Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ...

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ έξι ετών

Περίεργη βιασύνη: 

Το ΣΧΟΛΙΟ του Νίκου Κωνσταντάρα, 

από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Οι άνθρωποι της νέας κυβέρνησης πρέπει να έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση. Πολύ πριν από τις προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, ο πρωθυπουργός και υπουργοί του έχουν ανοίξει πολλά μέτωπα εντός Ελλάδος, στην Ευρώπη και στο γεωστρατηγικό επίπεδο. Μένει να φανεί πώς η κυβέρνηση θα εκπληρώσει τις υποσχέσεις με τις οποίες εξελέγη, δεδομένου ότι τα ταμεία αδειάζουν, είμαστε αποκλεισμένοι από τις αγορές και οι σχέσεις με τους δανειστές δεν έχουν βελτιωθεί. Από τις πρώτες μέρες φάνηκε όχι μόνον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει εκπτώσεις σε όσα έλεγε και ότι προτίθεται να θέσει την Ευρώπη προ τετελεσμένων γεγονότων· επιπλέον, απέδειξε ότι δεν διστάζει να ανοίξει μέτωπα με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αλλά ούτε με τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Η συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο «πάγωσε» αρκετά τον ενθουσιασμό υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ εκτός συνόρων – αυτών που βλέπουν την άνοδο του ελληνικού κόμματος σαν προάγγελο μιας αριστερής επανάστασης εναντίον της λιτότητας. Εντός Ελλάδας, ήταν μικρότερη η έκπληξη, επειδή είμαστε πιο εξοικειωμένοι με τις ιδιότυπες, πολυσυλλεκτικές εκφάνσεις του ελληνικού λαϊκισμού και τις συνέργειές του. Το δεύτερο πλήγμα στη διεθνή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ταραχή γύρω από το ζήτημα πιθανών νέων κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας για την ανάμειξή της στην Ουκρανία. Χωρίς να είναι σαφής ο βαθμός των ελληνικών επιφυλάξεων, η ένσταση της Αθήνας για ένα κοινό ανακοινωθέν άνοιξε κουβέντα για το πόσο φίλοι της Ρωσίας είναι ο Καμμένος και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Μεταξύ πολλών δηλώσεων και δημοσιεύσεων, ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής της γερμανικής Βουλής Νόρμπερτ Ρέτγκεν προειδοποίησε την Αθήνα να μην επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα βέτο στο θέμα της Ρωσίας ως διαπραγματευτικό όπλο στο ζήτημα του χρέους.

Προχθές, οι ανακοινώσεις αρκετών υπουργών στην παραλαβή των υπουργείων τους, και ενώ η επίσημη διαπραγμάτευση με τους δανειστές δεν είχε αρχίσει, επισφράγισαν όσα είπε ο Τσίπρας την Κυριακή το βράδυ, ότι η εκλογή σήμαινε το τέλος των Μνημονίων και της τρόικας. Υπουργοί έθεσαν τέρμα σε ιδιωτικοποιήσεις, επαναπροσέλαβαν απολυμένους του Δημοσίου, αύξησαν τον κατώτατο μισθό, επανέφεραν τη 13η σύνταξη στη χαμηλότερη κατηγορία κ.ά. Ισως μπορέσουν να χρηματοδοτήσουν αυτά τα μέτρα, αλλά οι ανακοινώσεις δεν θα εξομαλύνουν το έργο του υπουργού Οικονομικών να κερδίσει τη συγκατάθεση των δανειστών στη διαπραγμάτευση την οποία αναλαμβάνει. Ούτε καθησυχάζουν επενδυτές και αγορές. Το «πάγωμα» της ιδιωτικοποίησης του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς θορύβησε το Πεκίνο ότι ίσως πληγούν συμφέροντα της κινεζικής εταιρείας Cosco, που έχει επενδύσει πολλά στον Πειραιά.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες θα πετύχουν όσα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ή εάν η αποτυχία τους θα παρασύρει και τη χώρα σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Τίθεται, επίσης, το ερώτημα: Αφού η Ελλάδα έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη, στην Υγεία, στον πόλεμο εναντίον της φοροδιαφυγής και στη διαφθορά, στη μεταναστευτική πολιτική, στην Παιδεία, στον πολιτισμό, στη δημόσια διοίκηση, γιατί η κυβέρνηση διακινδυνεύει όσα μπορεί να πετύχει ανοίγοντας τόσα μέτωπα ταυτοχρόνως;