Αναρωτιέμαι πόσοι από τους περαστικούς της οδού Σταδίου, πολλοί από τους οποίους θα είναι έτοιμοι να ξιφουλκήσουν από αγανάκτηση αν θεωρήσουν ότι προσβάλλεις την Ελλάδα, γνωρίζουν τι στεγάζει η Παλιά Βουλή. Αν γνωρίζουν τα κειμήλια του έθνους που φυλάσσονται εκεί, αν γνωρίζουν ότι υπάρχουν εργάτες της γνώσης και της μνήμης που δουλεύουν εκεί αθόρυβα. Ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν ήταν κορυφαία φυσιογνωμία της πατρίδας μας όχι μόνο γιατί ήταν ο στυλοβάτης της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας. Οχι μόνο για το ερευνητικό του έργο, που ήταν σημαντικό, ούτε μόνο για την ανάπτυξη του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Ηταν κορυφαίος για τον επιπλέον λόγο του δημόσιου παραδείγματος. Ο ίδιος, εγκρατής, άοκνος, σταθερός, πρέσβευε ιδανικά και αξίες, χωρίς διδακτισμό, με άνεση και αυτοπεποίθηση. Ο θάνατός του, στην ηλικία των 98 χρόνων, ανακεφαλαίωσε τη διαδρομή εκείνων των ηρωικών γενεών, που έζησαν αντιξοότητες, πολέμους και καταστροφές και αντιμετώπισαν κι εκείνοι κύματα αμάθειας και λαϊκισμού, όπως συμβαίνει και τώρα. Αλλά ίσως τότε υπήρχε περισσότερο σεβασμός στους κατέχοντες τη γνώση....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/21

 

ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ,
του Νίκου Βατόπουλου

Οι εποχές αλλάζουν σε μια κόψη. Συνέπεσε όλη αυτή η απωθητική παραφιλολογία των ημερών με την εκδημία ενός Ελληνα που δούλεψε άοκνα για την Ελλάδα. Συνέπεσε αυτή η εξωφρενική πολιτική όξυνση και το εξίσου εξωφρενικό κύμα αλληλεγγύης για έναν κατά συρροή δολοφόνο και τρομοκράτη, με την άηχη απουσία ενός μεγάλου Ελληνα. Μπορεί να γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, αλλά ο ήχος που επικρατεί είναι η κλαγγή του λαϊκισμού, ο σκυλοκαβγάς και η εμμονική τηλεοπτική αναπαραγωγή τους. Το αποτύπωμα ενός ανθρώπου, όπως ήταν ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν, είναι σε αναντιστοιχία με τις προτεραιότητες της κοινωνίας και της πολιτείας, αλλά ο υποκριτικός λόγος θα περισσεύει όταν στις 25 Μαρτίου θα ακούμε σεντόνια από ξύλινα στερεότυπα.

Ο «ναός» της Παλιάς Βουλής, εκεί, όπου επί περίπου 60 έτη στεγάζει το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, ήταν το «σπίτι» του Ιωάννη Μαζαράκη-Αινιάνος. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους περαστικούς της οδού Σταδίου, πολλοί από τους οποίους θα είναι έτοιμοι να ξιφουλκήσουν από αγανάκτηση αν θεωρήσουν ότι προσβάλλεις την Ελλάδα, γνωρίζουν τι στεγάζει η Παλιά Βουλή. Αν γνωρίζουν τα κειμήλια του έθνους που φυλάσσονται εκεί, αν γνωρίζουν ότι υπάρχουν εργάτες της γνώσης και της μνήμης που δουλεύουν εκεί αθόρυβα. Ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν ήταν κορυφαία φυσιογνωμία της πατρίδας μας όχι μόνο γιατί ήταν ο στυλοβάτης της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας. Οχι μόνο για το ερευνητικό του έργο, που ήταν σημαντικό, ούτε μόνο για την ανάπτυξη του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Ηταν κορυφαίος για τον επιπλέον λόγο του δημόσιου παραδείγματος. Ο ίδιος, εγκρατής, άοκνος, σταθερός, πρέσβευε ιδανικά και αξίες, χωρίς διδακτισμό, με άνεση και αυτοπεποίθηση. Ο θάνατός του, στην ηλικία των 98 χρόνων, ανακεφαλαίωσε τη διαδρομή εκείνων των ηρωικών γενεών, που έζησαν αντιξοότητες, πολέμους και καταστροφές και αντιμετώπισαν κι εκείνοι κύματα αμάθειας και λαϊκισμού, όπως συμβαίνει και τώρα. Αλλά ίσως τότε υπήρχε περισσότερο σεβασμός στους κατέχοντες τη γνώση. Ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν ήταν ένας μεγάλος Ελληνας του εικοστού αιώνα, μέσα στον οποίον γαλουχήθηκε και διαμορφώθηκε.

Η επέτειος των 200 χρόνων θα ήταν μια ευκαιρία να δούμε το έργο των ανθρώπων που δεν επιζήτησαν τη φήμη και την προβολή. Εκείνων που πέρασαν και άφησαν παρακαταθήκη. Οπως και των συγχρόνων μας που εργάζονται για τη γνώση, την έρευνα, την πρόοδο του πνεύματος. Μέσα στον ορυμαγδό της θορυβώδους παρακμής, ακούγονται τα βήματα όσων δουλεύουν υπέρ πίστεως.