Οταν όμως οι συριζαίοι αρπάζουν την ιστορία και την τραβάνε από τα μαλλιά προσπαθώντας να πείσουν ότι ο Μητσοτάκης έχει συνειδητά τακιμιάσει με βιαστές και παιδεραστές, τότε δεν το παρατραβάνε απλώς. Του αλλάζουν τα φώτα. Έρχονται απέναντι από τον μέσο λογικό άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Πρώτον ότι τέτοιοι εγκληματίες κρύβονται καλά και δεύτερον ότι κανένας υπουργός ή πρωθυπουργός δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να ξέρει το ποιόν τους και να ταυτίσει την τύχη του μαζί τους. Αυτή η συριζαϊκή υστερία λοιπόν, ότι ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη ήξεραν τι εστί Λιγνάδης αλλά παρά ταύτα και τον διόρισαν και στη συνέχεια προσπάθησαν να τον καλύψουν (για να κερδίσουν τι;) σε ποιους απευθύνεται; Ποιους πάει να πείσει; Πάλι τους φανατικούς συριζαίους, τον σκληρό τους πυρήνα. Αυτούς που de facto θεωρούν τον Μητσοτάκη ικανό για όλα και κατάρα για την χώρα τους. Αυτούς που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να ακούσουν και να πιστέψουν τα πάντα, αρκεί να ξαναδούν τον Αλέξη να μπαίνει στο Μαξίμου....

Οτι ο Αλέξης προσπαθεί με νύχια και με δόντια να βάλει τον ίδιο τον Μητσοτάκη στο κάδρο της απεχθούς υπόθεσης Λιγνάδη, είναι ηλίου φαεινότερο. Αλλά η υστερία για την αποκόμιση ενός κάποιου –έστω τόσου δα— δημοσκοπικού οφέλους από μια ερεβώδη υπόθεση βιασμών και παιδεραστίας, δεν δείχνει ούτε σοβαρή ούτε έξυπνη αντιπολίτευση. Με αυτή την γραμμή που έχει υιοθετήσει η Κουμουνδούρου, η οποία στη light μορφή της λέει «ο Μητσοτάκης καλύπτει τους παιδεραστές» και στην σκληρή της ότι «η ΝΔ είναι το κόμμα των βιαστών και των παιδεραστών», δεν θέλει πολύ για να αποξενωθεί πάλι από την κρίσιμη μάζα των λογικών και μετριοπαθών ανθρώπων.  

Εντάξει, καμία αντιπολίτευση δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία. Θα έλεγε τις κουβέντες της, θα έβρισκε (ή θα εφεύρισκε) κάποια τα τρωτά του αντιπάλου στο ξέσπασμα και στη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης. Εδώ έχουν σηκώσει κουρνιαχτό για πολύ πιο αθώες και ασήμαντες υποθέσεις, θα έμεναν έξω από μια ιστορία που συνταράζει το πανελλήνιο; Αλλά ο τρόπος που το κάνουν έχει καίρια σημασία. Με μια θεσμική και σοβαρή στάση απέναντι στις φρικτές αποκαλύψεις, θα μπορούσαν ίσως να πείσουν ότι αυτοί ούτε θα επέλεγαν τον Λιγνάδη για αυτή την θέση και ότι (αν τον είχαν επιλέξει) θα τον έδιωχναν από την πρώτη στιγμή που ξέσπασαν οι φήμες. Μεταξύ μας, αυτή είναι και η μοναδική σχετικά αξιόπιστη μομφή που μπορεί κάποιος να προσάψει στην κυβέρνηση. Οτι δεν τον ξήλωσε αμέσως μόλις ακούστηκε ο πρώτος ψίθυρος.  

