Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 11/05/24 Πιάστε τον, είναι αληθινός Το ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν γνωρίζει και δεν κατανοεί την ελληνική κοινωνία φαίνεται από τον τρόπο που περιοδεύει· ούτε που υποψιάζεται πόσο αστείο, µες στην περιττή του πολυτέλεια, φαντάζει το ναυτικό τουρ – του φτάνει και του περισσεύει η κινηµατογραφική αίσθηση που (του) αφήνει. Φαίνεται κι από τον τρόπο µε τον οποίο συναναστρέφεται τον απλό κόσµο στον δρόµο: ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συνηθίσει τη δουλοπρεπή προσήνεια των ανθρώπων που πέφτουν πάνω σε διάσηµους (τους οποίους µπορεί και να έβριζαν λίγη ώρα πριν)· δεν αντιλαµβάνεται ότι οι αβρότητες και οι κολακείες µπροστά στις κάµερες είναι συνέπειες της αντανακλαστικής αλλά εντελώς αβαθούς αντίδρασης στο φαινόµενο του σελέµπριτι, όποιος κι αν το ενσαρκώνει κάθε φορά. Θεωρεί ότι ο κόσµος τον χαιρετά επειδή τον βρίσκει χαρισµατικό· ότι του πιάνει τα χέρια και του λέει γλυκόλογα επειδή τον αγαπάει, τον θαυµάζει και βλέπει σε αυτόν έναν µεγάλο πολιτικό στα σπάργανα. Τα µαργαριτάρια που εκστοµίζει ανά διαστήµατα δηµοσίως οφείλονται, σε µεγάλο βαθµό, σ’ αυτήν την πλάνη: ο Στέφανος Κασσελάκης δεν πιστεύει ακριβώς τις υπερβολές που λέει, απλώς το κλίµα τής κατά φαντασίαν αποθέωσης του δηµιουργεί την ανάγκη να ανταποδώσει. Ακούει µεγάλες κουβέντες; Θα προσφέρει µεγαλύτερες. Ταπεινός αλαζόνας Πριν µιλήσει για «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά», ο Κασσελάκης είχε φροντίσει να δώσει µια «αφοπλιστική» απάντηση σε έναν κύριο που τόλµησε να του πει ότι είναι τιµή του που τον γνώρισε: «Οχι, όχι, µην το λέτε! Ποτέ µη λέτε “τιµή” σε πολιτικό!». Αν προσπεράσει κανείς το πόσο γρήγορα απέκτησε ο πρόεδρος την αυτοπεποίθηση όχι µόνο να αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτικός, αλλά και να συµβουλεύει τους άλλους, σαν τάχα πιο έµπειρος, πώς πρέπει να απευθύνονται στους πολιτικούς, µένει στην επίδειξη του ηθικού του πλεονεκτήµατος: Οχι, δεν είναι τιµή να γνωρίζει κανείς τον Στέφανο Κασσελάκη, γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης δεν τοποθετεί τον εαυτό του υπεράνω του πολίτη· είναι ένας από εµάς! Αµέσως µετά, βέβαια, ο ένας από εµάς δήλωσε υπερήφανα ότι είναι πατριώτης στην πράξη, σε αντίθεση µε «τους άλλους». Η ταπεινότητα από την αλαζονεία απείχε τελικά ελάχιστα, τόσο ελάχιστα, ώστε µάλλον η απόσταση δεν υπήρχε καν. Ο Κασσελάκης είναι ταυτόχρονα τα πάντα, ό,τι νοµίζει ότι θέλει ο κόσµος από αυτόν: µετριόφρων και επηρµένος, αριστερός και δεξιός, ρεαλιστής και λαϊκιστής. Παλιές συνταγές Μόνο που ο λαϊκισµός δεν αποδίδει πια όπως παλιά. Ο Κασσελάκης µπορεί να µιλάει για εκείνους που «συγκαλύπτουν υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά», γνωρίζοντας ότι αυτήν τη χονδροειδή γενίκευση θέλει να ακούσει µεγάλη µερίδα του κόσµου, όµως παραβλέπει το σηµαντικότερο: ότι για προδότες και εγκληµατίες πολιτικούς έχουµε ξανακούσει· υπήρξαν άλλοι, πριν από αυτόν, που επιχείρησαν να κεφαλαιοποιήσουν την έχθρα µεταξύ πολιτών και πολιτικών για να ευνοηθούν οι ίδιοι, κοινωνικά, οικονοµικά και πολιτικά. Το