Περί τα τέλη του 19ου αιώνα οι συστηματικές τάσεις που διατυπώνονταν συνοψίζονταν: α) σε περαιτέρω εξαρχαϊσμό της καθαρεύουσας, β) σε βαθμηδόν επιστροφή στην ομιλουμένη, γ) διατήρηση και εξωραϊσμό της καθαρεύουσας εν αναμονή εξέλιξης της ομιλουμένης, δ) καθιέρωση της δημοτικής σε όλες τις μορφές λόγου. Στη συνέχεια επαληθεύτηκε σε οδυνηρά επεισόδια επί σκηνής δρόμων ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει, καθώς με αφορμή τη μετάφραση της Καινής Διαθήκης και λίγο αργότερα της Ορέστειας (Ορεστειακά, 1903), στην Αθήνα χύθηκε αίμα με δεκάδες νεκρούς για την τιμή της γλώσσας, με σεισμικές πολιτικές αναταράξεις και βαθύ χάσμα ευρύτερης ασυνεννοησίας· θα έλεγε κανείς μια πρόγευση του κατοπινού εθνικού διχασμού. Επάνω, λαϊκή εικόνα της εποχής από τις συγκρούσεις στα Ευαγγελιακά (ή Ευαγγελικά), τον Νοέμβριο του 1901 στην Αθήνα. (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, από τόμο-αφιέρωμα της «Κ» για την Ελλάδα τον εικοστό αιώνα.)
1. Μην έχεις στρες, θα σε κάνω εγώ κάτι κεφτεδάκια και μετά θα πέσω με τα μούτρα στο twitter
ΙΟΡΔΑΝΗΣ Β.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΜαθηματικός - νομικός, πρ. γυμνασιάρχης
Κύριε διευθυντά
Ο εκ Νέας Υόρκης επιστολογράφος Φ. Σταυρόπουλος ορθώς επισημαίνει ότι «Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για τη χρήση ξένων λέξεων» («Κ», 18/2/21).
Οπως παίρνουν οι άλλοι δικές μας, γιατί θεωρείται υποτιμητικό να παίρνουμε «αλλότριες» λέξεις; Ο Γ. Μπαμπινιώτης προτείνει στην Ακαδημία, αντί του χρηστικού λεξικού να ετοιμάσει ένα λεξικό ξένων λέξεων. Αν εννοεί ένα ετυμολογικό – ερμηνευτικό λεξικό ξένων όρων, lockdown, facebook, twitter, η πρόταση έχει ενδιαφέρον. Αν εννοεί πως πρέπει να τις αντικαταστήσουμε με ελληνικές λέξεις από την πλούσια παρακαταθήκη της αρχαίας, δεν έχει νόημα. Ηδη έχουν ενσωματωθεί χιλιάδες ξένες λέξεις: στρες, σορτς, σουτιέν, γκολ, σταρ, μις, τρακτέρ, ασανσέρ, παπούτσι, παντελόνι, γραβάτα, κάλτσα κ.λπ. Ολες αυτές θα τις αντικαταστήσουμε με ελληνικές; Αυτό είναι μάλλον ανέφικτο.
Ας αφήσουμε τον «σοφό λαό» να κρατήσει όσες χρειάζεται. Είναι χρήσιμη η παρουσία των φιλολόγων και των γλωσσολόγων. Δουλειά τους είναι να μελετούν τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Ελληνες στις διάφορες μορφές της, επιστήμονες, λογοτέχνες και λαϊκοί σε διάφορες περιοχές εντός και εκτός της επικράτειας. Θεσμικός ρόλος των γλωσσολόγων είναι να αποκαλύπτουν τους κανόνες «ορθής χρήσης» και να τους διατυπώνουν. Η αναγκαστική επιβολή ορισμένου τύπου μπορεί να οδηγήσει σε ασφυκτικό κλοιό τη γλώσσα. Οι νότιοι λένε: «Να σου ετοιμάσω κεφτεδάκια», πιο παλιά στην Αττική έλεγαν «τα παιδία παίζει». Οι βόρειοι λένε: «Να σε κάνω κεφτεδάκια;» και όλοι τώρα λέμε «Τα παιδιά παίζουν».