ΝΔ: Ο κ. Τσίπρας προσυπογράφει τις αθλιότητες Βαξεβάνη; Πατήστε εδώ 

Οταν όμως οι συριζαίοι αρπάζουν την ιστορία και την τραβάνε από τα μαλλιά προσπαθώντας να πείσουν ότι ο Μητσοτάκης έχει συνειδητά τακιμιάσει με βιαστές και παιδεραστές, τότε δεν το παρατραβάνε απλώς. Του αλλάζουν τα φώτα. Έρχονται απέναντι από τον μέσο λογικό άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Πρώτον ότι τέτοιοι εγκληματίες κρύβονται καλά και δεύτερον ότι κανένας υπουργός ή πρωθυπουργός δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να ξέρει το ποιόν τους και να ταυτίσει την τύχη του μαζί τους. Αυτή η συριζαϊκή υστερία λοιπόν, ότι ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη ήξεραν τι εστί Λιγνάδης αλλά παρά ταύτα και τον διόρισαν και στη συνέχεια προσπάθησαν να τον καλύψουν (για να κερδίσουν τι;) σε ποιους απευθύνεται; Ποιους πάει να πείσει; 

Πάλι τους φανατικούς συριζαίους, τον σκληρό τους πυρήνα. Αυτούς που de facto θεωρούν τον Μητσοτάκη ικανό για όλα και κατάρα για την χώρα τους. Αυτούς που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να ακούσουν και να πιστέψουν τα πάντα, αρκεί να ξαναδούν τον Αλέξη να μπαίνει στο Μαξίμου. Εντάξει, αλλά αυτά τα ‘χουμε πει χίλιες φορές. Τους φανατικούς ο Αλέξης τους έχει, οι άλλοι του λείπουν. Και προσπαθώντας να πείσει τους ήδη πεισμένους, καταφέρνει να κάνει εκείνους που του λείπουν να φτύνουν στον κόρφο τους με αυτά που ακούνε απ’ το στόμα του. Θα την χάσει και αυτή την ευκαιρία ο Τσίπρας. Διότι δεν κατάλαβε ότι η υπόθεση Λιγνάδη δύσκολα θα μπορούσε να χρεωθεί στον Μητσοτάκη, αλλά εύκολα θα μπορούσε να πιστωθεί στη σοβαρότητα του Τσίπρα. Του ξέφυγε πάλι.  

Πηγή: Protagon.gr

 Ταυτόχρονα με την «διάσημη» περίπτωση τού, υπό κατηγορία, βιαστή ηθοποιού και σκηνοθέτη, τρέχει μια ακόμα αποτρόπαιη περίπτωση βιασμού ενός ανηλίκου αγοριού με ειδικές ανάγκες από έναν εξηνταδυάχρονο καθηγητή του ο οποίος είχε και συνεργούς… Όπως είναι αναμενόμενο, η διάσημη περίπτωση εξάπτει περισσότερο τις κοινωνικές ευαισθησίες μας από ότι η περίπτωση του παιδιού ειδικών αναγκών που προβληματίζει με την συμμετοχή και άλλων «καλών ανθρώπων που δεν είχαν δώσει δικαίωμα».

Όπως και ο σκηνοθέτης, έτσι και ο καθηγητής (που είχε και παρέα όπως είπαμε) δρούσε καθώς φαίνεται με την ανοχή κάποιων που «ήξεραν», γιατί όλο και κάποιος πάντα κάτι ξέρει αλλά …κοιτά την δουλειά του. Όταν σκάσει το παραμύθι, τότε όλοι αγανακτούν σα να βρίσκονται σε τηλεοπτικό διαγωνισμό αγανάκτησης και αποτροπιασμού. Όλοι καταδικάζουν κατόπιν εορτής, κανείς δεν αναλαμβάνει την κοινωνική στοιχειώδη ευθύνη να μιλήσει, να αποκαλύψει - με κόστος. Οι προοδευτικές κοινωνίες τα θέλουν όλα δωρεάν. Για αυτό έχουν και τους πολιτικούς, όταν το φέρνει η περίπτωση, να τους φορτώνουν την πολιτική λεγόμενη ευθύνη.

Με δυο λόγια, και ανεξάρτητα από τους καλούς ή κακούς χειρισμούς της Μενδώνη, το συνδικαλιστικό όργανο των ηθοποιών, όπως νοιάζεται για τα ένσημα ή για την δημόσια εικόνα των μελών του, θα μπορούσε αφού «όλοι το ήξεραν», απλά να θέσει το «χόμπι» του σκηνοθέτη υπόψιν της υπουργού προς αξιολόγηση. Απλά, όταν έγιναν οι συζητήσεις για την ανάληψη της θέσης για την διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, ας παρουσιάζονταν να καταθέσουν οι γνωρίζοντες τις υποψίες τους ή τέλος πάντων αυτό που ήξεραν όλοι. Εκτός από την υποκριτική, υπάρχει και η υποκρισία.