αποτέλεσµα αυτού του πονηρού στρατηγήµατος υπήρξε επώδυνο για όλους, αλλά τελικώς άδοξο. ∆εν είναι τόσο ότι ο λαός ωρίµασε, όσο ότι, τώρα πια, εκτός από τον λαϊκισµό, ο λαός ζητάει και κάτι παραπάνω. Λύσεις ή, τουλάχιστον, ιδέες. Περισσότερο από το να παταχθούν ή να διωχθούν οι υπουργοί, οι πολίτες επιθυµούν ασφαλή ταξίδια µε τρένο και καλοκαίρια χωρίς θανατηφόρες πυρκαγιές. Το θέµα γι’ αυτούς βρίσκεται στην πράξη µάλλον, παρά στην καταγγελία (αυτήν την κάνουν και µόνοι τους). Οσο ο Κασσελάκης µένει στον σκέτο λαϊκισµό, τόσο θα εισπράττει χειραψίες αντί ψήφων. Λανθάνων κίνδυνος Ο λαϊκισµός χωρίς άµεσο αντίκρισµα, βέβαια, δεν είναι λαϊκισµός ακίνδυνος. Ακόµη κι αν δεν µεταφραστεί εκλογικά, θα βρει τρόπο να παρεισφρήσει εκ νέου στην κοινωνία και να βλάψει την πολιτική ζωή. Η στάση των κοµµάτων εξουσίας απέναντι στον Κασσελάκη, λοιπόν, δεν µπορεί να είναι µια στάση περιφρόνησης, αλλά δηµιουργίας. Ο Κασσελάκης δεν προέκυψε µόνος του· τον γέννησε το κενό αξιοπιστίας που έχει δηµιουργήσει όχι µόνο το δικό του κόµµα, αλλά και το κυβερνών. Για κάθε απρέπεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να τα βάζει κυρίως µε τον εαυτό του: γιατί έχει ακόµη πέραση αυτή η ρητορική, εκεί που νοµίζαµε ότι είχε πτωχεύσει; Γιατί επανέρχεται σιγά σιγά στην επικαιρότητα το νοσηρό δίπολο «εγκληµατιών πολιτικών» και πολιτικών «µε καθαρά χέρια»; Ο δρόµος του παραλογισµού ξεπετάγεται όταν ο δρόµος της λογικής δεν φαίνεται να βγάζει νόηµα. Η κυβέρνηση κάτι δεν κάνει καλά. Το κακό που παραµένει Στους µεγαλοσχήµονες του δηµόσιου λόγου αρέσει να πιστεύουν ότι, όπως όλες οι δηλητηριώδεις πολιτικές τάσεις, έτσι κι αυτή του λαϊκισµού «ηττάται µόνο στις κάλπες». ∆εν είναι αλήθεια. Η πολιτική της αµετροέπειας και της εχθροπάθειας αποδοκιµάστηκε εκλογικά όταν αποδοκιµάστηκαν οι εκπρόσωποί της, όµως για κάποιον λόγο συνεχίζουµε να τη βλέπουµε µπροστά µας κάθε τόσο. Ο λόγος είναι συγκεκριµένος: δεν έχει καταστεί ακόµη περιττή. Οσο η ελπίδα των πολιτών για σοβαρότητα διαψεύδεται σε επίπεδο κυβέρνησης και κράτους, τόσο αυτοί θα γλυκοκοιτάζουν προτάσεις που έχουν ήδη απορρίψει ως ατελέσφορες. |
 | |
|
Κάποιες πρωτοβουλίες είναι ορατές στη διπλωµατία, άλλες πολύ λιγότερο. Το προηγούµενο χρονικό διάστηµα, οι σχέσεις Αθήνας Βελιγραδίου βρέθηκαν στην κόψη του ξυραφιού λόγω της υπόθεσης της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συµβουλίου της Ευρώπης και του Κοσόβου. Ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης έκανε αρκετή αθόρυβη δουλειά. Χθες, συνοµίλησε τηλεφωνικά µε τον Σέρβο οµόλογό του Μάρκο Τζούριτς, ο οποίος µόλις ανέλαβε καθήκοντα. Ο ίδιος ο κ. Τζούριτς εξέφρασε την ευγνωµοσύνη του για τη σταθερή θέση της Ελλάδας να µην αναγνωρίζει το Κόσοβο, αλλά και για τη σταθερή στήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής του Βελιγραδίου. Οι δύο υπουργοί συµφώνησαν να συναντηθούν το συντοµότερο δυνατό, µια και φέτος συµπληρώνονται 145 χρόνια διπλωµατικών σχέσεων Ελλάδας και Σερβίας. Η σχέση Ελλάδας και Σερβίας δεν ήταν ποτέ εύκολη, ωστόσο, τελευταία συγκεντρώθηκαν αρκετά σύννεφα και η διάλυσή τους ήταν δουλειά πολλών ανθρώπων στο παρασκήνιο.