Είναι όλα σωστά, εφόσον τα χρησιμοποιεί ικανός αριθμός κατοίκων μιας περιοχής. Το πρόβλημα παρουσιάζεται σε όλο το μεγαλείο του στη «Βαβυλωνία» του Δ. Βυζάντιου. Η κατά παραγγελία αναγκαστική χρήση ενός γλωσσικού τύπου οδηγεί τη γλώσσα σε ατροφία και μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Στις αρχές του 20ού αι. είχαμε στο κλεινόν άστυ τα Oρεστειακά και Ευαγγελικά με δεκάδες νεκρούς. Τα «αθεϊκά» στον Βόλο, ευτυχώς χωρίς νεκρούς, αλλά με ψαλιδισμένες καριέρες. Ποιος ο λόγος να ξοδέψουμε χρήμα και φαιά ουσία για να μεταφράσουμε τις οικείες λέξεις μπικίνι, κιλότα, μούσι, κορδόνι κ.λπ.;
2. Ο Στάλιν, ο Προκόφιεφ και οι δύο κηδείες
ΓΙΩΡΓΟΣ Ι.ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ
Κύριε διευθυντά ,
Ο κύριος Γκρι στην «Κ» της 15.2 αναφέρθηκε στη σκληρότητα του Στάλιν απέναντι στην κόρη του, Σβετλάνα. Πρωταγωνιστής και στο παρακάτω ιστορικό συμβάν, ο Στάλιν αναμετριέται, τόσον ανίσως φευ, με τον σπουδαίο συνθέτη Προκόφιεφ (ερήμην και των δύο, ωστόσο).
Ο Ρώσος συνθέτης πέθανε σε ηλικία 61 ετών στις 5 Μαρτίου του 1953, την ίδια ημέρα με τον Στάλιν. Ζούσε δίπλα στην Κόκκινη Πλατεία και, εξαιτίας του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί για να θρηνήσει τον Στάλιν, ήταν αδύνατο να μεταφερθεί η σορός του στα γραφεία της Ενωσης Σοβιετικών Συνθετών για τον αποχαιρετισμό.
Στην κηδεία του χρησιμοποιήθηκαν χάρτινα λουλούδια και για πένθιμο εμβατήριο μια μαγνητοφωνημένη ηχογράφηση του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», καθώς όλα τα λουλούδια και οι μουσικοί είχαν δεσμευτεί για τον αποχαιρετισμό του πατερούλη του έθνους.
Κι ακόμα: Το κορυφαίο σοβιετικό μουσικό περιοδικό ανέφερε την είδηση του θανάτου του Προκόφιεφ με μια μικρή παράγραφο στη σελίδα 116. Οι προηγούμενες 115 είχαν αφιερωθεί στον θάνατο του Στάλιν (από το βιβλίο του Βικτ. Γεροφέγεφ «Ο καλός Στάλιν», εκδόσεις Ποταμός).
Είναι να απορεί κανείς πώς ο εν μέρει υποχρεωτικός και εν μέρει αυθόρμητος προσκυνηματικός παροξυσμός κατίσχυσε τόσο σαρωτικά της περίφημης μουσικής παιδείας και καλλιέργειας ενός σπουδαίου λαού!
3. Βρε γιαγιά, δεν ξέρεις τι πάει να πει μπίχλα;
ΙΡΙΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κύριε διευθυντά
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω γιατί από την αρχή της πανδημίας μάς κάνατε ένα ωραίο δώρο σε εμάς που έχουμε κάποια ηλικία και καθόμαστε πολύ στο σπίτι. Τρία σταυρόλεξα αντί ενός είναι ένα μεγάλο δώρο. What a treat, όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοι.
Επίσης, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και για τις καινούργιες λέξεις που μαθαίνουμε.
Στην αρχή ξενιστήκαμε η φίλη μου και εγώ, που συζητάμε καθημερινά τα σταυρόλεξα, για ορισμένες λέξεις που βρίσκουμε.
Η πρώτη ήταν η μπίχλα.
