SerMichiotis: Κατά τον 19ο αιώνα, η ανάδειξη της σηµασίας των µνηµείων ως υλικών τεκµηρίων της επιστηµονικής θεώρησης του παρελθόντος από τη νεωτερικότητα και η χρήση τους στην οικοδόµηση των µεγάλων εθνικών αφηγηµάτων οδήγησε στη θεσµική θωράκιση της υπόστασής τους. Μετά τον πόλεµο η κεµαλική κυβέρνηση, µολονότι τα µνηµεία του ελληνορθόδοξου παρελθόντος της Κωνσταντινούπολης δεν µπορούσαν να υπηρετήσουν το τουρκικό εθνικό αφήγηµα, στο πλαίσιο της εκκοσµίκευσης του κράτους και του προσανατολισµού του προς τη ∆ύση, ακολούθησε επιλεκτικά αυτή την εξέλιξη, µετατρέποντας τη Μονή της Χώρας σε µουσείο και επιτρέποντας ταυτόχρονα στο Byzantine Institute of America να συντηρήσει το µνηµείο και να αποκαλύψει τον χριστιανικό του διάκοσµο. Τύχη αγαθή, η βυζαντινή εκκλησία είναι από τις ελάχιστες στην Κωνσταντινούπολη που είχε επιβιώσει µε περιορισµένες απώλειες έως τις µέρες µας, προσφέροντάς µας ένα πολύτιµο δείγµα της παλαιολόγειας τέχνης µε τα συγκλονιστικά ψηφιδωτά και τις τοιχογραφίες της. Εκτοτε η Μονή της Χώρας, όπως και η Αγία Σοφία, ενσωµατώθηκαν στην ακµάζουσα τουριστική βιοµηχανία της γείτονος χώρας. Ωστόσο, αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να σώσει το µνηµείο από τον αξιοθρήνητο αναχρονισµό της µετατροπής της Μονής της Χώρας σε τζαµί. Ακόµη και αν αυτή η κίνηση έχει εσωτερική πολιτική στόχευση, δεν παύει να υποβαθµίζει σοβαρά την κατάσταση ενός µνηµείου παγκόσµιας κληρονοµιάς. Ακόµη και αν αυτή η κίνηση έχει εσωτερική πολιτική στόχευση, δεν παύει να υποβαθµίζει σοβαρά την κατάσταση ενός µνηµείου της παγκόσµιας κληρονοµιάς και να περιορίζει δραστικά την προσβασιµότητα σε αυτό καθώς και την απόλαυση των ιστορικών και αισθητικών αξιών του, άρα να θέτει προ των ευθυνών της τη διεθνή κοινότητα....