ΤΟ ∆ΙΛΗΜΜΑ
Οι δεύτερες σκέψεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη για διαφορετικούς τόνους αντιπολίτευσης κράτησαν λίγο. Επανήλθε αναφέροντας ότι θα «ξεσκίσει όποιον τολµήσει να προβεί σε κοµµατικά αντίποινα προς γιατρούς, νοσηλευτές και υγειονοµικούς που αποκαλύπτουν τη διάλυση και την κακοδιαχείριση στο ΕΣΥ». Σχόλια καταγράφηκαν και µέσα από το κόµµα. Ενώ δόθηκε, για ακόµη µία φορά, στην κυβέρνηση χώρος κριτικής για τη στάση που κρατάει δηµόσια ο κ. Κασσελάκης. «Ο κ. Κασσελάκης δεν επιστρέφει τον ΣΥΡΙΖΑ στο ’15, τον πάει πολύ πιο πίσω, και δεν θυµάµαι και τόσες εκφράσεις και ειδικά σε επίπεδο αρχηγού από τον ΣΥΡΙΖΑ. ∆ηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε µια συνιστώσα, αυτό που λέγαµε ως “πολακισµό”, τη λογική της τοξικότητας. Τώρα φαίνεται αυτή είναι η κεντρική προεδρική γραµµή», ανέφερε χαρακτηριστικά (ΣΚΑΪ) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, ο οποίος, όπως ήταν αναµενόµενο, δεν έχασε την ευκαιρία. Αν η στάση του κ. Κασσελάκη αποτελεί «γραµµή», αυτό που ονοµάζεται «πολακισµός» ή αν απλά του βγαίνει φυσικά, είναι µια άλλη συζήτηση.
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Εκτός κεντρικής πολιτικής πια, ο προκάτοχος του κ. Κασσελάκη βρίσκεται µακριά από το «γράσο» της καθηµερινότητας. Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας (φωτογραφία) σε πρόσφατη οµιλία του στο Συµβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο ήταν µέσα στις εξελίξεις, πριν µάλιστα προχωρήσει στη χθεσινή –και κάπως βιαστική– εξοµολόγησή του για αναγνώριση της Παλαιστίνης από µια σειρά ευρωπαϊκών κρατών ο ύπατος εκπρόσωπος της Ε.Ε. Ζοζέπ Μπορέλ. Είχε πει τον Απρίλιο ο κ. Τσίπρας ότι «η Ε.Ε. οφείλει, επιτέλους, να πάρει θέση και να προωθήσει µια ειρηνευτική διάσκεψη, η οποία θα πρέπει να περιλαµβάνει –όπως δήλωσαν οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Ιρλανδίας– την προοπτική αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους επί τη βάσει της λύσης, µε διεθνείς εγγυήσεις και για το Ισραήλ». Είναι γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας στο πέρασµα των χρόνων έχει αναπτύξει πολύ καλή σχέση µε τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ και η επαφή αυτή παραµένει, παρά τις διαφορετικές προτεραιότητες που έχουν πλέον οι δύο άνδρες. Ο κ. Τσίπρας, πάντως, όπως φάνηκε και από την τελευταία παρουσία του στο Βερολίνο προτιµά να είναι έξω από την Ελλάδα, παρά µέσα στη χώρα, ιδίως σε αυτή την –προεκλογική– φάση.
Ο ΤΟΠΟΣ
Η Ουκρανία και ο εξοπλισµός της. Μπορεί η συζήτηση αυτή να έχει προς το παρόν κοπάσει, αφού άπαντες έχουν το βλέµµα στραµµένο στην ένταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή και στις εξελίξεις που αυτή έχει πυροδοτήσει. Ωστόσο, η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει ανάγκη από διαρκή τροφοδοσία όπλων και πυροµαχικών, γι’ αυτό και οι Αµερικανοί ζήτησαν από τους συµµάχους τους στο ΝΑΤΟ να ετοιµαστούν για νέα συνεδρίαση πάνω στο θέµα. Εκτός απροόπτου, η νέα συζήτηση θα γίνει (πάλι) µέσω τηλεδιάσκεψης, στις 20 Μαΐου. Και δεν θα πρέπει να θεωρείται απρόοπτη η επανάληψη των εκκλήσεων για παράδοση περισσότερων πυροµαχικών και οπλικών συστηµάτων προς το Κίεβο. Από την Αθήνα, οι απαντήσεις για τα µεγάλα συστήµατα έχουν δοθεί (Patriot, S-300). Αυτό, πάντως, δεν σηµαίνει ότι τα αιτήµατα δεν θα επαναληφθούν.
Η ΑΤΑΚΑ
«Ανήκετε στα δυναµικότερα τµήµατα του απόδηµου ελληνισµού». Αυτό ήταν το κεντρικό νόηµα των δηλώσεων που έκανε η Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στην Αλεξάνδρεια, όπου βρέθηκε για να επισκεφθεί την ελληνική οµογένεια. Η κ. Σακελλαροπούλου διαβεβαίωσε τους Αλεξανδρινούς που παραµένουν στην Αίγυπτο για τη συνεχή υποστήριξη της ελληνικής πολιτείας. Η Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια προκειµένου να εγκαινιάσει την ανακαινισµένη Οικία Καβάφη, έπειτα από πρόσκληση του προέδρου του Ιδρύµατος Ωνάση, Αντώνη Παπαδηµητρίου. Η στήλη σάς είχε ενηµερώσει για την προηγούµενη αναβολή των εγκαινίων λόγω της κατάστασης που επικρατεί στη Μέση Ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου