Αυτό το σύστημα έφτασε στα όριά του με την απομάκρυνση του Τσίπρα και την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ενός προσώπου που κληρονόμησε ένα αριστερό κόμμα και το σκευοφυλάκιό του, αλλά ο ίδιος δεν είχε και συνεχίζει να μην έχει ιδέα τι ακριβώς είναι όλα αυτά. Το σύστημα της ηγεσίας του δεν το άντεξαν και πολλοί απ’ όσους είχαν αντέξει τον Καμμένο, ακόμα κι εκείνοι που ο Καμμένος είχε συμβάλει για την απομάκρυνσή τους από την κυβέρνηση. Πήγαν στη Νέα Αριστερά, μαζί με τον Νίκο Μπίστη, να αναβαπτισθούν στα νάματα της κομματικής ορθοδοξίας. Οσο για τον Κασσελάκη, μεθυσμένος από τη δημοσκοπική αίγλη του των τελευταίων εβδομάδων, επέλεξε να οργανώσει σε δημόσιο λόγο σπαράγματα της πραγματικής (ελλην)ορθοδοξίας, όπως προφανώς τα θυμόταν από τα παιδικά χρόνια του: το Πιστεύω, τον άγιο Τσαλίκη, το σύνθημα περί «πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας». Το αποτέλεσμα είναι πάνω κι από τις προσδοκίες μας: η ενασχόληση με την πολιτική έχει γίνει διασκεδαστική υπόθεση....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
20-21/04/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που είχε προκύψει από συγχώνευση διαφόρων συνιστωσών, κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση με το κόμμα του ακροδεξιού Πάνου Καμμένου. Είχαν στερεώσει τη συμμαχία τους νωρίτερα, στα μετερίζια του αντιμνημονιακού αγώνα, ήταν εύλογο λοιπόν να συνασπιστούν ώστε, μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Γιάνη Βαρουφάκη και άλλα παιδιά, να σκίσουν το μνημόνιο, με ένα νόμο και ένα άρθρο. Ηταν τόσο ενωμένο το μέτωπο, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδίκασε καν την επίθεση στο Κοινοβούλιο του Καμμένου κατά αντιπάλων του, τους οποίους καλούσε να στηθούν «στα τέσσερα». Τα αντιμνημονιακά παλικάρια δεν τα έπιανε ούτε η απέχθεια για τον σεξισμό και για την ομοφοβία, ούτε τίποτα.

Το ειδύλλιο με τον Καμμένο έληξε με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο Καμμένος αποχώρησε, επειδή κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κοροϊδεύει άλλο τους ψηφοφόρους του – όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, γενναιόδωρος, προσέλαβε όλα τα στελέχη του κόμματος του Καμμένου, τα οποία εν μια νυκτί έγιναν διεθνιστές και δικαιωματιστές. Αλλά τον Καμμένο μια χαρά συνέχισε να τον υπερασπίζεται το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ – αυτό που σήμερα εξανίσταται με τον Μπελέρη. Τον Νοέμβριο του 2018 οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν την άρση ασυλίας απορρίπτοντας το εισαγγελικό αίτημα προκειμένου να δικαστεί για συκοφαντική δυσφήμηση και ψευδή καταμήνυση κατά τριών πολιτών, που τους ταλαιπώρησε δικαστικά με κακουργηματική δίωξη επί εννιά χρόνια, πριν αθωωθούν με βούλευμα (ο γράφων ήταν ανάμεσα στους τρεις που ο Καμμένος κυνηγούσε να βάλει φυλακή).

Ενα τέτοιο κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, που κατάπιε την καμήλα λες και ήταν κουνούπι (για να χρησιμοποιήσω λίγο ελεύθερα και εγώ μια ευαγγελική παραβολή), στην πραγματικότητα εξευτέλισε κάθε είδος ιδεολογίας όπως και κάθε έννοια πολιτικής συνέπειας. Επρόκειτο για ένα εξουσιαστικό συνονθύλευμα συμφερόντων και στενών επιδιώξεων. Εκαναν ό,τι γούσταραν αλλά το βάφτιζαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της παράταξης, που αυτομάτως περιβάλλει με την ηθικολογία της Αριστεράς και τη δημαγωγία, και την ιδιοτέλεια, και το μίσος, και την αντιδημοκρατική μεθόδευση, και τη βία, και τις πελατειακές σχέσεις – o altra cosa (όχι όμως με την έννοια που έδωσε στις τρεις αυτές λέξεις ο Διονύσιος Σολωμός).

Αυτό το σύστημα έφτασε στα όριά του με την απομάκρυνση του Τσίπρα και την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ενός προσώπου που κληρονόμησε ένα αριστερό κόμμα και το σκευοφυλάκιό του, αλλά ο ίδιος δεν είχε και συνεχίζει να μην έχει ιδέα τι ακριβώς είναι όλα αυτά. Το σύστημα της ηγεσίας του δεν το άντεξαν και πολλοί απ’ όσους είχαν αντέξει τον Καμμένο, ακόμα κι εκείνοι που ο Καμμένος είχε συμβάλει για την απομάκρυνσή τους από την κυβέρνηση. Πήγαν στη Νέα Αριστερά, μαζί με τον Νίκο Μπίστη, να αναβαπτισθούν στα νάματα της κομματικής ορθοδοξίας.

Οσο για τον Κασσελάκη, μεθυσμένος από τη δημοσκοπική αίγλη του των τελευταίων εβδομάδων, επέλεξε να οργανώσει σε δημόσιο λόγο σπαράγματα της πραγματικής (ελλην)ορθοδοξίας, όπως προφανώς τα θυμόταν από τα παιδικά χρόνια του: το Πιστεύω, τον άγιο Τσαλίκη, το σύνθημα περί «πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας». Το αποτέλεσμα είναι πάνω κι από τις προσδοκίες μας: η ενασχόληση με την πολιτική έχει γίνει διασκεδαστική υπόθεση. Κι η κωμωδία θα συνεχιστεί.