Η διακυβέρνηση ουσιαστικά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει περάσει και ίσως λησμονούμε τα χαρακτηριστικά της πολιτικής του ταυτότητας, αφού σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιδιώκει να εμφανιστεί ως το υποκατάστατο του ΠΑΣΟΚ στο διπολικό παιχνίδι της μεταπολίτευσης. Κατά τη γνώμη μου, και το έχω υποστηρίξει πολλές φορές, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία, επειδή οι ιδέες των περισσότερων τάσεων που εκφράζονται στο εσωτερικό του, αλλά και του επικεφαλής του, συγγενεύουν περισσότερο με αυταρχικά ιδεολογικά μοντέλα παρά με τη δημοκρατία. Τα μοντέλα αυτά, άλλωστε, στο πλαίσιο που μπορούσαν μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, επιχείρησαν να τα μετατρέψουν σε πολιτική κατά παράβαση του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/01/21

 Το βαρύ ίχνος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Στις 26 Ιανουαρίου 2015, σαν σήμερα, ο αριστερός ριζοσπάστης Αλέξης Τσίπρας ανελάμβανε επισήμως την πρωθυπουργία της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτο κόμμα στις εκλογές της 20ής Ιανουαρίου, είχε λάβει ποσοστό 36,3% και 149 έδρες, και για να κυβερνήσει επέλεξε τον αντιμνημονιακό εταίρο Πάνο Καμμένο, των ακροδεξιών Ανεξάρτητων Ελλήνων, στον οποίο εκχώρησε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας.

Μια από τις τελευταίες προεκλογικές διαφημίσεις του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε να πείσει τους ψηφοφόρους ότι επρόκειτο για απλή αλλαγή φρουράς, διασκεδάζοντας τις ανησυχίες ότι η χώρα θα κινδύνευε αν ανετίθετο η πρωθυπουργία στο κόμμα της Αριστεράς. Μερικούς μήνες μετά, η χώρα ήρθε αντιμέτωπη με την προοπτική της καταστροφής της: με τις τράπεζες κλειστές, χωρίς χρηματοδότηση της οικονομίας της, με το χρέος της πολλαπλασιασμένο, με το ανθρωπιστικό πρόβλημα ενισχυμένο εξαιτίας ενός ιλιγγιώδους προσφυγικού ρεύματος, με πολλούς στην Ευρώπη να επιθυμούν την έξοδο της όχι μόνο από το κοινό νόμισμα αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με ένα δημοψήφισμα στο οποίο κυριάρχησε «ένα ηχηρό Οχι» και με σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης και του ΣΥΡΙΖΑ να επιμένει να πάμε ως το τέλος. Αποφύγαμε την καταστροφή την τελευταία στιγμή, αλλά δεν αποφύγαμε ακόμα ένα μνημόνιο με οδυνηρές συνέπειες.

Η διακυβέρνηση ουσιαστικά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει περάσει και ίσως λησμονούμε τα χαρακτηριστικά της πολιτικής του ταυτότητας, αφού σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιδιώκει να εμφανιστεί ως το υποκατάστατο του ΠΑΣΟΚ στο διπολικό παιχνίδι της μεταπολίτευσης. Κατά τη γνώμη μου, και το έχω υποστηρίξει πολλές φορές, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία, επειδή οι ιδέες των περισσότερων τάσεων που εκφράζονται στο εσωτερικό του, αλλά και του επικεφαλής του, συγγενεύουν περισσότερο με αυταρχικά ιδεολογικά μοντέλα παρά με τη δημοκρατία. Τα μοντέλα αυτά, άλλωστε, στο πλαίσιο που μπορούσαν μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, επιχείρησαν να τα μετατρέψουν σε πολιτική κατά παράβαση του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου. Συνοψίζω μερικές από τις αντιδημοκρατικές αυτές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