Μείναμε άφωνες. «Εσύ ξέρεις τι θα πει;» τη ρώτησα. Δεν ήξερε.
Ρώτησα την εγγονή μου και με ξαφνιασμένο ύφος μου είπε: «Μα καλά, εσύ δεν ξέρεις;», όχι τόλμησα να πω δειλά.
Βλέποντας πόσο ελλιπείς ήταν οι γνώσεις μας στη γλώσσα μας παρ’ όλο που είμαστε αρσακειάδες του παλιού καιρού.
Κοίταξα και το λεξικό του κ. Μπαμπινιώτη, ούτε εκεί το βρήκα.
Οταν άκουσα την κ. Σούζη να λέει πως σήμερα έχει μπίχλα έξω, τότε κατάλαβα πως πρέπει να είναι κάτι μεταξύ μούχλας, σκοτεινιάς, θολούρας, κακού καιρού τέλος πάντων, ή έστω κακής διαθέσεως; Δεν είμαι απολύτως σίγουρη. Μετά έμαθα πως αν δεν έχεις φάει το βράδυ είσαι «άδειπνος» και από το ραδιόφωνο ακούς μουσική λαϊκοπόπ! Κι ότι οι καλοί άνθρωποι είναι αμίσητοι. Και πόσα άλλα. Αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Ωραία γλώσσα φτιάξαμε.
Παρ’ όλα αυτά εμείς διασκεδάζουμε και έτσι περνάει η ώρα.
4. H ιστορική έδρα ΠΑΟ και η «διπλή ανάπλαση»
ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΤΖΑΜΟΥΖΑΚΗΣΠολιτικός μηχανικός ΕΜΠ, μέλος του Π.Α.Ο.
Κύριε διευθυντά
Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι για τη σπουδαία εμφάνιση της ομάδας μας και τη νίκη επί του πρωτοπόρου Ολυμπιακού, στις 14 Φεβρουαρίου, στο γήπεδό μας στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα συγχαρητήρια του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ κ. Γ. Αλαφούζου προς τους παίκτες μας και το τεχνικό επιτελείο εκφράζουν τα συναισθήματα όλων μας.
Υστερα από πολυετή απουσία, που η ομάδα μας αγωνιζόταν στο Ολυμπιακό Στάδιο, επέστρεψε επιτέλους στην ιστορική της έδρα, στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το γήπεδο αυτό έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που το καθιστούν μοναδικό στον ελλαδικό χώρο. Είναι το πρώτο γήπεδο στη χώρα μας που κατασκευάστηκε ειδικά για ποδόσφαιρο, αποκλειστική έδρα της εθνικής μας ομάδας για 50 χρόνια, το πρώτο γήπεδο με ξύλινες κερκίδες, το πρώτο γήπεδο με κερκίδες οπλισμένου σκυροδέματος, με χλοοτάπητα και με προβολείς για νυχτερινούς αγώνες. Στο γήπεδο αυτό έχουν αγωνισθεί όλοι οι μεγάλοι άσοι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είναι το μοναδικό γήπεδο στη χώρα μας όπου έχουν αγωνισθεί ο Πελέ και ο Πούσκας, και το μοναδικό γήπεδο στην Ευρώπη όπου ηττήθηκε η Σάντος (από τον Ολυμπιακό).
Το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» διαθέτει τα απαιτούμενα στοιχεία για να χαρακτηρισθεί «διατηρητέο μνημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου». Ελπίζω η επιστροφή της ομάδας μας στην έδρα της να είναι οριστική.
Ηταν ασφαλώς λάθος η επιλογή του Ολυμπιακού Σταδίου για έδρα της ομάδας μας τα τελευταία χρόνια, όπου αγωνιζόταν με την παρουσία ελάχιστων φιλάθλων. Η ποδοσφαιρική ομάδα χρειάζεται γήπεδο και όχι στάδιο. Θα θυμίσω ότι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, η Μπάγερν και ο Αγιαξ, χρησιμοποίησαν για ένα χρόνο τα ολυμπιακά στάδια του Μονάχου και του Αμστερνταμ, αλλά μετά κατασκεύασαν γήπεδα ποδοσφαίρου. Στα ολυμπιακά στάδια, οι κερκίδες βρίσκονται μακριά από τον αγωνιστικό χώρο, επειδή παρεμβάλλονται οι διάδρομοι των αγωνισμάτων των δρόμων, και οι θεατές δεν μπορούν να απολαύσουν τον αγώνα.
Την ίδια άποψη είχε και ο ιστορικός ηγέτης του Παναθηναϊκού, ο αείμνηστος Απόστολος Νικολαΐδης, ο οποίος είχε πει: «Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται γήπεδο, όχι στάδιο. Επαναλαμβάνω, όχι στάδιο».
Το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» εξυπηρετεί απόλυτα τις ανάγκες της ποδοσφαιρικής ομάδας, διότι έχει καλή πρόσβαση με τις υπάρχουσες δημόσιες συγκοινωνίες και ικανοποιητική χωρητικότητα. Επίσης, διαθέτει επαρκείς χώρους για την ανάπτυξη των Ερασιτεχνικών Τμημάτων του Συλλόγου.
Πριν από μερικά χρόνια ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα πολυδύναμο εμπορικό κέντρο στη θέση του γηπέδου «Απόστολος Νικολαΐδης» και πρότεινε να μετακινηθούν οι εγκαταστάσεις του Συλλόγου στον Βοτανικό. Το εγχείρημα το ονόμασε «διπλή ανάπλαση».
Γεννώνται μερικά ερωτήματα:
• Γιατί θέλει να καταστρέψει το παλαιότερο γήπεδο ποδοσφαίρου στη χώρα μας, που αποτελεί μνημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου;
• Γιατί θέλει να εξορίσει την ομάδα μας στον Βοτανικό, που απέχει 6,5 χιλιόμετρα από την ιστορική της έδρα, δεν έχει πρόσβαση και έχει τεχνικά προβλήματα, λόγω του ρέματος που διασχίζει την περιοχή;
Την απάντηση την έδωσε ένας Ελληνας πολιτικός, ο οποίος όταν ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως δήμαρχος Αθηναίων, είχε δηλώσει: «Αν και είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, θα φροντίσω για την εγκατάσταση του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό».
Δυστυχώς και ο σημερινός δήμαρχος Αθηναίων, ενώ η πόλη μας αντιμετωπίζει σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα, έχει ως προτεραιότητα την εξορία του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό.
5. Η επιλογή ατόμων και περί «vetting»
ΦΩΝΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Κύριε διευθυντά
Γενικά δεν προωθώ χρήση αγγλικών λέξεων. Κάπου κάπου όμως μια λέξη αρκεί να αποδείξει κάτι που έπρεπε να γίνει αλλά οι υπεύθυνοι «ξέχασαν» να το κάνουν.
Αναφέρομαι, φυσικά, στο ότι αυτοί/ες που αποφασίζουν, τοποθετούν και διορίζουν δεν κάνουν το απαραίτητο vetting. Τι είναι όμως αυτό το vetting, δεν υπάρχει ελληνική λέξη να πληροί την έννοιά του;
Αυστηρός έλεγχος, εξονυχιστική αξιολόγηση, λεπτομερής εξέταση στοιχείων που αφορούν σε πρότερη προσωπική και επαγγελματική ζωή συμπεριλαμβάνονται όλα στην «αθώα» λέξη vetting! Δεν είναι τυχαίο που η διαδικασία του vetting χρησιμοποιείται συνεχώς, πέρα από τη χώρα μας, για άτομα προτεινόμενα για θέσεις-κλειδιά στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό στερέωμα. Και γίνεται συνήθως από επιτροπή εκτός χώρου ώστε να διατηρηθεί η ισορροπία της αμερόληπτης κρίσης και να «στεριώσει» η τελική επιλογή.
Ο κ. Λιγνάδης, γνώστης του παρελθόντος του, από μόνος του έπρεπε να αποτρέψει την κ. υπουργό να τον τοποθετήσει στη θέση που του ανέθεσε. Και η κ. Μενδώνη θα απέφευγε την «επικινδυνότητα και εξαπάτηση» αν το πρόωρο και σωστό vetting είχε γίνει.
Με τόσους αγγλομαθείς στην κυβέρνηση δεν υπάρχει κάποιος να γνωρίζει και να χρησιμοποιεί το απαραίτητο vetting;
6. Πράξεις κτηνωδίας και μη καταγγελίες
Δρ. ΤΙΤΟΣ ΠΑΡΤΣΑΦΥΛΛΙΔΗΣ, Νευρολόγος - ψυχίατρος, συγγραφέας
Κύριε διευθυντά,
Οι λόγοι για τους οποίους δεν καταγγέλλεται ο βιασμός σχετίζονται με το στίγμα που θα συνοδεύει τόσο το θύμα αλλά αρκετές φορές και την οικογένειά του.
Ενας άλλος λόγος είναι η «εξάρτηση» που τυχόν έχει το θύμα από τον δράστη και ακόμη ο απαράδεκτος τρόπος που αντιμετωπίζει η ανακριτική αρχή κυρίως και κατά δεύτερο λόγο η Δικαιοσύνη το θύμα του βιασμού. Το θύμα υποβάλλεται σε μια επιπλέον εξευτελιστική ταλαιπωρία, που αρχίζει από τη στιγμή της καταγγελίας στην αστυνομία και κορυφώνεται στο ακροατήριο εν μέσω κρισίμων ερωτήσεων σχετικών με την ιδιωτική του ζωή.
Η όλη ταλαιπωρία, που συντελείται πολλές φορές εν μέσω ειρωνικών σχολίων και γελώτων των παρευρισκομένων, αποτελούν έναν δεύτερο βιασμό, που είναι εξίσου τραυματικός και οδυνηρός με τον πραγματικό. Ακόμη ένας λόγος είναι ότι ο βιαστής είναι ένα «μη αναμενόμενο» άτομο με θέση στην κοινωνία, με μεγάλη οικονομική ανεξαρτησία που του επιτρέπει να έχει μεγάλη υπερασπιστική υποστήριξη.
Ολα αυτά τα γεγονότα τόσο το θύμα όσο και η οικογένειά του τα σκέπτονται με πίκρα και αγανάκτηση και τελικά επενεργούν ως απειλή επάνω τους, και υπό το κράτος αυτής της απειλής αποφασίζουν να κρύψουν το θέμα στο σκοτάδι.
Τελικά, ο μόνος που δεν υποφέρει, που δεν έχει τύψεις είναι ο βιαστής, αφού είναι άτομο το οποίο εξ ιδιοσυγκρασίας έμαθε να ικανοποιεί τα κατώτερα ένστικτά του χωρίς αναστολές. Το άτομο αυτό έτσι θα συνεχίσει να λειτουργεί και στην υπόλοιπη ζωή του γιατί απουσιάζει από τον εσωτερικό του κόσμο αυτό το στοιχείο που ελέγχει τις σκέψεις και τις πράξεις του: η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
7. Μία διαρκής προσφορά η διαδρομή της ζωής του
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΗΓΑΣKnapp Chair in Pharmacological Sciences. Καθηγητής Παθολογίας, Stony Brook University, ΗΠΑ
Κύριε διευθυντά
Εφυγε προ ημερών από τη ζωή ο καθηγητής της Χειρουργικής Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ, συνάδελφος, συμφοιτητής και φίλος.
Ο αείμνηστος Θ. Ρόζενμπεργκ συνδύαζε μερικές ξεχωριστές ιδιότητες: ιατρική ικανότητα ου την τυχούσαν (έφερε τη λαπαροσκοπική χειρουργική στην Ελλάδα), άμεμπτο ήθος, αφιλοχρηματία, ανιδιοτέλεια, και αποτελεσματικότητα σε μία διαρκή προσφορά στους ελαχίστους των αδελφών μας. Εφυγε ίσως από την Ιατρική με λιγότερα από όσα είχε όταν άρχισε – σχεδόν απίστευτο στον καιρό μας, μα όμως πραγματικό. Πολύγλωσσος, κοσμοπολίτης, sophisticated, και παράλληλα σεμνός και ευπρεπής. Ιδρυσε το ελληνικό τμήμα των Γιατρών του Κόσμου και το πολύ επιτυχημένο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Διεθνών Κρίσεων που διηύθυνε ώς την αποχώρησή του από το ΕΚΠΑ. Δίδαξε εκατοντάδες γιατρούς στην Ελλάδα, στην Αιθιοπία και στην Τανζανία. Ιδρυσε νοσοκομεία στον Καύκασο και στην Ανω Αίγυπτο.
Χειρούργησε αφιλοκερδώς σε τόσες χώρες, παντού όπου υπήρξε πιεστική ανάγκη από μια απρόσμενη καταστροφή. Η ομογένεια της Αμερικής καμάρωσε το έργο του στην πρώτη σελίδα των New York Times, όταν αναφέρθηκαν στην ιατρική βοήθεια που παρέσχε στην κατεστραμμένη από τυφώνα Αϊτή. Συνέχισε επάξια την παράδοση ιατρικής προσφοράς του χειρουργού πατέρα του, που πέθανε νέος στα Χανιά, και του παππού του, πτυχιούχου της Ιατρικής Σχολής Κωσταντινουπόλεως που παντρεύτηκε τη γιαγιά του στην Προύσα, και όταν ήρθαν στην Ελλάδα άσκησε ιατρική στη Δραπετσώνα, όπου θεράπευε τους φτωχούς συνήθως δωρεάν.
Κλείνω με μια ανάμνηση από τα φοιτητικά μας χρόνια – το «εξ όνυχος τον λέοντα». Τη δεύτερη φορά που πήγαμε στο Ορφανοτροφείο Αθηνών, στο πλαίσιο της εκπαίδευσής μας στην παιδιατρική, ο Θεόφιλος, μόνος από όλους μας, ήρθε με μια τσάντα παιχνιδιών γι’ αυτά τα παιδάκια (που μας φώναζαν «πατέρα, πατέρα!» όταν μπαίναμε στον θάλαμο και ράγιζαν τις καρδιές μας) και τους τα μοίρασε αθόρυβα, σχεδόν κρυπτόμενος από εμάς τους υπόλοιπους. Χωρίς να το επιδιώκει, έδωσε σιωπηλά ένα μάθημα ανθρωπιάς και υψηλού ήθους. Ολοι μας πήγαμε με δώρα την επόμενη και κάθε επόμενη φορά, και βλέπαμε πλέον αυτά τα παιδιά «με τον τρόπο του Θεόφιλου».
Οι φίλοι του (και είμαι βέβαιος και οι ασθενείς του) τον θυμόμαστε με αγάπη και σεβασμό γι’ αυτό που ήταν και γι’ αυτό που έπραξε.
8. Εμβολιάστηκα, στέλνω ένα μπράβο σε όλους
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΡ.ΤΑΣΩΝΗΣΣυντ. πλοίαρχος Α΄ Ε.Ν.
Κύριε διευθυντά
Εκανα πριν από λίγες ημέρες την πρώτη δόση του εμβολίου στο Μαρούσι. Εμεινα έκπληκτος από την άψογη εξυπηρέτηση, την ταχύτητα της διαδικασίας –συνολικά 35 λεπτά–, τη φιλική αντιμετώπισή μας από όλους. Από ό,τι κατάλαβα είναι στελεχωμένο από προσωπικό μόνο του στρατού μας – 46 συνολικά σημεία ταυτόχρονου εμβολιασμού. Σκέπτομαι πόσος κόσμος με πόσο κόπο εργάσθηκε για το στήσιμο του κέντρου. Πόσα έξοδα έγιναν για την ετοιμασία του. Πόσο τεράστιο έργο γίνεται για τη λειτουργία του.
Μήπως επιτέλους πρέπει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο σε όλους; Από τους υπεύθυνους της πολιτείας μέχρι τον στρατιώτη της γραμματείας. Οχι μόνο γκρίνια, άρνηση, χολή για όλους και για όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου