικό, τα μεγάλα προβλήματα που συσσωρεύονται, τα αδιέξοδα στα οποία έχει φτάσει και βεβαίως με όσα συμβαίνουν και χαρακτηρίζουν το ασταθές διεθνές περιβάλλον.
Με λίγα λόγια, είναι ευδιάκριτη και ενισχυμένη πλέον η πιθανότητα πρόωρων εκλογών στο σχετικά κοντινό μέλλον, δηλαδή μέσα στους επόμενους λίγους μήνες. Πιθανότητα, όχι βεβαιότητα, αλλά είναι σαφές ότι το συγκεκριμένο σενάριο απασχολεί σοβαρά την κυβέρνηση. Με ορόσημο ίσως τη μεγάλη ήττα στο θέμα της αδειοδότησης των καναλιών, αν και οι δημοσκοπήσεις είναι εκείνες που σηματοδοτούν τη συνεχή πτώση της δημοτικότητάς της, προφανώς εξαιτίας των πληγμάτων που έχει δεχθεί η τσέπη του πολίτη. Πλήγματα τα οποία θα συνεχιστούν, σύμφωνα με το σχέδιο προϋπολογισμού του 2017, που κατατέθηκε στη Βουλή. Τα δε μέτρα που θα αναγκαστεί να αποδεχθεί προκειμένου να παραμείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα και να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, δεν πρόκειται να βοηθήσουν την ανάκαμψή της, ασχέτως αν αντικειμενικά είναι απαραίτητα, ή όχι.
Η αρχική επιθυμία του Αλ. Τσίπρα ήταν να κλείσει το ταχύτερο την αξιολόγηση, να εξασφαλίσει τη δρομολόγηση της ρύθμισης (ελάφρυνσης) του χρέους και να βάλει τη χώρα στη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στην εξυπηρέτηση αυτού του σεναρίου κυρίως δομήθηκε ο ανασχηματισμός, αλλά και με κάποιες πρόνοιες αν τυχόν χρειαστούν εκλογές. Εξ ου και ο ακραιφνής συριζαίος Π. Σκουρλέτης ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών, ο Χρ. Βερναρδάκης (ως «ειδικός» επί των προσλήψεων) εντάχθηκε στο επιτελείο του Μαξίμου, «ενταφιάστηκε» κάπου στο υπουργείο Εξωτερικών ο Γ. Κατρούγκαλος για να μη φαίνεται και ερεθίζει τα πλήθη, «αποτάχθηκε» από το νέο κυβερνητικό σχήμα ο Ν. Φίλης για να ηρεμήσει η Εκκλησία, «προσελήφθη» η Λυδία Κονιόρδου στο υπουργείο Πολιτισμού για να «γλυκαθούν» οι καλλιτέχνες, ο Δ. Τζανακόπουλος αντικατέστησε την Ολγα Γεροβασίλη στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου για να βελτιωθεί η εικόνα της κυβέρνησης, ο Τρ. Αλεξιάδης «εκπαραθυρώθηκε» γιατί μιλούσε συνεχώς για νέους φόρους, ο Ν. Παππάς έφυγε από το πλευρό του Αλ. Τσίπρα για να διασκεδαστεί η εντύπωση ότι αποτελεί το «alter ego» του και διάφορα άλλα «τρικ».
Οπως είναι γνωστό όμως, τα πράγματα «δεν ήλθαν δεξιά» για την κυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές και η ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχουν τις δυσκολίες τους, όχι γιατί προβάλλει ισχυρές αντιστάσεις η Αθήνα, αλλά γιατί πρέπει να βρεθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ, Κομισιόν και Γερμανίας, προκειμένου να βρουν μία κοινή θέση. Δύσκολη η πρόβλεψη για το περιεχόμενο αυτής της κοινής θέσης, που κατά τους πιο αισιόδοξους θα βρεθεί, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα είναι ακριβώς αυτή που ευελπιστούσε ο πρωθυπουργός για να την παρουσιάσει σαν θρίαμβο. Θα περιλαμβάνει και μέτρα μετά το 2018, που δύσκολα «καταπίνονται». Γι’ αυτό και έχει αλλάξει το αφήγημα, τονίζοντας ουσιαστικά στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι εκλογές θα είναι αναπόφευκτες αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις.