Και για να επανέλθουμε στην διάσημη επικαιρότητα, το αίτημα που θέτει η αξιωματική αντιπολίτευση εστιάζεται στο να αναλάβει την πολιτική ευθύνη η υπουργός, και ταυτόχρονα να επανακτήσει τον έλεγχο του ευαίσθητου αριστερού πολιτισμού αποκομίζοντας ευρύτερα το όποιο πολιτικό όφελος προκύψει. Στο αίτημά της -για να προχωρήσει η κουβέντα- ας δεχτούμε ότι παραιτείται η Μενδώνη, συνεχίζεται ο ηθικός θρίαμβος του ακέραιου ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς ζητείται το κεφάλι του Μητσοτάκη επί πίνακι - και πάει λέγοντας. Ποια θα είναι συγκεκριμένα η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, αν μεθαύριο, για παράδειγμα, αποκαλυφθεί για κάποιον πρώην υπουργό, άνθρωπο που διόρισε ο Τσίπρας (που και για αυτόν επίσης ήξεραν οι πάντες) ότι είναι κι αυτός βιαστής ή …αποτυχημένος βιαστής; Θα πάρει το ηθικόμετρρο και θα μετρήσει με τη μεζούρα ποιος είναι ο πιο αποτρόπαιος βιασμός;

Αν τα κόμματα επιθυμούν πραγματικά να λάβουν κάποια στοιχειώδη έστω μέτρα, ας θέσουν με κοινή συμφωνία τους, κριτήρια ώστε τουλάχιστον στα δημόσια αξιώματα να γίνεται ένας πιο ενδελεχής έλεγχος των υποψηφίων. Αν, ωστόσο, δεν μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να συνεννοηθεί για ένα τόσο απλό ζήτημα, τότε ας παραιτηθούν όλοι μα όλοι μαζί. Ως τότε, ας ξεκινήσουν από το να μην πολιτικοποιούνται οι ανθρώπινες αδυναμίες, τα πάθη και τα ελαττώματα. Αυτά είναι πανανθρώπινα χαρακτηριστικά που δεν σχετίζονται με την ιδεολογία κανενός. Αν είχαν ανοίξει κανένα βιβλίο λογοτεχνίας θα το μάθαιναν αμέσως. Κανείς δεν δικαιούται να παριστάνει τον έκπληκτο καθώς έχουμε δει στο παρελθόν και συγκαλύψεις σεξουαλικών αδικημάτων από αρχηγούς κομμάτων και ληστές τραπεζών που βαφτίστηκαν ευφάνταστα απαλλοτριωτές, και δολοφόνους να χαρακτηρίζονται ως …καλών προθέσεων ανθρωπιστές. Έλεος.

Μήπως το πανελλήνιο δεν υπήρξε μάρτυρας δολοφονιών πολύ γνωστών συγγραφέων και ηθοποιών που επειδή κατέληξαν θύματα από θύτες δεν μίλησε κανείς ενώ «ψώνιζαν» μπροστά στα ορθάνοικτα μάτια της κοινωνίας δεκαπεντάχρονα; Διθυραμβικές οι πολυσέλιδες νεκρολογίες, για την τέχνη , τον άνθρωπο και το έργο. Άσε το τραφικ με ανθρωπιστική κάλυψη. Αντί να γίνει μια ειλικρινής κουβέντα και να κοιταχτούμε όλοι στα μάτια παίζουμε ηθικοπλαστικό πινγκ πονγκ.

Το να προσπαθεί κανείς να εκμεταλλευτεί ακόμα και τα κοινωνικά περιττώματα θα το δεχόμασταν προς χάρη της κουβέντας ξανά ότι είναι θεμιτό μέσα από μια κυνική θεώρηση της πολιτικής, αυτό ωστόσο ηθικά απέχει πολύ από την προσπάθεια πολιτικοποίησης και κατά συνέπεια πολιτικής εκμετάλλευσης των βιασμών ανηλίκων παιδιών.