• Εγινε συστηματική προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης, με προφανείς στόχους την παράκαμψη συνταγματικών θεμάτων στην επιβολή της πολιτικής ατζέντας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (όπως η δημιουργία ενός ελεγχόμενου και ποδηγετούμενου ραδιοτηλεοπτικού τοπίου) ή τη δίωξη προσώπων που θα μπορούσαν να είναι εμπόδια στις επιδιώξεις τους. Αποκορύφωμα ήταν η απόπειρα δικαστικής, πολιτικής και εντέλει ηθικής εξόντωσης δέκα πολιτικών αντιπάλων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που παρουσιάστηκαν ως δήθεν ενεχόμενοι σε σκάνδαλο χρηματισμού από τη φαρμακευτική εταιρεία Novartis.
• Επιχειρήθηκε η ποδηγέτηση ανεξάρτητων αρχών και ενοχλητικών εκπροσώπων τους, όπως ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας.
• Οργανώθηκαν φορολογικές επιδρομές σε αντιφρονούντες (όπως η επιχειρηματίας Λίνα Νικολοπούλου, σύζυγος του Γιάννη Στουρνάρα).
• Επιχειρήθηκε ο έλεγχος του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και επιδιώχθηκε το κλείσιμο ενοχλητικών ΜΜΕ - όπως το Mega ή τα έντυπα του ΔΟΛ. Επίσης, έγιναν επιχειρήσεις εκκαθάρισης δημοσιογράφων που δεν ήταν αρεστή η γνώμη τους.

Ορισμένες από τις μεθοδεύσεις της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σήμερα, έχουν δικαστική εξέλιξη. Ορισμένες άλλες χρήζουν πολιτικής ερμηνείας. Σημασία έχει ότι, ως προς τις μεθοδεύσεις, η διακυβέρνηση Τσίπρα έχει πολλά κοινά στοιχεία με τα καθεστώτα του Ορμπαν - κι ας τον καταγγέλλουν συνέχεια - ή του Μαδούρο και τις αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις τους, ιδίως στα θέματα της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ. Δεν ξεχνάμε για να μην ξαναϋποστούμε τα ίδια.

Στην Αλβανία του Χότζα

Σχεδόν ταυτόχρονα με την πληροφορία του άδοξου θανάτου του Σήφη Βαλυράκη, πληροφορήθηκα και την περιπέτειά του στα χρόνια της χούντας: όταν κρατούμενος του καθεστώτος στις φυλακές της Κέρκυρας, δραπέτευσε και διέφυγε κολυμπώντας στην Αλβανία, απέναντι, στη μειονοτική περιοχή των Αγίων Σαράντα. Οπου συνελήφθη και εξέτισε ποινή καταναγκαστικών έργων. Στην ουσία, δηλαδή, ο Σήφης Βαλυράκης διέφυγε από τον αυταρχισμό της στρατιωτικής δικτατορίας για να υποστεί τις συνέπειες ενός περισσότερο αυταρχικού και περισσότερο απάνθρωπου συστήματος, στην κομμουνιστική δικτατορία του Εμβέρ Χότζα.

Η περιπέτεια αυτή με οδήγησε κατευθείαν ίσως στο μοναδικό ελληνικό βιβλίο στρατοπεδικής λογοτεχνίας, τη «Σινική Μελάνη», μυθιστόρημα του Τηλέμαχου Κώτσια (Πατάκη, 2017), ο οποίος περιγράφει πώς, οι έλληνες μειονοτικοί που αυθαδίαζαν, εξουδετερώνονταν από το καθεστώς του Εμβέρ διά της φυλάκισής τους. Αντιγράφω από τη ζοφερή περιγραφή της ζωής χωρίς ελπίδα στο στρατόπεδο αναγκαστικής εργασίας Σπατς, όπως καταγράφεται στο βιβλίο: «Οταν πλησίαζε για έναν κρατούμενο ο χρόνος της απόλυσής του, ο αξιωματικός ασφαλείας αξιολογούσε την επικινδυνότητά του και σε περίπτωση που κρινόταν επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια προκαλούσε νέα καταδίκη του με τη μαρτυρία συγκρατουμένων, κατηγορώντας τον για αντικαθεστωτική προπαγάνδα μέσα στο στρατόπεδο». Ο σωφρονισμός στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν αυτό: χαφιεδιλίκι, βία, υποταγή, εξουδετέρωση κάθε ίχνους ατομικότητας, ψυχολογική και σωματική συντριβή. Απανθρωποποίηση.