Εξάλλου, είναι πολλές οι πρόσθετες ενδείξεις ότι οι εκλογές βρίσκονται τώρα στο προσκήνιο. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει στηρίγματα στην κοινή γνώμη. Από το άνοιγμα παραθύρων για προσλήψεις, την ψήφιση διατάξεων για να παρεμποδιστούν απολύσεις, την ευνοϊκή ρύθμιση δανείων των δημοσίων υπαλλήλων, μέχρι την εξομάλυνση των σχέσεων με την Εκκλησία. Η πείρα λέει ότι όταν μία κυβέρνηση παίρνει «την κάτω βόλτα», τίποτα δεν μπορεί να τη βοηθήσει και ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας δεν θέλει να βρεθεί με ένα κόμμα του 10 - 15% στα χέρια του, όσο και αν δεν θέλει να χάσει την εξουσία. Και τα προβλήματα του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, του προσφυγικού και γενικά του ασταθούς διεθνούς περιβάλλοντος είναι επίσης ιδιαίτερα πιεστικά. Αρα οι πρόωρες εκλογές δεν μπορούν να αποκλειστούν.Έντυπη
3. Ο Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας
Του Κώστα Ιορδανίδη
Παρατηρεί το έθνος των Ελλήνων –πολίτες και πολιτικοί– τα διαδραματιζόμενα εις την Ευρώπη δι’ εσόπτρου εν αινίγματι. Και αυτομαστιγωνόμαστε και πορευόμαστε εδώ και έξι χρόνια μετανοούντες –ή προσποιούμενοι τουλάχιστον– για την προτέρα συμπεριφορά μας, αναζητούντες σωτηρία στους κόλπους της «ευρωπαϊκής οικογένειας». Κάτι σαν παρωδία, δηλαδή, της όπερας «Τανχόιζερ» του Ρίχαρντ Βάγκνερ, εκτός σκηνής επιμελώς διαμορφωμένης και δίχως τη συνοδεία εξαίσιων μελωδιών.
Τα ανωτέρω ως εν πολλοίς αδέξια εισαγωγή σε μνημειώδη ομιλία του Αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας Justin Welby στις 17 Νοεμβρίου στο Παρίσι. Αναφερόμενος λοιπόν στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων στον τομέα της Οικονομίας, ο επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας μνημόνευσε την Ελλάδα ως παράδειγμα χώρας που εντάχθηκε στο κοινό νόμισμα, βάσει «κακού σχεδιασμού», δίχως να έχει τις προϋποθέσεις, στο πλαίσιο μιας «συμπαιγνίας όλων των εμπλεκομένων, που επεδίωκαν τη συμμετοχή πολλών κρατών στην Ευρωζώνη».
Κατά συνέπεια, «όταν το 2008 έφτασε η Μεγάλη Υφεση, ελάχιστα μας εξέπληξε ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να πληρώσει τον λογαριασμό και εξαιτίας της προτέρας κακής διαχειρίσεως και επιπλέον της διαφθοράς μίας ελίτ, οι ενδεείς πολίτες ενός έθνους οδηγήθηκαν σε ακούσια χρεοκοπία». Αυτά είπε ο Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας, καταλήγοντας ότι το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και ειδικώς της Ε.Ε. οδήγησε στη δημιουργία «της μεγαλύτερης φυλακής οφειλετών στην ευρωπαϊκή ιστορία».
Ο επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας δεν είναι κομμουνιστής, δεν είναι αναρχικός, ούτε εμφορείται από αίσθημα κλειστοφοβίας, ούτε είναι πολέμιος της ευρωπαϊκής ιδέας και φυσικά δεν είναι ρατσιστής. Είναι ένας ιεράρχης, αρνούμενος απλώς να συνδιαλλαγεί με ένα σύστημα άκρως υλιστικό που ως χριστιανός οφείλει να απορρίψει.
Το ενδιαφέρον είναι ότι για περισσότερο από μία εξαετία ουδείς συστημικός πολιτικός ηγέτης της Ελλάδος αλλά ούτε κάποιας χώρας της Ε.Ε. εισήγαγε, έστω και υπό τη μορφή μιας υποθέσεως εργασίας, κάποιο στοιχείο του προβληματισμού του Βρετανού ιεράρχη στην απεραντολογία αναλύσεων και παραθέσεως στοιχείων, που αφορούσαν αρχικώς την ελληνική κρίση χρέους και στη συνέχεια άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου – και όχι μόνον.
Αλλά ως προς την Ελλάδα η όποια έκπληξη είναι αδικαιολόγητη, καθώς διαχρονικώς η εκάστοτε πολιτική ηγεσία αναζητεί στέγη υπό την σκιά κάποιας Δυνάμεως. Εξεγέρθη η ελληνική φυλή εναντίον της δεσποτείας των Οθωμανών Σουλτάνων. Αλλά όταν δημιουργήθηκε εν τέλει κράτος αυτοδιοικούμενο και ανεξάρτητο, οι ήρωες της Επαναστάσεως –όλοι αδιαμφισβητήτου πατριωτισμού– έθεσαν εαυτούς εις την διάθεση των προστάτιδων Δυνάμεων και ηγήθηκαν κατά περίπτωση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού Κόμματος.
Οταν στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού τα κόμματα άλλαξαν ονομασία, ακολουθήθηκε η ίδια πρακτική· και η εμμονή του Ελευθερίου Βενιζέλου να προσχωρήσει η Ελλάς άνευ όρων στην Αντάντ οδήγησε στον Διχασμό· και η κομμουνιστική ανταρσία είχε ως στόχο την υπαγωγή της χώρας υπό την σκέπη της Σοβιετικής Ενώσεως· και τελικώς εκθύμως προσχώρησε η Ελλάς –παντελώς απαράσκευη– στο ευρωπαϊκό σύστημα· και εάν καταρρεύσει η Ε.Ε. και «απαλλαγούμε» από την σιδηρά γερμανική κηδεμονία, θα αναζητήσει καταφύγιο σε κάποια άλλη Δύναμη. Ετσι κινούμεθα ανά τους αιώνες εκτός από στιγμές ηρωικής εξάρσεως, που θα ήταν σκόπιμο να αποφευχθούν σε αυτήν τη φάση για να έχουμε όλοι την ησυχία μας.Έντυπη
4. Με στόχο την κατοχή και νομή της εξουσίας
Του Στάμου Ζούλα
Εβλεπα, προ ημερών, με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα, μια παλιά φωτογραφία του 1999, από την οργισμένη αντίδραση της Αριστεράς, κατά της επίσκεψης Κλίντον, στη χώρα μας. Πιασμένοι από το μπράτσο διαδήλωναν οι κ. Ν. Κωνσταντόπουλος, Δ. Παπαδημούλης, Μ. Γλέζος, Φ. Κουβέλης, Αλ. Αλαβάνος, Σπ. Λυκούδης, κ.ά. Πρωτοστάτης των κινητοποιήσεων, ο τότε γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας. Σχεδόν αμούστακο παιδί, που μόλις είχε αποφοιτήσει, με άριστα, από τις εξετάσεις των καταλήψεων στην ανώτατη Παιδεία. Δεν σας το κρύβω. Η φωτογραφία αυτή, μου προκάλεσε θλίψη και απογοήτευση.
Διερωτηθείτε, απλώς, πού βρίσκονται, τι πρεσβεύουν και πώς πολιτεύονται σήμερα όλα τα παραπάνω στελέχη της «Αριστεράς». Φυσικά, δεν μιλούμε πια για «το ηθικό πλεονέκτημα», που έχει καταρρακωθεί.
Αναφερόμαστε στη στοιχειώδη ιδεολογική και πολιτική συνέπεια των στελεχών της «Αριστεράς». Στην πλήρη διαπόμπευση των αρχών και των αξιών της. Σε μια αδιάντροπη ξετσιπωσιά, όπως τη διαπιστώνουν οι πολίτες.
Και δεν φτάνει μόνον αυτό. Οι άνθρωποι της Αριστεράς διεκδικούν, μετά τον εξευτελισμό του «ηθικού πλεονεκτήματος», ένα ανήκουστο δικαίωμα. Το δικαίωμα στην πολιτική ασυδοσία, στον αυθαίρετο αυτοπροσδιορισμό τους, ως αριστερών, κεντροαριστερών, σοσιαλιστών, κ.λπ., ανάλογα με το τίμημα, που καλούνται να καταβάλουν, για την κατοχή της εξουσίας ή τη διατήρηση του βουλευτικού αξιώματος. Ενώ προαναγγέλλουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, στο επόμενο δεκαήμερο, είναι ικανοί να οδηγήσουν τη χώρα σε αιφνίδιες εκλογές, μεθοδεύοντας ένα «αδιέξοδο», που θα αρθεί «από τον λαό», όπως συνέβη και με το τραγελαφικό δημοψήφισμα. Οι ολέθριες επιπτώσεις, που θα έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, για τον τόπο, ουδόλως τους ενδιαφέρει. Το πρωταρχικό είναι να διατηρήσουν τις προϋποθέσεις κατοχής και νομής της εξουσίας, έστω και σε μια καθημαγμένη χώρα. Εξυπακούεται, πως τα σενάρια αυτά πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από τη Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, τα οποία πιθανότατα θα κληθούν να διαχειριστούν την επόμενη μετεκλογική κατάσταση.
Θεωρίες, όπως «η ηρωική έξοδος Τσίπρα» και τα περί «ώριμου φρούτου», εξυπηρετούν κυρίως κομματικές σκοπιμότητες, οι οποίες αντιστρατεύονται κατάφωρα το συμφέρον της χώρας. Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να παραδειγματιστεί από την πρόωρη ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, προ διετίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, με μοχλό την προεδρική εκλογή. Η χώρα παρέμεινε στην ουσία ακυβέρνητη, επί μία διετία, πισωγύρισε στην ύφεση, αναγκάστηκε να προσφύγει στο τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο, ενώ το πρόσθετο και τελικό κόστος των πειραματισμών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερέβη τα 100 δισ. ευρώ. Επιπλέον, δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός πως ο κ. Τσίπρας, κατά την πρόσφατη σύνοδο της κοινοβουλευτικής του ομάδας, συνέδεσε το ενδεχόμενο προώρων εκλογών με ένα τέταρτο (!) μνημόνιο, καταγγέλλοντας ως εμπνευστή του... τον κ. Μητσοτάκη.
Τέλος, η κοκορομαχία περί προώρων εκλογών επιμηκύνει την εύλογη δυσπιστία, με την οποία μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι, προσθέτει επιχειρήματα για την αναβολή της συζήτησης του χρέους και επιτείνει τις αξιώσεις τους, για πρόσθετες εγγυήσεις τήρησης των συμφωνηθέντων. Περιττόν είναι, τέλος, να προστεθεί πως ο «λογαριασμός» όλων των πολιτικών παλινωδιών και των κομματικών μεθοδεύσεων, που συντείνουν στην παράταση της κρίσης, φθάνει, τελικά, στους «υπόχρεους». Στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, οι οποίοι κάνουν και αυτοί τον «λογαριασμό» τους, οψέποτε γίνουν οι εκλογές...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/11/16 |
Του Αλέξη Παπαχελά
Η Ευρώπη θα αναγκαστεί να ενηλικιωθεί βιαίως ή θα βυθιστεί ραγδαία στην προϊούσα παρακμή της. Το τι από τα δύο θα συμβεί, θα φανεί ενδεχομένως μέσα στο 2017. Και θα επηρεάσει καθοριστικά τα ελληνικά συμφέροντα, την τύχη της χώρας μας.
Δύο είναι οι μεγάλες προκλήσεις, η ασφάλεια και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, για να ξεφύγει η Ευρώπη από την αδράνεια και να μπορέσει να ανταγωνισθεί τις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες. Στην ασφάλεια ήμασταν κακομαθημένοι. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ ανέλαβαν τον ρόλο του προστάτη. Οι Ευρωπαίοι ξόδευαν λίγα για την άμυνα και δεν πήραν ποτέ στα σοβαρά τα ζητήματα ασφάλειας, είτε στρατιωτικής είτε στον τομέα της συλλογής πληροφοριών και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.
Σήμερα οι απειλές είναι πολλές και ορατές. Η εκλογή Τραμπ έφερε πιο κοντά τη στιγμή της αλήθειας για τη Γηραιά Ηπειρο. Με τρόπο ωμό θα μπει το δίλημμα «ή πληρώνετε το μερίδιό σας ή αποτραβιόμαστε και το κάνετε μόνοι σας». Η Ευρώπη βρίσκεται ακόμη σε υβριδικό στάδιο σε αυτούς τους τομείς. Κανείς μα κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά σε θέματα διπλωματίας και ασφάλειας. Διαθέτει μόνο «ήπια δύναμη», την ανθρωπιστική βοήθεια, την πολιτική της στα ανθρώπινα δικαιώματα, που της δίνουν κάποια πλεονεκτήματα. Σε ζητήματα, όμως, «σκληρής ισχύος» οι Ευρωπαίοι εκπρόσωποι αντιμετωπίζονται με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο Πεκίνο, στη Μόσχα και αλλού.
Οσο για την οικονομία, πολλά θα κριθούν στην Ιταλία. Ο Ασμουσεν, ένα από τα καλύτερα και πιο καθαρά μυαλά της Ευρώπης, το είχε πει πολύ καθαρά σε μια ομιλία του στο Μιλάνο: «Η τύχη του ευρώ δεν θα κριθεί στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες ή στη Φρανκφούρτη, αλλά εδώ στην Ιταλία. Αν εσείς δεν κάνετε αυτό που πρέπει, κανείς δεν μπορεί να σας σώσει». Η Ιταλία θα αποφασίσει την επόμενη Κυριακή αν δέχεται τις προτάσεις Ρέντσι, αν και όλοι ξέρουν ότι πρόκειται για ένα «παραμύθι», μια και καμία μεγάλη πολιτική δύναμη δεν στηρίζει όσα είναι απολύτως αναγκαία για την Ιταλία. Πολλοί προβλέπουν ότι ύστερα από ένα ιταλικό «Οχι», θα μπούμε σε περιπέτειες-ντόμινο στην Ε.Ε. Το φαινόμενο Φιγιόν είναι το μόνο παρήγορο σημάδι θετικής αντίδρασης σε μια χώρα με μεγάλο βάρος, που επίσης αρνείται να μεταρρυθμιστεί. Είναι όμως νωρίς να προβλέψει κανείς την εξέλιξή του.
Και βέβαια, πάνω απ’ όλα βρίσκεται το μεγάλο ζήτημα της έλλειψης ηγεσίας στην Ευρώπη. Πέραν της Μέρκελ, δεν διαφαίνεται κάποιος ισχυρός ηγέτης στον ορίζοντα.
Η Ελλάδα είναι, καλώς ή κακώς, ένα καρυδότσουφλο μέσα σε μια καταιγίδα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα τείχη έχουν υψωθεί. Οικονομικά δεν αποτελούμε, πλέον, συστημικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη. Τα βόρεια σύνορά μας είναι σφραγισμένα και σε ένα καταστροφικό σενάριο θα βρεθούμε μόνοι με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.
Μοιάζουμε πολύ με αποκομμένο και εκτεθειμένο κομμάτι αυτοκρατορίας που βρίσκεται σε παρακμή. Και όπως συχνά συμβαίνει, δεν ασχολούμαστε με το τι γίνεται γύρω μας και έξω από τα «τείχη»...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/11/16 |
Του Άγγελου Στάγκου
Πριν από αρκετές εβδομάδες η στήλη υποστήριζε ότι η βούληση της κυβέρνησης ήταν να παραμείνει στην εξουσία με κάθε δυνατό τρόπο και δεν είχε καμία όρεξη να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές. Αυτή όντως ήταν η διάθεσή της τότε, αλλά σε μία εποχή που τα πάντα είναι ρευστά στο εσωτερικό και το εξωτερικό, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, σταδιακά στην αρχή, πιο γρήγορα με την πάροδο του χρόνου. Γι’ αυτό κάποια στιγμή η στήλη επεσήμανε ότι συχνά στην πολιτική τα γεγονότα επηρεάζουν, έως και καθορίζουν τις εξελίξεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει τώρα, μετά τις αλλεπάλληλες ήττες της κυβέρνησης στο εσωτερικό, τα μεγάλα προβλήματα που συσσωρεύονται, τα αδιέξοδα στα οποία έχει φτάσει και βεβαίως με όσα συμβαίνουν και χαρακτηρίζουν το ασταθές διεθνές περιβάλλον.
Με λίγα λόγια, είναι ευδιάκριτη και ενισχυμένη πλέον η πιθανότητα πρόωρων εκλογών στο σχετικά κοντινό μέλλον, δηλαδή μέσα στους επόμενους λίγους μήνες. Πιθανότητα, όχι βεβαιότητα, αλλά είναι σαφές ότι το συγκεκριμένο σενάριο απασχολεί σοβαρά την κυβέρνηση. Με ορόσημο ίσως τη μεγάλη ήττα στο θέμα της αδειοδότησης των καναλιών, αν και οι δημοσκοπήσεις είναι εκείνες που σηματοδοτούν τη συνεχή πτώση της δημοτικότητάς της, προφανώς εξαιτίας των πληγμάτων που έχει δεχθεί η τσέπη του πολίτη. Πλήγματα τα οποία θα συνεχιστούν, σύμφωνα με το σχέδιο προϋπολογισμού του 2017, που κατατέθηκε στη Βουλή. Τα δε μέτρα που θα αναγκαστεί να αποδεχθεί προκειμένου να παραμείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα και να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, δεν πρόκειται να βοηθήσουν την ανάκαμψή της, ασχέτως αν αντικειμενικά είναι απαραίτητα, ή όχι.
Η αρχική επιθυμία του Αλ. Τσίπρα ήταν να κλείσει το ταχύτερο την αξιολόγηση, να εξασφαλίσει τη δρομολόγηση της ρύθμισης (ελάφρυνσης) του χρέους και να βάλει τη χώρα στη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στην εξυπηρέτηση αυτού του σεναρίου κυρίως δομήθηκε ο ανασχηματισμός, αλλά και με κάποιες πρόνοιες αν τυχόν χρειαστούν εκλογές. Εξ ου και ο ακραιφνής συριζαίος Π. Σκουρλέτης ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών, ο Χρ. Βερναρδάκης (ως «ειδικός» επί των προσλήψεων) εντάχθηκε στο επιτελείο του Μαξίμου, «ενταφιάστηκε» κάπου στο υπουργείο Εξωτερικών ο Γ. Κατρούγκαλος για να μη φαίνεται και ερεθίζει τα πλήθη, «αποτάχθηκε» από το νέο κυβερνητικό σχήμα ο Ν. Φίλης για να ηρεμήσει η Εκκλησία, «προσελήφθη» η Λυδία Κονιόρδου στο υπουργείο Πολιτισμού για να «γλυκαθούν» οι καλλιτέχνες, ο Δ. Τζανακόπουλος αντικατέστησε την Ολγα Γεροβασίλη στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου για να βελτιωθεί η εικόνα της κυβέρνησης, ο Τρ. Αλεξιάδης «εκπαραθυρώθηκε» γιατί μιλούσε συνεχώς για νέους φόρους, ο Ν. Παππάς έφυγε από το πλευρό του Αλ. Τσίπρα για να διασκεδαστεί η εντύπωση ότι αποτελεί το «alter ego» του και διάφορα άλλα «τρικ».
Οπως είναι γνωστό όμως, τα πράγματα «δεν ήλθαν δεξιά» για την κυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές και η ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχουν τις δυσκολίες τους, όχι γιατί προβάλλει ισχυρές αντιστάσεις η Αθήνα, αλλά γιατί πρέπει να βρεθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ, Κομισιόν και Γερμανίας, προκειμένου να βρουν μία κοινή θέση. Δύσκολη η πρόβλεψη για το περιεχόμενο αυτής της κοινής θέσης, που κατά τους πιο αισιόδοξους θα βρεθεί, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα είναι ακριβώς αυτή που ευελπιστούσε ο πρωθυπουργός για να την παρουσιάσει σαν θρίαμβο. Θα περιλαμβάνει και μέτρα μετά το 2018, που δύσκολα «καταπίνονται». Γι’ αυτό και έχει αλλάξει το αφήγημα, τονίζοντας ουσιαστικά στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι εκλογές θα είναι αναπόφευκτες αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις.
Εξάλλου, είναι πολλές οι πρόσθετες ενδείξεις ότι οι εκλογές βρίσκονται τώρα στο προσκήνιο. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει στηρίγματα στην κοινή γνώμη. Από το άνοιγμα παραθύρων για προσλήψεις, την ψήφιση διατάξεων για να παρεμποδιστούν απολύσεις, την ευνοϊκή ρύθμιση δανείων των δημοσίων υπαλλήλων, μέχρι την εξομάλυνση των σχέσεων με την Εκκλησία. Η πείρα λέει ότι όταν μία κυβέρνηση παίρνει «την κάτω βόλτα», τίποτα δεν μπορεί να τη βοηθήσει και ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας δεν θέλει να βρεθεί με ένα κόμμα του 10 - 15% στα χέρια του, όσο και αν δεν θέλει να χάσει την εξουσία. Και τα προβλήματα του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, του προσφυγικού και γενικά του ασταθούς διεθνούς περιβάλλοντος είναι επίσης ιδιαίτερα πιεστικά. Αρα οι πρόωρες εκλογές δεν μπορούν να αποκλειστούν.Έντυπη
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/11/16 |
Του Κώστα Ιορδανίδη
Παρατηρεί το έθνος των Ελλήνων –πολίτες και πολιτικοί– τα διαδραματιζόμενα εις την Ευρώπη δι’ εσόπτρου εν αινίγματι. Και αυτομαστιγωνόμαστε και πορευόμαστε εδώ και έξι χρόνια μετανοούντες –ή προσποιούμενοι τουλάχιστον– για την προτέρα συμπεριφορά μας, αναζητούντες σωτηρία στους κόλπους της «ευρωπαϊκής οικογένειας». Κάτι σαν παρωδία, δηλαδή, της όπερας «Τανχόιζερ» του Ρίχαρντ Βάγκνερ, εκτός σκηνής επιμελώς διαμορφωμένης και δίχως τη συνοδεία εξαίσιων μελωδιών.
Τα ανωτέρω ως εν πολλοίς αδέξια εισαγωγή σε μνημειώδη ομιλία του Αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας Justin Welby στις 17 Νοεμβρίου στο Παρίσι. Αναφερόμενος λοιπόν στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων στον τομέα της Οικονομίας, ο επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας μνημόνευσε την Ελλάδα ως παράδειγμα χώρας που εντάχθηκε στο κοινό νόμισμα, βάσει «κακού σχεδιασμού», δίχως να έχει τις προϋποθέσεις, στο πλαίσιο μιας «συμπαιγνίας όλων των εμπλεκομένων, που επεδίωκαν τη συμμετοχή πολλών κρατών στην Ευρωζώνη».
Κατά συνέπεια, «όταν το 2008 έφτασε η Μεγάλη Υφεση, ελάχιστα μας εξέπληξε ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να πληρώσει τον λογαριασμό και εξαιτίας της προτέρας κακής διαχειρίσεως και επιπλέον της διαφθοράς μίας ελίτ, οι ενδεείς πολίτες ενός έθνους οδηγήθηκαν σε ακούσια χρεοκοπία». Αυτά είπε ο Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας, καταλήγοντας ότι το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και ειδικώς της Ε.Ε. οδήγησε στη δημιουργία «της μεγαλύτερης φυλακής οφειλετών στην ευρωπαϊκή ιστορία».
Ο επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας δεν είναι κομμουνιστής, δεν είναι αναρχικός, ούτε εμφορείται από αίσθημα κλειστοφοβίας, ούτε είναι πολέμιος της ευρωπαϊκής ιδέας και φυσικά δεν είναι ρατσιστής. Είναι ένας ιεράρχης, αρνούμενος απλώς να συνδιαλλαγεί με ένα σύστημα άκρως υλιστικό που ως χριστιανός οφείλει να απορρίψει.
Το ενδιαφέρον είναι ότι για περισσότερο από μία εξαετία ουδείς συστημικός πολιτικός ηγέτης της Ελλάδος αλλά ούτε κάποιας χώρας της Ε.Ε. εισήγαγε, έστω και υπό τη μορφή μιας υποθέσεως εργασίας, κάποιο στοιχείο του προβληματισμού του Βρετανού ιεράρχη στην απεραντολογία αναλύσεων και παραθέσεως στοιχείων, που αφορούσαν αρχικώς την ελληνική κρίση χρέους και στη συνέχεια άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου – και όχι μόνον.
Αλλά ως προς την Ελλάδα η όποια έκπληξη είναι αδικαιολόγητη, καθώς διαχρονικώς η εκάστοτε πολιτική ηγεσία αναζητεί στέγη υπό την σκιά κάποιας Δυνάμεως. Εξεγέρθη η ελληνική φυλή εναντίον της δεσποτείας των Οθωμανών Σουλτάνων. Αλλά όταν δημιουργήθηκε εν τέλει κράτος αυτοδιοικούμενο και ανεξάρτητο, οι ήρωες της Επαναστάσεως –όλοι αδιαμφισβητήτου πατριωτισμού– έθεσαν εαυτούς εις την διάθεση των προστάτιδων Δυνάμεων και ηγήθηκαν κατά περίπτωση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού Κόμματος.
Οταν στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού τα κόμματα άλλαξαν ονομασία, ακολουθήθηκε η ίδια πρακτική· και η εμμονή του Ελευθερίου Βενιζέλου να προσχωρήσει η Ελλάς άνευ όρων στην Αντάντ οδήγησε στον Διχασμό· και η κομμουνιστική ανταρσία είχε ως στόχο την υπαγωγή της χώρας υπό την σκέπη της Σοβιετικής Ενώσεως· και τελικώς εκθύμως προσχώρησε η Ελλάς –παντελώς απαράσκευη– στο ευρωπαϊκό σύστημα· και εάν καταρρεύσει η Ε.Ε. και «απαλλαγούμε» από την σιδηρά γερμανική κηδεμονία, θα αναζητήσει καταφύγιο σε κάποια άλλη Δύναμη. Ετσι κινούμεθα ανά τους αιώνες εκτός από στιγμές ηρωικής εξάρσεως, που θα ήταν σκόπιμο να αποφευχθούν σε αυτήν τη φάση για να έχουμε όλοι την ησυχία μας.Έντυπη
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/11/16 |
4. Με στόχο την κατοχή και νομή της εξουσίας
Του Στάμου Ζούλα
Εβλεπα, προ ημερών, με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα, μια παλιά φωτογραφία του 1999, από την οργισμένη αντίδραση της Αριστεράς, κατά της επίσκεψης Κλίντον, στη χώρα μας. Πιασμένοι από το μπράτσο διαδήλωναν οι κ. Ν. Κωνσταντόπουλος, Δ. Παπαδημούλης, Μ. Γλέζος, Φ. Κουβέλης, Αλ. Αλαβάνος, Σπ. Λυκούδης, κ.ά. Πρωτοστάτης των κινητοποιήσεων, ο τότε γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας. Σχεδόν αμούστακο παιδί, που μόλις είχε αποφοιτήσει, με άριστα, από τις εξετάσεις των καταλήψεων στην ανώτατη Παιδεία. Δεν σας το κρύβω. Η φωτογραφία αυτή, μου προκάλεσε θλίψη και απογοήτευση.
Διερωτηθείτε, απλώς, πού βρίσκονται, τι πρεσβεύουν και πώς πολιτεύονται σήμερα όλα τα παραπάνω στελέχη της «Αριστεράς». Φυσικά, δεν μιλούμε πια για «το ηθικό πλεονέκτημα», που έχει καταρρακωθεί.
Αναφερόμαστε στη στοιχειώδη ιδεολογική και πολιτική συνέπεια των στελεχών της «Αριστεράς». Στην πλήρη διαπόμπευση των αρχών και των αξιών της. Σε μια αδιάντροπη ξετσιπωσιά, όπως τη διαπιστώνουν οι πολίτες.
Και δεν φτάνει μόνον αυτό. Οι άνθρωποι της Αριστεράς διεκδικούν, μετά τον εξευτελισμό του «ηθικού πλεονεκτήματος», ένα ανήκουστο δικαίωμα. Το δικαίωμα στην πολιτική ασυδοσία, στον αυθαίρετο αυτοπροσδιορισμό τους, ως αριστερών, κεντροαριστερών, σοσιαλιστών, κ.λπ., ανάλογα με το τίμημα, που καλούνται να καταβάλουν, για την κατοχή της εξουσίας ή τη διατήρηση του βουλευτικού αξιώματος. Ενώ προαναγγέλλουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, στο επόμενο δεκαήμερο, είναι ικανοί να οδηγήσουν τη χώρα σε αιφνίδιες εκλογές, μεθοδεύοντας ένα «αδιέξοδο», που θα αρθεί «από τον λαό», όπως συνέβη και με το τραγελαφικό δημοψήφισμα. Οι ολέθριες επιπτώσεις, που θα έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, για τον τόπο, ουδόλως τους ενδιαφέρει. Το πρωταρχικό είναι να διατηρήσουν τις προϋποθέσεις κατοχής και νομής της εξουσίας, έστω και σε μια καθημαγμένη χώρα. Εξυπακούεται, πως τα σενάρια αυτά πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από τη Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, τα οποία πιθανότατα θα κληθούν να διαχειριστούν την επόμενη μετεκλογική κατάσταση.
Θεωρίες, όπως «η ηρωική έξοδος Τσίπρα» και τα περί «ώριμου φρούτου», εξυπηρετούν κυρίως κομματικές σκοπιμότητες, οι οποίες αντιστρατεύονται κατάφωρα το συμφέρον της χώρας. Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να παραδειγματιστεί από την πρόωρη ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, προ διετίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, με μοχλό την προεδρική εκλογή. Η χώρα παρέμεινε στην ουσία ακυβέρνητη, επί μία διετία, πισωγύρισε στην ύφεση, αναγκάστηκε να προσφύγει στο τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο, ενώ το πρόσθετο και τελικό κόστος των πειραματισμών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερέβη τα 100 δισ. ευρώ. Επιπλέον, δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός πως ο κ. Τσίπρας, κατά την πρόσφατη σύνοδο της κοινοβουλευτικής του ομάδας, συνέδεσε το ενδεχόμενο προώρων εκλογών με ένα τέταρτο (!) μνημόνιο, καταγγέλλοντας ως εμπνευστή του... τον κ. Μητσοτάκη.
Τέλος, η κοκορομαχία περί προώρων εκλογών επιμηκύνει την εύλογη δυσπιστία, με την οποία μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι, προσθέτει επιχειρήματα για την αναβολή της συζήτησης του χρέους και επιτείνει τις αξιώσεις τους, για πρόσθετες εγγυήσεις τήρησης των συμφωνηθέντων. Περιττόν είναι, τέλος, να προστεθεί πως ο «λογαριασμός» όλων των πολιτικών παλινωδιών και των κομματικών μεθοδεύσεων, που συντείνουν στην παράταση της κρίσης, φθάνει, τελικά, στους «υπόχρεους». Στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, οι οποίοι κάνουν και αυτοί τον «λογαριασμό» τους, οψέποτε γίνουν οι εκλογές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου